G20

Είναι γνωστή η ρήση πως "όταν τα βουβάλια παλεύουν στο βάλτο την πληρώνουν τα βατράχια". Αυτό μάλλον θα ισχύσει και στην παρούσα συγκυρία, όπου ο βάλτος είναι η μεγάλη κρίση, βουβάλια οι μεγάλες χώρες-οικονομίες του πλανήτη και βατράχια οι μικρές και φτωχές χώρες αλλά και οι «κάτω». Ας δούμε όμως τα γεγονότα εντεύθεν ή πέραν της θυμόσοφης λαϊκής μεταφοράς. Προχθές, έγινε η συνάντηση στην Ουάσινγκτον της G20 με σκοπό την αντιμετώπιση της κρίσης. Οι φιλοδοξίες του Γκόρντον Μπράουν για ένα νέο Bretton Woods (η συμφωνία του 1944 για τους κανόνες του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού παιγνίου) δεν φαίνεται να ευοδώνονται. Ομοίως, διαψεύσθηκε και ο Σαρκοζί που έβλεπε τη συνάντηση ως ευκαιρία για την αναθεώρηση της αρχιτεκτονικής του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος και την είσοδο της παγκόσμιας οικονομίας στην περίοδο του «ρυθμισμένου καπιταλισμού». Και τούτο γιατί οι ΗΠΑ αρνούνται τη δημιουργία συστήματος πέδησης (φρένων) στα κερδοσκοπικά κεφάλαια. Δεν είναι χωρίς σημασία η μη συμμετοχή του νέου προέδρου των ΗΠΑ, Μπάρακ Ομπάμα στη συνάντηση, με το πρόσχημα ότι οι ΗΠΑ έχουν ένα πρόεδρο! Γενικά, η αμερικανική πολιτική ηγεσία σε διακομματικό επίπεδο απορρίπτει την πρόταση των Ευρωπαίων για τη δημιουργία υπερεθνικών κανόνων και ελεγκτικών μηχανισμών. Αλλά και οι Ευρωπαίοι με προεξάρχουσα την καγκελάρια Μέρκελ δεν συμφώνησαν για το μέγεθος της επιθυμητής διεθνούς ρύθμισης, υποχωρώντας τελικά στα εθνικά όρια για την αντιμετώπιση της κρίσης (ο καθένας μόνος του). Με άλλα λόγια, το παιγνίδι που παίζεται αυτή τη στιγμή μεταξύ των διεθνών παικτών είναι οι θέσεις τους στο νέο διεθνή συσχετισμό. Οι ΗΠΑ αρνούνται να απολέσουν την ηγεμονία τους και τον σχεδόν αποκλειστικό έλεγχο των διεθνών θεσμών, όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Οι Ευρωπαίοι, όπως είδαμε, επιθυμούν νέες ρυθμίσεις και ελεγκτικές αρχές. Η Ουάσινγκτον δεν το θέλει και θεωρεί, πως οι χώρες της Ευρώπης(αντιμετωπίζονται ξεχωριστά και όχι ως ΕΕ) έχουν μεγαλύτερη «φωνή» στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο από το οικονομικό τους βάρος. Η Κίνα από την οποία ζητείται μεγαλύτερη οικονομική συνδρομή στο ΔΝΤ (Γκ. Μπράουν) ζητάει ευλόγως να έχει κι αυτή «φωνή» εντός του θεσμού. Τελικά, θα έχουμε μία συμμαχία ΗΠΑ-Κίνας, δεδομένης και της στήριξης σήμερα της αμερικανικής οικονομίας από την Κίνα, και αντιπαράθεση Ουάσινγκτον-Βρυξελλών; Αυτό μένει να το δούμε. Τα πράγματα θα αποσαφηνιστούν μετά από 100 μέρες όταν θα γίνει κατά πάσα πιθανότητα η νέα συνάντηση με τη συμμετοχή του νέου προέδρου των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα. Εν τω μεταξύ, όλοι οι άλλοι, οι εργαζόμενοι όλων των χωρών του κόσμου και οι μικρές οικονομίες θα βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας περιμένοντας το παγκόσμιο κατεστημένο να αποφασίσει αν θα έχουμε «νεοφιλελεύθερο» ή «ρυθμισμένο καπιταλισμό»!