Ο εμφύλιος των φανατικών πέραν της προβοκάτσιας

Η αστυνομία ρίχνει τόνους χημικά στην πλατεία Συντάγματος των Αγανακτισμένων. Πολλοί έχουμε συγκεντρωθεί στην αρχή της Ερμού. Αίφνης, μία ομάδα κουκουλοφόρων σπάζει τα τζάμια του Μακντόλαντ. Αντιδρούμε. Θεωρούμε ότι η ενέργειά τους νομιμοποιεί την κρατική καταστολή. Η ομάδα κάνει πίσω. Ένας νεαρός απολογείται: "μόνο τις καρέκλες θέλουμε να πάρουμε". Τότε επεμβαίνει κραυγάζοντας ένας σαραντάρης "Μη σταματάτε, έχουμε πόλεμο". Οι νεαροί επανέρχονται δριμύτεροι, ο λόγος της άναρθρης βίας, που σκέφτεται μόνο με σφυριές και σφαίρες, καθώς αδυνατεί να αποδυθεί σε εμβαθύνσεις για τα αίτια της κρίσης (οικονομικής, πολιτικής και πολιτισμικής) και να ενδυθεί έναν επεξεργασμένο πολιτικό λόγο με στόχους και πρόγραμμα, επεκράτησε. Αλλά σ' αυτό το πεδίο η υπεροπλία ανήκει στα ΜΑΤ. Και το κίνημα των Αγανακτισμένων ηττήθηκε κατά... κράτος. Το ίδιο και τώρα που η αγανάκτηση τείνει να πολιτικοποιηθεί, την ώρα που η απελπισία τείνει να προσλάβει χαρακτηριστικά επικίνδυνα για την καθεστηκυία τάξη, αρχίζει ο "εμφύλιος των φανατικών" είτε με το φόνο του Παύλου Φύσσα από τους χρυσαυγίτες είτε με το φόνο των χρυσαυγιτών από τους "τρομοκράτες". Το εύκολο είναι να δούμε την προβοκατόρικη πτυχή του θέματος, καθώς οι ωφελημένοι από το φαύλο κύκλο του αίματος είναι οι εγχώριοι και οι εξωχώριοι δυνάστες του ελληνικού λαού. Αλλά πέραν της "προβοκάτσιας" υπάρχει και η πραγματική κατάσταση της βίας, που ευδοκιμεί στο έδαφος του φανατισμού. Αν διαβάσει κανείς τα κείμενα τόσο των νεοναζιστών της Χρυσής Αυγής όσο και των "αριστερών τρομοκρατών" θα διαπιστώσει εύκολα ότι είναι μνημεία κυνισμού και ρηχότητας. Κοινό σημείο του φανατισμού και των δύο πλευρών είναι η προσπάθεια νομιμοποίησης της απαιδευσιάς τους μέσω της δήθεν επαναστατικής αλλά και της μαφιόζικης πρακτικής τους(προκρούστεια λογική και μανιχαϊστικός λόγος του μαύρου-άσπρου). Η σκέψη και των δύο μερών τροχοδρομείται εύκολα στις γραμμές του "μίσους". Το μίσος των μεν αφορά τους ξένους(η ηθική αυτή αποκαλείται "ανήθικη ηθική" καθώς περιλαμβάνει μόνο τους Έλληνες)αλλά και αυτούς που υπερασπίζονται τους ξένους-μετανάστες και τους απόκληρους. Η απάντηση του "αριστερού φανατισμού" για το φόνο του Παύλου Φύσσα στο Νέο Ηράκλειο έγινε με τον τρόπο των φασιστών, αφού αυτός είναι ο μόνος πολιτικός λόγος που κατέχουν(χωρίς να αποκλείω την προβοκάτσια). Δεν πρέπει να μας διαφεύγει, όμως, και η ευρωπαϊκή παράδοση που νομιμοποιεί την τρομοκρατία και σύμφωνα με την οποία ο αποκλεισμένος, ο απόκληρος είναι συγχρόνως θύτης και θύμα. Ακριβώς όπως «Οι νταβάδες στο Μετρέ είναι θεότητες του κακού και απόλυτα θύματα»(Ζενέ). Εδώ εδράζεται η κουλτούρα του μίσους των αποκλεισμένων που θα θεωρητικοποιηθεί από τη «λόγια αριστερά» της Ευρώπης. Από εδώ απορρέει η αποθέωση του «κακού», που δεν είναι παρά η κόλαση των απόκληρων όπως την έχει οριοθετήσει η αστική ηθική, το αστικό, κυρίαρχο, κανονιστικό «καλό». Σ’ αυτή τη λογική, το «κακό» θα γίνει η ηθική των μειοψηφιών, ενώ η οργάνωση της «πειθαρχικής κοινωνίας» ως αποτέλεσμα του Διαφωτισμού θα συγκεντρώσει τα πυρά της κριτικής. Αλλά το μίσος των απόκληρων για τους αστούς, αυτό που αργότερα θα χαρακτηριστεί «ταξικό μίσος» υπάρχει ήδη στον πυρήνα του φασισμού. Γι’ αυτό η μαρξιστική αριστερά θα κρατήσει μόνο το οργανωμένο «ταξικό μίσος», απορρίπτοντας τη λόγια εκδοχή και τους λαϊκούς φορείς του, χαρακτηρίζοντάς τους «λούμπεν». Αυτή είναι η λεπτή διαφορά(η νόμιμη οργάνωση της αγανάκτησης και του μίσους) που διαχωρίζει τον εξωκοινοβουλευτικό "αριστερό φανατισμό" από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Αυτό δεν θέλει να το αντιληφθεί για μικροπολιτικούς λόγους η "αυλή" του Α. Σαμαρά. Ο τελευταίος είδε πολύ αργά, αν και πάλι όχι καθαρά λόγω των εκλεκτικών συγγενειών, τον κίνδυνο από τη νομιμοποιημένη κοινοβουλευτικά οργάνωση του φανατισμού και της βίας μέσω του νεοναζιστικού εγκληματικού μορφώματος της ΧΑ. Γιατί η Χρυσή Αυγή δεν είναι παρά το πολιτικό αποτέλεσμα-έκτρωμα της αδυναμίας της ΝΔ να ενσωματώσει πολιτικά την απελπισία των πιο ακραίων και λούμπεν στοιχείων της. Την ίδια στιγμή, ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να ελέγχει τον "φανατισμό" μόνο σε επίπεδο στελεχών και όχι στο πεδίο της -έτσι κι αλλιώς- ανύπαρκτης οργάνωσης της λαϊκής του βάσης. Γι' αυτό το λόγο, η άριστα οργανωμένη υπό μορφή δικτύων ΧΑ είναι η μόνη που παρεμβαίνει στο εσωτερικό της κοινωνίας, ενώ τα άλλα κόμματα έχουν πάψει προ πολλού να έχουν οργανωμένη παρέμβαση. Γι' αυτό ο κίνδυνος από τη ΧΑ ήταν και εξακολουθεί να είναι μεγάλος καθώς η κατασταλτική αντιμετώπισή της(φυλακίσεις) και πολύ περισσότερο οι δολοφονίες της προσδίδουν το "φωτοστέφανο" του αντισυστημικού κόμματος. Πως, λοιπόν, μπορεί να αντιμετωπιστεί ο νεοναζισμός; Ασφαλώς, όχι με φόνους που όχι μόνο είναι απαράδεκτοι αλλά και την ενισχύουν. Ο μόνος τρόπος, λοιπόν, είναι ο πολιτικός. Όταν δηλαδή οι πολιτικοί σχηματισμοί θα μπορέσουν να εκφράσουν τους καταδικασμένους της κρίσης, όταν θα καταφέρουν να οργανώσουν πολιτικά την οργή, ακόμα και το "μίσος" τους, μετουσιώνοντάς τα σε κριτικό λόγο, σε ανθρωπιστική(για όλους) αγωνιστική Πράξη και όχι σε βία και αίμα. Εν προκειμένω, ο λόγος και ο ρόλος της Αριστεράς(εφόσον αντιπροσωπεύει τους "κάτω" και όχι τους "πάνω") είναι καθοριστικός...