Ανθρωποφαγία ή αλληλεγγύη;

«Ηλεκτρολόγοι της ΔΕΗ έκοψαν το ρεύμα από τα σπίτια μας. Δεν μας ενημέρωσαν και ήρθαν πρωί-πρωί με την αστυνομία… Δεν ήταν σωστό που έμπαιναν στα σπίτια μας με μαγκιά και βία. Ήταν και είναι ΑΔΙΚΟ… Στις 20 Νοεμβρίου ήταν Μέρα των παιδιών και όλοι μιλούσαν για τα δικαιώματα του Παιδιού. Εμάς μας έκοψαν το ρεύμα… Δενδροπόταμος-Σχολείο». Ακούει κανείς; Σε 30.000 σπίτια κόπηκε το ηλεκτρικό μέσα στο χειμώνα. Οι λέξεις περί ανάσας αλλά και οι άλλοι αισιόδοξοι ευφημισμοί εδώ μοιάζουν ύβρεις. Εδώ οι άνθρωποι είναι χωρίς δουλειά, η με δουλειά αλλά χωρίς πληρωμή, όπως οι εργαζόμενοι στο «Ευγενίδειο», ή οι εργαζόμενοι που αίφνης πετιούνται στο δρόμο και πιο πολύ οι νέοι που φεύγουν στην ξενιτιά. Μα πάνω απ’ όλα η κρίση χτυπάει τα παιδιά. Κι άλλοτε η ελληνική κοινωνία πέρασε ανάλογες ακραίες καταστάσεις, αλλά πάντα υπήρχε κάτι τι που συγκρατούσε και συνείχε τις ψυχές ώστε να υπομένουν. Κι ακόμα περισσότερο να πιστεύουν και να αγωνίζονται. Όμως τότε υπήρχαν οι «υποδειγματικοί» ηγέτες όπως θα ’λεγε ο Βόνεγκατ. Μία Μαρία μας λείπει, σήμερα, όπως εκείνη στο Μεξικό. Έναν πολιτικό χρειαζόμαστε που θα μας ξαναδιδάξει πως η πολιτική είναι πάνω απ’ όλα ανιδιοτέλεια και προσφορά. Μόνο έτσι θα ξαναπιστέψει ο κόσμος στην κοινότητα και στο συλλογικό συμφέρον και θα σπρώξει με ώμο και με γόνα για να βγει η Ελλάδα από τη λάσπη. Τώρα τι; Ποια κοινωνία και ποιος άνθρωπος; Η κοινωνία είναι ένα απέραντο πεδίο ανθρωποφαγίας και ο άνθρωπος κυριολεκτικά ένας κανίβαλος. Εκείνος που θα «πατήσει» τον άλλον σώζεται. Αυτή ήταν η «αξία» της προηγούμενης δανεικής, καταναλωτικής κοινωνίας και η ίδια «αξία» ισχύει ακόμη πιο άγρια στην εποχή της σπάνεως. Πάνω οι «κύριοι», στη μέσοι οι «κύριοι-ζώα» και στο έσχατο κοινωνικό σκαλοπάτι τα απλά «υποζύγια». Οι τελευταίοι και πιο πολυάριθμοι είναι οι σκλάβοι, οι άνθρωποι χωρίς πρόσωπο, χωρίς αξιοπρέπεια, οι υποτελείς, οι ανελεύθεροι, οι άνεργοι, οι πιο πολλοί νέοι, περιττοί, το κοινωνικό έρμα, η άχρηστη σαβούρα, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να πεταχτεί στη θάλασσα. Μια τέτοια κοινωνία-Μπούχενβαλντ πολιτικά παραπέμπει στον ολοκληρωτισμό. Αυτό είναι το γερμανικό υπόδειγμα για την ενωμένη Ευρώπη, μία Ευρώπη όπου οι άλλες χώρες θα είναι αποικίες των Γερμανών. Τούτων δοθέντων, τι πρέπει να κάνουμε; Να παίρνουμε ανάσες μέχρι και οι άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί να αντιληφθούν το παιγνίδι που παίχτηκε και παίζεται εναντίον της Ελλάδας και εναντίον τους, αλλάζοντας τον συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Μέχρι τότε, ας αναπτύξουμε τη συμπάθεια και την αλληλεγγύη μας. Ας ξαναανακαλύψουμε ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μας, το «να αγαπάς βαθιά σαν Έλληνας που είσαι», όπως έλεγε ο Χένρι Μίλερ. Γι’ αυτό κανείς να μην ξανακόψει το ηλεκτρικό σε παιδιά και γέρους, κανείς να μη μείνει άστεγος και νηστικός. Κανείς. Αλλά, προπάντων, να απομονώσουμε τους κανίβαλους, αυτούς που θεωρούν μεταρρύθμιση την ανθρωποφαγία, αυτή που φορά τη λεοντή του δήθεν «ανταγωνισμού» και επανεισάγεται με τον τρόπο της δήθεν «αξιολόγησης». Γιατί μία πρώτη ιδεολογική άμυνα απέναντι στο γερμανικό οικονομικό και κοινωνικό υπόδειγμα είναι το ελληνικό φιλότιμο και η Ανθρωπιά μας.