Διάλυση της Ενωμένης Ευρώπης

Οι Βέλγοι υπουργοί Οικονομικών και Εργασίας με επιστολή τους καταγγέλλουν στην Κομισιόν τη Γερμανία για «αθέμιτο ανταγωνισμό» καθώς εκατομμύρια Γερμανοί εργαζόμενοι αμείβονται με 4-5 ευρώ την ώρα ή 450 ευρώ το μήνα και, μάλιστα, χωρίς ασφάλιση. Ποια θα είναι η απάντηση του Βερολίνου; Κάντε και εσείς το ίδιο! Αυτό, εξάλλου, έχουν επιβάλλει στην Ελλάδα. Αλλά στη χώρας μας, παρά τη μείωση του εργατικού κόστους κατά 11,2% και την αύξηση της ανταγωνιστικότητας, επενδύσεις δεν γίνονται. Άρα, δεν αρκεί η μείωση των μισθών και η κινεζοποίηση της εργασίας για την προσέλκυση του επιχειρείν. Τι χρειάζεται; Η τόνωση της καταναλωτικής ζήτησης. Δεν είναι τυχαίο ότι οι επενδύσεις στη γειτονική Τουρκία βασίζονται στη μεγάλη εγχώρια αγορά και το ανταγωνιστικό νόμισμα. Ποιος τάχα θα μιλήσει στην Ελλάδα για αύξηση της αγοραστικής δύναμης, δηλαδή των μισθών και των συντάξεων; Αυτό βέβαια λένε τα εγχειρίδια των οικονομικών σχολών στα πανεπιστήμια, το επισημαίνουν τα βιβλία του Λυκείου, το λέει ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ στον Σόιμπλε, αλλά ο τελευταίος επιβάλλει στην Ελλάδα μία κατάσταση εργασιακού Μπούχενβαλντ, αυτού του φοβερού στρατοπέδου εργασίας των ναζί όπου οι άνθρωποι πέθαιναν από την εξάντληση και την πείνα. Παράλληλα με το στρατόπεδο αυτό υπάρχουν τα άθλια στρατόπεδα των μεταναστών αλλά και τα υπό κατασκευή στρατόπεδα των οφειλετών του Δημοσίου! Δεν αποκλείεται τα τελευταία να γίνουν κι αυτά στρατόπεδα-εργασίας, έτσι ώστε να καλυφθούν τα δημόσια έσοδα, τα οποία υπολογίζεται ότι θα αποκλίνουν κατά 25% στον Προϋπολογισμό του 2013 παρά τα χαράτσια, τους έκτακτους φόρους και τα πρόστιμα. Όμως, ακόμα και με τέτοιες παρεκκλίσεις από την ανθρώπινη και δημοκρατική κοινωνία, όπως είναι η καταναγκαστική εργασία, ή η θέση σε αργία δημοσίων υπαλλήλων πριν ακόμα δικαστούν σε πρώτο βαθμό για απλές παραβάσεις που δεν έχουν καμία σχέση με την υπηρεσία τους, φως στο τούνελ δεν φαίνεται να υπάρχει. Ούτε κάποια χαλάρωση της λιτότητας, όπως υποστηρίζει όψιμα ο Γιούνκερ, είναι αρκετή. Χρειάζεται ή ένα σχέδιο Μάρσαλ, δηλαδή μία μαζική επένδυση και δημιουργία θέσεων εργασίας, ή αλλαγή πλεύσης εδώ και τώρα. Οι γερμανικές αποζημιώσεις θα μπορούσαν να είναι ένα σχέδιο Μάρσαλ στο βαθμό που θα το δέχονταν οι Γερμανοί, όμως δεν φαίνεται να το αποδέχονται. Οι Μέρκελ και Σόιμπλε ούτε προ ούτε μετά τις γερμανικές εκλογές θα διαφοροποιήσουν την πολιτική λιτότητας που μας επιβάλλουν. Γι’ αυτό ας μην τρέφουμε φρούδες ελπίδες. Σε όλους είναι πια κατάδηλο ότι το Βερολίνο θέλει την Ελλάδα υπό πλήρη έλεγχο, θέλει την Ευρώπη γερμανική. Αλλά αυτή δεν είναι η Ευρώπη που θέλησαν οι λαοί της γηραιάς ηπείρου. Απαιτείται, συνεπώς, η επιστροφή στις θεμελιώδεις αρχές που έθεσαν οι ιδρυτές της Ενωμένης Ευρώπης ή η διάλυσή της.