Η παγκόσμια ελίτ του καπιταλιστικού συστήματος συνέρχεται για μία ακόμη φορά στο Νταβός. Το παγκόσμιο κοινωνικό φόρουμ, η εναλλακτική του καπιταλισμού, συνεδριάζει για δέκατη χρονιά στο Πόρτο Αλέγκρε. Και τα δύο φόρα δεν έχουν κάτι νέο να προτείνουν. Στο Πόρτο Αλέγκρε η εναλλακτική του καπιταλιστικού συστήματος δεν έχει βρεθεί ακόμα, περιοριζόμενη σε αρνήσεις. Στο Νταβός, τα παραφουσκωμένα πανιά του νεοφιλελευθερισμού έχουν κατέβει και πολλοί μιλούν πλέον για μεταρρυθμίσεις, ακόμη και για την αντιμετώπιση της ανεργίας!
Δεν είναι τυχαία τα λόγια του προέδρου των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα για το πρόγραμμα διάσωσης των τραπεζών κατά τη διάρκεια της ενιαύσιας ομιλίας του προς τον αμερικανικό λαό για την «κατάσταση του έθνους»: «Το μισώ. Το μισείτε κι εσείς. Ήταν τόσο δημοφιλές όσο μια απονεύρωση». Ο Ομπάμα παραδέχτηκε ότι οι εκλογείς του έχουν πλέον απογοητευθεί. Αυτό έδειξε η πρόσφατη μεγάλης σημασίας ήττα του δημοκρατικού κόμματος στη Μασαχουσέτη. Γι’ αυτό ο Αμερικανός πρόεδρος ζήτησε από τους ψηφοφόρους του με λόγια που περιείχαν λίγο από ποίηση του εθνικού ποιητή των ΗΠΑ Ουίτμαν (άδραξε τη μέρα) και λίγο από δικό μας… Γιώργο Παπανδρέου το εξής: «Ας αδράξουμε τη στιγμή για να ξεκινήσουμε από την αρχή». «Μια νέα αρχή» ζητούν όλοι σαν τα ζεύγη των οποίων η σχέση διέρχεται κρίση. Αλλά είναι αλήθεια ότι τόσο ο Ομπάμα που μισεί το πρόγραμμα διάσωσης των τραπεζών και επιδιώκει τη θέσπιση περιορισμών της Γουόλ Στριτ όσο και ο Σαρκοζί που ζητάει ένα νέο ηθικό πλαίσιο της δράσης του χρηματιστικού κεφαλαίου (σύμφωνα με έρευνα το 91% των Γάλλων ζητούν μεταρρύθμιση του καπιταλισμού), είναι τόσο εξαρτημένοι από το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο(επιχορήγηση των πολιτικών σχηματισμών) ώστε είναι αδύνατον να έλθουν σε ρήξη μαζί του. Όμως, το γεγονός ότι φθάνουν στο σημείο να πουν «μισώ» το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο λέει πολλά για την αμφισβήτηση του καπιταλιστικού συστήματος όχι πια μόνο από τους αριστερούς αλλά και από τους δεξιούς. Τι θα συμβεί στο τέλος; Απολύτως τίποτα. Γιατί η δύναμη του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου είναι τέτοια που υπερβαίνει τη δύναμη της πολιτικής. Η οικονομία έχει επιβληθεί πλήρως της πολιτικής και ο οποιοσδήποτε «βολονταρισμός»(βουλησιαρχία) μοιάζει ανίσχυρος.
Σε ένα άλλο επίπεδο και σε ό,τι αφορά στον Ομπάμα, αναλυτές με αφορμή την ομιλία του για την κατάσταση του αμερικανικού έθνους διαβλέπουν μία «επιστροφή των ΗΠΑ στον απομονωτισμό»(Le Figaro). Άλλοι, όμως, εστιάζουν σ’ εκείνη την αποστροφή του λόγου του Ομπάμα που λέει ότι δεν πρόκειται «να αρκεστώ στη δεύτερη θέση για την Αμερική». Συνεπώς, η οικονομική κρίση σε συνδυασμό με την ιεδολογική σύγχυση (μισώ τις τράπεζες) και την ηγεμονική αλαζονεία(όχι δεύτερη θέση των ΗΠΑ στον κόσμο) δημιουργούν τους όρους για έναν πόλεμο που πρώτα θα έχει τη μορφή οικονομικού πολέμου(ψυχρός) και στη συνέχεια θερμού πολέμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου