Ο νέος αυτοκρατορικός εθνικισμός

Πλατεία Τραφάλγκαρ. Πάνω στην 53 μέτρων κολώνα ιωνικού ρυθμού, ο Νέλσον, ο ένας εκ των δύο νικητών επί του Ναπολέοντα. Ο άλλος είναι ο νικητής του Βατερλό, ο Ουέλιγκτον(πιο γνωστός από την ομώνυμη αλυσίδα παμπ). Στο «ισόγειο» τα λιοντάρια-φύλακες της αυτοκρατορίας και οι χιλιάδες τουρίστες με το βλέμμα διαμεσολαβημένο από το φακό της ψηφιακής φωτογραφικής τους μηχανής. Δεν βλέπουν αυτοί. Η μηχανή βλέπει και επιχειρεί να αιχμαλωτίσει το χρόνο, που ολισθαίνει προς τα πίσω. Όλοι κι όλα υπό το κράτος του χρόνου, σε μια διελκυστίνδα του «μπρος-πίσω». Για την ώρα νικά «το πίσω», η επιστροφή στις ρίζες, καθώς ο χρόνος κυλά αντίστροφα για την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων(6 ώρες, 32΄ και 26΄΄). Βλέμμα, χρόνος, κινητοποιό συναίσθημα, ζωή, όλα κατευθυνόμενα. Γι’ αυτό κανείς δεν βλέπει στην είσοδο της Εθνικής Πινακοθήκης τους απολυμένους εργαζόμενούς της που διαδηλώνουν το δικαίωμά τους για δουλειά. Εκείνοι ζητούν τη συμπαράσταση των τουριστών. Πλην επί ματαίω. Κανείς δεν τους βλέπει. Ούτε εκείνη η άψογα ντυμένη κυρία στην είσοδο του κτηρίου των αγγλικών συνδικάτων. Οι τουρίστες προτιμούν τον ήχο της πίπιζας ενός ψευτο-σκωτσέζου και μία ενσταντανέ μαζί του. Αρνούνται την ανασφάλεια και την κατάθλιψη που τους περιτριγυρίζει και στο τέλος τους κατοικεί. Ξένοι και εγχώριοι, όλοι αναμένουν κάτι, μια ελπίδα, μια new frison, μία νέα εμπνέουσα αξία. Περιμένουν κάτι –σαν τον Γκοντό ή ίσως σαν τη βασίλισσα που σώζει ο Γκοντ. Αναμένουν αυτό που θα τους βγάλει από την άβυσσο της ντεπρεσιόν, αυτό που θα τους κάνει να νιώσουν ξανά άνθρωποι με πρόσωπο και ορατότητα. Παιδιά με πλαστικές σημαίες εδώ κι εκεί. Ισχνά παιδιά της κάτω τάξης. Οι νέοι της μεσαίας τάξης συγκρούονται στο Χάιντ παρκ. Όχι με τους άλλους, αλλά μεταξύ τους. Στο σχολείο οι πιο βίαιοι είναι οι γόνοι της μεσαίας τάξης, λένε οι στατιστικές. Βία της συσσωρευμένης ανέκφραστης ενέργειας, που ξεσπάει σαν φράγμα που σπάει. Στον περιφραγμένο χώρο του πάρκου για λόγους ασφαλείας, ο λαϊκιστής δήμαρχος του Λονδίνου φωνάζει σαν κάποιον δικό μας «Είμαστε έτοιμοιιιιι;». «Ναι», απαντούν τα παιδιά. Αυτά είναι ο στόχος του εγχειρήματος. «Να κερδίσουμε μία γενιά» λένε οι «πάνω». Να κερδίσουν μια γενιά, πριν αυτή τους πλακώσει. Και τι της έδωσαν για να την κερδίσουν; Το «Πανδαιμόνιον» του Μίλτονος, είπε ο σχολιαστής του BBCnews, εννοώντας κατ’ ευφημισμό τη χαοτική σούπα της τελετής έναρξης των Ο.Α.. Την επιστροφή στις ρίζες του δέντρου, στην οποία ευθυγραμμίστηκε και ο απερίγραπτος Ρογκ. Γιατί ως φαίνεται τίποτα δεν ανήκει πλέον στους σύγχρονους Έλληνες, ούτε οι Ολυμπιακοί Αγώνες, ούτε καν το Πανδαιμόνιο ως λέξη ελληνική. Ας μην λησμονούμε ότι οι Βρετανοί του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα πίστευαν ότι αυτοί ήταν η συνέχεια των αρχαίων Ελλήνων. Ενδεχομένως, τώρα, να συγκρουστούν με τους Γερμανούς που διεκδικούν την ίδια κληρονομιά ως βαθιά συνέχεια των σημερινών αυτοκρατορικών τους βλέψεων και στο πολιτισμικό πεδίο. Αλλά το συγκλονιστικότερο που εξήλθε από τις ρίζες του τεράστιου δέντρου της πατρογονικής Αγγλίας στο Ολυμπιακό στάδιο του Λονδίνου ήταν οι αδελφωμένοι μεγαλοαστοί επιχειρηματίες(ακόμη και μαύροι!) της βιομηχανικής επανάστασης με τους εξαθλιωμένους εργάτες είλωτές τους. Κι όλα αυτά υπό τη σκέπη της τζέιμσποντικής βασίλισσας, σύμβολο όχι της εθνικής αλλά της αυτοκρατορικής συνοχής(σ.σ. το Ολυμπιακό στάδιο θα πάρει τα’ όνομά της). Γιατί, τι είναι η Αγγλία; Ένα έθνος που η ψυχή του είναι μία κουρελού φτιαγμένη από τα κομμάτια της ψυχής των κατακτημένων λαών και των δούλων-μεταναστών, ραμμένων με τη χρυσή κλωστή της ιδεολογίας των γηγενών αγγλοσαξόνων(όπως και των WASP’s στις ΗΠΑ). Δείτε στο Βρετανικό Μουσείο, όλα εκεί είναι η Ελλάδα, (ο Παρθενώνας, η Καρυάτιδα, το άλογο της Λυκίας), είναι Αφρική, Αίγυπτος, Ασία, μουσουλμανικές χώρες…). Τι είναι βρετανικό; Εκείνο το ειδωλολατρικό ξόανο που το ονόμασαν Πρόοδος και το οποίο έπινε το νέκταρ από το κρανίο των δολοφονημένων στις αποικίες, όπως το περιέγραφε γλαφυρά ο Κ. Μαρξ. Γι’ αυτό το μόνο βρετανικό είναι το κέρδος χωρίς όρια. Και τους Ολυμπιακούς Αγώνες σαν έναυσμα για νέες «μπίζνες»(Κάμερον) το θεωρούν. Αυτός είναι ο λόγος της πλαστογράφησης της ιστορίας, του φιλτραρίσματος της λογοτεχνίας(ως εάν μόνο Σέξπηρ, Ντίκενς και Ρόουλινγκ να υπάρχουν), της προσπάθειας ενσωμάτωσης της μουσικής επανάστασης με την υπάγωγή της σ’ ένα μαλακό και χυδαίο βίντεοκλιπ τύπου «μίστερ Μπιν» αλλά και του θλιβερού μακιγιαρισμένου εκείνου ζόμπι των Μπητλς! Κι όλα αυτά με τη βρώμικη μυρωδιά των δρόμων του Πορτομπέλο και των ντοκ του Ντίκενς, η οποία τώρα πουλιέται πανάκριβα, πλην αποστειρωμένα από τη μολυσματική δύναμη της εξαθλίωσης. Αλλά, κυρίως, με τον φασισμό -ως μίσος για τον Άλλο- ενός νέου αυτοκρατορικού εθνικισμού που έρχεται με δύναμη για να καλύψει το κενό της ενωμένης Ευρώπης που διαλύεται. Ποιος, όμως, είναι πίσω απ’ όλα αυτά; Ποια είναι η αιτία τους; Η διατήρηση του status quo του Σίτι, των τραπεζών και των νησιών Κέιμαν. Η Αγγλία, όμως, δεν μπορεί να ξαναγίνει αυτοκρατορία. Το λέει ο σχολιαστής του Guardian, "Η Ελλάδα καταστράφηκε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες". Ίσως το ίδιο να επαναληφθεί σε μία χώρα που είναισε βαθιά οικονομική και κοινωνική παρακμή.

Η άλλη μορφή πολέμου

Βλέπω την Ελλάδα από ψηλά καθώς ο ουρανός είναι αίθριος. Η ερημοποίηση είναι προφανής. Παρόλ' αυτά υπάρχει μία φωτεινότητα και ηρεμία του τοπίου παρά το έντονο ανάγλυφο. Μετά την Κροατία συννεφιάζει. Ενίοτε μέσα από τα σύννεφα διακρίνεις χωριά και πόλεις της κεντρικής και της βόρειας Ευρώπης. Το πράσινο οργιάζει. Μετά τις Άλπεις όλα είναι επίπεδα, φλατ, χωρίς καμία ανύψωση του εδάφους, χωρίς καμία άρση των ανθρώπων. Μόνο στο νότο θάλλει η εξανάσταση ως αντιεντροπική αντίδραση στον πόνο των ψυχών. "'Ενας Ισπανός με Ιταλικό αυτοκίνητο και Έλληνα σχεδιαστή νίκησαν τη Γερμανία στο σπίτι της" λέει ο Αλόνσο. Διάγουμε την εποχή των νικητών και των ηττημένων. Δηλαδή του πολέμου. Περνάμε πάνω από το Άαχεν και τις Βρυξέλλες. Μάγχη. Νησιά σκουπιδιών. Η ροχαλοπράσινη θάλλασσα από ρύπανση του Τζόυς. Κι όμως κανείς δεν μιλάει. Το έγκλημα συντελείται από τους νικητές, απ' αυτούς που στιμάρουν τη ζωή μας, από τη βαριά βιομηχανία. Αλλά το παιχνίδι παίζεται στο Σίτι. Εκεί που κανονίζεται η τιμή του καθενός. Πλέον, κανένα προϊόν δεν τιμάται με βάσει την προσφορά και τη ζήτηση, αλλά με βάση την αξιολόγηση του "μπραντ νέιμ", του ονόματος και της εικόνας του από έναν χρηματιστή που δεν έχει δει ποτέ στη ζωή του ένα κόκκο σταριού, μία πορτοκαλιά μέρλιν, μία αυλακιά στο βαμβακοχώραφο. Όλες οι τιμές διαμορφώνονται από τη διαφήμιση και το μάρκετινγκ. Ακόμα και ολόκληρες χώρες αξιολογούνται με βάση την εικόνα τους, αυτή που διαμορφώνουν τα μέσα ενημέρωσης όπως το focus. Ο πόλεμος έχει αλλάξει μορφή. Είναι οικονομικός. Τα όπλα καταστροφής και μαζικής εξόντωσης έχουν αλλάξει. Ο θάνατος είναι αργός, αφανής, αντιηρωικός και γι' αυτό αφόρητα πιο βασανιστικός. Στο Χήθροου τα μέτρα ασφαλείας ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων ανύπαρκτα. Κι όμως κανείς δεν μιλάει γι' αυτό. Στην Ελλάδα το 2004 γινόταν χαμός από τα δημοσιεύματα των αγγλικών λαϊκών εντύπων. Όμως τότε έπρεπε να μας πωλήσουν τα C4I, τις κάμερες και άλλα πανάκριβα συστήματα που δεν λειτούργησαν ποτέ και μας οδήγησαν στη σημερινή εκπτώχευση. Αλλά εκείνο που κάνει πιο πολύ εντύπωση στην Αγγλία είναι η αδιαφορία των βρετανών. Το πανηγύρι των Ελλήνων εθελοντών εδώ λείπει. Οι Αγώνες αυτοί δεν είναι δικοί τους. Μόνο το ποδόσφαιρο. Κατευθύνομαι νοτιοδυτικά. Σαουθάμπτον. Ό,τι πιο ενδιαφέρον το γλυπτό της γυμνής γυναίκας του Ροντέν και οι γλάροι. Αυτά τα φοβερά ιπτάμενα τέρατα με τις άγριες ανθρώπινες