ΓΙΩΡΓΟΣ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ

Οι γιοι δεν εξανίστανται πια απέναντι στους πατεράδες τους έλεγε ο Αλαίν Μπαντιού τις προάλλες στο Γαλλικό Ινστιτούτο, επιχειρώντας να απαντήσει στο ερώτημα της μη εξέγερσης των νέων στη σημερινή κυρίαρχη (πατρική) εξουσία, που τους ακυρώνει και τους ματαιώνει. Άραγε, η πατριαρχική εξουσία, ο Λάιος κατάφερε να σκοτώσει τον μελλοντικό δολοφόνο του, τον Οιδίποδα; Οι παιδοκτόνοι νίκησαν τους πατροκτόνους; Δεν ξέρουμε από πού προέρχεται η απαισιοδοξία του Μπαντιού. Πάντως, προχθές, στο κέντρο της Γενεύης χιλιάδες νέοι με «μαύρα» έσπασαν και έκαψαν, διαμαρτυρόμενοι για τη σημερινή σύνοδο του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου. Τα παιδιά φώναζαν «όχι στον καπιταλισμό», «η ΠΟΕ είναι εχθρός του περιβάλλοντος» και «εμείς δεν πουλάμε την ψυχή μας στις πολυεθνικές». Με άλλα λόγια, οι νέοι της Γενεύης, όπως και οι νέοι της Αθήνας τον περσινό Δεκέμβρη, δεν στράφηκαν εναντίον του πατέρα τους, όπως θα ήθελε ο Μπαντιού, αλλά εναντίον του εξουσιαστικού συστημικού θεσμού που αναπαράγει και διαιωνίζει τους π...

Η νέα παγκόσμια συγκίνηση, ο νέος μεγάλος φόβος, όπως εκείνος των παλιών χιλιαστών, κατασκευάζεται ήδη με βάση την ημερομηνία 21 Δεκεμβρίου 2012. Πρόκειται για την καταστροφή ή την «Αποκάλυψη», για το τέλος δηλαδή του κόσμου όπως είναι μέχρι σήμερα γνωστός. Η ημερομηνία αναφέρεται στο ημερολόγιο των Μάγια(που φαίνεται ότι προέβλεψαν το τέλος του κόσμου αλλά όχι και το δικό τους). Τότε, λέει, θα ευθυγραμμιστούν με το γαλαξιακό κέντρο ο Οφιούχος, ο Σκορπιός, ο Τοξότης και ο Ήλιος. Όμως δεν είναι η πρώτη φορά που έχουμε ανάλογες ευθυγραμμίσεις. Παρόλ’ αυτά ο νέος μεγάλος φόβος των ηλιθίων θα… ευθυγραμμιστεί την ίδια μέρα σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη Γη. Εμείς οι υπόλοιποι θα κάνουμε ότι και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ που έλεγε ότι ακόμα κι αν αύριο θα ήταν το τέλος του κόσμου, εγώ πάλι θα φυτέψω ένα δέντρο, ή απλώς θα ζήσουμε, διαβάζοντας Αλμπέρ Καμύ(τόσες φορές έχουμε γράψει γι’ αυτό, θα το ξαναγράψουμε γιατί κάποιοι ξεχνούν). Να, «Ένας άνθρωπος παρατηρεί με θαυμασμό τον κόσμο κι έν...

Άνθρωποι, μηχανές, αγαθά, πληροφορίες, λογιστικός «αέρας» όλα κυκλοφορούν αενάως τροφοδοτώντας «παραδείσους», όπως αυτός του Ντουμπάι, που όμως κάποιοι στιγμή εξαερώνονται σαν πομφόλυγες. Σ’ αυτή τη διαδικασία ο άνθρωπος λογίζεται ως ένα μέσο, σαν ένα εργαλείο μεταξύ άλλων. Ο άνθρωπος έγινε δούλος των νέων τεχνολογιών, των εφευρέσεών του επειδή απέκοψε τη γνώση από την κριτική σκέψη(Χ. Άρεντ). Την άποψη αυτή δέχεται, σήμερα, και ο Αλέν Μπαντιού, ο οποίος πρόσφατα στην Ελλάδα μας μίλησε για τους «γιους» μας, τους οποίους ευνουχίσαμε τόσο -μέσω της πατρικής εξουσίας- ώστε να μην ξεσηκώνονται πια εναντίον μας, εναντίον της πατριαρχικής εξουσίας. Συνεπώς, οι πατροκτόνοι Οιδίποδες δεν υπάρχουν πια. Μόνο Λάιοι κυκλοφορούν! Πως κάναμε τους γιους μας «φλώρους» ο Μπαντιού θα μας πει μια άλλη φορά. Για την ώρα μιλάει για το καθεστώς στη Γαλλία, το καθεστώς Σαρκοζί το οποίο χαρακτηρίζει αντίστοιχο με το κατοχικό καθεστώς του Πεταίν. Η ομοιότητα δεν είναι απόλυτη αλλά υπάρχει σήμερα στη Γαλλία κα...

Το θέμα της δημιουργικής λογιστικής και ο τρόπος υπολογισμού των δημοσιονομικών ελλειμμάτων είναι άρρηκτα συνυφασμένα με το οικονομικό σύστημα. Το ίδιο το χρηματοπιστωτικό σύστημα, το παιγνίδι του Χρηματιστηρίου δεν είναι παρά ένας τζόγος, βασιζόμενος κατ’ εξοχή στα τρικ, που ενίοτε σκάνε σαν παραφουσκωμένοι πομφόλυγες, όπως συνέβη με τα τοξικά ομόλογα. Έτσι, αυτοί που ζητούν από την Ελλάδα αντικειμενικά λογιστικά κριτήρια ξεχνούν ότι ακόμη και τα λογιστικά κριτήρια της «Γιούροστατ» έχουν τεθεί υπό αμφισβήτηση. Όλοι παίζουν. Μόνο οι Έλληνες και δη ο υπουργός Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου, όπως προηγουμένως και οι ομόλογοί του της ΝΔ, θεώρησε εν πλήρη αφελεία και άγνοια ότι το παιγνίδι είναι διαφανές και πως οι χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός απαιτεί απλώς ειλικρίνεια! Αξίζει να σημειώσουμε επ’ αυτού το «αλγοριθμικό τρικ» (άλλως πως «δημιουργική λογιστική») στο οποίο προβαίνει η μεγάλη αμερικανική τράπεζα Goldman Sachs, που αντιπροσωπεύει το 1/3 των υπό διαπραγμάτευση τίτλων στη Γουόλ ...

Ποια τηλεόραση «μίλησε», ποια εφημερίδα έγραψε για τα τεράστια κέρδη της εθνικής τράπεζας; Ένα δισεκατομμύριο ευρώ τα κέρδη! Ποιο τηλεοπτικό κανάλι, ποιο ράδιο –ακόμα κι αυτά που καμώνονται ότι μάχονται για το περιβάλλον- μίλησαν για το οικολογικό έγκλημα των βιομηχανιών στον Ασωπό, για τους καρκινοπαθείς της περιοχής, για την έκθεση του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας(ΤΕΕ) που παραδόθηκε στην υπουργό Περιβάλλοντος, όπου καταγγέλλεται η «περιφρόνηση της δημόσιας υγείας»; Ποιος από τους αφελείς –οι πονηροί και εξωνημένοι είχαν τους λόγους τους-, που πανηγύριζαν για την εκλογή Ομπάμα, βγήκε να κάνει την αυτοκριτική του, ψέγοντας την κυβέρνηση των ΗΠΑ –όπως και της Ινδίας και της Κίνας- που ανακοίνωσαν ότι δεν θα ψηφίσουν τα μέτρα για την κλιματική αλλαγή λόγω «οικονομικού κόστους»; Μόνο στη χθεσινή Le Monde σημειωνόταν ότι το λιώσιμο των πάγων θα ισοδυναμεί με δέκα χρηματοπιστωτικές κρίσεις όπως η σημερινή. Αλλά κι εδώ υπάρχει στρέβλωση. Η αντιμετώπιση του προβλήματος είναι ποσοτική και ό...

Ο κ. Λοβέρδος(υπουργός εργασίας) διαλέγεται με τον κ. Παναγόπουλο (πρόεδρο ΓΣΕΕ) και τον κ. Παπασπύρου(πρόεδρο ΑΔΕΔΥ), άλλως πως το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ διαβουλεύεται με το συνδικαλιστικό ΠΑΣΟΚ για το ασφαλιστικό. Είναι αυτό δημοκρατικός διάλογος; Όχι. Αυτό δεν είναι παρά διάλογος του ΠΑΣΟΚ με τον εαυτό του. Μάλιστα, η ακύρωση και απαξίωση των άλλων κομμάτων της αριστερής αντιπολίτευσης από τον κ. Θ. Πάγκαλο, χθες, στο «Μέγκα» παραπέμπει σ’ ένα ιδιότυπο δικομματικό πολιτικό σύστημα αυταρχικού χαρακτήρα! Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κατηγόρησε τα άλλα κόμματα –ιδίως της αριστεράς- ότι δεν είναι δημοκρατικά! Μάλιστα, αυτοπροσδιόρισε το κόμμα του ως «αριστερό» αφού ψηφίσθηκε από… «τόσο κόσμο». Όμως, οι εκλογές νομιμοποιούν έναν πολιτικό σχηματισμό να χαρακτηρισθεί δημοκρατικός ή αριστερός; Φοβόμαστε πως αυτό δεν αρκεί, διότι και ο Χίτλερ μέσω εκλογών ανήλθε στην εξουσία. Ασφαλώς δεν ισχύει το ίδιο εν προκειμένω, αλλά δεν αρκούν οι εκλογές και η ψήφος της πλειοψηφίας για να χαρακτηρίσουν ένα...

Ο Σαρκοζί επιδιώκει να τοποθετήσει ότι απέμεινε από τον εδώ και δεκαετίες θανόντα Καμί, -συγγραφέα της Πανούκλας, του Σίσυφου, του Ξένου, του Επαναστατημένου Ανθρώπου- στο Πάνθεον. Η κόρη του Καμί, Κατρίν, διαχειρίστρια της κληρονομιάς του, έχει απλώς κάποιες επιφυλάξεις, καθώς θεωρεί ότι στον πατέρα της «δεν άρεσαν οι τιμές»! Αντιθέτως, ο δίδυμος αδελφός της Κατρίν, Ζαν αρνείται την τιμή του Σαρκοζί καθώς θεωρεί ότι ο πατέρας του «ήταν ένα σύμβολο για εκείνους που η ζωή ήταν πολύ σκληρή». Σκέφτομαι τα σύμβολα και την χρεία τους. Σύμβολο ο Καμί για τους απόκληρους, το ίδιο και η Κούνεβα. Ο πρώτος μας έλεγε «ζήσε σαν αθλητής ή ερωτευμένος Σίσυφος», σαν αγωνιστής λέει η δεύτερη. Μόνο εκείνη η πρόταση της Κούνεβα για την επιστροφή στην «πολυγαμική μητριαρχία» με παραξένεψε. Ακόμη κι αν η μητριαρχία σημαίνει «μέριμνα» δεν παύει να είναι εξουσία. Γι’ αυτό ούτε πατριαρχία ούτε μητριαρχία. Αλλά ας επιστρέψουμε στον Καμί. Γιατί ο Σαρκοζί θέλει να τοποθετήσει τα οστά του στο Πάνθεον; Θέλει «να ...

Πέμπτη βράδυ, στη στοά του βιβλίου παρουσιάζεται το βιβλίο του Βασίλη Γκουρογιάννη «Κόκκινο στην Πράσινη Γραμμή». Φθάνω καθυστερημένος και μαθαίνω ότι η εκδήλωση ματαιώθηκε από ομάδα της «Χρυσής Αυγής», που διαφωνούσε με το περιεχόμενο του βιβλίου. Η άποψη του Δημοσθένη Κούρτοβικ είναι αισιόδοξη, καθώς θεωρεί ότι η λογοτεχνία «παρεμβαίνει και ενοχλεί» είτε την ακροδεξιά είτε την εξωκοινοβουλευτική αριστερά(τραμπούκικη διακοπή της παρουσίασης του βιβλίου της Σώτης Τριανταφύλλου στα Εξάρχεια). Διαφωνώ. Δεν θεωρώ ότι η λογοτεχνία ενοχλεί αλλά ότι έχουμε μία έξαρση του φασισμού των άκρων, όπως εκφράστηκε και με τη ρίψη περιττωμάτων στο σπίτι του Μίκη Θεοδωράκη! Δεν πρόκειται δηλαδή για μία πολιτική και ιδεολογική σύγκρουση αλλά για μία ψυχαναλυτικού τύπου εκτόνωση «ψυχάκηδων», που το παίζουν πατροκτόνοι. Η τεκμηρίωση της άποψής μου εδράζεται στον ίδιο τον Φρόυντ και στην αναφορά του τους κλέφτες της Βιέννης, οι οποίοι όταν έκλεβαν ένα σπίτι στη συνέχεια άφηναν εκεί τις μεγαλοπρεπείς κουράδ...

