Η πολιτική Μπους συνεχίζεται. Ο νέος πόλεμος προετοιμάζεται. Απλώς το προηγούμενο ρητορικό οπλοστάσιο για τα κράτη του «κακού» (rogue states), αντικαταστάθηκε από τα κράτη(Ιράν, Β. Κορέα), τα οποία σύμφωνα με τον Μπάρακ Ομπάμα, «είναι στη λάθος πλευρά της ιστορίας»! Ποιος όμως ορίζει ποια είναι η «σωστή» ή η «λάθος» πλευρά της ιστορίας; Οι ΗΠΑ. Η Αμερική, παρά τη δημοκρατική επίφαση και τη λεκτική πολυμέρεια του προέδρου της, εξακολουθεί να θεωρεί ότι είναι η εγγυήτρια δύναμη του διεθνούς δικαίου, η οποία λαμβάνει την πρωτοβουλία ενός πολέμου, διαφόρων αστυνομικών επιχειρήσεων και της διατήρησης της ειρήνης, εκ του γεγονότος και μόνο ότι αυτή και οι σύμμαχοί της έχουν τη δύναμη. Δεν είχε δίκαιο συνεπώς ο Μουαμάρ Καντάφι, όταν έλεγε ότι το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, είναι ένα «Συμβούλιο του Τρόμου». Γιατί το ΣΑ και ο ΟΗΕ δεν είναι παρά όργανα της Ουάσινγκτον. Από την άλλη πλευρά, «Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί της σ’ αυτές τις ενέργειες, ακριβώς επειδή είναι επικυρίαρχοι, είναι τα πρώτα κράτη-κακοποιοί (rogue states)», σύμφωνα με τον Ντεριντά. Ο καθένας συνεπώς βλέπει τον άλλον να βρίσκεται στην «κακή πλευρά της ιστορίας». Αλλά αν αυτά λέγονταν στις ΗΠΑ επί Μπους, γιατί εξακολουθούν να ισχύουν και επί Ομπάμα; Γιατί οι ΗΠΑ είναι το μοναδικό έθνος του κόσμου που θεωρεί ότι πραγματώνει το σκοπό της ιστορίας. Αυτή η αυταρχική και ουσιαστικά απρόσβλητη αρχή, σύμφωνα με την οποία η Αμερική είναι η «ιστορική εμπροσθοφυλακή» του κόσμου, καθορίζει σήμερα το πλαίσιο της πολιτικής συζήτησης στις ΗΠΑ (Νόαμ Τσόμσκι, Ηγεμονία ή επιβίωση). Ο Τσόμσκι εκτιμά ότι η αρχή αυτή βρίσκεται στη βάση της ηγεμονικής υψηλής στρατηγικής των ΗΠΑ και της αδιαμφισβήτητης «αλήθειας» των «ευγενών προθέσεων» ενός ιδεαλισμού που οι απαρχή του ανάγεται στον «γουιλσονικό ιδεαλισμό» (ο πρόεδρος Γουίλσον θεωρούσε τους κατοίκους των Φιλιππίνων «παιδιά του που πρέπει να υπακούουν» γι’ αυτό φρόντισε να τους δώσει ένα μάθημα υπακοής, σφάζοντάς τα, για το… καλό τους). Με άλλα λόγια, η ηγεμονία των ΗΠΑ είναι η πραγματοποίηση του σκοπού της ιστορίας και ό,τι αυτές κάνουν είναι για το καλό όλων. Αυτό δεν επιδέχεται καμία εμπειρική αξιολόγηση καθώς η «αλήθεια» του είναι αυταπόδεικτη και ερείδεται είτε στη Θεία πρόνοια(Μπους) είτε την Ιστορία(Ομπάμα) που «καλούν προστακτικά τους Αμερικανούς» να αναμορφώσουν την παγκόσμια τάξη. Προέκταση αυτών των στάσεων είναι ότι οι «κυνικοί Ευρωπαίοι» αδυνατούν να αντιληφθούν την «ένταση ιδεαλισμού» της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και ότι αυτό είναι «που κάνει την Αμερική να λειτουργεί» εδώ και 200 χρόνια. Εν κατακλείδι, αρχίζει πλέον να εκδιπλώνεται η στρατηγική της κυβέρνησης Ομπάμα, που οδηγεί σ’ έναν νέο πόλεμο στην Ασία. Ήδη η συμμαχία με τη Ρωσία(ακύρωση αντιπυραυλικής ασπίδας) και η συμφωνία επιβολής κυρώσεων στο Ιράκ καθώς και η απόφαση 1887 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για τον «περιορισμό του κινδύνου της πυρηνικής τρομοκρατίας» φωτογραφίζουν το Ιράν και τη Β. Κορέα. Η διερώτηση γιατί δεν ισχύει το ίδιο για το Ισραήλ, το Πακιστάν ή την Ινδία είναι ρητορική, αφού οι χώρες αυτές ανήκουν στην… καλή πλευρά της ιστορίας, είναι δηλαδή σύμμαχοι των ΗΠΑ! Τέλος, η οικονομική κρίση έχει ανάγκη έναν πόλεμο ως διέξοδο και ήδη ο Σαρκοζί, ο Μπράουν και ο Ομπάμα απειλούν με κυρώσεις το Ιράν ως το Δεκέμβριο.
Εφήμερα
Δεν είναι μόνο η Ουάσινγκτον ο παράδεισος των ούτως ή άλλως νόμιμων αμερικανικών «λόμπυ», είναι και οι Βρυξέλλες. Υπολογίζονται σε 3000 οι εκπρόσωποι διαφόρων μεγάλων συμφερόντων που χρησιμοποιούν 15000 εργαζόμενους, και οι οποίοι έχουν «εμφυτευθεί» σαν σαπρόφυτα δίπλα από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Και σκάνδαλα έχουν ξεσπάσει. Αλλά το έλλειμμα δημοκρατίας και διαφάνειας στη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είναι τέτοιο, που είναι δύσκολο να αποκαλυφθούν οι ατασθαλίες. Πάντως, χωρίς ένα «λόμπυ» να σε στηρίζει, όλες οι αποφάσεις θα είναι εναντίον σου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου