Ένας ακροδεξιάς υφής αρθρογράφος προσπαθεί να "χτίσει", βασιζόμενος σε μισές αλήθειες, ένα πελώριο ψέμα, προσπαθώντας, όπως οι παλιοί δικολάβοι, να καταστήσει "αναξιόπιστο" έναν πολιτικό αντίπαλο της κυβέρνησης. Αρχαία μέθοδος. Υπάρχουν όμως και οι σύγχρονοι τρόποι, οι συμβολικοί. Δεξιά εφημερίδα επισημαίνει τη… συμβολική αναγκαιότητα της περικοπής των βουλευτικών αποζημιώσεων. Παλιοί και σύχρονοι τρόποι επικοινωνίας συνδυάζονται με κοινό σκοπό τη χειραγώγηση των πολιτών.
Γράφει η εφημερίδα «Η Καθημερινή» στο κύριο άρθρο της(31.3.2020): Οι βουλευτές κατόπιν προτροπής του πρωθυπουργού προσφέρουν τη μισή αποζημίωσή τους ως συμβολική κίνηση, γιατί «Οι συμβολισμοί σ’ αυτή την ιστορική δοκιμασία δεν είναι «αέρας»… Το ψυχολογικό και οικονομικό κόστος της περιπέτειας δεν έχει γίνει ακόμα αισθητό. Γι’ αυτό τα βάρη πρέπει όχι μόνο να μοιράζονται, αλλά και να φαίνεται ότι μοιράζονται δίκαια»!
Τι προκύπτει από την επισήμανση; Ότι ετοιμάζονται για τα χειρότερα. Ότι το οικονομικό κόστος, ο λογαριασμός θα έρθει μετά. Τότε που θα μειώσουν τους μισθούς του ιδιωτικού τομέα κατά 50% αλλά και του Δημοσίου, άγνωστο πόσο. Τότε που θα μειώσουν τις συντάξεις. Για το λόγο αυτό πρέπει να ετοιμαστεί το έδαφος, να «φαίνεται» ότι «τα βάρη μοιράζονται δίκαια». Να «φαίνεται» ότι όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε! Ο συμβολισμός της "εθνικής ομοψυχίας" να λειτουργήσει!
Οι Αμερικανοί επικοινωνιολόγοι του Μαξίμου γνωρίζουν ιστορία. Κάποτε, στις αρχές του 20ου αιώνα, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τίοντορ Ρούσβελτ (ο... "Θοδωρής Ρούσβελτ" σύμφωνα με τον πρωθυπουργό!) έθετε ως κριτήριο της «αισχροκέρδειας» το εθνικό-ή το Δημόσιο- συμφέρον. Μπορείς δηλαδή να ανεβάζεις τις τιμές όσο θέλεις, αρκεί να μη θίγεται το εθνικό συμφέρον. Ή να "μη φαίνεται" ότι θίγεται. Να μη φαίνεται ότι οι εργαζόμενοι υφίστανται τις θυσίες, ενώ κάποιοι άλλοι εκμεταλλεύονται την κρίση για να γίνουν πλουσιότεροι. Πρέπει να αποκρυβεί το γεγονός ότι επιχειρηματίες απολύουν μαζικά και, επιπλέον, επιδοτούνται γι' αυτό, να αποκρύψουν το σκάνδαλο της επιδότησης των "πειρατών" της εκπαίδευσης, και πιο πολύ των κλινικαρχών( αποζημίωση με αύξηση κατά 100% για τις κλίνες ΜΕΘ), να κρύψουν ότι οι μιντιάρχες θα μοιραστούν 11 εκ. ευρώ, την ώρα που οι γιατροί και οι νοσηλευτές στα νοσοκομεία ζητούν εξοπλισμό για να ανταποκριθούν στη σημερινή φοβερή κατάσταση. Αλλά όλα αυτά θα μοιάζουν απλός "πονόδοντος" μπροστά σ' αυτά που θα έρθουν.
Προετοιμάζουν το έδαφος για μία νέα τεράστια επιχείρηση αναδιανομής του υπάρχοντος πλούτου σε βάρος των ίδιων πάντα «υποζυγίων». Γι' αυτό ετοιμάζουν το "οπλοστάσιό" τους για την πλήρη χειραγώγηση της πληροφόρησης. Ήδη διαμορφώνουν το αφήγημα του «κοινού πόνου» και της ανάγκης επιβίωσης του έθνους! Θα «ντύσουν» την ταξική τους πολιτική με «εθνικό» ένδυμα, με σύμβολα και συμβολικές κινήσεις δήθεν συμμετοχής στα βάρη (για το φαίνεσθαι) και της "αστικής τάξεως"(Η ΕΣΤΙΑ 31.3.2020). Το παραμύθι των "ευεργετών" ξαναστήνεται.
Κι όλα αυτά γιατί οι επικοινωνιολόγοι τους έχουν μελετήσει τον Όργουελ, που έγραφε για τη Βρετανία του καιρού του: «όταν ο λαός πείναγε και οι «πάνω» διήγαν βίο χλιδής, τότε η πείνα ήταν ανυπόφορη. Όταν οι «πάνω» υπέφεραν, τότε και οι «κάτω» άντεχαν». Γι' αυτό πρέπει να κάνουν ότι... υποφέρουν και οι "από πάνω"! Για να αντέξουμε κι εμείς οι υπόλοιποι. Για να μην βγούμε τρελαμένοι στους δρόμους και τους πάρουμε στο κυνήγι. Το "ψυχολογικό" όπως γράφει η "Καθημερινή", δεν έγινε "ακόμη αισθητό". Γι' αυτό επιδιώκουν, από τώρα, την πλήρη χειραγώγηση της σκέψης και των συναισθημάτων των πολιτών. Να εκπαιδεύσουν το λαό "για να μη τους αρπάξει από το λαιμό" (για να παραφράσουμε τον Έμερσον)!
Όμως, αν αυτός δεν είναι ολοκληρωτισμός, τότε τι είναι; Δεν είναι ενδεχομένως όπως οι παλιοί ολοκληρωτισμοί όπου οι άνθρωποι ήταν «άχρηστοι», αλλά όπως οι μελλοντικοί ολοκληρωτισμοί, που είχε περιγράψει η Χάνα Άρεντ. Μια δυστοπία όπου οι άνθρωποι θα είναι εντελώς «περιττοί». Θα είναι περιττοί οι εργαζόμενοι, περιττοί οι νέοι, εντελώς περιττοί οι γέροντες. Τα νέα κρεματόρια θα είναι οι καιάδες της ανεργίας και της επισφάλειας, ή οι δήθεν ελεύθεροι επαγγελματίες-ουμπεράδες, συνώνυμα της εξαθλίωσης, της απώλειας του προσώπου, του νοήματος της ζωής. Γιατί η εργασία δεν είναι μόνο μόχθος και ανάγκη για τη βιοτή είναι και δημιουργία, είναι η προσωπική βιο-ιστορία.
Εδώ θα ισχύει και ο Οδυσσέας Ελύτης, που έλεγε: «…Είναι η βαρβαρότητα. Την βλέπω να ‘ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για φούρνους του Χίτλερ ίσως αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του…».
ΓΙΩΡΓΟΣ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου