ΓΙΩΡΓΟΣ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ

Οι αντιθέσεις «άγιου/αγιογδύτη» δημοσιογράφου ή της παραδοσιακής και ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας, της ανεύθυνης και ανώνυμης μορφής δημοσιογραφίας και της επώνυμης και υπεύθυνης, του «αστυνομικού» τύπου και του αναλυτικού-συνθετικού τρόπου του δημοσιογραφείν, μία μία και όλες μαζί οι αντιθέσεις αυτές παρέλκουν μπροστά στο βάρος της αξίας μιας ανθρώπινης ζωής, που αφαιρέθηκε βίαια. Γι’ αυτό όσοι επιχειρούν να ανακαλύψουν αιτίες της δολοφονίας του Σ. Γκιόλια στον τρόπο που δημοσιογράφησε κάνουν μέγα λάθος. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να τεθεί επί ίσοις όροις ο γραπτός ή προφορικός λόγος, ακόμα κι αν είναι συκοφαντικός και λαϊκίστικος, με τον «λόγο» του αίματος. Ομοίως, εκείνοι που μέμφονται την «αγιοποίηση» του νεκρού, φοβούμενοι την «αγιοποίηση» μέσω αυτού της «δημοσιογραφίας» των μπλογκς, κάνουν λάθος. Τα μπλογκς δεν έχουν καμία σχέση με τη σχολή δημοσιογραφίας των «κρυφών καμερών» και του ξεσκίσματος διαταραγμένων ή μη ανθρώπων. Η δημοσιογραφία αυτή αναπτύχθηκε στην κίτρινη τηλοψία ...

Διαμάχη για τα χειρόγραφα του Κάφκα. Το Ισραήλ τα διεκδικεί. Το ίδιο και οι κληρονόμοι του Μαξ Μπροντ, του φίλου του Κάφκα, στον οποίο έδωσε εντολή να τα κάψει. Εκείνος δεν τα έκαψε και να τώρα, ημερολόγια, σχέδια ζωγραφικά και επιστολές, όλα στο παζάρι. Πριν λίγο καιρό δημοσιεύτηκε και στην Ελλάδα η ερωτική αλληλογραφία του Κάφκα με την αρραβωνιαστικιά του, Φελίτσε. Το συνώνυμο της ευτυχίας ερχόταν προς αυτόν κουβαλώντας τις αλυσίδες της δυστυχία του. Να τι έγραφε ο ίδιος ο συγγραφέας: «Γράφω σημαίνει ανοίγω τον εαυτό μου σε υπέρτατο βαθμό... Γι’ αυτό δεν μπορείς ποτέ να είσαι αρκετά μονάχος όταν γράφεις, γι’ αυτό δεν είναι αρκετή η ησυχία που σε περιβάλλει... Ο χρόνος που σου προσφέρεται δεν είναι ποτέ αρκετός, γιατί οι δρόμοι είναι ατελείωτοι και είναι εύκολο να παραπλανηθείς (...) Εγώ δεν υποχωρώ από την απαίτησή μου για μια ιδεατή ζωή που να ταιριάζει στη δουλειά μου, εκείνη θέλει, άκαμπτη καθώς είναι στις βουβές μου ικεσίες, το μέσο όρο, το άνετο σπίτι.... τοποθετεί το ρολόι μου,...

Όταν η νέα κυβέρνηση της Ουγγαρίας τολμά, εκτός από τα μέτρα λιτότητας και τη φορολόγηση των εργαζομένων, να φορολογήσει και τις τράπεζες, τότε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο(ΔΝΤ) της κόβει την επόμενη δόση. Απ’ αυτό τεκμαίρεται ότι το ΔΝΤ, στο οποίο επικεφαλής ως γνωστόν είναι ένας σοσιαλιστής, υποστηρίζει ανεπιφύλακτα τις τράπεζες, αυτές που δημιούργησαν τη σημερινή οικονομική κρίση. Η πολιτική της κυβέρνησης της Ουγγαρίας, συνεπώς, αυτή που υποσχέθηκε προεκλογικά, δεν μπορεί να εφαρμοσθεί. Γιατί δεν κυβερνά η ουγγρική κυβέρνηση, όπως δεν κυβερνά και η ελληνική. Αντιθέτως, κυβερνά ένας υπερεθνικός θεσμός, το ΔΝΤ, το οποίο ελέγχεται από τις μεγάλες οικονομίες της παγκοσμιοποίησης και πάνω απ’ όλες από τις ΗΠΑ. Κατά συνέπεια τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ουγγαρία έχουμε ελευθερία και δημοκρατία κατά 99% και κατά 1% έχουμε σκλαβιά και μη δημοκρατία, αλλά αυτό το 1% είναι το καθοριστικό καθώς αφορά στη λήψη αποφάσεων για τη ζωή και το μέλλον μας. Τελικά, ο Όργουελ επιβεβαιώνεται αφού «η ε...

