Ο «φυσιολογικός» κ. Κούγιας

 Ο συνήγορος του Δ. Λιγνάδη, αυτός που χθες μιλούσε για «επαγγελματίες ομοφυλόφιλους» και σήμερα για «φυσιολογικές οικογένειες» και «φυσιολογικά παιδιά» έναντι των «άλλων», των «αφύσικων», όπως ο Γ. Καπουτζίδης, είναι ένας απόλυτα συνεπής στις αρχές και την ιδεολογία του νομικός. Είναι ο ίδιος που ως συνήγορος του δολοφόνου Κορκονέα είπε για το θύμα, τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο και τους φίλους του*: Αυτά «δεν είναι σαν τα δικά μας και τα δικά σας» παιδιά, αλλά παιδιά ικανά να διαπράξουν ανθρωποκτονία! Το ίδιο ισχυρίζεται και σήμερα.

Με ποια κριτήρια, άραγε, κρίνει και διακρίνει τους «φυσιολογικούς» και τους «μη φυσιολογικούς» ανθρώπους ο κ. Αλ. Κούγιας; Με ποιο δικαίωμα τρομοκρατεί με τις ανακοινώσεις του τους μάρτυρες, τα θύματα, δημοσιογράφους κ.λπ.; Δεν υπάρχει η δεοντολογία που θέτει όρια στην άσκηση του δικηγορικού επαγγέλματος; Μπορεί ένας δικηγόρος να απειλεί τα θύματα με τον τρόπο που το κάνει ο κύριος συνήγορος; Γι’ αυτά τα θέματα, όμως, ο κ. Κούγιας έχει κληθεί στο πειθαρχικό του ΔΣΑ.

Το σκέλος της ιδεολογίας και των αρχών, όμως, που πρεσβεύει ο γνωστός δικηγόρος και τις οποίες επικαλείται ως στοιχείο της υπεράσπισης των πελατών του, εκφεύγει των δικαστικών αιθουσών και αγγίζει την συμβολική τάξη της κοινωνίας και γι’ αυτό μας αφορά όλους και όλες. Είναι προφανές ότι ο τρόπος σκέψης του συνηγόρου βασίζεται στις ουσιοκρατικές φιλοσοφίες που νομιμοποιούν την αναπαραγωγή ενός συστήματος που αποκλείει τον άλλον με βίαιο τρόπο, που ενισχύει ένα άδικο και βίαιο σύστημα προκειμένου να αποδώσει σε κάποιους ανθρώπους και τις συμπεριφορές τους -με βάση ένα αυθαίρετο κριτήριο- το στάτους του «φυσιολογικού» και σε άλλες το χαρακτηρισμό: «αποκλίνον-παθολογικό». Τα άτομα στο σύστημα αυτό διακρίνονται σε δύο κατηγορίες: σε αυτά που αναγνωρίζονται ως «πραγματικά» ανθρώπινα υποκείμενα(«φυσιολογικά» κατά τον συνήγορο), και άρα άξια να είναι ισότιμα μέλη της πολιτικής κοινότητας, και σε αυτά που θεωρούνται μη-ανθρώπινα, "μη φυσιολογικά", δηλαδή «παρεκκλίνοντα» και άρα μη ισότιμα.

 Ο χαρακτηρισμός κάποιων ανθρώπων ως «φυσιολογικών» έχει ως λογική συνέπεια την «αποανθρωποποίηση» των «άλλων», των θεωρούμενων ως «μη φυσιολογικών», που δεν αναγνωρίζονται ως ισότιμοι, αλλά θεωρούνται ως ένα είδος «παρία», «γυμνού» από κάθε δικαίωμα, από κάθε πολιτική και νομική προστασία. Εδώ ισχύει το ανάλογο του homo sacer, του δούλου της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας που δεν προστατευόταν από κανένα νομικό πλαίσιο και ο καθένας μπορούσε να τον σκοτώσει ατιμώρητα. Ο «δούλος» αυτός είναι σήμερα -κατ’ αναλογίαν- ο πρόσφυγας, ο μετανάστης, η γυναίκα (ενδοοικογενειακή βία, trafficking), ο ομοφυλόφιλος κ.ά.

Αυτές οι κανονιστικές μορφοποιήσεις και αντιλήψεις με τις οποίες κατηγοριοποιούνται οι «διαφορετικοί» και οι δήθεν «παρεκκλίνοντες», δημιουργούν το νομιμοποιητικό περιβάλλον αποκλεισμού από το κοινωνικό γίγνεσθαι των ανθρώπων, που υφίστανται αυθαίρετα τη διάκριση του «μη φυσιολογικού». Γι’ αυτό είναι θέμα δημοκρατίας η απαξίωση των ιδεών αλλά και των δομών εξουσίας που δεν αναγνωρίζουν όλα τα ανθρώπινα όντα ως ανθρώπινα και, κατά συνέπεια, τα αποκλείουν.  Είναι δημοκρατικό χρέος η συγκρότηση μιας νέας ηθικής, η οποία θα προκρίνει τον σεβασμό για τον Άλλο και την άρνηση κάθε είδους βίαιου αποκλεισμού με επίγνωση του ρόλου που διαδραματίζουν οι σχέσεις εξουσίας στη διαμόρφωση των υποκειμένων. Υπ’ αυτή την οπτική, το περιεχόμενο των ανακοινώσεων και οι δηλώσεις του κ. Κούγια εκφεύγουν της νομικής διαδικασίας και αποκτούν επίκαιρη και καθολική πολιτική διάσταση.

https://gpapaso.blogspot.com/2010/01/blog-post_24.html