Τα πολιτικά "ντελίβερι-μπόις"

Ε, λοιπόν, ας το ξεκαθαρίσουμε, ο κόσμος πεινά. Μήπως το αμφισβητεί κανείς; Τα παιδιά πεινούν. Επισήμως, 20.000 υποσιτίζονται. Αυτή είναι η ουσία. Μήπως κάποιος αμφιβάλλει; Κι όμως κάποιοι εστιάζουν στο γράμμα των μικρών παιδιών από το Δενδροπόταμο Θεσσαλονίκης, μιλώντας για... λαϊκισμό. Άραγε το γράμμα είναι ψεύτικο ή μήπως τα παιδιά ψεύδονται όταν λένε ότι τους έκοψαν το ρεύμα; Κι όμως είναι παγκοίνως γνωστό πως σε 30.000 σπίτια έχουν κόψει το ρεύμα. Που βρίσκεται, τάχα, το ψεύδος; Ή μήπως η δημοσίευση της επιστολής των παιδιών από το δάσκαλό τους ήταν... λαϊκισμός; Εν προκειμένω κάποιοι κοιτούν το δάκτυλο και όχι το φεγγάρι. Αλλά τι εννοούν οι κύριοι αυτοί όταν μιλούν από το ύψος της ασφάλειάς τους για λαϊκισμό; Ως γνωστόν λαϊκισμός είναι η χρήση κλισέ που αποκλείουν το διάλογο και απ' αυτή τη σκοπιά είναι μία μορφή βίας. Μπορεί ακόμη ο λαϊκισμός να είναι η χρήση ψευδών γεγονότων ή η καθ' υπερβολήν παρουσίαση αληθινών καταστάσεων με στόχο την πρόκληση συγκινησιακής φόρτισης στον πληθυσμό. Αλλά όποιος ισχυρίζεται ότι η κραυγή των μικρών παιδιών που δεν έχουν ηλεκτρικό ή δεν έχουν να φάνε είναι υπερβολή, τότε είναι ένα τυφλό και κουφό παχύδερμο που δεν βλέπει, δεν ακούει ούτε αισθάνεται. Θα έλεγα ότι είναι ένα γουρούνι, αλλά δεν φταίνε σε τίποτα τα αθώα ζώα. Κάθε προσπάθεια, εντούτοις, να ακουστεί η κραυγή των δυσανεκτούντων και των πεινασμένων δεν είναι παρά μία προσπάθεια να ξεσκιστεί το σελοφάν της υποκρισίας και της λογοκρισίας, που επιχειρεί να αποκρύψει το δράμα των ανθρώπων. Κάποτε η Διαμαντοπούλου, η πρώην υπουργός Παιδείας αμφισβήτησε ότι οι μικροί μαθητές λιποθυμούν από πείνα. Αργότερα αναγνώρισε το λάθος της. Τώρα, όμως, την ίδια αμφισβήτηση επιχειρούν κάποιοι άλλοι. Κι εδώ πλέον η ευγένεια καθίσταται συνενοχή. Γι' αυτό θα υιοθετήσουμε την περιγραφή του Κ. Βόνεγκατ που όλους τους παραπάνω και τα αφεντικά τους τους αποκαλούσε «… ψυχοπαθείς προσωπικότητες, δηλαδή άνθρωποι χωρίς συνείδηση, χωρίς αίσθηση του ελέους ή της ντροπής…». Μόνο που οι προσωπικότητες αυτές δεν είναι και τόσο ψυχοπαθείς αλλά εντελώς νεοφιλελεύθεροι πραγματιστές, που όντως δεν έχουν ούτε καρδιά ούτε αισθήματα. Πρόκειται για τους Ταλιμπάν της Γουόλ Στρητ, του Σίτι, της Φραγκφούρτης, του Βερολίνου, των Παρισίων και των Βρυξελλών. Τελικά, ο παραλογισμός της ακολουθητέας πολιτικής της άγριας λιτότητας αφορά μόνο τους «κάτω», ενώ είναι αποδοτική για τους «πάνω» σε παγκόσμιο επίπεδο. Σε εθνικό επίπεδο –κυρίως για τις περιφερειακές χώρες, όπως η Ελλάδα- είναι ανορθολογική, γιατί εξαφανίζει μια ολόκληρη χώρα, έναν ολόκληρο λαό, πλην κάποιων που κάνουν το πολιτικό και δημοσιογραφικό «ντελίβερι» των χρηματοπιστωτικών μητροπόλεων και νομίζουν ότι θα τη γλιτώσουν.