Στις 19 Ιουνίου 2009, πριν δηλαδή ένα χρόνο κι ένα μήνα, με αφορμή τη δολοφονία του αστυνομικού της αντιτρομοκρατικής από τη «Σέχτα επαναστατών» σημειώναμε ότι το χτύπημα μας επιβάλλει να αναγνώσουμε το φαινόμενο μέσα από τα πραγματικά γεγονότα αλλά και το θεωρητικό πλαίσιο της σκέψης των τρομοκρατών. «Η «σέχτα επαναστατών», γράφαμε,είναι το κομμάτι που αποσπάστηκε από τον «Επαναστατικό Αγώνα» καθώς θεώρησε ότι μετά τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008 ήρθε η ώρα της επανάστασης και δεν χρειάζονται θεωρητικές αναλύσεις αλλά να «μιλήσουν τα όπλα». Πρόκειται για τη γνωστή θέση του Τρότσκι(1940) σύμφωνα με την οποία η θεωρητική επεξεργασία της ατελούς μαρξιστικής θεωρίας θα έπρεπε να συνεχισθεί, αλλά όταν η επανάσταση είναι στην ημερήσια διάταξη, τότε αυτό το καθήκον τίθεται σε αναστολή. Γι’ αυτό στην πρώτη προκήρυξή της η «σέχτα» δηλώνει: «Τώρα μιλούν τα όπλα». Αυτή η θέση φαίνεται να είναι και η αιτία αποσκίρτησης από τον «Επαναστατικό Αγώνα». Με άλλα λόγια, η «σέχτα επαναστατών» είναι «...

Γκιόλιας Δεν τον γνώριζα. Ήξερα πως είχε συνεργασθεί με τον Μ. Τριανταφυλόπουλο. Ακόμη πως είχε στοχοποιηθεί. Αλλά είμαι απόλυτα αντίθετος στην καζουιστική του αίματος, στην αφαίρεση ανθρώπινης ζωής είτε πρόκειται για τον Γκιόλια είτε για τον Φούντα είτε για οποιονδήποτε. Επιστροφή στη βαρβαρότητα «Να προσέξει την πλάτη του» -την πισώπλατη μαχαιριά- προειδοποιεί η υπουργός Παιδείας τον συνάδελφό της επί των Οικονομικών. Στο κέντρο της Αθήνας οι πισώπλατες μαχαιριές ισχύουν κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά. Στη Γκρενόπλ, ομοίως, ο φόνος ενός 27χρονου ληστή καζίνου προκαλεί ξεσηκωμό και έκρηξη της βίας. Στην Καμπούλ και στη Βαγδάτη ο θάνατος εξακολουθεί να θερίζει ασταμάτητα. Ζούμε την επιστροφή στη βαρβαρότητα, όπως την εννοούσε η Ντόρις Λέσσινγκ στο μυθιστόρημα «οι αναμνήσεις μιας επιζήσασας»; Ενδεχομένως. Η βία κυριαρχεί παντού και οι άνθρωποι μοιάζουν ανίκανοι να εξηγήσουν την εμφάνισή της. Κάποιοι θα την αποδώσουν στον οικονομικό παράγοντα, στις απολύσεις, στην ανεργία και στην εξαθλ...

Το κράτος, ο «κανένας», ο Ωκεανός, «άνθρωποι κυνηγημένοι», πρόσφυγες... Όλοι κι όλα σε μία θεατρική παράσταση μιας ομάδας από το Βερολίνο. Από εδώ οι Προμηθείς κι από εκεί τα κοράκια. Γιατί ακόμη και η εποχή της απομύθευσης και της προσομοίωσης, η εποχή της παντοκρατορίας του αμφιβληστροειδούς, όπου τι επίπεδο συν-ειδήσεως του ανθρώπου εξέπεσε στη χαμηλή γραμμή της αισθαντικότητας, της απλής πληροφόρησης των αισθήσεων, έχει ανάγκη από τους αρχαίους μύθους. Και οι αρχαίοι μύθοι είναι παντού, δίκην παλίμψηστου και προσχώσεων, όπως ακριβώς το καράβι που βρέθηκε κάτω από τα θεμέλια των δίδυμων πύργων, στο σημείο μηδέν της Νέας Υόρκης. Ασκούν μία ανεξήγητη γοητεία τα σημεία μηδέν, όπως του Παρισιού μπροστά από την Παναγία των Παρισίων ή της Ομόνοιας στην Αθήνα. Το σημείο μηδέν η ο κανένας δηλωτικά του Τίποτα αλλά και της πολυμήχανης σοφίας, του πολύτροπου ανθρώπου που βρίσκει πάντα πόρο και διέξοδο. Ακόμη και σήμερα, όπου ο Λόγος νοείται ως η νηπιακή βαθμίδα του έλλογου, η απλή λογιστική-σ...

Ακούω τον ηγήτορα και ανακαλώ κατ’ αντιστροφή εκείνο το έκτρωμα, το νιτσεϊκό μικροαστό του Μπουρντιέ που έχει κεφάλι διανοούμενου και σώμα γκαρσονιού. Ακούω το λυγμό της 52χρονης μάνας που βάζει αγγελία στην τοπική εφημερίδα των Ιωαννίνων, την πώληση του νεφρού της «σε καλή τιμή» για να μην πάνε φυλακή τα χρεωμένα παιδιά της και βλέπω το πρόσωπο της δυστυχίας που ουρλιάζει σ’ όλους τους καιρούς, βλέπω την έκλειψη της ανθρωπιάς, βλέπω τους δολοφόνους αλλά και τους αυτόχειρες, βλέπω τους απελπισμένους, τους εξόριστους από την ίδια την ουσία της ζωής, όσους είναι ήδη νεκροί πριν πεθάνουν. Εξήντα χιλιάδες απόπειρες αυτοκτονίας έγιναν πέρυσι. Δεκατρείς άνθρωποι αυτοκτόνησαν λόγω χρεών τον τελευταίο ενάμισι χρόνο στην Κρήτη. Ο κόσμος των ανθρώπων είναι πλέον ένα βασίλειο νεκρών, νεκρο-ζώντανων, απέθαντων, ζόμπι. Ακόμη και ο πόνος έχει εξοριστεί. Παρά το γεγονός ότι ο Χέγκελ στην «Αισθητική» του μιλούσε για την αναγκαιότητα των εκδηλώσεων του πόνου μας με δάκρυα και πόσο ωραίος θεσμός ήταν ο...

Μία επιτροπή της Ουνέσκο ανακήρυξε τον Καραγκιόζη τουρκικής υπηκοότητας, ως εάν να πρόκειται για το σήμα της φέτας. Τούτο συνέβη μετά από αίτημα της Τουρκίας. Ήταν, όμως, ο Καραγκιόζης Τούρκος; Όχι. Ο Καραγκιόζης ήταν Οθωμανός. Η διαφορά μεταξύ των δύο όρων είναι σημαντική, καθώς οι τούρκοι ήταν μία φυλή εντός της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Για την ακρίβεια στην Οθωμανική αυτοκρατορία υπήρχαν τα διάφορα μιλέτ, με το «Ορθόδοξο Ρουμ Μιλλέτ-ι» να είναι το δεύτερο πιο πολυάριθμο από το μουσουλμανικό. Αυτό διήρκεσε μέχρι την έναρξη της παρακμής της θεοκρατικής αυτής αυτοκρατορίας, όταν ανεφύει το Ανατολικό Ζήτημα, που δεν ήταν παρά το «πρόβλημα» της μοιρασιάς της αυτοκρατορίας από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις και τη Ρωσία. Τότε η Δύση για τους δικούς της λόγους διαχώρισε την Αυτοκρατορία σε δύο αντιθετικούς πόλους, τους Χριστιανούς και τους Μουσουλμάνους. Συνεπώς, «η σύγχρονη Ελλάδα παρακολούθησε τη σταδιακή διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ούσα η ίδια ένα από τα βασικά συνθετικά κομμάτια τ...

