«Ήθελαν να φύγουμε, ερχόταν η Πολιτική Προστασία και μας έλεγε να φύγουμε, αλλά εμείς σβήναμε πάντα τις φωτιές, γιατί το δάσος είναι η δουλειά μας», λέει ο Ηλίας Γιακουμάκης από τη Δρυμώνα της Εύβοιας. «Δεν είχαν συντονισμό, δεν ήξεραν την περιοχή και ήθελαν να φύγουμε. Αλλά εγώ έως το 2010 είχα 40 μηχανάκια (πριόνια) και με αυτά κανόνιζα τις ζώνες». Και καταλήγει: «Το φάρμακο, η εκκένωση, είναι καλό για ένα προάστιο της Αθήνας με ηλικιωμένο πληθυσμό, αλλά όχι για ένα χωριό ξυλοκόπων και βοσκών». Ακούγοντας τα λόγια του Γιακουμάκη θυμήθηκα την περίφημη σχετική αυτονόμηση του κρατικού μηχανισμού. Ότι τα όργανα του κράτους λειτουργούν κατά βούληση και χωρίς να έχουν γνώση της τοπικής πραγματικότητας.
Οι κατά τα άλλα ηρωικοί πυροσβέστες (όχι όλοι) αδρανούσαν, σύμφωνα με καταγγελία πυρόπληκτου, ενώ η φωτιά δίπλα μαίνονταν. Αυτό συμβαίνει όταν ο πυροσβέστης δεν ξέρει τι να κάνει ή αυτονομείται, συμβαίνει όταν ο μπάτσος αυτονομείται και τσακίζει στο ξύλο το νέο στη Νέα Σμύρνη και τον Βασίλειο Μάγγο στο Βόλο. Βέβαια, η αυτονόμηση αυτή για να υπάρξει χρειάζεται και το κατάλληλο πολιτικό περιβάλλον, έχει ανάγκη έναν Χρυσοχοΐδη κι έναν Μητσοτάκη για να την υποθάλψουν. Όμως και όταν δεν υπάρχει το κατάλληλο πολιτικό περιβάλλον, πάντα θα υπάρχει ένας Κολοκούρης(ο λόγος του φανερώνει και τη σκέψη του), πάντα θα υπάρχει ένας μπάτσος αξιωματικός που θα ζητάει «πολιτικό μέσο» για να στείλει πυροσβεστικό, πάντα θα υπάρχει ένας ανώτατος αξιωματούχος που θα λέει ότι η Ελένη Τοπαλούδη «τα ήθελε», πάντα θα υπάρχει ένας χρυσαυγίτης μπάτσος, που θα χτυπάει μια γιαγιά προσφύγισσα στη Μόρια, πάντα θα υπάρχουν αστυνομικοί που θα χτυπούν τον Ζακ, πάντα θα υπάρχουν τα τσακάλια που έχουν το κράτος ως φωλιά τους, αυτά θα δίνουν πάντα τον τόνο και το ρυθμό.
Η διαφορά της σημερινής από την προηγούμενη κυβέρνηση είναι ότι ετούτη «έχει λύσει τα χέρια»(φράση του Μπαλάσκα) και έχει αφήσει ελεύθερους τους λύκους. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει ταυτιστεί πλήρως με το κράτος και την αυθαιρεσία του και γι’ αυτό έχει χάσει τον έλεγχο.
Όπως εξελίσσονται τα πράγματα, μοιάζει να έχουν δίκιο οι ελευθεριακοί που θεωρούσαν πως η κεντρική αντίθεση στην πολιτική δεν είναι μόνο μεταξύ των προλετάριων και των αστών, αλλά και μεταξύ της ανθρωπότητας και του κράτους, το οποίο είναι “η πιο κυνική και πλήρης άρνηση της ανθρωπότητας”(Bakunin,1984: 138). Σ’ αυτή τη σύγκρουση αναφέρεται και ο Αγκάμπεν που υποστηρίζει ότι το νέο πλέον στην πολιτική διαδικασία δεν είναι μια "μάχη για την κατάκτηση ή τον έλεγχο του κράτους, αλλά ένας αγώνας μεταξύ του κράτους και του μη-κράτους (ανθρωπότητας)…» (1993: 84).
Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τι μπορεί να αντικαταστήσει το κράτος;
Η λαϊκή αυτοοργάνωση.
Το είδαμε στην Εύβοια, το είδαμε στην Αρκαδία…
Αυτοοργάνωση του λαού παντού τώρα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου