Οι προβλέψεις πολιτικών, δημοσιογράφων και αναλυτών ότι από τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου θα προκύψει μία νέα «σύνθεση», ο χαρακτηρισμός πολιτικού αρχηγού ως του «Ναπολέοντα Γ΄» και οι δηλώσεις του προέδρου του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι στις εθνικές εκλογές «κρίνεται… (η) οικονομική και ηθική κρίση» και η «έκπτωση αξιών» καθώς και το σύνθημα των ψηφοφόρων του κόμματος της συμπολίτευσης για «καθαρά ψηφοδέλτια» παραπέμπουν στον Αύγουστο Κοντ και τη γνωστή «έκκλησή του στους συνητηρητικούς», ενάμιση αιώνα πριν. Σύμφωνα με τον Κοντ, τον μαθητή του Σαιν Σιμόν, η δυτική επανάσταση είναι κατά κύριο λόγο διανοητική με συνέπεια έναν «υπερερεθισμό» της αλαζονείας και της ματαιοδοξίας και για τούτο απαιτείται μια σύνθεση που θα γίνει δια της «συμπαθείας», της ηθικής και του αλτρουϊσμού, με την σχετικότητα της «πάγιας ατέλειας» και το «ζειν για τους άλλους» και όχι τον εγωισμό του αλάθητου και της απόλυτης προσδοκίας. Αλλά ποιοι είναι οι κατά Κοντ συντηρητικοί; Αυτοί που θα επιτύχουν τη σύνδεση της Τάξης και της Προόδου. Οι κεντρώοι, όπως, θα λέγαμε σήμερα. Σε κάθε περίπτωση οι συντηρητικοί του Κοντ δεν είναι παρά οι οπαδοί του κόμματος (της Τάξης) του μεγάλου «πολίτη της δημοκρατικής δικτατορίας», «του άξιου προέδρου της νομιμόφρονος δικτατορίας», του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, του Ναπολέοντα του Γ! Γιατί ο Κοντ δεν ήταν παρά ο γκουρού του ανηψιού του Ναπολέοντα ! «Η έκκληση στους συντηρητικούς», μάλιστα, δεν είναι παρά η απάντηση στην «18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη» του Καρλ Μαρξ. Το ιστορικό παράδοξο έγκειται στο γεγονός ότι και για τους δύο (Κοντ και Μαρξ) το διακύβευμα τότε ήταν το προλεταριάτο. Για τον Μαρξ οι προλετάριοι έπρεπε να αποδεχθούν τη δικτατορία του προλεταριάτου, για τον Κοντ όφειλαν να συγκατανεύσουν στη διακυβέρνηση του Λουδοβίκου Βοναπάρτη και συγχρόνως να παραιτηθούν «από την ισότητα». Για τον Μαρξ «η βία είναι η μαμή της ιστορίας», για τον Κοντ η τελειοποίηση και η πρόοδος απαιτούν «ησυχία και υπακοή». Αν, όμως, τον 19ο αιώνα φορέας της παγκοσμιότητας -και για τον Κοντ και το Μαρξ- ήταν το προλεταριάτο, στο τέλος του 20ου αιώνα ο φορέας της «παγκοσμιοποίησης» θα γίνει το κεφάλαιο. Αντί δηλαδή για μια ανθρώπινη κατάσταση η «ανθρωπότητα» θα καταστεί μία κατάσταση πραγμάτων. Οι επαναστάτες του Μαρξ πέρασαν στο πίσω μέρος της σκηνής και οι συντηρητικοί-κεντρώοι του Κοντ, μέσω ενός ιδιότυπου βοναπαρτισμού, φαίνεται να επικρατούν παγκοσμίως στο συρρικνωμένο πολιτικό πεδίο. Γι’ αυτό έχουν δίκιο όσοι θεωρούν ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι το ίδιο πράγμα.
Εφήμερα
Στην Ελλάδα ψηφίζουμε στις 4 Οκτωβρίου και στην Ιρλανδία στις 2, αλλά στη δεύτερη ψηφίζουν για την επικύρωση της Συνθήκης της Λισσαβόνας που είχε καταψηφιστεί πέρυσι με 53%. Όμως η Κομισιόν και οι «ευρωκράτες» των Βρυξελών έχουν αποφασίσει να επιβάλλουν συνεχή δημοψηφίσματα στην Ιρλανδία μέχρι οι πολίτες της να πουν το «Ναι»! Οι μέθοδοι πειθούς είναι δύο: η τρομοκρατία ότι η υπερψήφιση του «όχι» θα σημάνει όξυνση της κρίσης, αποβολή από την ΕΕ και έξοδο των ξένων επενδυτών, ενώ η ήπια μορφή είναι ένα βιβλιαράκι-περίληψη της Συνθήκης που γράφει ότι «Το αντικείμενο της Συνθήκης της Λισσαβόνας είναι να καταστήσει την ΕΕ πιο δημοκρατική, πιο αποτελεσματική, πιο διαφανή»! Όχι δημοκρατική, αλλά «πιο δημοκρατική». Διότι για τη δημοκρατία στην ΕΕ ο δρόμος είναι ακόμα πολύ μακρύς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου