Η κραυγή των ξεσπιτωμένων

Το κεφάλαιο τη στιγμή της κρίσης επιζητεί τη δική του ελευθερία, την απεξάρτησή του από το βάρος των «σιχαμερών και αχάριστων» εργαζομένων(ρομποτική). Η ουτοπία του κεφαλαίου είναι το κυνήγι του στόχου των αλχημιστών να δημιουργήσουν χρήμα από το χρήμα, την ακατάπαυστη βία της πίστωσης και του χρέους. Η βία αυτή εφαρμόζεται, σήμερα, στην Ελλάδα, καθώς μας αναγκάζουν να πληρώνουμε τα χρέη των τραπεζιτών και συγχρόνως να χάνουμε τα σπίτια μας από τις τράπεζες! Γι' αυτό οι βασικές αντιστάσεις προέρχονται από τους ξεσπιτωμένους, από τους απόκληρους, από τους μετανάστες, από τους άνεργους. Γιατί αν με την εργασία του ο άνθρωπος αποξενώνεται από τη δραστηριότητά του(από το προϊόν που παράγει), από τον εαυτό του, από την ανθρώπινη ουσία του, με τη μη εργασία(ανεργία) αποξενώνεται από τους άλλους, από τον κόσμο, καθιστάμενος απόκληρος, αποκλεισμένος από τους ανθρώπους και την ανθρωπιά. Το ξεσπίτωμα δίνει τη χαριστική βολή, προκαλεί τον απόλυτο θάνατο.Γιατί αν η μέγιστη βία θεωρείται η πραγμοποίηση της ανθρώπινης ύπαρξης, η μετατροπή του εργαζόμενου από υποκείμενο σε αντικείμενο-πράγμα, ο άνεργος κι ο άστεγος δεν είναι ούτε καν πράγμα, είναι ένα τίποτα. Τα «τίποτα», είναι αυτοί τους οποίους ορίζει το κράτος, τους προσδιορίζει, τους ταξινομεί, τους διακρίνει ανάλογα με την απόχρωση του δέρματος, τους ταυτοποιεί σε πολίτες και μη, σε εργαζόμενους και άνεργους, σε ιθαγενείς και μη, σε γυναίκες και άντρες(σεξισμός). Κι είναι το κράτος, που διαμορφώνει τα βιολογικά κριτήρια του homo sacer, του έγχρωμου, του μετανάστη, της βιασμένης γυναίκας, των οποίων ο φόνος μένει πάντα ατιμώρητος. Η «κραυγή» όλων των παραπάνω χρωματίζεται πάντα από αυτό ενάντια στο οποίο κραυγάζει. Η άρνηση συνεπάγεται πάντα μια υπαγωγή στο αρνηθέν. Η κραυγή μας ενάντια στην καταπίεση διαμορφώνεται από την καταπίεση, από την εξουσία που την αναπαράγει. Αλλά η κραυγή μας για την κατάλυση της ανθρωπιάς, για την ταπείνωση του Προσώπου, για την αφαίρεση της αξιοπρέπειας σημαίνει, συγχρόνως, την προβολή μιας συγκεκριμένης ανθρωπιάς, σημαίνει τη χειραφέτηση και την υπέρβαση της ξενότητας και της ξένωσης μέσα από τη διαδικασία του αγώνα και του συλλογικού πράττειν. Εκεί όπου δημιουργούνται οι σχέσεις συντροφικότητας, αλληλεγγύης, αγάπης. Οι όροι, δηλαδή, μιας νέας συμβολικής τάξης, η οποία είναι υπό διαμόρφωση, προεικονίζοντας το είδος της κοινωνίας(μετα-καπιταλιστική τη λένε στη Βολιβία) για την οποία παλεύουμε. Κι όλο αυτό συνοψίζεται στον αγώνα για αξιοπρέπεια, που σημαίνει την άρνηση να αποδεχθούμε την ταπείνωση, την καταπίεση, την κατάλυση της ανθρωπιάς.