Η σφοδρή αντιπαράθεση στη Γαλλία για την «εθνική ταυτότητα», περιορίστηκε, τελικώς, στη μετανάστευση. Και τούτο γιατί η μετανάστευση είναι το αδύνατο σημείο της Αριστεράς.
Δεν είναι τυχαία η αμηχανία της ευρωπαϊκής Αριστεράς μπροστά στο φαινόμενο Λεπέν παλαιότερα και της γκραμσιανής Νέας Δεξιάς σήμερα που προσδιορίζονται από τις πολιτικές για τον έλεγχο του μεταναστευτικού ρεύματος, την αντιμετώπιση της γενικευμένης ανασφάλειας, η οποία προστίθεται στην εργασιακή ανασφάλεια αλλά και την ανασφάλεια έναντι της τρομοκρατίας. Ο Λεπέν δεν πρόβαλε κάποιο πρωτότυπο επιχείρημα, όταν έλεγε ότι ο γαλλικός λαός θα καταστεί μειοψηφία λόγω της «προσωρινά ειρηνικής εισβολής» των βορειο-αφρικανών μεταναστών στη Γαλλία. Το ίδιο επιχείρημα προβάλλεται στις ΗΠΑ ακόμη και τώρα. Το ίδιο ανακαλύπτουν και στην Ελλάδα σήμερα. Η απώλεια των θέσεων εργασίας από τους νέους μετανάστες (που ήταν πάντα η φθηνή εργατική δύναμη) τροφοδοτούσε πάντα την ξενοφοβία και την αντιπαράθεση παλιών και νέων μεταναστών στις ΗΠΑ. Αυτό σήμερα συμβαίνει και στην Ευρώπη. Η δημοκρατική και εξισωτική αντιμετώπιση των δύο «μερών» των «κάτω», του «εξωτερικού και του εσωτερικού προλεταριάτου», από την ευρωπαϊκή Αριστερά τη φέρνει σε πολιτικά και εκλογικά δυσχερή θέση έναντι της Νέας Δεξιάς που προτείνει μια διευθέτηση υπέρ των «παλιών μεταναστών» (τους παρέχει δικαιώματα και ψήφο). Το ΠΑΣΟΚ ακολουθεί ουσιαστικά τη συντηρητική γραμμή. Πάντως, όπως στις ΗΠΑ, έτσι και στην Ευρώπη σήμερα επανατίθεται ως πολιτικό διακύβευμα η «εθνική ταυτότητα» και ο εθνικισμός(Είτε ως παραδοσιακός είτε ως νέος εθνικισμός, ο οποίος προβαλλόμενος και από την Αριστερά φανερώνει την αδυναμία ανάλυσης εκ μέρους της νέων ζητημάτων). Η ευρωπαϊκή Αριστερά γοητευμένη από αμερικανικά συνθήματα και πολιτικές όπως το «δικαίωμα στη διαφορά», η «πολυπολιτισμικότητα», η «πληθυντική κοινωνία» κ.ά., που εφαρμόστηκαν στις εντελώς διαφορετικές αμερικανικές συνθήκες χάνει το δρόμο της απαξιώνοντας την εθνική ταυτότητα και συγχρόνως επαναξιώνοντάς την αντιφατικά μέσω της προβολής μιας αφηρημένης πολυεθνικής και πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Γι’ αυτό και η κρίση της, η οποία εκδηλώνεται με την μετακίνηση των ανασφαλών και «ξενοφοβικών» ψηφοφόρων της προς τα δεξιά.
Στην πραγματικότητα οι Ευρωπαίοι υιοθετούν το δικαίωμα στη διαφορά, όπως εφαρμόστηκε στις ΗΠΑ. Αλλά στις δεύτερες εφαρμόστηκε στο πλαίσιο της λειτουργίας ενός παραδοσιακού συστήματος συμπερίληψης και αποκλεισμών, ως βαλβίδα ασφαλείας και αποσυμπίεσης, ως άρνηση ουσιαστικά του δικαιώματος στη διαφορά, αφού η μέσω της ενσωμάτωσης αντιμετώπιση της διαφοράς σημαίνει την κατάργησή της. Η ευρωπαϊκή Αριστερά δεν ανέλυσε και δεν επεξεργάστηκε τους λόγους της σύγχρονης πολιτικής κρίσης, ούτε γιατί η κρίση αυτή εκφράζεται τόσο ως κρίση των ταυτοτήτων όσο και της νεωτερικότητας, δηλαδή σε επιμέρους ζητήματα και όχι στα θέματα που σχετίζονται με την κεντρική ρωγμή που διαπερνά τη σύγχρονη κοινωνία. Κυρίως, όμως, αντιμετωπίζει την αμερικανική εμπειρία χωρίς ένα κρίσιμο μεθοδολογικό κριτήριο της ανάλυσης, όπως είναι το «συγκεκριμένο». Κάποιες απόπειρες όπως του Αντρέ Ταγκίεφ φανερώνουν τη διαφορά αλλά και τα κοινά στοιχεία της ευρωπαϊκής και της αμερικανικής παράδοσης στον τομέα της ενσωμάτωσης. Στην Ευρώπη έχουμε ένα πανίσχυρο εθνικό-κρατικό κέντρο (γιακωβινισμός), που επιβάλει την ενσωμάτωση σε μία κυρίαρχη εθνικο-θρησκευτική κουλτούρα. Εδώ το θρησκευτικό μήνυμα είναι συλλογικό και απευθύνεται σε ολόκληρο το έθνος. Αντίθετα, στις ΗΠΑ η αφομοίωση λαμβάνει χώρα μέσω ενός ήπιου, ομοσπονδιακού κέντρου (χωρίς Θεό) και μιας σκληρής και ρατσιστικής περιφέρειας(γιρονδινισμός), που, όμως, έχει Θεό και χρώμα. Γι’ αυτό το όλο παίγνιο εκεί «παίζεται» επί τη βάση ενός συστήματος συμπεριλήψεων και κοινωνικών αποκλεισμών(περισσότερα στο βιβλίο Homo Americanus).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου