Τώρα εκμεταλλεύονται τη μιζέρια

Τρία χρόνια Μνημόνια, τρία χρόνια με το πιστόλι στον κρόταφο, τρία χρόνια άγριας λιτότητας και επί τρία χρόνια να επιμένουμε ότι «Η λιτότητα σκοτώνει την αγορά και προκαλεί την ανεργία» και πως «μόνη λύση είναι η ανάπτυξη». Τον πρώτο καιρό οι πολιτικώς ορθοί οπαδοί των Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου και της διακήρυξης του Καστελόριζου μας κοίταζαν υπό γωνίαν. Τώρα όλοι τους, τα έλεγαν από… τότε. Ούτε μια σταλιά αυτοκριτική απέναντι στο 1, 5 εκατομμύριο των ανέργων, μήτε καν στα παιδιά που πηγαίνουν σχολείο με άδειο στομάχι ή που γυρεύουν τροφή στους σκουπιδοτενεκέδες της Αθήνας. Αυτά δεν τα λέμε εμείς, αν κάποιοι σκεφτούν να μας εγκαλέσουν για λαϊκισμό, αυτά τα γράφουν οι New York Times, που διαπιστώνουν ότι ο «τρίτος κόσμος» είναι πλέον εγκατεστημένος στην καρδιά της Ευρώπης εξαιτίας της αδιαφορίας της τρόικας και των ηγετών της ΕΕ. «Δεν θα μπορούσα να φανταστώ μια παρόμοια κατάσταση ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μου», λέει ένας δάσκαλος στον δημοσιογράφο της αμερικανικής εφημερίδας και καταλήγει «Οι οικογένειες δεν έχουν μόνο δυσκολίες με την ανεργία, αλλά αγωνίζονται κυριολεκτικά για να επιβιώσουν». Ναι, η τρόικα δεν βλέπει, μήτε οι πολιτικές ελίτ της ΕΕ, γι’ αυτό η εφημερίδα καλεί τη διεθνή κοινότητα να μη κλείνει τα μάτια στο δράμα των παιδιών της Ελλάδας. Πως αντιδρά, όμως, και η πολιτική ελίτ της Ελλάδας; Αδιαφορεί πλήρως για την τραγωδία των Ελλήνων πολιτών και το μόνο για το οποίο ενδιαφέρεται είναι η ψηφοθηρία μέσω της επαναλειτουργίας των πελατειακών μηχανισμών, οι οποίοι τώρα διαχειρίζονται τη μιζέρια και συγκεκριμένα τα προγράμματα του ΟΑΕΔ! Με άλλα λόγια -και πιο εξόφθαλμα- το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να διασωθεί με την εξαγορά ψήφων είτε μέσω του μηχανισμού του Οργανισμού Απασχόλησης Εργατικού Δυναμικού και των προγραμμάτων του είτε μέσω των μηχανισμών των οκτώ υπουργείων τα οποία ζητά κατά τον προσεχή κυβερνητικό ανασχηματισμό. Αλλά έτσι το μόνο που κάνουν είναι η αναπαραγωγή του τέλματος και της καθεστηκυίας τάξης που μας έφθασε στο σημερινό τραγικό σημείο. Αλλά τα «κόλπα» δεν είναι μόνο αυτά. Είναι κι αυτά της περίφημης χειραγώγησης των λογαριασμών. Αναφέρομαι στους «πανηγυρισμούς» για το περίφημο πρωτογενές πλεόνασμα του κρατικού προϋπολογισμού κατά 520 εκ. ευρώ, όταν είναι γνωστό ότι τα κυβερνητικά στελέχη έχουν προχωρήσει σε επιστροφές φόρων μόνο 213 εκ. ευρώ ενώ ο στόχος ήταν για 680 εκ. ευρώ. Γιατί αυτή η καθυστέρηση στην επιστροφή των φόρων; Μήπως δεν έχουν ζωτική ανάγκη οι επιχειρήσεις τα χρήματα; Ή μήπως η αγορά δεν θα αναθερμανθεί με αυτό το ρευστό; Τελικά, είναι καλύτερα να παρουσιάζομαι στην τρόικα κάποιες δήθεν καλές επιδόσεις ή να «πέσει» χρήμα στην αγορά προκειμένου να ανακάμψει η οικονομία;