κραυγές. Νόμιζα πως ήταν επινόηση του Χίτσκοκ αλλά δεν ήταν. Καμία σχέση με τους δικούς μας γλάρους. Το ίδιο και οι άνθρωποι, καμία σχέση με τους μεσογειακούς. Τους βλέπω μεθυσμένους στις παμπ. Γυναίκες ψηλές, θεόπαχες, με τα λίπη να ξεχειλίζουν από τίς υπερβολικά κοντές φούστες τους και τα μάτια στεγνά και λιμασμένα για επαφή. Σε κοιτούν τόσο έντονα και αδιάκριτα, σαν τις εφιαλτικές κραυγές των τεράστιων γλάρων. Η ζωή ένας Τιτανικός. Κατάθλιψη και αλκοόλ. Αλκοόλ ή κατάθλιψη. Κι ανάμεσά στα δύο, το μεθυσμένο, ζωώδες σεξ. Όποιος καταφέρνει να βγει από όλα αυτά γίνεται έτοιμος κατακτητής. Ένας κανίβαλος της νέας οικονομικής αυτοκρατορίας του Σίτι και των νησιών Κέιμαν που θα μπορεί να πίνει το νέκταρ από το κρανίο των δολοφονημένων στην Ελλάδα, στην Ισπανία, στην Ιταλία, στην Ιρλανδία, παντού. "Δεν είναι όλοι έτσι", με συγκρατεί ο Αλέξανδρος από τη διολίσθηση στη φασιστική γενίκευση. Όχι δεν είναι όλοι έτσι. Ο κλοσάρ που μου ζήτησε μερικές πένες δεν είναι έτσι. Η κοπέλα που μια μέρα έβαλε ξαφνικά τα κλάματα στη στάση του λεωφορείου, βλέποντας την αγριότητα γύρω της, δεν είναι έτσι. Τα παιδιά που ακόμα ονειρεύονται και ερωτεύονται δεν είναι έτσι. Όμως σε λίγο θα απαγορεύσουν και τον έρωτα. Θα απαγορεύσουν να γεννιούνται παιδιά από έρωτα και χωρίς τον έλεγχο των γονιαδιακών εργαστηρίων. Γι' αυτό ο νότος ως παράδειγμα ενός ορισμένου τρόπου ζωής και ορισμένου τύπου ανθρώπου πρέπει να εξαφανιστεί.(συνεχίζεται)

Ο παροξυσμός της αδιαφορίας

Κάποιοι κυνικοί τραπεζίτες με βασάλτινη καρδιά δανείζουν την Ισπανία με τοκογλυφικά επιτόκια, που ξεπερνούν το 7%, δημιουργώντας συνθήκες κοινωνικής έκρηξης. Άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους και αυτοκτονούν, αλλά οι τραπεζίτες αδιαφορούν, απαιτούν και εκβιάζουν. Αλλά ο παροξυσμός της αδιαφορίας δεν ενδημεί μόνο στα «ψηλά» αλλά και στα «χαμηλά», εκεί όπου ένας αδιάφορος ιδιώτης με την αρχαία έννοια του ηλίθιου ρίχνει ένα αναμμένο τσιγάρο από το παράθυρο του αυτοκινήτου του και καίει χιλιάδες στρέμματα δάσους, εκεί όπου ένας υπάλληλος της ΔΕΗ κόβει το ηλεκτρικό ρεύμα στο άσυλο ανιάτων. Για 98 ευρώ! Πως, άραγε, σκέφτεται ο τραπεζίτης και πως ο υπάλληλος της ΔΕΗ; Με απολύτως «ατομικιστικό» τρόπο και χωρίς καμία κοινωνική δέσμευση. Αυτό είναι το σημερινό πρόβλημα, ο παροξυσμός της αδιαφορίας καθώς η συλλογικότητα αντικαταστάθηκε από έναν υπερφίαλο ατομικισμό, που απεμπολεί κάθε μορφής δέσμευσης, κάθε ιερό και όσιο. Ο ατομικισμός σημαίνει την απόσυρση του πολίτη από τη «μεγαλύτερη κοινωνία» προς αυτή της οικογένειας και των φίλων και γρήγορα μετατρέπεται σε πρωτόγονο εγωτισμό, αποστειρώνοντας κάθε αρετή από τις αξίες της και καθιστώντας αδύνατη τη δημοκρατία ως καθημερινή πράξη. Η Ελλάδα αλώθηκε πρώτα πολιτιστικά και ύστερα οικονομικά. Τώρα οι ίδιοι οι Έλληνες δεν είναι καν «φιλέλληνες». Γιατί η εθνική ταυτότητα και κάθε ταυτότητα δεν είναι κάτι στατικό αλλά κάτι που δημιουργείται και καταστρέφεται συνεχώς και αδιαλείπτως. Εμείς ανήκουμε στη δεύτερη περίπτωση. Γι’ αυτό, για να ξαναβρούμε το Πρόσωπό μας, για να μπορούμε να απαιτούμε την αλληλεγγύη των άλλων θα πρέπει πρώτα να ανακαλύψουμε εμείς ξανά την αλληλεγγύη και τη μέριμνα για έννοιες όπως συλλογικότητα, ανθρωπιά, αξιοπρέπεια, πατρίδα, ισότητα. Να ξανα-ανακαλύψουμε ότι η ισότητα υπάρχει μόνον όταν μοιράζεται, ότι δεν είναι παρά η μοιρασμένη ποιότητα μιας κοινωνίας. Γι’ αυτό το θέμα της δικαιοσύνης των κυβερνητικών «μέτρων» είναι πολύ μεγαλύτερων διαστάσεων από ό,τι νομίζεται. Τι μπορούμε να κάνουμε, εντέλει, εν μέσω της τεράστιας κρίσης που βιώνουμε και της συνακόλουθης αδιαφορίας; Υπάρχει ελπίδα; Υπάρχει. Γιατί όταν παράγεται μια ανατροπή της ισορροπίας σ’ έναν ζωντανό οργανισμό, τότε η συνείδηση «ξυπνάει» και θέτει τα ερωτήματα και κατ’ αυτόν τον τρόπο συνειδητοποιούνται τα προβλήματα. Η συνείδηση, συνεπώς, βρίσκεται «ξυπνά» μόνο σε καταστάσεις κρίσης για να απαντήσει σε πρακτικούς σκοπούς, όπως είναι η αποκατάσταση της ισορροπίας, που διαταράχθηκε. Έτσι, όπως, η συνείδηση γεννιέται σε ένα άτομο που παρουσιάζει «δυσπροσαρμοστικότητα», το ίδιο συμβαίνει και στην κοινωνία. Όταν ένα κοινωνικό και πολιτικό καθεστώς λειτουργεί καλά, το αποδεχόμαστε παθητικά. Όταν όμως δεν λειτουργεί αρμονικά, τότε αναζητούμε τις αδυναμίες και τα κενά, ή σκεφτόμαστε πως θα υπερπηδήσει τα εμπόδια. Ένα από τα σημερινά εμπόδια είναι πως στην κοινωνία ο καθένας έχει καταστεί «εξωτερικός» ως προς τον άλλο, εξ ου και το γεγονός ότι οι «εμφύλιοι» δεν είναι μόνο συλλογικής υφής, όπως με την περίπτωση των παλιών και νέων μεταναστευτικών ρευμάτων, αλλά και ατομικού χαρακτήρα. Ο «άλλος» γίνεται πλέον η κόλαση του Ατόμου. Ο ανταγωνισμός γίνεται αμείλικτος. Το κοινό μίσος και το συμφέρον καθίστανται τα μόνα ενοποιητικά στοιχεία της κοινωνίας. Γι’ αυτό εφεξής εκείνο που διαλύει και σκοτώνει δεν είναι τόσο το μίσος αλλά η «αδιαφορία» και η παρελκόμενη τυραννία της.

