Μπαντιού και αποχή

Ναι στον ακτιβισμό και την organisation politique, αλλά αποχή από την εκλογική διαδικασία, «να μη γινόμαστε υποψήφιοι, να μη ψηφίζουμε, να μην περιμένουμε τίποτα από κανένα πολιτικό κόμμα». Η παραπάνω άποψη είναι του Γάλλου διανοούμενου Badiou και αντιγράφεται στην προκήρυξη του «Επαναστατικού Αγώνα». Πολλοί θεωρούν ότι η τρομοκρατική οργάνωση επιδιώκει να οικειοποιηθεί την αποχή των εκλογών της 4ης Οκτωβρίου. Λάθος. Οι πολιτικοί στόχοι των τρομοκρατών είναι μακροπρόθεσμοι, καθώς επιδιώκουν να εκπροσωπήσουν ένα μεγάλο κοινωνικό χώρο που παραμένει χωρίς πολιτική έκφραση, χωρίς φωνή, αποκλεισμένος και ασφυκτιών, απτό στοιχείο της κρίσης της αντιπροσώπευσης και της κρίσης της πολιτικής.
Με άλλα λόγια, ο «Επαναστατικός Αγώνας» επιχειρεί να καλύψει το έλλειμμα δημοκρατίας και να εκφράσει όσους δεν έχουν πρόσβαση όχι μόνο στην ψήφο αλλά και σε κανένα μέρος του πολιτικού ανταγωνισμού(μετανάστες ή απέχοντες από επιλογή), να εκπροσωπήσει δηλαδή το «μέρος» που «δεν χωρά πουθενά», που αναστατώνει την καθεστηκυία τάξη για χάρη της αρχής της καθολικότητας, της ηθικής της ισότητας, της egaliberte σύμφωνα με τον όρο του Μπαλιμπάρ. Η τρομοκρατία συνεπώς συμβαίνει εκεί που λαμβάνει χώρα το βραχυκύκλωμα ανάμεσα στους «μέσα» και στους «ε
έξω», ανάμεσα στο Καθολικό και το Μερικό, όπως στον Άγιο Παντελεήμονα, όπου η τοπική πλειοψηφία δεν έχει πολιτικά ούτε καν ανθρώπινα δικαιώματα. Η διαφορά, η διαχωριστική γραμμή πλέον βρίσκεται ανάμεσα στο σύνολο και σ’ αυτό το πλεονασματικό, υπεράριθμο στοιχείο (το καταραμένο απόθεμα) των αποκλεισμένων. Έτσι, η πραγματικότητα έχει δύο όψεις, άλλοτε κινείται στο εσωτερικό της δομημένης κοινωνίας όπου οι πολιτικές διαχωριστικές γραμμές είναι ανύπαρκτες ή δυσδιάκριτες και πάντως οριζόντιες, και άλλοτε περιλαμβάνει και το περιθ-όριο, οπότε οι διαχωριστικές γραμμές αποκτούν την ευδιάκριτη καθετότητά τους, τους «μέσα» και τους «έξω». Τα πολιτικά κόμματα όταν είναι στην κυβέρνηση λειτουργούν διευθετώντας τις ισορροπίες των «εντός», ή αλλιώς των περίφημων μεσαίων τάξεων, μετατοπίζοντας το «Κέντρο» προς τα δεξιά, αλλά όταν είναι στην αντιπολίτευση παρατηρούμε μία υδραυλική μετατόπιση του πολιτικού κέντρου προς τα αριστερά, προσπαθώντας να συμπεριλάβει στο πεδίο επιρροής του και τους «απ’ έξω». Σύμφωνα με τον Σλαβόι Ζίζεκ, σε μακροσκοπικό επίπεδο, η επίσημη καθολικότητα ερείδεται στην εξαίρεση, ενώ η ριζική καθολικότητα, αυτοί που είναι αποκλεισμένοι από την παγκόσμια τάξη πραγμάτων, οι άθλιοι που βρίσκονται πάνω στις σχεδίες και πολιορκούν τη Δύση είναι οι φορείς της αληθινής «μαχόμενης» καθολικότητας, το νέο επαναστατικό υποκείμενο καθώς είναι αυτοί που εκφράζουν το Όλον σε αντίθεση με τους άλλους που εκφράζουμε τα ιδιαίτερα συμφέροντά μας. Ο Ζίζεκ είναι πιο κοντά στον Μπαντιού και την αποχή. Αντίθετα, η Chantal Mouffe μιλάει για την ανάγκη επανακαθορισμού της φιλελεύθερης δημοκρατίας, για τον αγώνα για περισσότερο ριζοσπαστική, εξισωτική, συμμετοχική μορφή δημοκρατίας και τον δημοκρατικό ακτιβισμό που ενοφθαλμίζει με τα αιτήματα της ισότητας όλο και περισσότερες κοινωνικές σφαίρες. Η τελευταία εκδοχή είναι αυτή της συμμετοχής στις εκλογές.


Διάφορα

«Θα είμαι (σ.σ. όχι θα είμαστε) μαζί σας στο σχολείο, στο εργοστάσιο, στο γραφείο, στο χωράφι, στο ορυχείο». Την υπόσχεση έδωσε στην Κοζάνη ο Γιώργος Παπανδρέου. Κι αναρωτιέται κανείς, ποιος είναι ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών; Εντάξει, έναν ορισμένο βοναπαρτισμό τον είχε ο Γιώργος αλλά το πράγμα διαφεύγει από τις γνωστές ικανότητες του Ναπολέοντα κι αποκτούν θεϊκά χαρακτηριστικά. Σε επίρρωση τούτου έχουμε και την κατηγορηματική δήλωση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ και υποψηφίου πρωθυπουργού ότι «όλα γίνονται»! Ως γνωστόν αυτό αποκαλείται «βουλησιαρχία». Βέβαια με τον Σημίτη καλά τα κατάφερε ο Γιώργος και προσωπικά πολύ το χάρηκα, αλλά εκείνη τη μπρεχτική ρήση «νίκησα τα λιοντάρια και με φάγανε οι ψύλλοι» τη γνωρίζει;

Γράψαμε χθες για τα «λαμπερά» ονόματα του ΠΑΣΟΚ και του ΛΑ.Ο.Σ και μας διέφυγε το υπέρλαμπρο άστρο (καθότι διετέλεσε και σταρ Ελλάς) της κας Μαρίνας Τσιντικίδου που κατέρχεται υποψηφία της ΝΔ στο χωριό της, στην Πιερία. Άγνωστο ποιος πρότεινε την κυρία Τσιντικίδου και ποιες οι πολιτικές της περγαμηνές, αλλά είναι γνωστό ότι πέρασε κι από το ΛΑ.Ο.Σ. όπου, παρεμπιπτόντως, η υποψηφιότητα Ψηνάκη δεν μπόρεσε να «επωαστεί» στο εκκολαπτήριο και απορρίφθηκε με ψήφους 6-6! Πάντως, εναντίον της υποψηφιότητας Ψηνάκη τάχθηκε και ο κ. Τσίπρας του Συνασπισμού που δήλωσε πως «με βαρόνους και σέντερ μπακ δεν γίνεται πολιτική». Γιατί κύριε Τσίπρα γίνεται πολιτική με 11 αρχηγούς;

Εκεί στο υπουργείο Εξωτερικών κάντε κάτι για τον Θανάση Λερούνη, τον οποίο έχουν απαγάγει άγνωστοι στο Αφγανιστάν. Θυμάμαι τον ευγενικό και παθιασμένο κ. Λερούνη να μου φέρνει φωτογραφίες και κείμενα για το αφιέρωμα του «Νέου Ταξιδεύοντας»(1998) του Κώστα Καββαθά στους Καλάς. Δεκαπέντε χρόνια μένει στο Αφγανιστάν ο Λερούνης, δημιουργώντας δύο σχολεία, ένα μουσείο και διδάσκοντας ελληνικά γράμματα σ’ αυτή τη φυλή των απογόνων του Μεγάλου Αλέξανδρου. Ελπίζουμε οι εκλογές και το κενό εξουσίας να μην έχουν οδυνηρές συνέπειες για τον δάσκαλο.