Κανείς δεν μιλάει για την ανεργία. Κανένας δεν μίλησε για τους δύο εργάτες που έχασαν τη ζωή τους στην Κηφισιά. Διακόσια θανατηφόρα εργατικά δυστυχήματα συνέβησαν στην Ελλάδα από την αρχή του χρόνου. Στη Γαλλία δεν σκοτώνονται αυτοκτονούν. Μία 32χρονη Γαλλίδα αυτοκτόνησε πέφτοντας από τα παράθυρα των γραφείων της France Telecom. Είναι το 23ο θύμα «του τρόμου» που επικρατεί στο χώρο εργασίας, σύμφωνα με τους εργαζόμενους. Σε προσωπικούς λόγους αποδίδουν τις ενέργειες τα «γκόλντεν μπόις», ενώ χαρακτηρίζουν «στατιστικά συνήθεις» τις αυτοκτονίες! Η ανεργία πλήττει ψυχολογικά «τους εύθραυστους εργαζόμενους» λέει και η ανταποκρίτρια της… ΝΕΤ. Κι εσύ μένεις ενεός. Ύστερα οργίζεσαι και θέλεις να πετάξεις την τηλεόραση από το παράθυρο. Ναι, η ευρωζώνη εξήλθε από την ύφεση, λέει και ο Αλμούνια μετά τον Ντομινίκ Στρος-Καν, αλλά εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι εξακολουθούν να πετιούνται στο δρόμο. Κάποιοι αυτοκτονούν. Άλλοι γίνονται κλέφτες. Μερικοί φτιάχνουν μολότοφ.
Αλλά τι είναι ο εργαζόμενος σήμερα; Πως τοποθετείται και πως αναγνωρίζεται ως υποκείμενο; Και ποια τα δικαιώματά του; Ο άνθρωπος τοποθετείται στην αστική κοινωνία, αναγνωρίζεται εντός της και αναπτύσσει τις σχέσεις του μέσα σ’ αυτή, λειτουργώντας ως «καθολικό εμπόρευμα», δηλαδή ως εργαζόμενος. Είναι, συνεπώς, κανείς ό,τι «πουλάει» συνολικά, ό,τι «παράγει και συσσωρεύει» υλικά(χρήμα), ό,τι αγοράζει (σημεία και σύμβολα μέσω των οποίων μιλάει και επικοινωνεί εντός της κοινωνίας), ό,τι καταναλώνει(οφείλει να καταναλώνει συνεχώς και καταναγκαστικά, σημαίνοντας έτσι την επιτυχία του). Η απόλυση, η ανεργία σημαίνει απώλεια ταυτότητας. Αλλά και οι «ελαστικές εργασιακές σχέσεις», δηλαδή η μη δέσμευση σε μία εργασία εφ’ όρου ζωής σημαίνει τη λειψή βιοαφήγηση, που αρχίζει πάντα εξ αρχής, και που θα αντιστοιχηθεί από τη «μη δέσμευση» στο επίπεδο των διαπροσωπικών σχέσεων. Ο ανταγωνισμός στην εργασία σε συνδυασμό με το φόβο της απόλυσης και της ανεργίας καταργεί κάθε έννοια συναδελφικής αλληλεγγύης και καθιστά τους πάντες δύσπιστους έναντι όλων. Οι συναισθηματικοί δεσμοί δεν υφίστανται και η κοινωνική εκτίμηση-αναγνώριση είναι συνεχώς υπό αίρεση. Αυτό δημιουργεί μία τεράστια κόπωση, ένα τρομερό κενό καθώς η προσωπικότητα του εργαζόμενου τελεί συνεχώς υπό αίρεση. Γι’ αυτό η δαμόκλεια σπάθη της απόλυσης εισπράττεται ως ριζική ματαίωση και είναι συνυφασμένη με την έλλειψη επικοινωνίας, με τον αποκλεισμό από την αγορά εκείνων των σημείων/συμβόλων που μας καθιστούν αναγνωρίσιμους/ορατούς στο βλέμμα των άλλων, ή του μεγάλου Άλλου. Η εργοδοσία μας τρομοκρατεί. Το βλέμμα των άλλων μας τρομοκρατεί. Έτσι η οικονομική οργάνωση της καταναλωτικής κοινωνίας αντιστοιχεί σε μία «νέα ψυχική οικονομία», της νέκρωσης των συναισθημάτων και τη θυματοποίηση, ή την τρέλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου