Μοναχικό πλήθος

«Βάση» και «συσπείρωση», οι δύο λέξεις κλειδιά για την έκβαση των εκλογών της 4ης Οκτωβρίου. Πως θα ανέβει η πολυπόθητη συσπείρωση της βάσης των δύο κομμάτων εξουσίας; Ο τρόπος είναι γνωστός αρχαιόθεν και παραπέμπει στη συμπεριφορά των αζτέκων προς τους αρχηγούς τους. Οι Αζτέκοι, λοιπόν, συσπειρώνονταν από το γεγονός και μόνο της νίκης ή της προοπτικής της νίκης του αρχηγού τους. Αλλά κι όταν ο αρχηγός έχανε και πάλι λειτουργούσε ενωτικά για το λαό του, αφού τους παρείχε το σώμα του για να το κανιβαλίσουν και το αίμα του για να το πιουν! Απ’ όλα αυτά εξάγεται η τεράστια και εν πολλοίς τραγική μοναξιά του αρχηγού. Μόνο που η μοναξιά σήμερα δεν είναι μόνο των ηγετών, αλλά είναι κι ένα γενικευμένο κοινωνικό φαινόμενο. Δεν είναι τυχαίο ότι στο φεστιβάλ κινηματογράφου της Βενετίας εκτός από την έντονη παρουσία της πολιτικής με ταινίες(fiction) και ντοκιμαντέρ όπως ο «καπιταλισμός: ένα love story» του Μ. Μουρ, το «videocracy» που αναφέρεται στη μιντιακή αυτοκρατορία του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, το «south of the border» του Ο. Στόουν που είναι ένα πορτρέτο του Ούγκο Τσάβεζ, το Gomorra κ.ά, έχουμε και μία πλειάδα ταινιών που διαπραγματεύονται την ανθρώπινη μοναξιά. Ως γνωστόν, κάποτε υπήρχε η οικογένεια, το τελευταίο καταφύγιο μιας «κοινωνίας χωρίς καρδιά», υπήρχαν οι ουτοπίες, οι ιδεολογίες, ακόμη και οι εκλογές ως διαδικασία και δημόσιο τόπο συνάντησης! Σήμερα δεν υπάρχει τίποτα. Παντού μοναξιά. Οι κοινότητες –η γειτονιά, το χωριό, ο τόπος δουλειάς, ο χώρος της πίστης, ο δημόσιος πολιτικός χώρος- σιωπούν. Οι άνθρωποι δεν μιλούν. Τα βλέμματα είναι στομωμένα και δεν καθρεφτίζουν πλέον ψυχές. Τα σώματα είναι αΐσκιωτα και ξέμαθαν πια να αγγίζονται. Παντού, βλέμματα αγαλμάτων και σώματα-βράχια. Οι άνθρωποι βγαίνουν στην αγορά για να βρουν κάπου τον εαυτό τους, για να δουν το πρόσωπό τους μέσα σ’ ένα αγαπητικό βλέμμα, αλλά φευ! Κάθονται ο ένας απέναντι στην άλλη. Χωρίς να μιλούν, καθώς έχουν χάσει τον τρόπο να επικοινωνούν μιλώντας. Κανένα πρόσωπο δεν πυρπολείται, καμιά καρδιά δεν πέφτει λαβωμένη, κανένα βλέφαρο δεν πέφτει από το θάμπος. Δεν είναι πια «πάνω στο φως, οι άνθρωποι». Αυτιστικοί έρχονται, αυτιστικοί φεύγουν. Ακριβώς, όπως οι πολιτευτές των τηλεοπτικών πάνελ. Γιατί, τελικώς, πίσω από κάθε απόπειρα να δραπετεύσουμε από τη μοναχικότητά μας, βρίσκουμε τη συνήθη τερατωδία της χειραγώγησης και της διαχείρισης, Συναντάμε την τερατωδία του καπιταλισμού(Μ. Μουρ) και τα μοναχικά ζόμπι του Ρομέρο.