ΓΙΩΡΓΟΣ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ

Την ώρα που οι σοσιαλιστές όλου του κόσμου συζητούσαν στο πολυτελές ξενοδοχειακό συγκρότημα του Λαγονησίου για τη φτώχεια, τη μετανάστευση, το περιβάλλον και ο Γιώργος Παπανδρέου έλεγε ότι «η μάχη για τη δημοκρατία είναι καθημερινή», κάποιοι άλλοι στην Ευρώπη έθεταν το ερώτημα αν ζούμε την αρχή της παρακμής των ευρωπαϊκών αξιών του ουμανισμού, του «ελληνικού κόσμου» και της δυτικής πολιτικής δημοκρατία που είναι πλέον ασύμβατη με την οικονομική ανάπτυξη (Le Monde). Την ίδια στιγμή, ένας τριαντατριάχρονος αμερικανός βιοχημικός, ο Jonathan Dunham, εγκατέλειπε τη διαρκή αγωνία του για όλο και περισσότερα χρήματα, απελευθερώθηκε από τους συμβιβασμούς και τις πλαστές ανάγκες του για καινούργιο φορητό υπολογιστή, για νέο αυτοκίνητο, για κινητό τελευταίας γενιάς, ή για τον τελευταίο δίσκο της Μαντόνα, φόρτωσε σ’ ένα τετράχρονο γάιδαρο, που του χάρισαν οι φίλοι του, μερικά ρούχα, ελάχιστα τρόφιμα, τον Σαρτρ και τον Χέγκελ και άρχισε να ταξιδεύει στη Λατινική Αμερική. Το νέο νόημα της ζωής του ...

Πόσα χρόνια, πόσες τετραετίας ακούω τις ίδιες φωνές, την ίδια ηχώ από άλλες κάθε φορά γωνίες, θέσεις και ρόλους να καταγγέλλουν τη διαφθορά και να αναγγέλλουν τη διαφάνεια; Βαρέθηκα το ίδιο και το ίδιο παιγνίδι, την ίδια κακοπαιγμένη παράσταση. Τους ακούς κι αισθάνεσαι εκείνη την αφόρητη ανία που μοιάζει σαν απειλή και οδηγεί είτε στην παραίτηση, να αφεθείς δηλαδή στο ρεύμα του καιρού και να γίνεις κι εσύ «διεφθαρμένος αδιάφθορος» ανάλογα με τις περιστάσεις, είτε στην αναζήτηση νέων φωνών, ικανών να συντρίψουν τη βρυχόμενη αλαλία των ρητόρων και να ξαναπλέξουν από την αρχή το δίχτυ του κόσμου, προσδίδοντας ένα νέο, ενδιαφέρον νόημα στη ζωή των ανθρώπων. Η ανία και ο αριστοκρατικός εκφυλισμός είναι ένας από τους τρόπους εκδήλωσης της παρακμής ενός πολιτισμού. Αυτή είναι η περίπτωσή μας. «Άλλαξε κανάλι, είναι όλοι τους βαρετοί», λέει το παιδί. Αλλάζεις και πέφτεις πάνω στους σύγχρονους δουλοκτήτες της Πιερίας. Ξανα-αλλάζεις και βρίσκεσαι μπροστά στον προαγωγό της 14χρονης στον Πλαταμώνα...

Πάλι ο Νίμιτς, ξανά το όνομα. Αίφνης, όμως, απέναντι στον Γκρούεφσκι –στο παιγνίδι του εκατέρωθεν εθνικισμού- δεν βρίσκεται ένας Έλληνας αλλά ένας νεαρός συμπατριώτης του. Πρόκειται για τον συγγραφέα τον Άλεξ Μπουκάρσκι, του οποίου τα πρώτα διηγήματα με τίτλο «Οι άνθρωποι που δεν έφθασαν ποτέ» έκαναν ιδιαίτερη αίσθηση και μεταφράστηκαν πρόσφατα στα βουλγάρικα. Οι άλλοι, οι Βούλγαροι δεν έχουν κανένα πρόβλημα να αποκαλέσουν το συγγραφέα μακεδόνα. Εκείνος, όμως, δεν έχει πρόβλημα ταυτότητας. Γι’ αυτό μιλάει για μία λογοτεχνία χωρίς σύνορα (συνέντευξη στην εφημερίδα Dnevnik). Ενώ θεωρεί ότι η λογοτεχνία στη χώρα του εξακολουθεί να είναι επηρεασμένη από την κληρονομιά του «σοσιαλιστικού ρεαλισμού» και να εκλαμβάνεται ως μία προέκταση του κράτους, ως μία βοήθεια στις αρχές και όχι ως κριτική για τα προβλήματα που το κράτος δεν καταφέρνει να επιλύσει. Η λογοτεχνία δεν αποκρυπτογραφεί, δεν απομυθοποιεί, αντίθετα περιορίζεται στον εξωραϊσμό της Ιστορίας, στη διάσωση τω παλιών εθνικών μύθων και...

Όλοι, πολίτες και περισσότερο οι πολιτικοί, γνώριζαν πως το κόστος της πολιτικής διαδικασίας λόγω της τηλεοπτικοποίησης» και της «εμπορευματοποίησής» της υποχρεώνει κόμματα και πολιτικούς να δεχθούν την ενίσχυσή τους από ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες. Οι τελευταίοι δεν προβαίνουν ασφαλώς χωρίς ανταλλάγματα και προς χάριν της… δημοκρατίας σ’ αυτό το παράνομο εγχείρημα. Μοιάζει, συνεπώς, να έχουν δίκιο όσοι μιλούν για υποκρισία εκείνων που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την υπόθεση Ζίμενς. Διότι όλοι ήξεραν αλλά έκαναν «ως εάν» να μην ήξεραν. Όλοι γνώριζαν ότι το παιγνίδι είναι «στημένο» αλλά το έπαιζαν σαν να ήταν επί ίσοις όροις. Όλοι ήξεραν ότι οι κανόνες της δημοκρατίας παραβιάζονταν, αλλά έκαναν σαν να μην έβλεπαν, αφού «έτσι γίνεται». Που βρίσκεται, λοιπόν, το πρόβλημα; Βρίσκεται στην κατάρρευση ενός κοινά αποδεκτού ιδεολογικού ψεύδους, στη χρεοκοπία να κάνεις «ως εάν», στην αποκάλυψη ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός», ή, αλλιώς, ότι είναι ντυμένος με ψέματα. Η απογύμνωση της πολιτ...

Δακρυσμένες αγκαλιές, γονείς και παιδιά μπροστά από τους πίνακες, άλλοι χαρούμενοι, άλλοι με την παράταση της αγωνίας στο βλέμμα: θα πέσουν ή θα ανέβουν οι βάσεις; Το «σπίτι», η οικογένεια εξέθεσε στον πάγκο των πανελλήνιων εξετάσεων το «προϊόν» της και εισπράττει τα αποτελέσματα της αξιολόγησης. Ναι, μην απορείτε. Το παιδί, ο μαθητής για την δημόσια «εκπαιδευτική διαδικασία» δεν είναι παρά ένα «πράγμα» και όχι μία προσωπικότητα. Το σχολείο δεν εκπαιδεύει, δεν ακολουθεί μαθησιακές στρατηγικές και διδακτικές πρακτικές ανάλογα με τις ανάγκες των παιδιών, απλώς αξιολογεί την «αυτομόρφωση», την εξωσχολική εκπαιδευτική διαδικασία που επιλέγει η οικογένεια (φροντιστήρια, ιδιαίτερα κ.ά.). Ναι, το παιδί είναι… επένδυση, σχεδόν επιχείρηση, η οποία αξιολογείται και βαθμολογείται στο σχολείο! Οι δάσκαλοι δεν είναι παρά οι σχολικοί σύμβουλοι της οικογένειας. Γι’ αυτό οι γονείς μοιράζονται τόσο έντονα την επιτυχία ή την αποτυχία του παιδιού. Αλλά τι γίνεται μετά; Τι θα κάνει το παιδί μετά το πανεπι...

Να ζεις και να μην υπάρχεις. Ζωές χωρίς νόημα και νήμα, χωρίς εαυτό, χωρίς μία προσδοκία, μια ελπίδα, μια μαγική αρχή της ζωής για να ταξιδέψουν στο σώμα του κόσμου. Συνταξιούχοι που περιμένουν τα 350 ευρώ. Οι νέοι που γυρεύουν μια δουλειά. Ζουν αλλά δεν υπάρχουν. Μετρούν λεπτό λεπτό την επιβίωση. Διαφανείς κι αόρατοι. Δεν φαίνονται, δεν υπάρχουν. Και από την άλλη, οι αδιαφανείς, τα υπερ-εγώ, οι κύριοι όλος ο κόσμος, οι κανίβαλοι του φωτός και του χρόνου, οι μανιακοί του χώρου και του χρήματος, οι ληστοβαρώνοι, οι πολιτικοί της «μαύρης πολιτικής», οι πωλητές της ελπίδας, συσκευασμένης σε λέξεις συμπάθειας, αλληλεγγύης και συλλογικότητας. Κάποτε οι αόρατοι είχαν μία ευκαιρία στην ορατότητα, ενώνοντας τη βία της συλλογικής τους «νύχτας» στα συνδικάτα, σε πολιτικά κόμματα. Τώρα ξεπουλημένοι και ξεμοναχιασμένοι στο ατομικό τους σκοτάδι, έχουν χάσει την προοπτική της ανόδου στο φως. Εξ ου και η απελπισία. Όλοι κι όλα κινούνται πλέον στη νεκρή θάλασσα του γενικού σχετικισμού και μιας μισής κ...

«Όλοι γνώριζαν για το μαύρο πολιτικό χρήμα», λένε οι κυνικοί, «το χειρότερο είναι πως τώρα υπάρχουν αποδείξεις»! Για να αποδειχθεί για άλλη μια φορά ότι για τους κυρίους αυτούς το πρόβλημα (έγκλημα) δεν είναι η κλοπή, εν προκειμένου η νοθεία της εκλογικής διαδικασίας με τον αθέμιτο πολιτικό ανταγωνισμό, αλλά η σύλληψη του «κλέφτη»! Η αντιμετώπιση αυτή υποκρύπτει μια ορισμένη αντίληψη για την πολιτική διαδικασία, η οποία διαφάνηκε και στην περίπτωση της άρνησης του δημοψηφίσματος για την ευρω-συνθήκη. Σύμφωνα με τη θέση αυτή, που κωδικοποιείται στον όρο «δημοκρατικός ελιτισμός», κάθε πληθυσμός-μάζα είναι στην πραγματικότητα χωρίς συνοχή, είναι ανώριμος και ανίκανος να συμμετάσχει σε πολιτικές επιλογές και αποφάσεις. Έχει δίκιο όποιος αναγνωρίζει εν προκειμένω φασιστικά στοιχεία. Πάντως, η μόνη σχέση πολιτικής και κοινωνίας που μπορεί να υπάρξει εδώ, είναι αυτή της χειραγώγησης της κοινωνίας των πολιτών από τους πολιτικούς σχηματισμούς εξουσίας μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης και πνευμ...

Το σκάνδαλο της Ζίμενς θέτει με αποδείξεις πλέον το ερώτημα για το τι είδος δημοκρατία έχουμε. Έχουμε δημοκρατία ή ολιγαρχία; Τα κόμματα παίζουν ισότιμα το παιγνίδι του πολιτικού ανταγωνισμού ή όχι; Είναι το πολιτικό σύστημα, για την ακρίβεια τα κόμματα εξουσίας, όμηρο της οικονομίας ή όχι; Δυστυχώς, οι απαντήσεις στα ερωτήματα δεν είναι θετικές για τη δημοκρατία, η οποία αποδεικνύεται μία επίφαση. Η Ζίμενς είναι ένα σκάνδαλο «μαύρου χρήματος», που αποκαλύφθηκε στη Γερμανία και όχι στην Ελλάδα. Απομένει να αποκαλυφθούν πολλές ακόμη χρηματοδοτήσεις από εγχώριες επιχειρήσεις. Αλλά θα συμβεί άραγε αυτό κάποτε στη χώρα μας; Αμφιβάλλουμε. Κάποιοι εκπλήσσονται για τους εκσυγχρονιστές και τον τότε πρωθυπουργό Κ. Σημίτη για το πως ανέχθηκε τέτοιες πρακτικές. Ξεχνούν ότι ο κ. Σημίτης έλεγε το Νοέμβρη του 2003 «Εγώ πιστεύω ότι οι κακές έξεις δεν αποβάλλονται»! Εκείνο που υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει για τον τότε πρωθυπουργό ήταν η χομπσιανή αντίληψη της ζωής κι ένα Κράτος-Λεβιάθαν. Τίποτα δεν ...

Μαθητές και μαθήτριες, όμορφα παιδιά από τα σχολεία του Περιστερίου, στήνουν τον «προτζέκτορα», ανοίγουν το «λαπ τοπ» και παρουσιάζουν την εργασία τους. Λίγοι οι γονείς, ελάχιστοι οι συμμαθητές, πιο πολλοί οι καθηγητές. Η εργασία αναφέρεται στον επαγγελματικό προσανατολισμό. Πρώτο θέμα, πρώτο επάγγελμα: ο δημοσιογράφος. Μεταφέρουν την εμπειρία τους από επιτόπια έρευνα σε μεγάλη αθηναϊκή εφημερίδα. Μιλούν για τα προσόντα του δημοσιογράφου, για την ανάγκη της συνεχούς επιμόρφωσης, για το κυνήγι της είδησης, για το «στρες» της δουλειάς. Εξιδανικευμένη εικόνα. Η θεσμισμένη δουλικότητα(αντιδημοκρατικό καταστατικό ΕΣΗΕΑ), η εξάρτηση(από πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα), οι αργομισθίες, το «ξεπούλημα», όλα αυτά και άλλα πολλά δεν υπήρχαν στη μαθητική εργασία. Τα παιδιά ήθελαν να ξεφύγουν από τη δική τους κόλαση, από «το σχολείο που μας (τα) εξοντώνει». Δεν ήθελαν μια άλλη κόλαση. «Κλέψαμε λίγες στιγμές, είπαν, για να δώσουμε τόπο στο όνειρο». Φαντάζονται, ίσως, τη δημοσιογραφία ως ένα επάγ...

Το δικαίωμα του ασύλου και της οικογενειακής προσέγγισης, οι εγγυήσεις προστασίας των παιδιών, των οικογενειών, των αρρώστων σχεδόν εξαλείφονται, τα δικαιώματα του ατόμου και ο σεβασμός του προσώπου λείπουν παντελώς από την αποκαλούμενη πλέον «οδηγία της ντροπής», την οδηγία για την αντιμετώπιση της παράνομης μετανάστευσης, αυτή που η Κομισιόν υπέβαλε για ταυτόχρονη ψήφιση στο Συμβούλιο και το Ευρωκοινοβούλιο ώστε να έχει αναγκαστική εφαρμογή. Την ώρα που τα ευρωπαϊκά συνδικάτα θα διαδηλώνουν στις Βρυξέλλες για την ακρίβεια, οι τεχνοκράτες και οι ηγέτες της ΕΕ αποφασίζουν για τους μετανάστες, για τη φυλάκιση ακόμη και μικρών παιδιών! Ως εάν οι μετανάστες της λιμοκτονούσας Αφρικής και Ασίας να ευθύνονται για την τρελή αύξηση της τιμής του πετρελαίου και την ακρίβεια. Ως εάν να φταίνε για όλα τα κακά τα θύματα της πιο άγριας εκμετάλλευσης τόσο στη χώρα τους όσο και στη χώρα που μεταναστεύουν. Οι μετανάστες, αφού χρησιμοποιήθηκαν για την απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων και την εξάλειψη ...

Τριακόσιες χιλιάδες ιρακινοί, κυρίως γυναικόπαιδα, και πάνω από τέσσερις χιλιάδες αμερικανοί στρατιώτες χάθηκαν σ’ ένα πόλεμο που αποδεδειγμένα βασίσθηκε σε ψευδείς αιτίες (όπλα μαζικής καταστροφής), κι όμως ο Τζορτζ Μπους, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, με το ύφος εκείνου που έκανε το καθήκον του λέει «Δεν πρόδωσα τις αρχές μου για χάρη της πολιτικής». Τι θέλει να πει ο Μπους; Ποιες είναι αυτές οι αρχές που παρά το μακελειό, του παρέχουν μια παροιμιώδη, σχεδόν διαστροφική, αταραξία; Κι όμως ο Μπους (όπως και ο Γούλφοβιτς σύμφωνα με τον Χομπσμπάουμ) είναι ιδεολόγος και μάλιστα ορθολογιστής ιδεολόγος. Ακόμη περισσότερο, ο πρόεδρος των ΗΠΑ είναι ένας… ηθικός άνθρωπος, που υπακούει στην περίφημη «κατηγορική προσταγή» (Καντ)! Τι λέει η κατηγορική προσταγή; «Πρέπει να είμαστε ηθικοί» και η ηθικότητά μας αυτή εξαρτάται από τη βούλησή μας. Εάν η ηθική προσταγή είναι υστερόβουλη, εάν ενέχει προσωπικό συμφέρον, είναι ανήθικη, ενώ αν είναι ανυστερόβουλη είναι ηθική. Έτσι, η κρίση μας για όλα τα τέρατα της ...

Η ευρωσυνθήκη (συνθήκη της Λισσαβόνας) θα έχει την τύχη του Ευρωσυντάγματος μετά την επικράτηση του Όχι στο ιρλανδικό δημοψήφισμα; Όχι. Ήδη οι πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης και οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών αντί να δουν το μήνυμα του δημοψηφίσματος, επιδίδονται σε ασκήσεις επί χάρτου για την τεχνική (νομική) λύση του προβλήματος που ανέκυψε. Ήδη υπάρχει ενδεχόμενο να επαναφέρουν τους Ιρλανδούς πολίτες στις κάλπες, ή ακόμη να τεθεί η Ιρλανδία εκτός των 26 που επικύρωσαν τη συμφωνία. Με άλλα λόγια, όπως παρέκαμψαν τη βούληση των λαών, επικυρώνοντας τη συνθήκη στα κοινοβούλια, έτσι και τώρα γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τη βούληση των Ιρλανδών. Πολλοί ισχυρίζονται ότι το Όχι ήταν συναισθηματικό ή απόρροια της προπαγάνδας των συντηρητικών βρετανικών εφημερίδων καθώς δεν μπορεί οι πολίτες να γνώριζαν τη συνθήκη. Ακόμη κι αν είναι έτσι, οι Ιρλανδοί και γενικά οι Ευρωπαίοι πολίτες, όλοι οι εργαζόμενοι είναι βέβαιο ότι αποδοκιμάζουν την εν γένει νεοφιλελεύθερη πολιτική της ΕΕ. Οι Ε...

Η τρελή κούρσα της τιμής του πετρελαίου ξεπερνάει τόσο τη νόρμα της προσφοράς και της ζήτησης όσο και την ακόρεστη χρηματιστηριακή αισχροκέρδεια. Εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, παρατηρούμαι αναλογίες με τον πρώτο ψυχρό πόλεμο, όταν ο ανταγωνισμός των εξοπλισμών γονάτισε την τότε Σοβιετική Ένωση, διαμορφώνοντας τον σημερινό μονοπολικό κόσμο. Σήμερα, όμως, η μοναδική παγκόσμια υπερδύναμη, οι ΗΠΑ παρουσιάζουν ποσοτικά και ποιοτικά σημάδια παρακμής. Ο ρυθμός ανάπτυξης των Ηνωμένων Πολιτειών θα κινηθεί φέτος στο 1,3% (της Ευρώπης 1,5%), ενώ των νέων δυνάμεων, όπως η Κίνα και η Ινδία, θα κυμανθεί στο 6,7%. Η ανάδυση των νέων δυνάμεων θέτει υπό αμφισβήτηση τον μονοπολικό κόσμο και θέτει ξανά το ζήτημα ενός πολυπολικού κόσμου. Αμερικανοί αναλυτές έχουν θέσει έγκαιρα το ζήτημα της «νέας μοιρασιάς» (μια νέα Γιάλτα) πριν η καταστροφή για τις ΗΠΑ είναι οριστική. Όμως, κανείς στις ΗΠΑ δεν δέχεται μια νέα διευθέτηση. Κι αυτό γιατί τόσο στις αμερικάνικες ελίτ όσο και στους «κάτω» είναι εδραιωμένη η ...

Κοιτάζω τη μπάλα να τρέχει ανάμεσα στα πόδια των ποδοσφαιριστών και στις μαύρες βούλες της βλέπω το πρόσωπο της Chaltu, βλέπω το βουβό «γιατί;» στα πανέμορφα μάτια της, εκείνο το ερωτηματικό που γίνεται λευκό δάκρυ, αυλακώνοντας το μελαψό της πρόσωπο και μένοντας μετέωρο στο ύψος των χειλιών της. Η τετράχρονη αδερφή της Chaltu πέθανε από την πείνα. Μετέωρα τα ερωτήματα, μετέωρες και οι απαντήσεις. Κοντά στα 4,5 εκατομμύρια Αιθίοπες κινδυνεύουν να πεθάνουν αν δεν βοηθηθούν άμεσα. Το ίδιο συμβαίνει παντού, κυρίως όμως στην Αφρική. Όλοι θύματα ενός νέου ψυχρού πολέμου, που αυτή τη φορά δεν γίνεται μέσω των εξοπλισμών αλλά με την ξέφρενη κούρσα της τιμής του πετρελαίου. Το πετρέλαιο καταπίνει λαούς ολόκληρους στη δίνη της Γουόλ Στρητ. Συντελείται μπροστά στα μάτια μας μια πραγματική γενοκτονία, ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, αλλά κανείς δεν βλέπει, κανείς δεν αντιδρά. Ή μάλλον αντιδρούμε. Γκοοοοολ! Η ιαχή που μας δονεί και μας συνέχει. Γκολ η Ισπανία! Ο θρήνος της Chaltu χάνεται, σβήνε...

Η μιντιακή υπερπροβολή ενός άγρια δολοφονημένου ομοφυλόφιλου και τοξικομανούς, που μετατράπηκε σε πρότυπο αντισυμβατικότητας και αντίστασης (με μουσική υπόκρουση το «έβαλε ο Θεός σημάδι παλικάρι στα Σφακιά»!) μου ερέθισε τις ραφές του κρανίου. Δεν έχω τίποτα με το μακαρίτη και τον τρόπο ζωής του, αλλά έχω με τον τρόπο που χρησιμοποιείται από την τηλοψία, όπου παρουσιάζεται ως ο ορισμός της αντίδρασης και της εξανάστασης σ’ ένα κόσμο που δεν αντέχεται. Η αντισυμβατικότητα εν προκειμένω θεωρείται ως κάτι μοναχικό, απόλυτα ατομικό και εγκεφαλικό, που παραπέμπει στους μπήτνικς. Θυμάμαι τον Γκίνσμπεργκ να λέει στον Β. Βασιλικό ότι δεν μπορεί να φύγει από την Αμερική «χωρίς να πάρεις μια πρέζα μεσκαλίνη. Ανοίγει καινούργια βάθη, βλέπεις μια άλλη προοπτική, Πολλοί διάσημοι άνθρωποι στον καιρό μας παίρνουν ναρκωτικά… Το βασικό είναι να γλυτώσεις απ’ αυτό το κορμί. Να κατορθώσεις να γίνεις άγιος… Η αλλαγή έχει συντελεστεί εδώ», στο μυαλό. Τα κοινωνικοπολιτικά αίτια της αλλαγής είναι για μικρά π...

Ο σεισμός συνέβη τη στιγμή που σκεφτόμουν «το σπίτι του Χότζα»! Ο Χότζας δεν πρόλαβε να ανακουφίσει τους συνωστισμένους ενοίκους και το σπίτι έπεσε! Αναφέρομαι στην πολιτική πρακτική σύμφωνα με την οποία φέρνουμε σε κατάσταση ακραίας δυσανεξίας τους πολίτες και ύστερα τους ανακουφίζουμε λιγάκι, τους δίνουμε μία ανάσα κι εκείνοι είναι ευχαριστημένοι. Οι δυτικοί που δεν έχουν ανάλογες αναφορές με χότζες, μιλούν για την «πολιτική του χειρότερου». Μόνο που όλα έχουν τα όριά τους. Ήδη οι ένοικοι του σπιτιού του Χότζα κινδυνεύουν να σκάσουν από έλλειψη αέρα και δυνατότητα ανακούφισης δεν υπάρχει. Η οικονομία (υπερκαπιταλισμός) εξακολουθεί να βρίσκεται σε κατάσταση αμόκ(το πετρέλαιο πλησιάζει τα 150δολάρια), ακριβώς όπως εκείνος ο 25χρονος Γιαπωνέζος στο Τόκιο, που βαρέθηκε τη ζωή του και τον κόσμο και άρχισε να σκοτώνει τον κόσμο. Η βία είναι πλέον εγγεγραμμένη παντού. Βία και μοναξιά παντού. Πριν μας σκοτώσει η πείνα είμαστε ήδη νεκροί. Ζούμε τον πολιτισμό του θανάτου. Γεμάτοι οι δρόμοι από...

Το ευρωπαϊκό κύπελλο ποδοσφαίρου αρχίζει και οι εθνογράφοι της Γενεύης αναρωτιούνται για τη σχέση αυτού του λαϊκού παιγνιδιού με τη θρησκεία, την πολιτική, την οικονομία, τα μέσα ενημέρωσης και την εκπαίδευση. Σύμφωνα με πολλούς, αν το ποδόσφαιρο είναι θρησκεία, τότε ο Μαραντόνα είναι θεό της. Γι’ αυτό οι οργανωτές της έκθεσης «Έξω από το παιγνίδι» έφτιαξαν αγαλματίδια του Αργεντίνου μάγου (να και ο παγανισμός) της στρογγυλής… θεάς (εδώ η Μπάλα και ο Μαραντόνα παραπέμπουν στο γιν και το γιαν)! Αλλά αν οι ποδοσφαιρόφιλοι και ο Ντεμπρέ χαρακτηρίζουν το παιγνίδι θρησκεία, άλλοι αναρωτιούνται αν το ποδόσφαιρο είναι «εργαλείο εκπολιτισμού ή εκβαρβαρισμού». Κατά τη γνώμη μας είναι και τα δύο. Είναι εκπολιτισμός όταν επανασυστήνει στην εποχή της ακραίας ατομικότητας τη συλλογικότητα, το ξεχασμένο Εμείς. Αλλά είναι και εκβαρβαρισμός όταν ανασύρει αντιδραστικούς εθνικισμούς με ρατσιστικά χαρακτηριστικά. Αναφέρομαι στη δήλωση του μύθου του πολωνικού ποδοσφαίρου Ζ. Μπόνιεκ σύμφωνα με την οποία οι...

Η επικράτηση ενός μαύρου ως υποψηφίου για την προεδρία των ΗΠΑ παρουσιάζεται ήδη ως θρίαμβος της δημοκρατίας. Ένας μαύρος, όμως, πρόεδρος των ΗΠΑ, όπως ο Ομπάμα, θα ασκήσει διαφορετική πολιτική από έναν λευκό; Αρκεί γι’ αυτό το χρώμα του; Ασφαλώς όχι. Γιατί ο Ομπάμα δεν εκφράζει το 13% του πληθυσμού των ΗΠΑ, που είναι μαύροι και στη συντριπτική τους πλειοψηφία εξαθλιωμένοι, δεν εκφράζει τους «κάτω», απλώς είναι ένας αφροαμερικανός (για τους «πολιτικά ορθούς») που ανήκει και εκφράζει τα συμφέροντα της κυρίαρχης ελίτ. Ο Ομπάμα, η Κοντολίζα Ράις, ή ο Πάουελ έχουν προέλθει από την γνωστή πολιτική των ποσοστώσεων (affirmative action) της δεκαετίας του 1960. Η affirmative action, η πολιτική που εφαρμόστηκε για να γιατρέψει υποτίθεται τις πληγές των διακρίσεων, διασπά στην ουσία τις κοινότητες των αποκλεισμένων, εισάγοντας εντός του «κύκλου ανοχής» των λευκών μόνο ένα 10%. Οι μαύροι προνομιούχοι της ποσόστωσης απέκτησαν, έτσι, την ελπίδα εισόδου στον… παράδεισο του αμερικανικού ονείρου, αλλά ...

