Τις μέρες που κάποιοι «επαγγελματίες της πολιτικής» -με προνομιακό πεδίο της δράσης τους τις δημόσιες ή τις πελατειακές σχέσεις- αγωνιούν για την τύχη των κομμάτων τους και κατ’ επέκταση τη δική τους, τον καιρό που κάποιοι χθαμαλοί μιλούν στην Ελλάδα για ανανέωση του πολιτικού προσωπικού κι άλλα γραφικά, στο βορρά ένας άνθρωπος, που γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1917, ο Έρικ Χομπσμπάουμ μιλά για την επανάσταση και τους επαναστάτες! Τον ρωτούν αν μπορεί η τεχνικο-επιστημονική ανάπτυξη και η καταστροφή του περιβάλλοντος να προκαλέσουν νέες εξεγέρσεις και η απάντησή του είναι καταφατική, γιατί, όπως λέει, «αυτό είναι το κεντρικό πρόβλημα». Η λυσιτελής λύση, όμως, αυτών των θεμάτων μπορεί να υπάρξει μόνο σε διεθνές επίπεδο, αλλά δυστυχώς το έθνος-κράτος παραμένει το μόνο πεδίο όπου είναι δυνατή η πολιτική δράση. Θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε, συνεπώς, ότι μία εξέγερση ή θα είναι διεθνής ή θα είναι εκ προοιμίου αναποτελεσματική. Αυτό κατά τη γνώμη μας ισχύει για κάθε δυναμική αντίδραση των «κάτω». Δεν είναι φερ’ ειπείν δυνατόν οι αντιδραστικές ντιρεκτίβες των Βρυξελλών για τα εργασιακά ή το ασφαλιστικό να μην βρίσκουν απέναντί τους ένα πανευρωπαϊκό κίνημα. Δεν μπορεί η αντίδραση για την καταστροφή του περιβάλλοντος να μην είναι παγκόσμια, αντίστοιχη δηλαδή στην οικονομική παγκοσμιοποίηση. Ο Χομπσμπάουμ δίνει το παράδειγμα του Μάη του 1968, διότι είναι η πρώτη φορά που οι ιδέες μιας εξέγερσης διαδόθηκαν παντού, «σχεδόν όπως διαχέεται σήμερα ο φόβος της επιδημίας της γρίπης». Δεν είναι τυχαίο ότι τότε εκδηλώθηκαν παντού νεανικά κινήματα δίκην αλυσιδωτής αντίδρασης. Τα σημερινά κινήματα που μπορούν να έχουν ως κέντρο τους το περιβάλλον(υπό την έννοια της βιοπολιτικής), θα είναι «αρχικά διευθυνόμενα από σημαντικές μειοψηφίες, που θα έχουν αναγνωρίσει την ανάγκη δράσης σε διεθνές επίπεδο»(αξιοποιώντας, κατά μεγάλο μέρος, την επανάσταση των τεχνολογιών της επικοινωνίας). Ζούμε σε μία «μιντιακή κοινωνία», λέει ο στοχαστής, κι αυτό πρέπει να το λαμβάνουν υπόψη οι εξεγερμένοι ώστε να δίνουν άμεσα τη μεγαλύτερη δημοσιότητα στις ενέργειές τους. Σ’ αυτή την κατεύθυνση δεν είναι παράλογη αλλά απολύτως λογική η ομηρία των διευθυντών των εργοστασίων από τους απολυμένους εργαζόμενους.
Ναι, αυτός που σκέφτεται έτσι είναι ένας 92χρονος. Τι σχέση αυτή η σκέψη με την «πολεμοπανήγυρη» των ανούσιων λόγων και μονολόγων που θα ακούσουμε σε λίγο στην τηλεμαχία; Ποια σχέση με τους καρεκλοκένταυρους (ερχόμενους και απιόντες) που τρέμουν για την καρέκλα τους; Γι’ αυτό ας κρατήσουμε τη φρεσκάδα του Χομπσμπάουμ και τη φωνή του αρχαίου εκφωνητή, του Μήτσου, να λέει "ποτέ να μη μπει στη Βουλή ο ΣΥΡΙΖΑ" και να καλεί -Σάββατο μεσημέρι- τους θαμώνες της «Μουριάς» στην Καλλιδρομίου να βγουν «στο δρόμο». Στον απέναντι τοίχο το σύνθημα «ήρθαν τ’ αύρια να διώξουν τα σήμερα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου