Τα κροκοδείλια δάκρυα της Ομπάμα

Βλέπω την αγωνία της Μισέλ Ομπάμα για τις μαθήτριες που απήγαγε η μουσουλμανική οργάνωση Μπόκο Χαράμ στη Νιγηρία προκειμένου να τις πουλήσει ως σκλάβες και δεν μπορώ να τη συμμερισθώ. Γιατί θα έπρεπε να αγωνιά και για τα χιλιάδες μικρά παιδιά που πεθαίνουν στη χώρα αυτή από τη μόλυνση που προκαλούν οι πολυεθνικές του πετρελαίου. Θεωρώ υποκριτική την αγωνία αυτή, γιατί οι παραστρατιωτικές οργανώσεις (μουσουλμανικές και άλλες) σε ολόκληρη την αφρικανική ήπειρο ενισχύονται από τους δυτικούς καθώς προστατεύουν τις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις τους αλλά και τα φιλοδυτικά πολιτικά καθεστώτα (Το ίδιο κάνουν με τους ναζί στην Ουκρανία). Γι’ αυτό κανείς δεν μιλά για τα έξι εκατομμύρια των νεκρών στο ανατολικό Κονγκό, στην περιοχή Κίβου, όπου βαριά οπλισμένες φασιστικές, παραστρατιωτικές οργανώσεις χρησιμοποιούν μικρά παιδιά για την εξόρυξη κολτανίου, ορυκτού που είναι απαραίτητο για τα κινητά τηλέφωνα, τα τάμπλετς, τις φωτογραφικές μηχανές και άλλα προϊόντα των πολυεθνικών εταιρειών Nokia, Samsung, LG, Bayer κ.ά.. Δεν μιλά κανείς –ούτε η κυρία Ομπάμα- γι’ αυτούς που αγοράζουν τις «σκλάβες» της Μπόκο Χαράμ. Ούτε για την USAID (Αμερικανική Υπηρεσία Διεθνούς Ανάπτυξης) που μέσω διαφόρων ΜΚΟ διοχετεύουν πακτωλό δολαρίων στο εσωτερικό των διαφόρων χωρών, πρωτίστως σε παραστρατιωτικές οργανώσεις όπως η Μπόκο Χαράμ αλλά και στα… «ανεξάρτητα» μέσα ενημέρωσης διαφόρων χωρών. Μάλιστα, ενώ τα παλιά αυταρχικά καθεστώτα λειτουργούσαν με βάση την «παραγωγή της άγνοιας» (λογοκρισία), τα σύγχρονα βασίζονται στην παραπλάνηση, στην κατασκευή ή τη διαμόρφωση των προτιμήσεων που συντελούν στην εκούσια συμμόρφωση ή υποταγή στην αθέμιτη κυριαρχία των ισχυρών, που ασκείται κυρίως στο συμβολικό πεδίο της επικοινωνίας, των ιδεών και των πεποιθήσεων. Γι’ αυτό μιλώ για υποκριτική αγωνία και κροκοδείλια δάκρυα!