Η Αντιγόνη

Μίσος, μισεροί, ανθρώπινα μισάδια, που βρίσκουν νόημα και λόγο ύπαρξης στην κάθεξη του άλλου. Φανατικά ανθρωποειδή που σκορπίζουν το θάνατο για τη δόξα της πίστης τους. Η πίστη, όμως, που έχει ανάγκη το θάνατο για να υπάρξει, που θεωρεί ότι ορισμένοι άνθρωποι είναι περιττοί, είναι τουλάχιστον απάνθρωπη, είναι φασιστική. Μιλώ για τους φονταμενταλιστές τρομοκράτες που μακέλεψαν τη Βομβάη. Κι όμως η κορυφαία αντιστασιακή ενέργεια από καταβολής ανθρώπου στηριζόταν στην Αγάπη. «Δεν γεννήθηκα για να ζήσω μες στο μίσος αλλά για να μοιράζομαι την αγάπη» έλεγε η Αντιγόνη του Σοφοκλή. Πέρα κι απ’ αυτό, μισερή είναι και η διάκριση των θυμάτων ανάλογα με την εθνικότητα. Για τους δικούς τους ενδιαφέρονταν οι Βρετανοί, οι Γάλλοι, οι Έλληνες, όλοι. Ως εάν οι Γάλλοι να έχουν μεγαλύτερη αξία από τους άλλους 150, μπορεί και παραπάνω, νεκρούς της Βομβάης. Μόνο που οι ίδιοι οι Γάλλοι(ως παράδειγμα αναφέρονται), αυτοί που αγωνιούν για μερικούς από τους εγκλωβισμένους συμπατριώτες τους, μένουν εντελώς αδιάφοροι για τους 265 νεκρούς άστεγους στην πολιτισμένη χώρα τους. Χθες, άλλος ένας ακόμα Γάλλος άστεγος πέθανε. Και η «δολοφονία» συνεχίζεται. Μόνο που εδώ ο τρομοκράτης είναι αφανής, αόρατος. Το ίδιο αόρατοι είναι και οι άστεγοι. Δεν έχουν όνομα. Είναι απλώς ένας αριθμός ανθρώπων χωρίς στέγη. Και σκέφτεσαι, ποιος είναι χειρότερο, το ορατό μίσος ή αδιαφορία; Γι’ αυτό λέω ότι η τρομοκρατία των φονταμενταλιστών μουσουλμάνων έχει την ίδια φύτρα με την εκλεπτυσμένη «τρομοκρατία» του περίφημου δυτικού πολιτισμού που σκοτώνει μέσω της ανεργίας, της έλλειψης στέγης και της πείνας(Τζων Γκρέι). Και οι δύο τρομοκρατίες είναι τα δίδυμα της δυτικής νεωτερικότητας, τα αντικριστά κάτοπτρα ενός πολιτισμού του θανάτου. Υπάρξει έξοδος από αυτό το φαύλο κύκλο του αίματος; Υπάρχει. Είναι η αντίσταση με τον τρόπο της Αντιγόνης. Μια ανυπακοή που αρνιέται το μίσος, τασσόμενη σταθερά υπέρ μιας αγάπης που μοιράζεται.