Το 60% των Αμερικανών πολιτών δεν εμπιστεύονται πλέον τον Μπαρακ Ομπάμα, τον πρόεδρο στον οποίο επενδύθηκαν οι προσδοκίες εκατομμυρίων Αμερικανών και μη. Ακριβώς πριν 18 μήνες το ίδιο ποσοστό Αμερικανών εμπιστευόταν τον αφρο-αμερικανό πρόεδρο(δημοσκόπηση Washington Post/ABC News), βλέποντας στο πρόσωπό του τη δυνατότητα της αμερικανικής κοινωνίας και πολιτείας να βρίσκει τρόπους υπέρβασης των κρίσεών τους. Ακόμα μεγαλύτερες ήταν οι ελπίδες των πολιτών όλου του κόσμου, που έβλεπαν στο χρώμα του Αμερικανού προέδρου έναν άνθρωπο που γνώρισε το ρατσισμό και την κοινωνική αδικία και συνεπώς θα ήταν ευαίσθητος σ’ αυτή. Ακόμη περισσότερο, η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών όλου του κόσμου εισέπραξαν τη ρητορική του Αμερικανού προέδρου με απόλυτη πίστη και καλή προαίρεση, διακρίνοντάς τον από τον πολεμικό και θρησκευτικό, δηλαδή σταυροφορικό, φανατισμό του πρώην προέδρου Τζορτζ Μπους τζούνιορ. Ελάχιστοι μπροστά στη ανάγκη των ανθρώπων για ελπίδα τολμούσαν να μιλήσουν για τον Ομπάμα ως κατασκε...

Τελείωσε κι αυτό το μουντιάλ. Η ζωή μας σε τετραετίες. Από μουντιάλ σε μουντιάλ. Θα συναντηθούμε ξανά στο επόμενο. Όσο για τους νικητές, για μερικές ημέρες οι καταλανοί, οι βάσκοι και οι λοιπές εθνότητες της Ισπανίας θα συνέχονται από το μεθύσι της ποδοσφαιρικής νίκης, δικαιώνοντας τον Ρεζίς Ντεμπρέ που έλεγε πως η θρησκεία έχει αντικατασταθεί από τις μικρές θρησκείες όπως το ποδόσφαιρο. Ο ρόλος της μεγάλης θρησκείας όμως δεν μπορεί να υποκατασταθεί για πολύ και τα εκατομμύρια των καταλανών θα ξεχυθούν πάλι στους δρόμους, ζητώντας την αυτονομία της δικής τους συλλογικότητας που λέγεται «Μπάρτσα». Εμείς θα θυμόμαστε τη νίκη της Ελλάδας επί της Νιγηρίας, το γκολ του Σαλπιγγίδη, το τέλος της εποχής Ρεχάγκελ. Κι ανάμεσα σ’ όλα τ’ άλλα, τις βουβουζέλες, αυτόν το φοβερό αφρικάνικο ήχο, το κλάμα και το φιλί του αρχηγού, του Κασίγιας, αλλά και τη θλίψη στο βλέμμα της μικρής Ολλανδέζας στο Άμστερνταμ και ακόμη περισσότερο το θρήνο στην Καμπάλα της Ουγκάντα από την τυφλή βία των φανατικών. Ενθυμ...

Καμία άλλη κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να ψηφίσει τόσα αντιλαϊκά μέτρα όσα η σημερινή. Καμία άλλη Βουλή δεν θα έκλεινε το γόνυ –κατά πλειοψηφία- σε μία εξωτερική δύναμη, όπως η τρόικα, και δεν θα αφαιρούσε δικαιώματα των εργαζομένων που κατακτήθηκαν με τόσους αγώνες. Κι όμως ο Ελληνικός λαός δεν αντιδρά. Το ίδιο συμβαίνει σε ολόκληρη την Ευρώπη. Στη Γαλλία, τη χώρα των επαναστάσεων, κανείς δεν λέει «φτάνει πια». Και αυτό αποδίδεται από το 70% και πλέον των Γάλλων στην παρακμή του έθνους. Το κύτταρο χάλασε που έλεγε ένας ποιητής. Αντιθέτως, «Είμαι αισιόδοξος» έλεγε ένας συνάδελφος στη διαδήλωση της Πέμπτης. «Είμαστε αισιόδοξοι, πιστεύουμε στη μετά θάνατο ζωή» έγραφαν κάποιοι άλλοι σ’ ένα πανό. Τουλάχιστον το χιούμορ είναι ανατρεπτικό. Αλλά ισχνές οι συγκεντρώσεις, αδύνατες οι αντιδράσεις, μαυρισμένοι οι πολίτες, «μαυρίζουν» κόμματα και συνδικάτα. «Οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική, γιατί η πολιτική δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτούς» επισήμαινε παλαιότερα η γαλλική εφημερίδα Le Mond...

«Δώστε βήμα στους νέους» είπε ο πρωθυπουργός. «Δώστε δουλειά στους νέους» λέμε εμείς. Γιατί για να μπορέσουν οι νέοι να μιλήσουν χρειάζεται πρώτα να έχουν εξασφαλίσει την επιβίωσή τους. Μετά έχει σειρά ο «λόγος», η αναζήτηση του τάλαντου του καθενός και η ανάπτυξή του, δηλαδή η δημιουργία. Γιατί η εργασία εκτός από άχθος, εκτός από κοπιώδης ανάγκη είναι και δημιουργία. Και μέσα στα όνειρα των παιδιών η αυριανή ενασχόληση με κάτι δεν μπορεί να συνδυάζεται μόνο με τη δουλειά ως καταναγκασμό. Μια τέτοια προοπτική δεν αντέχεται από τη νεανική ψυχή. Επίσης, δεν είναι νοητός ο διαχωρισμός της γνώσης από τη σκέψη. Μια τέτοια διχοστασία θα κάνει τους ανθρώπους δούλους των κατασκευών τους. Αλλά πως αντιμετωπίζουμε σήμερα τα παιδιά μας; Ο πρωθυπουργός και οι εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος ζητούν από τα πολιτικά κόμματα να δώσουν «βήμα» στους νέους γιατί θέλουν να προλάβουν την έκρηξη των απελπισμένων κατά το ανάλογο του Δεκέμβρη του 2008. Θέλουν με άλλα λόγια τα κόμματα να απορροφήσουν τους...

Ο ναρκισσισμός των μικρών διαφορών πλήττει κυρίως τα μεγάλα Εγώ, τους Her Omnes(τους κυρίους όλος ο κόσμος), που θα έλεγε κι ο Κάφκα, αυτούς που χάνουν το δάσος για το δέντρο, που δεν βλέπουν τη μεγάλη πυρκαγιά που απειλεί την κοινωνία αλλά τη διαδικασία και τον τρόπο που εκφράστηκε μία διαμαρτυρία. Υπερτροφικά Εγώ με μία χοντροκέφαλη ειρωνεία στο βλέμμα, όταν πρόκειται για πνευματικούς ανθρώπους, μικρόνους βλακεία, που φυλάσσεται από χοντροκέφαλους σωματοφύλακες, όταν πρόκειται για συνδικαλιστές. Είναι δυνατόν, αλήθεια, εκπρόσωποι των εργαζομένων να φυλάσσονται από σωματοφύλακες; Είναι. Και το παράδοξο συνίσταται στο ότι δεν φυλάσσονται από πιθανές εχθρικές ενέργειες των εργοδοτών αλλά από πράξεις των εργαζομένων! Αυτούς που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν και εκφράζουν φοβούνται. Ναι, ο περιδεής αρχισυνδικαλιστής είναι περιτριγυρισμένος από μπράβους δίκην ανθρώπου της νύχτας! Είναι αυτός που δεν εργάστηκε ποτέ, που δεν γνωρίζει τι σημαίνει εργασία και πολύ περισσότερο ανεργία και γι’ αυτό...

Την ώρα που μιλούν για την «ανταγωνιστικότητα» και δίνουν το πράσινο φως για χιλιάδες απολύσεις εργαζομένων, συστήνουν ταυτοχρόνως την αλληλεγγύη. Μεταξύ ποιών άραγε; Μεταξύ ζωντανών-νεκρών; Σε κάθε περίπτωση, ο ανταγωνισμός στην εργασία σε συνδυασμό με το φόβο της απόλυσης και της ανεργίας καταργεί κάθε έννοια συναδελφικής αλληλεγγύης και καθιστά τους πάντες δύσπιστους και καχύποπτους έναντι όλων. Οι συναισθηματικοί δεσμοί εκπίπτουν και η κοινωνική εκτίμηση-αναγνώριση τίθεται υπό αίρεση. Αυτό δημιουργεί μία τεράστια κόπωση, ένα τρομερό κενό καθώς ό,τι αποτελεί το όλον ενός ανθρώπου, η προσωπικότητά του απορρίπτεται. Εκείνο που μένει σταθερό είναι η αίσθηση της ματαίωσης, του τίποτα. Σ’ αυτή την αιτία του τίποτα εδράζεται η απαισιοδοξία και ο μηδενισμός. Η ψυχολογική αναπλήρωση του κενού, που επιχειρείται στη Γαλλική «Τέλεκομ», όπου οι αυτοκτονίες συνεχίζονται, ή στην Κίνα, δεν επισυμβαίνει ποτέ παρ’ όλες τις ψυχαγωγικές εκδηλώσεις του επιχειρηματικού μάνατζμεντ. Και τούτο γιατί η ριζι...

