Τέλος εποχής

Η Μάργκαρετ Θάτσερ απήλθε από τον μάταιο τούτο κόσμο. Η γυναίκα με την απίστευτη σκληρότητα που εισήγαγε την «πολιτική του χειρότερου», νικώντας τους ανθρακωρύχους στην φοβερή εκείνη απεργία τους, δεν υπάρχει πια. Παραδόξως, ο θάνατος της Θάτσερ συμπίπτει με τα αδιέξοδα της πολιτικής που εφάρμοσε τόσο αυτή στη Βρετανία όσο και ο Ρήγκαν στις ΗΠΑ και η οποία εξαπλώθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο με την ετικέτα της νεοφιλελεύθερης «παγκοσμιοποίησης». Αναφερόμαστε στη δεκαετία του 1980, τότε που οι Θάτσερ και Ρήγκαν υλοποιούν τη νέο-φιλελεύθερη οικονομική πολιτική όπου οι κανόνες και τα όρια του κέρδους αίρονται και το κράτος πρόνοιας τσακίζεται. Την ίδια εποχή το τραπεζικό κεφάλαιο αντιλαμβάνεται ότι μπορεί να κερδίζει χρήματα όχι επενδύοντας στην πραγματική οικονομία, αλλά επενδύοντας στο ίδιο το χρήμα. Έτσι, ο καπιταλισμός-καζίνο είναι πλέον γεγονός. Νεοφιλελεύθεροι, συνεπώς, θα είναι έκτοτε αυτοί που δεν θέτουν όρια στην συσσώρευση του πλούτου, που θεωρούν την φοροδιαφυγή και την φοροαποφυγή στα νησιά Κέιμαν «εξυπνάδα» και όχι κάτι κοινωνικά άδικο! Είναι αυτοί που θεωρούν δίκαιο ο πάμπλουτος Μπάφετ να φορολογείται λιγότερο από τη γραμματέα του. Είναι, επιπλέον, αυτοί, οι οποίοι στο όνομα του εκσυγχρονισμού διακήρυξαν την πίστη στην «διακινδύνευση» (στο χρηματιστηριακό ρίσκο) και στην αρχή της αβεβαιότητας! Στην εποχή της Θάτσερ και του Ρήγκαν εκτός από την αποσάθρωση του κράτους κοινωνικής πρόνοιας, περιθωροποιήθηκαν και τα συνδικάτα, ενώ οι κοινωνικές ανισότητες κατέστησαν τεράστιες. Ακόμη χειρότερα στην Ελλάδα και αλλού έχουμε, σήμερα, έναν θατσερισμό που επιβάλλεται έξωθεν μέσω της τρόικας. Έχουμε συνεπώς πλήρη εξάλειψη της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας στο πεδίο των οικονομικών αποφάσεων(σ.σ. όπως συμβαίνει και με την επιχείρηση ενσωμάτωσης στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας των ελληνικών τραπεζών). Παρόλα αυτά οι ευρωπαϊκές ελίτ του Βορρά επιχειρούν να θέσουν όρια στον ανεξέλεγκτο καπιταλισμό-καζίνο μέσω μιας «ηθικοποίησης του καπιταλισμού», που λαμβάνει σάρκα και οστά με την πολιτική των Μέρκελ-Σόιμπλε, που είναι φιλελευθερισμός στο εσωτερικό των δικών τους χωρών και άγριος νεοφιλελευθερισμός σε άλλες υπό εξάρτηση χώρες, όπως είναι αυτές του ευρωπαϊκού νότου. Η περίοδος, συνεπώς, που άνοιξε η Μάργκαρετ Θάτσερ και ο Ρόναλντ Ρήγκαν κλείνει. Τώρα επιδιώκεται μία νέα σύνθεση με τη δημιουργία των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών μέσων, όπου ο τόνος στο «κέντρο»(π.χ. Γερμανία) θα είναι πιο φιλελεύθερος, ενώ στην περιφέρεια θα είναι πιο νεοφιλελεύθερος. Αλλά έτσι θα έχουμε μία μοιραία κίνηση από την περιφέρεια προς το κέντρο, όπως γίνεται με τη μετανάστευση, σήμερα, προς τον ευρωπαϊκό Βορρά. Τα προβλήματα κατά συνέπεια θα μεταφερθούν γρήγορα και εκεί, δημιουργώντας μία εκρηκτική κατάσταση που αργά ή γρήγορα θα «γεννήσει» κεραυνούς, οι οποίοι θα ισοπεδώσουν την καρικατούρα της Θάτσερ, την καγκελάριο Άγκελα Μέρκελ και θα σημάνουν το τέλος εποχής του νεοφιλελευθερισμού.