Το αντίδοτο στο ιδεολογικό Σαρίν

Θυμάστε την ιστορία του Ιωσήφ που μετέτρεψε μπροστά στον φαραώ τα φίδια σε άκαμπτες βακτηρίες; Ε, λοιπόν, το θαύμα δεν ήταν και πολύ… θαύμα. Ο Ιωσήφ γνώριζε πως αν πιέσεις τη νάγια την ορχούμενη(είδος κόμπρας) σε ένα ορισμένο σημείο του κεφαλιού της, αυτή κοκαλώνει. Το νευρικό της σύστημα παραλύει, ακριβώς όπως παραλύουν οι Έλληνες εργαζόμενοι από το φόβο του χειρότερου, από την έλλειψη προοπτικής και ελπίδας. Κανείς δεν αντιδρά, γιατί κανείς δεν ελπίζει, γιατί μας βομβαρδίζουν μιντιακά μ’ ένα είδος ιδεολογικού αερίου Σαρίν, που μας παραλύει την ψυχή, μας τσακίζει τη βούληση και μας συρρικνώνει σαν τις κατσαρίδες του Κάφκα, έτσι ώστε κρυπτόμενοι να νομίζουμε ότι θα αποφύγουμε το βλέμμα της Μέδουσας, επιβιώνοντας λάθρα, φοβισμένοι, μη ορατοί, χωρίς αξιοπρέπεια και πρόσωπο. Κάποιοι, είτε γιατί χτυπήθηκαν από την καταστροφή είτε γιατί αρνούνται να μεταλλαχθούν σε υπάρξεις χωρίς ύπαρξη καταφεύγουν σε μία ύστατη προσπάθεια επανασύστασης του προσώπου τους μέσω της τρέλας ή της αυτοχειρίας. Ήδη για εφιαλτική αύξηση των αυτοκτονιών στην Ελλάδα, λόγω της τρόικας και της ανεργίας, γράφει η Washington Post: «Για κάθε αυτοκτονία, έχουμε άλλες 30 απόπειρες», ενώ το 43% των αυτοκτονιών αφορούν άνεργους πολίτες, σημειώνει η αμερικανική εφημερίδα. Η αυτοχειρία δεν είναι δειλία, όπως λανθασμένα διατείνονται κάποιοι. Η αυτοχειρία παίρνει θάρρος από την απελπισία. Αυτή που σου δένει κόμπο το στομάχι, που σου κόβει την ανάσα και σου δημιουργεί ένα μαύρο κενό στη σκέψη. Είναι, αλήθεια, όμως, πως κανένας δεν θέλει να φύγει αμαχητί. «Ούρλιαζα έξω από το γυμνάσιο» μου ΄λεγε η «διαθέσιμη» καθηγήτρια φίλη μου στη χθεσινή συγκέντρωση της ΟΛΜΕ έξω από τη Βουλή. Μικρή η συγκέντρωση. Οι πολλοί έχουν συρρικνωθεί, έχουν μεταλλαχθεί, ελπίζοντας ότι μόνο έτσι θα διαφύγουν. Αυτή είναι η μόνη ελπίδα, που διακινούν τα συστημικά μίντια. Μια ελπίδα χωρίς αξιοπρέπεια, μια ελπίδα ατομικιστική, ψευδή. Κι όμως αυτή η αναξιοπρεπής «ελπίδα», η ελπίδα του μικρού κανίβαλου έχει επιβληθεί. Γι’ αυτό οι «διαθέσιμοι» θα συνεχίσουν να «ουρλιάζουν» επί ματαίω όσο ο «Δρόμος»(ως τόπος αγωνιστικών διεκδικήσεων αλλά και μοντέλο δημοκρατικής και αντικαθεστωτικής επικοινωνίας) δεν αποκτήσει το πάνω χέρι στο συσχετισμό των αξιών και δεν αντιμετωπίσει αποτελεσματικά το ιδεολογικό Σαρίν που εκπέμπουν τα καθεστωτικά μίντια. Μιλώ για το «δρόμο»(Σύνταγμα) που δηλητηρίασαν τα ματ του Παπουτσή με τόνους χημικά. Μιλώ για την απογοήτευση των πολιτών από τη στάση των συνδικάτων και των κομμάτων της Αριστεράς(ούτε την ΟΛΜΕ αναγνωρίζει το ΚΚΕ, το οποίο χθες κατέβηκε πάλι χωριστά!), ενισχυμένη από την επίθεση με «στάχτη και μπούρπερη» της προπαγάνδας της Δεξιάς. Τι μένει; Αυτοοργάνωση παντού. Στις γειτονιές, στις δουλειές, στα σχολεία. Αγωνιστική αλληλεγγύη και διαρκής δράση, εδώ και τώρα, κάθε μέρα, κάθε ώρα, παντού…