Η δημοσιογραφία του "Μπέρμπερι"

Πιο προκλητική κι από την ερώτηση για το "μπέρμπερι" ήταν η τοποθέτηση του κ. Τ. πως είναι, τάχα, "παρακινδυνευμένο" να χαρακτηρίζει κάποιος, ο Τσίπρας εν προκειμένω, ως "μη σοβαρή μία δημοσιογραφική ερώτηση". Γιατί τάχα; Σε τι συνίσταται το... ανίερο της κρίσης αυτής; ο κ. Τ. θα είχε δίκιο αν όλοι οι δημοσιογράφοι λειτουργούσαν, πραγματικά, ανεξάρτητα. Αν δεν υπήρχαν δημοσιογράφοι-παπαγαλάκια των γραφείων Τύπου των κομμάτων. Αν δεν υπήρχαν δημοσιογράφοι που παίρνουν "ετοιμες ερωτήσεις" για να επιτεθούν στον αντίπαλο πολιτικό αρχηγό ή για να τις υποβάλλουν στον "οικείο" αρχηγό έτσι ώστε αυτός να απαντήσει με έτοιμες απαντήσεις. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι παγκοίνως γνωστό ότι η ομάδα προπαγάνδας της ΝΔ κάνει μία αμερικανικού τύπου επίθεση(με δήθεν σκάνδαλα και όχι πολιτικές θέσεις) κατά του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, προκειμένου να απαξιώσει την αξιοπιστία και την ανιδιοτέλειά του. Αυτό είναι κοινό μυστικό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ και πολύ περισσότερο στους δημοσιογράφους. Είναι, συνεπώς, τουλάχιστον αφελές -αν δεν υποκρύπτει σκοπιμότητα- να υπερασπίζεται κανείς την κατευθυνόμενη δημοσιογραφία του "Μπέρμπερι", τη δημοσιογραφία του "κουτσομπολιού" και του απέθαντου -δίκην ζόμπι- λάιφ στάιλ. Αλήθεια, εκτός από τα τραπεζικά δάνεια στα καταχρεωμένα συστημικά μιντιακά συγκροτήματα -αυτά τα επιτρέπει η τρόικα παρά το γεγονός ότι η δανειοδότηση δημιουργεί αθέμιτο ανταγωνισμό με τα άλλα μέσα ενημέρωσης-, γιατί δεν ελέγχεται το "πόθεν έσχες" των ιδιοκτητών των νέων τηλεοπτικών καναλιών, τα οποία ξεπηδούν σαν τα μανιτάρια εν μέσω κρίσης; Με ποια κριτήρια τους παρέχεται η άδεια εκπομπής; Τα ερωτήματα αυτά ποιος δημοσιογράφος θα τα θέσει; Ποιος θα μιλήσει για τον διαρκή εκβιασμό στους δημοσιογράφους με τη ρητή ή μη απειλή απόλυσης; Ποιος θα πει για το νέο πελατειακό σύστημα, που βασίζεται όχι στην πρόσληψη αλλά στη μη απόλυση; Ποιος θα καταγγείλλει τις λίστες των δύο κομμάτων που συγκυβερνούν και όπου καταγράφονται οι προς απόλυση δημόσιοι υπάλληλοι; Ποιος θα ξετινάξει την φοβερή τρομοκρατία των κυβερνητικών τρομοκρατών κατά των εργαζομένων, κρατώντας ομήρους τα παιδιά τους, την επιβίωση και το μέλλον τους; Γιατί δεν διώκεται κανείς για το Μέγαρο Μουσικής και τα τεράστια χρέη του παρά τη συνεχή κρατική χρηματοδότηση; Ποιος θα μιλήσει για τα τραπεζικά δάνεια και το "μαύρο χρήμα" που εισρέει στα πολιτικά κόμματα; Για το ποιοι επιχειρηματίες τα δίνουν και με ποια ανταλλάγματα; Ποιος δημοσιογραφος θα ρωτήσει, επιτέλους, γι' αυτά και πολλά άλλα ακόμη;