Αδυναμία λύσης στο πλαίσιο του καπιταλισμού

«Δεν μπορούμε να απαλλάξουμε την Ελλάδα από τα επώδυνα μέτρα» δηλώνει ο Σόιμπλε. «Δεν ξέρουμε αν όλα θα πάνε καλά με το ευρωπαϊκό σχέδιο» συμπληρώνει η Μέρκελ. Αν είναι έτσι τα πράγματα, αν δηλαδή υπάρχει αβεβαιότητα για την έκβαση του ευρωπαϊκού σχεδίου, τουτέστιν της άγριας λιτότητας, γιατί οι Έλληνες να την υποστούμε; Γιατί να υλοποιήσουμε και μάλιστα με εξοντωτικές θυσίες ένα σχέδιο που θα αποτύχει; Το ερώτημα αυτό έχει τεθεί από την πρώτη στιγμή της εφαρμογής της περιοριστικής πολιτικής, η οποία, όπως αποδείχθηκε εν τοις πράγμασι, συρρικνώνει την οικονομία και τσακίζει την κοινωνική συνοχή και τους "κάτω", δηλαδή τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού. Τώρα αρχίζουν να το αντιλαμβάνονται και οι Γερμανοί. Γιατί τόσο όψιμα; Γιατί μέσα στο σκοτάδι της νεοφιλελεύθερης ιδεοληψίας τους πίστευαν ότι για όλα ευθύνονται οι απερίσκεπτοι και τεμπέληδες Έλληνες! Όμως, η κρίση του δημόσιου χρέους πλέον αρχίζει να γενικεύεται. Μάλιστα, το ευρωπαϊκό δημόσιο χρέος υπολείπεται κατά πολύ του χρέους της Ιαπωνίας και των ΗΠΑ. Επίσης, το χρέος του ιδιωτικού τομέα (νοικοκυριών και ιδιωτικών επιχειρήσεων) είναι πολλαπλάσιο του δημόσιου. Τι συμβαίνει λοιπόν; Η Ελλάδα ευθύνεται για όλα αυτά, ή μήπως το πρόβλημα είναι εγγενές στο καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα; Είναι εγγενές, γιατί το ισχύον οικονομικό σύστημα βασίζεται στην Ανάπτυξη και η ανάπτυξη στην πίστωση, δηλαδή στην υπερχρέωση, αλλά και η αυξανόμενη ιδιωτική κατανάλωση, ομοίως, απαιτεί το συνεχώς αυξανόμενο χρέος. Ο καπιταλισμός με άλλα λόγια επιδιώκει συνεχώς τη συσσώρευση(ανάπτυξη) και συνεπώς την πίστωση-χρέωση για περισσότερη κατανάλωση(προς τούτο και οι αυξήσεις των μισθών στη Γερμανία). Άρα για να έχουμε ανάπτυξη που υποτίθεται ότι είναι η διέξοδος από την κρίση απαιτείται αύξηση του χρέους και των ελλειμμάτων! Γι’ αυτό η λιτότητα αντιβαίνει στη λογική του ισχύοντος συστήματος. Αυτός είναι ο λόγος που απέτυχε ο Χούβερ στις ΗΠΑ και πέτυχε ο Ρούσβελτ με την κεϋνσιανή πολιτική του New Deal. Όμως, γιατί οι Γερμανοί ακολουθούν την αποτυχημένη πολιτική του Χούβερ; Γιατί η Γερμανία έχει κερδίσει από την κρίση του ευρωπαϊκού νότου, καθώς τα εμπορικά της πλεονάσματα είναι τα ελλείμματα των νοτίων. Άλλοι το εξηγούν αυτό με τον δήθεν φόβο του υπερπληθωρισμού που συνέβη στη Γερμανία κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου. Τώρα, όμως, και