Εκτός από το Ιράκ και το Αφγανιστάν, ο πόλεμος με το Ιράν έχει ήδη αρχίσει καθώς το Βερολίνο και το Λονδίνο αρνούνται να εφοδιάσουν με κηροζίνη τα αεροπλάνα των ιρανικών αερογραμμών στο πλαίσιο των κυρώσεων για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα. Την ίδια ώρα, η γαλλική εταιρεία πετρελαίου Total και η αμερικανική ομόλογή της Chevron χρηματοδοτούν τις φιλοδοξίες της χούντας της Βιρμανίας για να καταστεί πυρηνική δύναμη. Δύο μέτρα και δύο σταθμά. Και μπορεί η γαλλική Total να προβαίνει σε τέτοιου είδους ενέργειες αλλά η γαλλική εφημερίδα Le Monde το μόνο που «βλέπει» είναι η λανθάνουσα βούληση της Γερμανίας να κατακτήσει τον κόσμο, όπως εκδηλώνεται στα γήπεδα της Νοτίου Αφρικής! Οι προσπάθειες των περιφερειακών μεγάλων δυνάμεων να κατακτήσουν καλύτερες θέσεις στον παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων κλείνουν με τη ρήξη Τουρκίας-Ισραήλ. Όλες αυτές οι αντιπαραθέσεις λαμβάνουν χώρα στο ίδιο στρατόπεδο και έχουν σχέση με τη μεγάλη αναφορά που είναι η κορυφαία αντιπαράθεση μεταξύ ΗΠΑ-Κίνας. Δεν είναι τυ...

«Είμαστε στο σωστό δρόμο» δήλωσε ο πρωθυπουργός. Το ίδιο είπε και ο υπουργός επί των Οικονομικών που συμπλήρωσε ότι «πάμε καλά ακόμα κι αν κλείνουν επιχειρήσεις και γίνονται απολύσεις»! Μόνο που όταν κλείνουν οι επιχειρήσεις δεν πάνε καλά ούτε οι επιχειρηματίες ούτε οι εργαζόμενοι. Τότε ποιος πάει καλά; Το δημοσιονομικό έλλειμμα, ήτοι οι αριθμοί. Κατά συνέπεια, οι άνθρωποι που ζουν στη χώρα αυτή μπορεί να εξαφανιστούν αλλά το δημοσιονομικό έλλειμμα θα μειωθεί! Κατόπιν τούτου τίθεται ένα άλλο ερώτημα προς τον κ. Γιώργο Παπανδρέου και τον υπουργό του: Πως θα οδηγηθούμε στον «εξανθρωπισμό της παγκοσμιοποίησης», αν δεν υπάρχουν άνθρωποι; Αυτό ο πρωθυπουργό το γνωρίζει. Αλλά για να σοβαρευτούμε, η λύση βρίσκεται σ’ αυτό που κατά κόρον έχουμε υποστηρίξει και το επισημαίνει, ομοίως, ο γνωστός φίλος του Έλληνα πρωθυπουργού, κ. Τζέρεμυ Ρίφκιν, ότι δηλαδή «πρέπει να βρεθεί η ευαίσθητη ομολογουμένως ισορροπία ανάμεσα στις αναγκαίες περικοπές και στην ανάπτυξη». Η ανάπτυξη, μάλιστα, στην Ελλάδα μπ...

Η σφοδρή αντιπαράθεση με εμφυλιοπολεμικούς όρους μεταξύ των βουλευτών του ΛΑ.Ο.Σ. και του ΚΚΕ στη Βουλή επαναφέρει το θέμα των ορίων ανοχής ενός δημοκρατικού καθεστώτος. Πως ορίζει, λοιπόν, την ανεκτικότητα η δημοκρατία μας; Όπως όλες οι δυτικές δημοκρατίες, με όρους πλειοψηφίας και μειοψηφίας. Στο πλαίσιο αυτό, ωστόσο, η ανεκτικότητα ενέχει μια πατερναλιστική συνδήλωση, καθώς ο πολιτισμός της «πλειοψηφίας» είναι πρόθυμος να ανεχθεί την παρεκκλίνουσα πρακτική της μειοψηφίας. Άλλως πως, η πλειοψηφία κάνει χάρη -με την «έννοια της παροχής αδείας»- στη μειοψηφία υπό τον όρο ότι η μειονότητα δεν υπερβαίνει ένα ορισμένο «όριο ανοχής». Αλλά ποιος ή ποια «αυθεντία» θέτει τα όρια της ανεκτικότητας, αυτού που πρέπει να αποδεχθούμε και αυτού που δεν πρέπει και στα οποία οφείλουν να υπακούουν τα κόμματα του κοινοβουλίου; Η ερωτηματοθεσία αφ’ εαυτής φανερώνει ότι η ανεκτικότητα (εφ’ όσον εφαρμόζεται εντός ενός ορίου) εμπεριέχει και τη μη ανεκτικότητα. Σήμερα, σύμφωνα με τον Χάμπερμας, βρίσκουμε το...

Η συγκέντρωση διαμαρτυρίας για το Ασφαλιστικό ισχνή. Οι μετέχοντες λίγο πολύ γνωστοί, πολιτικοί και συνδικαλιστές, μόνοι, σαν ένα μοναχικό πλήθος ηγητόρων, σαν στρατηγοί χωρίς στρατό. Κι ο παιδικός φίλος να επιμένει: «Γράψε να ανοιχτούν και οι λογαριασμοί των συνδικαλιστών των ΔΕΚΟ επί Μαντέλη». Πλούτισαν οι συνδικαλιστές, εξωνίστηκαν, έγιναν επιχειρηματίες και εργολάβοι μισθωτής εργασίας, δουλέμποροι, σαν αυτούς που επιχείρησαν να κάψουν την Κούνεβα, απέκτησαν συμβολικό και χρηματικό κεφάλαιο, έγιναν πολιτικοί, εκπρόσωποι των συμφερόντων των εργοδοτών, γι’ αυτό τώρα κυκλοφορούν με σωματοφύλακες. Οι συνδικαλιστές δεν φοβούνται πια τους εργοδότες αλλά τους εργαζόμενους, αυτούς που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν. Και μαζί με τους συνδικαλιστές και οι πολιτικοί, όπως εκείνος των Οικονομικών που επιχειρούσε χθες δια της τηλοψίας να στρέψει τους πολίτες εναντίον των εργαζομένων της ΕΘΕΛ, εναντίον των υψηλόμισθων, των «ρετιρέ», θέτοντας σε λειτουργία τον περίφημο «κοινωνικό αυτοματισμό» και μιλώ...

«Κοινός παρονομαστής σε ό,τι κάνουμε είναι η διαφάνεια παντού». Λόγια του πρωθυπουργού Γιώργου Α. Παπανδρέου από το βήμα της Βουλής, λίγες μέρες μετά το σκάνδαλο του πολεμικού μουσείου, όπου πέραν των άλλων καταδείχθηκε ότι το πελατειακό σύστημα ζει και βασιλεύει. Γιατί η «Διαύγεια παντού» δεν είναι τόσο θέμα νομοθέτησης όσο της κουλτούρας του ίδιου του κρατικού μηχανισμού, του πολιτικού και του κοινωνικού συστήματος, των ίδιων των πολιτών. Όμως, το πελατειακό σύστημα εξακολουθεί να ενδημεί παντού. Το βλέπεις στις προσλήψεις, στις μεταθέσεις, στις επιχειρηματικές ενισχύσεις. Και αν ο Χαρίλαος Τρικούπης επισήμαινε στην πολιτική διαθήκη του (1896) ότι η μεγάλη παθογένεια του ελληνικού πολιτικού συστήματος είναι το ρουσφέτι -«Είναι απολύτως πλέον αδύνατον να διοικηθώμεν υπό το κράτος του ρουσφετιού»-, στις αρχές του 21ο η Ελλάδα εξακολουθεί να διοικείται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Μάλιστα, το πελατειακό σύστημα και η διαφθορά νομιμοποιήθηκαν μέσω της «κοινωνίας του ρίσκου», που εισήγαγαν ...