Είμαστε άνθρωποι...

 Η τραγωδία είναι εδώ. Τη ζούμε. Οι νεκροί δεν είναι αριθμοί. Είναι ο Πέτρος, η Λίλη, η Τασία, ο Νίκος, ο Κώστας, ο Γιώργος, είναι οι νεκροί μας, οι συγγενείς μας, οι φίλοι μας. Είναι άνθρωποι! Είναι ο θάνατος χωρίς αντίο, χωρίς έναν αποχαιρετισμό, χωρίς πένθος. Και στην αμοίραστη θλίψη μας προστίθεται η οργή για τους αριθμομέτρες του χάρου, για τους λογιστές του θανάτου και της συγκριτικής αριθμητικής. Για εκείνους που μιλούσαν για τις «ΜΕΘ πεταμένα εκατομμύρια»(Πέτσας), ή ότι «όσες περισσότερες ΜΕΘ τόσο περισσότεροι θάνατοι από τον Covid19»(Γεραπετρίτης)! Τώρα μάθαμε με οδυνηρό τρόπο ότι με περισσότερες ΜΕΘ οι άνθρωποί μας μπορεί να ζούσαν, μπορεί να είχαν μια ευκαιρία ακόμα. 

Κι έρχονται οι «καθιστοί γραφιάδες» της εξουσίας και οι λογής δημοσιολόγοι για να δικαιολογήσουν τον Μωυσή, τον Φαραώ και τον Μητσοτάκη μαζί. «Εδώ συμβαίνει στη Γερμανία, δεν θα συμβεί στην Ελλάδα;», λένε(Μ. Μητσός, ΤΑ ΝΕΑ 22.3.2021). Δεν μπόρεσε ολόκληρη Μέρκελ, θα μπορούσε ο Μητσοτάκης; Η λογική τους παραπέμπει στο «Η επιστήμη έκανε ό,τι μπορούσε, τώρα ο… Θεός»! Γιατί όταν αδυνατούν να εξηγήσουν με τη λογική, βρίσκουν καταφύγιο στη μεταφυσική. Στην καλύτερη περίπτωση, εξηγούν με  όρους «προσωπικής ικανότητας» ή ανικανότητας, συναισθηματικής νοημοσύνης, ενσυναίσθησης(στη μόδα εσχάτως), ψυχολογικής καταπίεσης του κυβερνήτη κατά την παιδική του ηλικία ή εξάρτησης από την «μαμά Μέρκελ»! Όλα αυτά, όμως, αποκρύπτουν την αλήθεια.

Ό,τι συμβαίνει στη Γερμανία, στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, δεν επισυμβαίνει επειδή ο κορονοϊός είναι τόσο ισχυρός, ούτε γιατί η Μέρκελ, ο Μητσοτάκης και ο Μακρόν είναι ανίκανοι, αλλά γιατί υπηρετούν το ίδιο οικονομικό μοντέλο. Δεν υπηρετούν τη λογική των ανθρώπινων και των κοινωνικών αναγκών αλλά τη λογική του κέρδους. Γιατί τα εμβόλια ως κερδοφόρα εμπορεύματα είναι σύμφωνα με τη δική τους ιδεοληψία, σπουδαιότερα από την ανθρώπινη ζωή. Γιατί η άνιση κατανομή και διανομή των εμβολίων αναπαράγει το πρόβλημα. Γιατί η αποψίλωση των δασών με σκοπό το κέρδος θα φέρει νέες πανδημίες. Γιατί επιβεβαιώνεται ακόμα μια φορά ο «παλαιός των ημερών» που έλεγε ότι όλοι αυτοί «πίνουν το νέκταρ (του κέρδους) από τα κρανία των δολοφονημένων». Γιατί αν δεν υπήρχε η πανδημία έπρεπε να την εφεύρουν για να καταστείλουν το λαϊκό κίνημα στη Χιλή, στο Χονγκ Κονγκ, τη Γαλλία, στην Ελλάδα, παντού. Γιατί η «κατάσταση εξαίρεσης», η «αναστολή» της δημοκρατικής λειτουργίας, η φίμωση του vox populi(το δικαίωμα του συνέρχεσθαι αλλά και της «φωνής του λαού» στα κοινωνικά δίκτυα), άλλοτε με πρόσχημα την τρομοκρατία, άλλοτε με τη δαμόκλειο σπάθη της οικονομικής χρεοκοπίας και άλλοτε την πανδημία, συνιστούν μια διαρκή αντιδημοκρατική εκτροπή και ευνοούν την επιβολή νέων σχεδίων.

Οι φιλοκυβερνητικοί δημοσιογράφοι καταγγέλλουν για «συνωμοσιολογία» όσους τολμούν να ασκούν κριτική, όταν το σχέδιο Πισσαρίδη προβλέπει τη γιγάντωση των «μεγάλων» επιχειρήσεων και την εξαφάνιση των μικρομεσαίων, την «ουμπεροποίηση» της εργασίας, το μοντέλο Πινοσέτ στις συντάξεις, την ιδιωτικοποίηση της υγείας, τη συντηρητική στροφή στην εκπαίδευση και την ενίσχυση της ιδιωτικής, τον αστυνομικό αυταρχισμό και τον έλεγχο των μέσων ενημέρωσης. Κι αυτό όταν ακόμα και «Η Καθημερινή» έγραφε σε κύριο άρθρο της (2.9.2020) ότι "…τα κίνητρα μεγέθυνσης που ετοιμάζεται να θεσπίσει η κυβέρνηση, ακολουθώντας τις εισηγήσεις της επιτροπής Πισσαρίδη… να ενθαρρυνθούν κάποιοι να μεγαλώσουν" να μην οδηγήσει στο "να εξαφανιστούν οι μικροί". Δυστυχώς, όμως, συμβαίνει αυτό.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης (όπως όλοι οι νεοφιλελεύθεροι του κόσμου) εκμεταλλεύεται την «κατάσταση εξαίρεσης», την «παύση» του δημοκρατικού ελέγχου λόγω της πανδημίας, για να εγκαθιδρύσει το νέο οικονομικό μοντέλο. Η αναστολή της δημοκρατικής λειτουργίας του συστήματος είναι το βασικό πολιτικό πρόβλημα σήμερα, καθώς επιβάλλονται ριζικές αλλαγές στην κοινωνία, ερήμην της. Και αυτό όταν η Παγκόσμια Τράπεζα(η «δική τους» τράπεζα) αναφέρει ότι η πανδημία θα αφήσει πίσω της 100 εκατομμύρια ανθρώπους σε «απόλυτη φτώχεια». Εκατοντάδες εκατομμύρια, συνεπώς, θα περιέλθουν σε κατάσταση σχετικής φτώχειας και δισεκατομμύρια θα επιβιώνουν μεταξύ φωτός και σκότους.

Τι άλλο χρειαζόμαστε οι εργαζόμενοι, οι μικρομεσαίοι και οι επαγγελματίες, οι σημερινοί "σκλάβοι" για να ξεσηκωθούμε; Τι άλλο χρειάζεται για να πάψουμε να σκεφτόμαστε σαν τα αφεντικά μας; Πως μπορούμε, αλήθεια, να γιορτάζουμε μαζί τους την... απελευθέρωση;