Πώς είναι δυνατόν οι Αμερικανοί να ψηφίζουν τον Ντόναλντ Τραμπ; Γιατί η ακροδεξιά κερδίζει; Τι είναι αυτό που την καθιστά ελκυστική στους «από κάτω»; Αυτό πρέπει να απαντηθεί από την Αριστερά, αυτή που θεωρεί ότι "βάζοντας νερό στο κρασί" της, μετακινούμενη δηλαδή σε πιο συντηρητικές θέσεις (βλέπε και Μπέρνι Σάντερς), θα νικήσει. Κάτι που όμως δεν συμβαίνει.
Η «νέα Δεξιά», αυτή την οποία στην Ελλάδα αποκαλούμε «ακροδεξιά», κυβερνάει τις ΗΠΑ εν ονόματι του προτεσταντικού... Θεού από πάντα. Η μεγάλη εξέλιξη συνέβη με την τηλεόραση. Το έγραφε ο Νόρμαν Μέηλερ στο βιβλίο του «Μάγισσα τέχνη» εδώ και πολλά χρόνια: «Σκέπτομαι αυτή την πλούσια και ισχυρή χώρα… αυτή την εταιρική γη δίχως ενστικτώδη αντίδραση στην αισθητική που τώρα διέδιδε σε ολόκληρο τον κόσμο, τη χειρότερη εφαρμοσμένη αισθητική στην ιστορία του κόσμου… αυτή τη λαίμαργη δημοκρατία που κατέψυξε το φαΐ της προτού το κάψει... αυτή τη σαδιστικά επαναστατημένη Δημοκρατία που τις άρεσαν τα πέτσινα, τα σαδομαζοχιστικά... ναι, αυτή η Αμερική, η τρομοκρατημένη, κάλλιστα χρειαζόταν την τηλεόραση - είμαι εδώ για να σε νεκρώσω, το χρειάζεσαι!». Αυτή είναι η Αμερική του Τραμπ, του δικτύου FOX, των τηλε-ιεροκηρύκων, του συστημικού ρατσισμού, του φασισμού, του σεξισμού και της κρατικής βίας.
Αυτή είναι η Αμερική. Είναι ο Τραμπ που φωτογραφίζεται με τη Βίβλο στο χέρι. Ο Θεός είναι το φόντο, ενώ ο πραγματικός πρωταγωνιστής είναι ο "εκπρόσωπός" του, που πρέπει να λατρεύεται αντ’ Αυτού. Ο διαμεσολαβητής παίρνει τη θέση του Θεού κι έτσι «το μέσο», το medium, ο ενδιάμεσος –ο Τραμπ, όπως ο Μωυσής- γίνεται το μήνυμα. Η ατομικότητα που βασιζόταν στην αδιαμεσολάβητη επικοινωνία του ατόμου με το Θεό, παύει να υφίσταται. Υπ’ αυτή την οπτική, η θρησκεία που έπαιξε με το φαντασιακό και το συμβολικό για να καθησυχάσει το Πνεύμα και για να κατασκευάσει αυτή τη μείζονα και μεγαλειώδη εξωτερικότητα, στην οποία μπορεί να ξαναβρεθεί, μέσα από την πολλαπλότητα των τελετουργιών, την εσωτερικότητα των ατόμων και των λαών, όπως έλεγε ο Χέγκελ, στις ΗΠΑ θα συναντήσει την τηλεόραση, και θα γίνει θέαμα και τηλεθέαμα. Σ’ αυτή την «εκκλησία» θα συναντηθούν πλούσιοι και φτωχοί, θύτες και θύματα και θα «αδερφοποιηθούν». Για να συμβεί αυτό απαιτείται η απάλειψη της προσωπικότητας των θυμάτων, χρειάζεται η εξαχρείωσή τους, η «ψυχολογική αθλιότητα της μάζας» για την οποία έγραφε ο Χένρι Μίλερ από το 1940. Η Αμερική και τώρα ολόκληρος ο πλανήτης έχουν γίνει ένας κόσμος στεγανός στο συναίσθημα, ένας κόσμος όπου οι άνθρωποι είναι απλά «εργαλεία» (Home rouage) και τείνει να δεχθεί τον φασισμό και τον ρατσισμό με τον πλέον βάρβαρο τρόπο.
Βέβαια, υπάρχει και η άλλη Αμερική του Διαφωτισμού. Είναι τα παιδιά της ελπίδας που έχουν βγει στους δρόμους. Είναι η Άντζελα Ντέηβις. Είναι ο Μπέρνι Σάντερς και η Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτέζ… Αυτή η Αριστερά, όμως, κάνει λάθος όταν συνασπίζεται με τον Μπάιντεν και τον κάθε Μπάιντεν προκειμένου να ηττηθεί ο Τραμπ, ο Μπολσονάρου κ.ά. Αυτή η Αριστερά πρέπει να πιστέψει στις ριζοσπαστικές αρχές της, στον εαυτό της. Αλλιώς, ο ακροδεξιός ριζοσπαστισμός θα βρίσκει πάντα έδαφος στους "από κάτω"…
http://artinews.gr/%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF-%CE%B7-%CE%B1%CE%BA%CF%81%CE%BF%CE%B4%CE%B5%CE%BE%CE%B9%CE%AC-%CE%BA%CE%B5%CF%81%CE%B4%CE%AF%CE%B6%CE%B5%CE%B9.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου