Γυρεύοντας τι;

Σαββατοκύριακο

Τα νέα πρόστιμα για τον Ασωπό δεν κάνουν το νερό λιγότερο «μαύρο». Οι καρκινοπαθείς του Δήλεση και οι 40 νέοι νεκροί του Ιράκ εξακολουθούν να μην ταράζουν την habitus της αδιαφορίας μας. Ούτε τα «πανδαιμόνια», που μιλούν υψιπετώς στον Ιανό για την εισβολή του έρωτα στο άβατο, μήτε τα ηπειρώτικα κλαρίνα, που μοιρολογούν τη μοναξιά του σαββατοκύριακου, τίποτα δεν σπάει τη μάσκα της ντεκαφεϊνέ και ατσίγαρης ευαισθησίας. Χάθηκαν πια οι λέξεις-δυναμίτες, οι λέξεις-πυροκροτητές, χάθηκαν οι ποιητές, χάθηκε κι εκείνη η αρχαία ανθρωπιά, που ένιωθε τον άλλον, που επιχειρούσε μια άλλη ερμηνεία του κόσμου, δίνοντας στο βλέμμα την οπτική της ελπίδας. Αδέσποτοι και τρελαμένοι τώρα, δρομομανείς στις άδειες λεωφόρους της νύχτας. Το Σαββατοκύριακο. Μόνοι. Άδειοι. Γυρνώντας. Γυρεύοντας τι; Τη χαμένη σκιά μας; Δεν ξέρεις. Μόνο ακούς βουβά ουρλιαχτά, εδώ κι εκεί, από αιματορροούσα επιθυμία και ματαίωση. Ακόμη κι όταν η μοναξιά του σαββατοκύριακου εναποτίθεται στη μπάρα για να πυρποληθεί με οινόπνευμα, ο έρωτας δεν παίρνει φωτιά καθώς τα αισθήματα παραμένουν αφλεγή. Εδώ η επαφή λογοκρίνεται από τα ντεσιμπέλ και τα βλέμματα καθώς είναι στομωμένα αδυνατούν να καθρεφτίσουν τις ψυχές. Σώματα αΐσκιωτα που δεν ξέρουν πια να αγγίζονται. Βλέμματα αγαλμάτων. Γυναίκες και άντρες σε μισοσκότεινα μπαρ που πουλάνε «επαφή». Κάθονται ο ένας απέναντι στην άλλη. Δεν μιλούν. Έχουν χάσει τον τρόπο να επικοινωνούν μιλώντας. Κοιτάζονται απλώς, προσπαθώντας να «υποκλέψουν» μια πληροφορία μέσα από τα μάτια του άλλου. Μάταιος κόπος. Ένα ισόπαλο «μπρα-ντ-φερ» βλεμμάτων, που δεν μπήκαν ποτέ στη μάχη. Κανείς δεν εκτίθεται, κανένα πρόσωπο δεν πυρπολείται και όλα μένουν σκοτεινά κι ανείδωτα. Δεν είναι πια «πάνω στο φως, οι άνθρωποι». Αυτιστικοί έρχονται, αυτιστικοί φεύγουν. Και ο έμπορος της αντι-μοναξιάς χρεοκοπεί. Γι’ αυτό ίσως το αρχέτυπο του έρωτα στη φύση να το σώσουν δυο καβούρια.