Οι καλικάτζαροι

Ποιοι είναι σήμερα οι καλικάτζαροι; Ποιοι ήταν χθες; Και σήμερα και χθες οι «καλικάτζαροι» ήταν πάντα οι ίδιοι, ήταν οι απόκληροι, οι αποδιοπομπαίοι τράγοι, οι περιττοί της κοινωνίας. Μόνο για μια στιγμή οι «κάτω» έγιναν οι προνομιούχοι του επέκεινα και άξιοι της εξουσίας των ουρανών! Ύστερα έχασαν ακόμη κι αυτή τη μετά θάνατο δικαίωση. Βέβαια, οι «κάτω», οι υπόγειοι, οι αόρατοι έχουν κι αυτοί τη μέρα τους, την επαναστατική τους στιγμή. Μια στιγμή, μια μέρα κι ύστερα τα πράγματα επανέρχονται στην πρότερη καθεστηκυία τάξη τους. Οι τραπεζίτες, τα «χρυσόπαιδα», όπως ο Τρισέ και ο Γιούργκεν Σταρκ, ο Γκέιτς και ο Αμπράμοβιτς κι όσοι νομίζουν ότι μπορεί να γίνουν σαν κι αυτούς είναι οι άγιοι της σημερινής εποχής. Καλικάτζαροι είναι οι τέσσερις μετανάστες και τα μωρά που πνίγηκαν στη Μεσόγειο προχθές, είναι ο βασανισθείς κάτω από την Ακρόπολη χιλιανός, είναι οι Άγγλοι που καίνε βιβλία για να ζεσταθούν, καθώς κι εκείνος ο 25χρονος στη Θεσσαλονίκη, ο Γιώργος Υψηλάντης, άνεργος γυμναστής, που βούτηξε στα «μαύρα» νερά του Θερμαϊκού για να πιάσει το σταυρό, ζητώντας ως χάρη απ’ το Θεό και την Τύχη μία δουλειά! Αλλά αυτός ο θεός δεν είναι ο δικός του, ο δικός του είναι εκείνος που ζωγράφισε ο Μίλτον, εκείνος ο πανέμορφος διάβολος-επαναστάτης, που εξέφραζε κάποτε στο φαντασιακό των πολιτών μιας παλαιότερης εποχής ότι η ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης δεν ήταν δαιμονικό, αλλά θετικό γεγονός. Από εδώ προέκυψε και το νεωτερικό «δαιμονιακό ύψιστο», αλλά και οι αποκαλούμενοι «καταραμένοι άγιοι» της λογοτεχνίας και της ζωής. Με άλλα λόγια στο φαντασιακό των ανθρώπων μέσω της αλλαγής της εικόνας του διαβόλου διαμορφώνεται ένας πιο δημοκρατικός ουρανός που μπορεί να έχει την αντιστοιχία του και στη Γη. Μόνο που δεν υπάρχουν επαναστάτες πλέον στη Γη. Η ζωή εξακολουθεί να «διαβάζεται» με τα γυαλιά των λογής πίστεων-επινοήσεων, από τους αιματηρούς μανιχαϊσμούς των βιρτουόζων του πνεύματος, των «ιδεοπρακτών», των «μηχανικών ψυχών» και των ουροβόρων του πνεύματος. Οι τελευταίοι αντάρτες άγιοι, αν υπάρχουν, είναι αυτοί που εξακολουθούν να αρνούνται την εξουσία-αυθεντία της αγιοσύνης τους, είναι αυτοί που παραμένουν αιρετικοί, αντινομικοί, ετερόδοξοι, αυτοί που στρέφονται ξανά στην αρχαία Αντιγόνη μήπως κι ο μύθος της ξαναζωντανέψει τη απολεσθείσα άρση. Είναι αλήθεια ότι σήμερα κανείς δεν ρισκάρει, κανείς δεν διακινδυνεύει την ασφάλειά του, κανείς δεν γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τον εξοβελισμό, την εξορία, κανείς δεν υπερ-απολαμβάνει τη δόξα της προσφοράς.
Παρ’ όλα αυτά υπάρχει πάντα η υπόρρητη αντίδραση (υπάρχουν τα αδήλωτα-ασυνείδητα αιτήματα) την οποία οι συστημικοί διανοούμενοι δεν μπορούν να δουν από το «Δεσμωτήριο» (Μαξ Βέμπερ) των καθολικών αληθειών και της αυθεντίας τους. Πάντα υπάρχει η σύγκρουση των κόσμων, έστω κι όταν κάποιος κυριαρχεί. Πάντα ένα ανώτερο ηθικό και πνευματικό βάθος, μια ευγενική και ανιδιοτελής αγάπη για την αλήθεια θα αντιπαρατίθεται στους ηδονιστές χωρίς καρδιά, στους κοσμικούς, και τους ρηχά ηθικούς, προπάντων στους «χρυσο-συσσωρευτές» και στους κανίβαλους.