Μπορίς Βιαν: «Ετούτα τα κορίτσια…Τόσο τα ηλιοψημένα τους κορμιά είναι σκληρά/Που θα ’τανε ωραίο να τα κάνουμε να κλαίνε […] Πάντα ελπίζουμε να δούμε το μηδέν να οδύρεται». Είδα το χέρι του Ανρί, αλλά η τοποθέτησή μου υπέρ της Ιρλανδίας ακυρώνεται από «το χέρι του θεού»(Μαραντόνα). Είδα και τη λιτή ανακοίνωση του 66χρονου Όσκαρ Λαφονταίν για τον καρκίνο του και λυπήθηκα. Ταυτόχρονα με πιάνει σύγκρυο στη σκέψη ότι θα είμαι αναγκασμένος να βλέπω το απάνθρωπο, υπερεγωτικό εκείνο χαμόγελο του Τόνι Μπλερ, ο οποίος ενδέχεται να είναι ο πρόεδρος της ΕΕ (έναντι 25 εκατομμυρίων ευρώ φυσικά)! Αλλά που οδεύει η ΕΕ; Η Ευρωπαϊκή Ένωση σύμφωνα με τον Χάμπερμας βρίσκεται στην κατεύθυνση της καντιανής λογικής αλλά χρειάζεται να εξελιχθεί περαιτέρω προς αυτή την κατεύθυνση με την υιοθέτηση ενός συντάγματος και την ανάπτυξη ενός ευρωπαϊκού δημόσιου χώρου και μιας ευρωπαϊκής κοινής γνώμης. Η ανάπτυξη σε όλο τον κόσμο περιφερειακών ενώσεων τύπου ΕΕ θα καταστήσει, λέει πάντα ο Χάμπερμας, εσωτερική υπόθεση τ...

Το ενεστώς έτος 2009 συμπληρώνονται 500 χρόνια από τη γέννηση του Καλβίνου, του ανθρώπου που μαζί με το Λούθηρο νομιμοποίησαν θεολογικά-ιδεολογικά μέσω της προτεσταντικής ηθικής και του πουριτανισμού τον αγγλοσαξονικό καπιταλισμό. Ο Καλβίνος ολοκλήρωσε την αντιστροφή της χριστιανικής θρησκείας η οποία από θρησκεία των φτωχών και των απόκληρων έγινε θρησκεία των πλουσίων(σύμφωνα με τον Μάξ Βέμπερ, η υλική επιτυχία είναι πλέον απόδειξη της παντοδύναμης θείας χάριτος). Ο Θεός παύει πια να είναι ο μεγάλος «Αγαπών», Αυτός που δια της Αγάπης ενοποιούσε και συνείχε, Αυτός που ευλογούσε την κοινότητα, το Εμείς και το ευρωπαϊκό έθνος-κράτος. Ο λουθηρανικός και πιο πολύ ο καλβινικός αρχετυπικός Θεός δεν είναι πλέον ο Θεός της συμπόνιας, της «άγιας συμπάθειας», αλλά ο Θεός της βούλησης για δύναμη του Ατόμου. Η αλλαγή που οδήγησε στην προτεσταντική μεταρρύθμιση, άρχισε από τον Αυγουστίνο και τους γερμανούς φιλοσόφους. Το λουθηρανικό δόγμα του απόλυτου προορισμού, αυτός ο απόλυτος ντετερμινισμός, π...

