Έτσι κάνουν αόρατη την αντίδραση

Ανεργία, φτώχεια, πόνος, μα και αγανάκτηση παντού. Αλλά το μεγάλο ερώτημα είναι: Γιατί ο κόσμος δεν ξεσηκώνεται; Στο ερώτημα ενυπάρχει ήδη η παραδοχή ότι παρά την φορομπηχτική πολιτική, παρά την άγρια λιτότητα, όλοι μένουν απαθείς, αποδεχόμενοι τα πάντα σαν τα θύματα του ντε Σαντ, που συναινούν στο βασανισμό τους. Έτσι, ο Στουρνάρας μπορεί να λέει, νομίζοντας χωρίς συνέπειες, ότι στην Ελλάδα δεν είναι μεγάλη η φορολογία και ο Σαμαράς ότι οι πολίτες, η σιωπηρή πλειοψηφία επιδοκιμάζει την πολιτική του. Κι όμως, η αντίδραση είναι τρομερή. Μόνο που είναι υπόγεια, αόρατη, γιατί η σύγχρονη καταπίεση κάνει αόρατους τους καταπιεσμένους. Εξάλλου, η μη ορατότητα της αντίστασης αποτελεί μια απαράγραπτη πτυχή της κυριαρχίας. Γι' αυτό οι όποιοι αδέκαστοι δημοσιογράφοι φιμώνονται δια της ανεργίας. Οι "φωνές", όπως η ΕΡΤ, παθαίνουν "αιφνίδιο θάνατο", οι πανεπιστημιακοί, όπως ο Γιώργος Κατρούγκαλος, επιχειρείται να απαξιωθούν. Και μένουν μόνο οι εξωνημένοι, οι μισθοφόροι με τις τρεις δουλειές -οι δύο απ' αυτές "μαύρες"! Παρόλ' αυτά, η εξέγερση υπάρχει σαν μη ενεργό ηφαίστειο, που αν δεν εκραγεί, αν δεν «ξυπνήσει» θα βιωθεί σαν ματαίωση και θα καταστεί νεύρωση κι ύστερα ψύχωση, μία μαζική κατάθλιψη. Μια, δηλαδή, ψυχική κατάσταση που οδηγεί κατευθείαν στο φασισμό τύπου Χρυσής Αυγής. Η εξέγερση, συνεπώς, που υπνώττει μέσα μας γίνεται καθαρτική, μόνο όταν εκραγεί, καθώς τότε μόνο επανοικειοποιείται τη χαμένη μας αξιοπρέπεια και ανθρωπιά, ανασυστήνοντας το κατακερματισμένο και αφανές πρόσωπό μας. Αλλά και στο βαθμό που έχουμε ορατότητα, δηλαδή μία «ανοιχτή αγωνιστικότητα», αυτό δεν σημαίνει και ουσιαστική αντίθεση στον καπιταλισμό. Είναι απλά μόνο ο καπνός που βγαίνει από το ηφαίστειο. Γι’ αυτό χρειάζεται "φωτιά", χρειάζεται αφύπνιση,δηλαδή συνείδηση. Απαιτείται η πολιτική οργάνωση της απελπισίας και της εξέγερσης...