Αυξήσεις των τιμολογίων της ΔΕΗ ή όχι; Υπάρχει «ένα δίλημμα σε ανθρώπινο επίπεδο, σε επίπεδο λογικής…» αλλά τα «ζητήματα που έχουν να κάνουν με την ενέργεια δεν μπορεί να αντιμετωπιστούν διαφορετικά»! Η οικονομία συνεπώς, το δεύτερο σκέλος του διλήμματος υπερέχει του πρώτου, του ανθρώπινου. Ο άνθρωπος ας πάει στο διάβολο, η… οικονομία να είναι καλά. Αυτά είπε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Θ. Ρουσόπουλος, αποδίδοντας τη δυσχερή κατάσταση στη δυσμενή διεθνή συγκυρία και την τιμή του πετρελαίου. Αλλά γιατί κ. Ρουσόπουλε δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά; Ως γνωστόν το κράτος κερδίζει όλο και περισσότερα από το φόρο στα καύσιμα, ανάλογα με την αύξηση της τιμής του πετρελαίου. Γιατί, λοιπόν, το Δημόσιο δεν αποποιείται μέρος από τα αυξημένα κέρδη του, γιατί δεν μειώνει το φόρο ώστε να ανακουφιστεί η αγορά, οι καταναλωτές αλλά και η ΔΕΗ; Γιατί θα πρέπει όλα να μετακυλύονται στον καταναλωτή και μάλιστα πολλές φορές; Ποια είναι «Τερτίπια του παρελθόντος»; Τερτίπι, κυνισμός και αναλγησία που έρχεται α...

Θυμάμαι το βίραγκα, εκείνη τη φοβερή δίνη στη δεξιά όχθη του ποταμού, στη βάση του γεφυριού, αυτή που είχε τραβήξει στο βυθό της πολλά παιδιά της ηλικίας μου, καθώς η νεανική αποκοτιά του ζην επικινδύνως επιχειρούσε να νικήσει το στοιχειό με μια βουτιά και στοίχημα το «μπορώ να το κάνω», που θεμελίωνε το πρώτο εφηβικό εγώ και το φιλότιμο. Τώρα, που το νερό πιάστηκε με αλλεπάλληλες δέσεις στα πιο ψηλά για να γίνει ηλεκτρικό ρεύμα, κοιτάζω το στεγνό ποτάμι και διαπιστώνω πως ο φοβερός ρουφιάς δεν ήταν παρά μία μικρή ταπείνωση του εδάφους, μία λακκούβα! Ένας ελάχιστος λάκκος δημιουργημένος από την αλλαγή στο ρυθμό και την κατεύθυνση του χορού του νερού ήταν αρκετός για να αλλάξει το χαρακτήρα του υδάτινου στοιχειού και να τον καταστήσει φονικό. Τώρα τίποτα. Το ποτάμι δεν υπάρχει. Απόμειναν μόνο τα λιθάρια και το γεφύρι του θρύλου, που οι ελεγχόμενες, απότομες και ξεπλυμένες κατεβασιές του νερού του τρώνε τα σπλάχνα. Το Γεφύρι της Άρτας πέφτει, γιατί τα ενισχυμένα με συρματοκιβώτια κροκάλα...

Μικρά παιδιά πωλούνται στα σκλαβοπάζαρα της Ασίας και της Αφρικής έναντι ευτελούς τιμήματος για να δουλέψουν στο «μεγαλύτερο εργοστάσιο του κόσμου»(Κίνα) ή στις φυτείες κακάο και καφέ (ναι, αυτός που πίνουμε) της Ακτής του Ελεφαντοστού. Ακριβώς, όπως συμβαίνει και με τις γυναίκες των ανατολικών χωρών, που πωλούνται σε προαγωγούς της Δύσης. Παράλληλα, η αμερικάνικη υπηρεσία ρύθμισης της αγοράς πρώτων υλών (CFTC) ερευνά πιθανή χειραγώγηση της τιμής του πετρελαίου στις αμερικανικές χρηματαγορές! Αυτοί που αιτιολογούσαν την τερατώδη αύξηση της τιμής του πετρελαίου ως αποτέλεσμα της μεγάλης ζήτησης σε σχέση με την προσφορά μένουν εκτεθειμένοι, ενώ δικαιώνονται οι… συνωμοσιολόγοι. Τελικά, η τιμή του πετρελαίου είναι χειραγωγημένη από το τραστ των πετρελαιάδων σε αγαστή συνεργασία με τα παπαγαλάκια τους στα μεγάλα ειδησεογραφικά δίκτυα. Το συμπέρασμα δεν είναι της έρευνας που προαναφέραμε, αλλά δικό μας. Διότι μέχρι να καταλήξουν σε αποτέλεσμα οι ερευνητικές διαδικασίες της CFTC, τα χρήματά μ...