«Το μίσος, όπως και η αγάπη, τρέφονται με τα πιο μικρά πράγματα…». Η ρήση αυτή του Ονορέ ντε Μπαλζάκ αφιερώνεται στα μέλη τη «συνομωσίας των πυρήνων της φωτιάς», τα οποία στην προκήρυξή τους διαμαρτύρονται για την κατηγορία ότι διέπονται από «τυφλό μίσος». Όχι δεν θα αναφερθούμε στον Καμύ (ο Ξένος), όπου ο Μερσώ θα επανασυνθέσει τον αποδομημένο λόγω του ξεριζωμού εαυτό του μέσα από το μίσος των άλλων, αφού έτσι θα έχει κάτι «για να μην αισθάνεται μόνος»! Θα μιλήσουμε μόνο για τον μηδενισμό, αφού αυτοαποκαλούνται «μηδενιστές», υποστηρίζοντας ότι δεν είναι πολιτικά αλλά ψυχολογικά μηδενιστές. Ο πολιτικός μηδενισμός έχει τη ρίζα του στον ρωσικό αναρχισμό του 19ου αιώνα και τον Νετσάγιεφ(1847-1862) που έκαναν παγκοσμίως γνωστό οι Ντοστογιέφσκι και Τουργκένιεφ. Αλλά ποια σχέση έχει η σημερινή τρομοκρατία με την τρομοκρατία εκείνης της εποχής; Αν πρόκειται για τη «συνομωσία των πυρήνων της φωτιάς» καμία, αφού ελλείπει απ’ αυτή ο διεθνισμός και η συνολική κριτική της αστικής τάξης και του κρά...

Ποιος μας καλεί «…να πορευτούμε για μια απελευθερωμένη ζωή στην επικράτεια των άκρων»; Ποιος διατείνεται ότι «Οι ελευθερίες της έκφρασης, της λατρείας, της πρόσβασης στην πληροφόρηση και της πολιτικής συμμετοχής είναι… τα οικουμενικά δικαιώματα, τα οποία πρέπει να απολαμβάνουν όλοι, συμπεριλαμβανομένων των εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων…»; Ο δεύτερος είναι ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα που απευθύνεται σε κινέζους φοιτητές, ενώ η πρώτη είναι «η συμμορία των πυρήνων της φωτιάς» που δηλώνει μ’ έναν ρομαντισμό των αρχών του προηγούμενου αιώνα στην ασύντακτη προκήρυξή της την «…επιθυμία για έναν κόσμο δίχως νόμους και όρια…»! Όχι πως δεν είναι σημαντική η περίπτωση των νεαρών τρομοκρατών της εκρηκτικής… κατσαρόλας, αλλά είναι απείρως σημαντικότερη η περίπτωση Ομπάμα, ο οποίος επιχειρεί με τον «οικουμενικό λαϊκισμό» του, σύμφωνα με τον χαρακτηρισμό του Τσαρλς Κάπτσαν, να δημιουργήσει πρόβλημα εκ των έσω στις χώρες που αντιτίθενται στις ΗΠΑ. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Αμερικανός πρόεδρος...

Είναι γνωστό ότι η σημερινή κρίση προκλήθηκε από το χρηματοπιστωτικό τομέα της οικονομίας. Τι συνέπειες είχε για τον τομέα αυτόν η κρίση; Απολύτως καμία! Αντιθέτως, με μία συντονισμένη παρέμβαση των κεντρικών πολιτικών μηχανισμών, όπως είναι οι Βρυξέλλες, ή οι εθνικές κυβερνήσεις, το χρηματοπιστωτικό σύστημα όχι απλώς διασώθηκε αλλά έχει και τεράστια κέρδη. Οι συνέπειες, όμως, της κρίσης έγιναν ιδιαίτερα αισθητές στην πραγματική οικονομία και την εργασία. Γιατί είχαμε αυτή την εξέλιξη και όχι την κατάρρευση ενός μέρους του τραπεζικού συστήματος, όπως διαφαίνονταν αρχικά; Διότι τόσο στις ΗΠΑ όσο και στη Ευρώπη υπάρχουν στενοί δεσμοί των πολιτικών ελίτ με το χρηματοπιστωτικό σύστημα επισημαίνει ο Eric Laurent στο βιβλίο του La face cachee des banques (εκδόσεις Plon). Ο Ερίκ Λωράν σημειώνει χαρακτηριστικά την έκπληξή του όταν μετά από οκτάμηνη έρευνα στις ΗΠΑ διαπίστωσε τη βαθιά σχέση της Γουόλ Στρητ και δημοκρατικού κόμματος. Πρόκειται για έναν κόσμο βαθιά ανήθικο, κυνικό και μ’ ένα απίσ...

Ρωτούν κάποιοι για τη διάκριση μεταξύ των «πάνω» και των «κάτω». Ο Άντονι Γουότον -από το Κολέγιο Μπάουντουιν- μιλά για τις «απαστράπτουσες κυβερνοπόλεις εκεί ψηλά στην κορυφή» που κατοικούνται από τους Her Omnes, τους «κυρίους όλος ο κόσμος» του Κάφκα, οι οποίοι «ζουν χωρίς να συλλογίζονται ή να αντιμετωπίζουν την τραγωδία του παλιού αστικού κέντρου». Οι Her Omnes, τα τεράστια κοσμο-Εγώ περιγράφονται και από τον Ντον Ντελίλο στο μυθιστόρημα: Κοσμόπολις (εκδόσεις Εστία). Ο Έρικ, ο πολυεκατομμυριούχος χρηματιστής του Ντελίλο ανήκει στη φυλή των «πάνω», στους ανθρώπους που μία ανάσα τους μπορεί να κλονίσει την παγκόσμια οικονομία, σ’ εκείνους που όντας ταυτισμένοι με τον κόσμο δεν έχουν τρόπο να βγουν έξω από το Εγώ τους, δεν έχουν τόπο για να τον δουν από απόσταση, να γνωρίσουν ποιοι είναι. Έτσι, αν το παρεκκλήσι του Ρόθκο ανήκει στην ανθρωπότητα, με την αγορά του αγοράζουν και την ανθρωπότητα! Αυτοί οι θρύλοι με την ακατάβλητη θέληση, οι ευφυείς που έχουν ανατραφεί από λύκους και για τ...

Κάμερες παντού. 4,2 εκατομμύρια κάμερες στο μετρό, στους δρόμους, στα εμπορικά κέντρα, στις εργατικές κατοικίες, στα σχολεία, στα μπακάλικα της γειτονιάς, παντού, ακόμα και στις pubs. Κάθε Βρετανός βιντεοσκοπείται καθημερινά 300 φορές κατά μέσο όρο! Το γεγονός σοκάρει. Αλλά όχι τους Βρετανούς, οι οποίοι αποδέχονται τον πρωτοφανή έλεγχο, που έχει οδηγήσει σε μια κοινωνία της επιτήρησης, αφού τους παρέχει ασφάλεια έναντι της εγκληματικότητας. Ο «Μεγάλος Αδελφός» του Όργουελ είναι εδώ και όχι μόνο κανείς δεν αντιδρά, αλλά οι περισσότεροι τον καλοδέχονται! Οι πρώτες εγκαταστάσεις καμερών στη Βρετανία έγιναν τη δεκαετία του 1970 από τις τράπεζες αλλά το φαινόμενο γενικεύθηκε μετά το 1994 με «τα κλειστά κυκλώματα τηλεόρασης» στις επιχειρήσεις και αλλού. Αλλά τι ελέγχουν οι… κάμερες; Η ενδυνάμωση του ελέγχου σε συνδυασμό με το επιστημονικό μάνατζμεντ οδηγεί αφ’ ενός στον κοινωνικό προγραμματισμό και τον έλεγχο και αφ’ ετέρου στην αύξηση της επιτήρησης στους τομείς της πολιτικής και οικονομική...

Την ώρα που ένας νεαρός πέφτει από το βράχο της Ακρόπολης, ο 32χρονος διεθνής Γερμανός τερματοφύλακας Ρόμπερτ Ένκε πέφτει στις γραμμές του τρένου κι ένας 43χρονος στον Κάτω Αγιάννη Πιερίας αυτοχειριάζεται ομοίως. Μόνο η αυτοκτονία του δεύτερου, καθότι διάσημος, δημιούργησε αίσθηση. Οι άλλοι δύο από την ανωνυμία πέρασαν κατευθείαν στην ανωνυμία(σ.σ. ανώνυμους-νώνυμνους έλεγαν οι αρχαίοι τους νεκρούς). Ο τερματοφύλακας έπασχε από κατάθλιψη και το έκρυβε θα πει η γυναίκα του. Μπορεί, όμως, να έπασχε και από έναν διαρκεί φόβο, όπως «ο φόβος τους τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι», λέμε εμείς. Αλλά γιατί, τελικά, τρελαινόμαστε; Γιατί όλο και περισσότεροι πεθαίνουμε κάθε στιγμή από μελαγχολία; Γιατί οι άγριοι πρόγονοί μας δεν είχαν ψυχικές διαταραχές; Αλλά και γιατί κατά την κλασσική εποχή ο τρελός και ο τραγικός διαλέγονταν, είχαν κοινή γλώσσα, ενώ τώρα όχι; Σήμερα, η τρέλα δεν είναι το σημάδι ενός άλλου κόσμου, εντός της κοινωνίας, αλλά ένα σημάδι του τίποτε. Γι’ αυτό ο εγκλεισμός είναι «μ...

Και πιο πολύ δολοφόνοι απ’ τους δολοφόνους είναι αυτοί που δικαιώνουν το έγκλημα με το έγκλημα, αυτοί που κάνουν το θάνατο να φαίνεται πως έχει δίκιο Οι λύκοι που επαναξιώνουν την αποκλειστικότητα να κατηχούν το δάσος «Δεν υπάρχουν πια ανάγκες, υπάρχουν μόνο επιθυμίες». Δεν θυμάμαι ποιος το είπε, αλλά είμαι βέβαιος πως ήταν ρομαντικός, απ’ αυτούς που έβλεπαν τη ζωή μέσα από τη διακινδύνευση και την περιπέτεια, μέσα από την άκρατη ηδονή και τον αισθησιασμό, σαν τον λόρδο Βύρωνα. Συνεπώς, επιθυμίες έχουν εκείνοι που έχουν ξεφύγει από το βασίλειο της ανάγκης. Γι’ αυτό έχει σημασία από ποιο βασίλειο θεάται κανείς τον κόσμο: Απ’ αυτό της ανάγκης ή από τ’ άλλο, της επιθυμίας; Τα γράφω αυτά γιατί οι πανηγυρισμοί για την επέτειο των είκοσι χρόνων από την πτώση του τείχους του Βερολίνου, τα πυροτεχνήματα και το τείχος-ντόμινο από φελιζόλ, αποκρύπτουν τα πραγματικά τείχη, κρύβουν με βαθύ σκοτάδι το βασίλειο της ανάγκης και όσους ζουν σ’ αυτό. Γι’ αυτό είναι λάθος να κρίνουμε από την οπτική γωνία...

Πόσο αίμα, πόσο πόνο θέλει ακόμα για να πέσει το τείχος ανάμεσα στη φτώχεια και τον πλούτο; Κανείς δεν ξέρει. Πότε το βλέμμα του παιδιού της Ινδονησίας, που περιμένει τη μάνα του, θα γίνει χαρούμενο; Κανείς δεν διερωτάται. Αντιθέτως, ο Αντρέ Γκλυκσμάν, ο πάλαι ποτέ «νέο-φιλόσοφος», αυτός που βρέθηκε στις 10 Νοεμβρίου 1989 από το Παρίσι στο Βερολίνο και προχθές Κυριακή διαδήλωνε μαζί με τον Σακασβίλι εναντίον της δημιουργίας από τη Ρωσία ενός άλλου τείχους στον Καύκασο, εξακολουθεί να βλέπει μονομερώς, όπως αυτοί που πάσχουν από αχρωματοψία. Έτσι, σύμφωνα με τον… αγωνιστή της δημοκρατίας και της ελευθερίας Γκλύκσμαν, ο κομμουνισμός και το καθεστώς Πούτιν είναι το ίδιο! Όχι πως ο Πούτιν, που χθες ομολογούσε τη νοσταλγία του για την πριν το γκρέμισμα του τείχους του Βερολίνου ζωή, δεν έχει επιβάλλει ένα δικτατορικό καθεστώς, δολοφονώντας δημοσιογράφους και όσους του αντιστέκονται, αλλά μόνο ένας εμπαθής ή ένας τυφλός θα ταύτιζε το προηγούμενο με το σημερινό καθεστώς της Μόσχας. Αλλά το πρ...

«…ο έρωτας μαζί σου είναι σφαγή»(Αθηνά Παπαδάκη: ερωτική κούρσα) Το κόμικ «Rebetiko (La mauvaise herbe) του David Prudhomme (εκδόσεις Futuropolis) βραβεύτηκε πρόσφατα στο φεστιβάλ του Quai de bulles, στο Saint-Malo. Τι κάνουμε, όμως, εμείς για το «ρεμπέτικο», για την παράδοση, για τον πολιτισμό μας; Δυστυχώς τίποτα. Ο Prudhomme βρήκε τυχαίως σ’ ένα συνοικιακό βιβλιοπωλείο του Παρισιού «τις πηγές των ρεμπέτικων, τραγούδια των υπόγειων καπηλειών και των τεκέδων του χασίς, Σμύρνη-Πειραιάς-Σαλονίκη, 1920-1960»(εκδόσεις Les Nuits rouges). Από αυτή την ανακάλυψη προέκυψε το βραβευμένο άλμπουμ του γνωστού κομίστα, που περιγράφει τη ζωή πέντε ρεμπετών φίλων τη δεκαετία του 1930. Αυτοί συναντούν σε μία τρώγλη την ωραία Μπέμπα. Κι αργότερα, έναν ελληνο-αμερικανό που προσπαθεί να τους πείσει να υπογράψουν συμβόλαιο με την Κολούμπια. Συμπλέκονται με την αστυνομία του Μεταξά, αφού το ρεμπέτικο ήταν απαγορευμένο. Μέχρι που αυτό έγινε θεσμός! Τραγούδια του λιμανιού τα ρεμπέτικα συγγενεύουν με τα τάνγ...

Ένας χρόνος από τον θρίαμβο του Μπάρακ Ομπάμα στις ΗΠΑ και ο μύθος ξεφτίζει. Δυστυχώς δικαιώθηκαν γρηγορότερα του αναμενομένου οι πεσιμιστές. Κι ας προσπαθούν κάποιοι αναλυτές να κρατήσουν ζωντανό το όνειρο με σκαστά ψεύδη, όπως ότι ο Ομπάμα έκλεισε το Γκουαντάναμο και απέσυρε τα αμερικανικά στρατεύματα από το Ιράκ(ΝΕΤ)! Μέχρι και νέα έκδοση των ποιημάτων του Ουόλτ Ουίτμαν είχαμε στα ελληνικά, του μεγάλου ποιητή που έλεγε: «Δείχνω πως μέγεθος είναι μόνο ανάπτυξη»! Ποια ανάπτυξη; Τίνος ανάπτυξη; Τι εννοεί ο Ουίτμαν; Τι εννοούσε, χθες, ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, Μπαν Κι-Μουν, όταν έλεγε ότι η μετανάστευση βοηθά την ανάπτυξη; Μήπως εννοεί τους μετανάστες που από την εποχή της τρομερής ανάπτυξης των ΗΠΑ, το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα κι ύστερα, χρησιμοποιούνταν ως φθηνό εργατικό δυναμικό αλλά και ως απεργοσπαστικός μηχανισμός; Ακριβώς, όπως στην Ελλάδα οι μετανάστες(μαύρη εργασία και δουλεμπορία των εταιριών ενοικίασης εργατών) οδήγησαν στην τρομερή ανάπτυξη(5%) των Ολυμπιακών Αγώνων; ...

Το φόρουμ για τη μετανάστευση στο Μέγαρο, το αντι-φόρουμ για τη μετανάστευση, ομοίως, στον Άγιο Παντελεήμονα. Το ένα λαμβάνει χώρα σε χώρους απλησίαστους για τους μετανάστες, το άλλο εκεί όπου οι τελευταίοι ζουν. Δευτέρα απόγευμα και μία ομάδα νεαρών προσπαθεί να πλησιάσει την πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα από την πλευρά της πλατείας Αττικής για να παρακολουθήσει τη συναυλία του «αντι-φόρουμ». Οι «προστάτες» του Χρυσοχοΐδη έχουν αποκλείσει όλα τους δρόμους και τα στενά. Απαγορεύουν στα παιδιά να προχωρήσουν. Ζητούν ταυτότητες. Εκείνα τους δείχνουν τις φοιτητικές τους ταυτότητες και τα «πάσο». Οι μπάτσοι τα ειρωνεύονται. Ένας απ’ αυτούς πλησιάζει το πρόσωπο ενός παιδιού και το κοιτάει άγρια, με απύθμενο μίσος. Ψάχνουν το σακίδιο ενός άλλου. Οι φοιτητές είναι «καθαροί». Παρ’ όλα αυτά τους απαγορεύεται η είσοδος. Τα παιδιά διαμαρτύρονται και καταγγέλλουν ότι λίγο πριν κάποιοι άλλοι «πέρασαν». «Αυτοί είναι αλλιώς» λένε και πάλι προκλητικά οι μπάτσοι του Χρυσοχοΐδη. Σκέφτομαι ότι μόνο αυτο...