Το ποδόσφαιρο δεν ήταν πάντα μία μπίζνα πλανητικής εμβέλειας. Κάποτε ήταν ένα παιγνίδι των φτωχών και, μάλιστα, ενταγμένο στην προοπτική της κοινωνικής αμφισβήτησης. Στο βιβλίο τους «πως μας έκλεψαν το ποδόσφαιρο» οι δημοσιογράφοι Fancois Ruffin και Antoine Dumini μιλούν γι’ αυτό, για το λαϊκό ποδόσφαιρο, τότε που δεν ήταν μία μεγάλη επιχείρηση και οι ποδοσφαιριστές δεν ήταν οι σύγχρονοι «μονομάχοι» στην αρένα. Γράφουν για τον Socrates(Βραζιλία), τον Carlos Caszely(Χιλή), τον Robbie Fowler(Βρετανία) και άλλους ποδοσφαιριστές που τάχθηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο υπέρ των απόκληρων, υπέρ των αδικημένων. Στη χορεία αυτών των ποδοσφαιριστών, ίσως ο τελευταίος, είναι και ο Μαραντόνα. Οι άλλοι, όπως ο Νεϊμάρ, ψηφίζουν τώρα Μπολσονάρου.
Ο Μαραντόνα ήταν ο τελευταίος εκπρόσωπος της λατινοαμερικάνικης προσέγγισης του ποδοσφαίρου, του ποδοσφαίρου της φαντασίας απέναντι στη δύναμη, του αντιεμπορικού ποδοσφαίρου απέναντι στο εμπόριο της FIFA και των πολυεθνικών. Στην Αργεντινή ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος τάσσεται κατά της εμπορευματοποίησης και φέρει το όνομα Che Guevara FC. Την εικόνα του οποίου είχε στο μπράτσο του ο Ντιέγκο.
Βλέπω τις χιλιάδες των Αργεντίνων να περνούν μπροστά από το φέρετρο του Μαραντόνα με τις κόκκινες σημαίες, με τα λάβαρα που έχουν την εικόνα του Τσε και τη δική του, κάποιοι σφίγγουν τις γροθιές, άλλοι σταυροκοπιούνται, κλαίνε, χειροκροτούν. Ο Μαραντόνα τους εξέφραζε όλους σε μια κατεύθυνση απελευθερωτική και εξόχως πολιτική. Έδινε δόσεις χαράς και αξιοπρέπειας στους φτωχούς, μια πρόγευση της μελλοντικής νίκης στους κοινωνικά αδικημένους. Η στάση του, μέσα κι έξω από τα γήπεδα, έκανε το ποδόσφαιρο να χάνει την χειραγωγητική του δύναμη, να ακυρώνει τις τεχνητές αντιθέσεις των «κάτω», να κινητοποιεί, να ενώνει, να απελευθερώνει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου