Η ευρωπαϊκή ακροδεξιά, είδωλο του νεοφιλελευθερισμού (άρθρο στην Ελευθεροτυπία)

Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι στα μάτια των Ευρωπαίων πολιτών μία αυταρχική ολιγαρχία καθώς δεν ελέγχεται από τους λαούς, αλλά από το Βερολίνο, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τα λόμπι των πολυεθνικών. Γι’ αυτό οι ευρωεκλογές αντιμετωπίζονται στο συμβολικό μόνο επίπεδο του φορέα μηνυμάτων επιδοκιμασίας ή αποδοκιμασίας της πολιτικής λιτότητας της ΕΕ. Όμως δεν χρειάζονται οι εκλογές για να σταλούν ανάλογα μηνύματα, καθώς σύμφωνα με το ευρωβαρόμετρο που δημοσίευσε η Κομισιόν στις 12 Μαΐου, η Ε.Ε. αποδοκιμάζεται από το 59% των Ευρωπαίων πολιτών με πρώτους τους Έλληνες (81%), ακολουθούν οι Κύπριοι (74%), οι Πορτογάλοι (70%) και οι Ισπανοί (67%). Αλλά και στη Γαλλία και στη Γερμανία το 63% και το 59% των πολιτών αντίστοιχα είναι αρνητικοί έναντι της ΕΕ και των θεσμών της εν οις και το Ευρωκοινοβούλιο. Σε κάθε περίπτωση, οι θεσμοί της ΕΕ είναι εντελώς αποξενωμένοι από τις κοινωνίες των χωρών-μελών. Αλλά και η κυρίαρχη πλανητική τάξη βρίσκεται σε κατάσταση από-ξένωσης από τις κοινωνίες. Η από-ξένωση έχει ως συνέπεια και την ξένωση της κοινωνίας από τους θεσμούς της, που αυτονομούνται απέναντί της. Η αυτονόμηση είναι το πρώτο βήμα για να καταστεί ένας θεσμός θερμοκήπιο διαφθοράς, αφού παύει να είναι τόπος σύγκρουσης των κοινωνικών δυνάμεων και επιχείρησης αλλαγής των συσχετισμών με δημοκρατικό τρόπο. Έτσι, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί γίνονται απλά εργαλεία προώθησης της νεοφιλελεύθερης απορρύθμισης και των συμφερόντων των πολυεθνικών καθώς και των μεγα-τραπεζών. Παραδόξως, η πολιτική αντίδραση σ’ αυτή την αυταρχική ολιγαρχία γίνεται κυρίως μέσω της ακροδεξιάς και μόνο στην Ελλάδα μέσω της Αριστεράς. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία διαχειρίστηκε με απολύτως νεοφιλελεύθερο τρόπο την κρίση, ενώ το εργατικό κίνημα στο οποίο κυριαρχούσε η Αριστερά εκφυλίστηκε πλήρως. Έτσι, ο άνεμος της σύγκρουσης με τις νεοφιλελεύθερες εξουσίες φαίνεται να προέρχεται, πλην της Ελλάδας, όχι πλέον από την Αριστερά αλλά από την ακροδεξιά! Ήδη έχει συσταθεί το ακροδεξιό, ευρωπαϊκό μέτωπο, η «Ευρωπαϊκή συμμαχία για την ελευθερία», που η ρητορεία της εστιάζεται στη διάλυση εκ των έσω της ΕΕ. Το ίδιο περίπου προτείνει και ο Ιταλός Μπέπε Γκρίλο. Μόνο που όλο αυτό το φάσμα των πολιτικών δυνάμεων στην πραγματικότητα καταπνίγει την οργή των εργαζομένων και λειτουργεί ως ανάχωμα απέναντι στην Αριστερά. Γενικά, το δίκτυο του ευρωπαϊκού νέο-φασισμού στηρίζει και στηρίζεται από την αυταρχική ολιγαρχία της Ευρώπης. Αυτό καταδεικνύει η υποστήριξη των νέο-ναζί του Κιέβου από την ηγεσία της ΕΕ. Το ίδιο ισχύει για τις ΗΠΑ που υποστηρίζουν δικτατορίες και καταδικάζουν προοδευτικά καθεστώτα όπως αυτά του Εκουαδόρ, της Βολιβίας, της Βενεζουέλας. Αλλά επιβεβαιώνονται και εκείνοι που επισήμαιναν ότι οι αναπτυγμένες χώρες έχουν εισέλθει σε μια προ-φασιστική κοινωνική κατάσταση. Ο φασισμός και ο ρατσισμός εγγράφονται, πλέον, στην «καρδιά» των κοινωνιών. Γιατί για να λειτουργήσει ο νεοφιλελεύθερος «ανταγωνισμός» χωρίς τριβές απαιτείται η απάλειψη της προσωπικότητας των εργαζομένων, χρειάζεται η εξαχρείωσή τους, η «ψυχολογική αθλιότητα της μάζας» για την οποία έγραφε ο Χένρι Μίλερ από το 1940. Η Αμερική και τώρα ολόκληρος ο πλανήτης έγιναν ένας κόσμος στεγανός στο συναίσθημα, ένας κόσμος όπου οι άνθρωποι θα είναι απλά «εργαλεία» (Home rouage). Το «όραμα» της απελευθέρωσης του κεφαλαίου από την εργασία μετά την επιτυχή εφαρμογή στις ΗΠΑ επεκτείνεται, τώρα, παντού. Έτσι, επιχειρείται να εγγραφεί και στην κουλτούρα των ευρωπαϊκών λαών ο ρατσισμός, να επιβληθεί η ισλαμοφοβία και εν γένει η ξενοφοβική ανασφάλεια, στο έδαφος της οποίας θα φυτρώσει ο «εμφύλιος των κάτω». Αλλά εδώ πρέπει να σημειώσουμε και την υπεροχή της ακροδεξιάς ρητορικής έναντι εκείνης της Αριστεράς, καθώς η πρώτη επιβάλλει τη δική της σαφή πολιτισμική, ρατσιστική εξήγηση (για την κρίση φταίνε οι «κακοί» από την φυλετική τους κούνια μετανάστες), ενώ η δεύτερη αδυνατεί να αντιπαραθέσει τη δική της πολιτική εξήγηση, να αποκαλύψει το ρόλο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και να πείσει ότι υπάρχει ζωή έξω από το πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης πλανητικής μαφίας, και, κυρίως, να αντιμετωπίσει το σημερινό νέο-φασιστικό φαινόμενο ως ανεστραμμένο είδωλο και λειτουργικό παρακολούθημα του νεοφιλελεύθερου ολοκληρωτισμού. Να καταδείξει, δηλαδή, ότι οι σημερινοί νεοφιλελεύθεροι δήθεν αντι-φασίστες είναι στην ουσία φασίστες, όταν δεν διστάζουν να στείλουν κόσμο και κοσμάκη στον Καιάδα της ανεργίας και της εξαθλίωσης, στο συμβολικό θάνατο για χάρη εκείνου του ειδωλολατρικού ξόανου που λέγεται Κέρδος και το οποίο πίνει το νέκταρ από τα κρανία των δολοφονημένων. Ότι υποκρίνονται, όταν, τάχα, ανησυχούν για την άνοδο της Marine Le Pen στη Γαλλία, του Nigel Farage στο Ηνωμένο Βασίλειο, του κινήματος Jobbik στην Ουγγαρία, των Ολλανδών και των Αυστριακών φασιστών, της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα, αλλά με τους οποίους θα συνεργάζονταν (με τη… «σοβαρή εκδοχή» τους!), όπως συνεργάζονται με τους νεοναζί εγκληματίες της Ουκρανίας.