οι ίδιοι οι Γερμανοί αντιλαμβάνονται ότι η κρίση τους πλησιάζει και μιλούν για το ενδεχόμενο διάλυσης του ευρώ(Μέρκελ). Αλλά δεν είναι μόνο οι Γερμανοί που φοβούνται, ο περίφημος Ρουμπινί μιλάει για την «τέλεια καταιγίδα», που θα πλήξει ολόκληρο τον κόσμο το 2013. Πολλοί, βέβαια, ξορκίζουν τις προφητείες του αποδεδειγμένα καταστροφολόγου οικονομολόγου. Όμως είναι δυνατόν να έχουμε συνέχεια ανάπτυξη και συσσώρευση(που όπως προείπαμε εκτινάσσει ούτως ή άλλως το χρέος στα ύψη); Ασφαλώς όχι. Υπάρχει ένα όριο στην ανάπτυξη, αφού οι φυσικοί πόροι έχουν πλέον εξαντληθεί. Επίσης, η στρέβλωση του συστήματος οφείλεται στην παραγωγή χρήματος από το χρήμα, ήτοι από τον τζόγο(βλέπε φούσκες, και από την πλήρη αποσύνδεση από την πραγματική οικονομία. Τι μένει να συμβεί; Ή να αλλάξει το ισχύον οικονομικό σύστημα ή να τεθούν κανόνες και όρια. Όμως το χρηματοπιστωτικό σύστημα που είναι η αιχμή του δόρατος της παγκόσμιας οικονομίας δεν είναι διατεθειμένο να τεθεί σε ένα κανονιστικό πλαίσιο όπως έχει δείξει η περίπτωση της Barclays και της HSBC. Τι απομένει; Η πολιτική έκφραση της οργής των «κάτω» που υφίστανται τι συνέπειες των παιγνίων της άγριας υπερ-συσσώρευσης των τραπεζών και ένα νέο οικονομικό σύστημα.

Οι άγιες... τράπεζες

Η μεγαλύτερη τράπεζα της Ευρώπης, η HSBC, προέβαινε συστηματικά σε τεράστιας έκτασης ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Αυτό αναφέρεται σε έκθεση του αμερικανικού Κογκρέσου που δόθηκε, χθες, στη δημοσιότητα. Η τράπεζα αυτή, που έχει έδρα το Λονδίνο, επέτρεπε σε μεξικανούς εμπόρους ναρκωτικών να ξεπλένουν χρήματα. Αυτές είναι οι άγιες… τράπεζες που κυβερνούν τον κόσμο, αυτές είναι οι περίφημες αγορές που μας στιμάρουν τη ζωή και οι οποίες λειτουργούν με τον τρόπο της «νόμιμης παρανομίας», όπως έλεγε ο Αλ Καπόνε όταν αναφερόταν στους αμερικανούς «ληστοβαρόνους» του πρώτου μισού του 20ου αιώνα. Πρόκειται γι’ αυτούς που ο Κερτ Βόννεγκατ αποκαλούσε «… ψυχοπαθείς προσωπικότητες, δηλαδή άνθρωποι χωρίς συνείδηση, χωρίς αίσθηση του ελέους ή της ντροπής…». Μόνο που οι προσωπικότητες αυτές δεν είναι και τόσο ψυχοπαθείς αλλά εντελώς νεοφιλελεύθεροι πραγματιστές, που όντως δεν έχουν ούτε καρδιά ούτε αισθήματα. Είναι οι «ψυχοπαθείς» Ταλιμπάν του Σίτι του Λονδίνου, της Γουόλ Στρητ, της Φραγκφούρτης, του Βερολίνου, των Παρισίων και των Βρυξελλών. Η έκθεση του αμερικανικού κογκρέσου δημοσιοποιείται σε μια περίοδο που το τραπεζικό σύστημα πλήττεται από «σκάνδαλα» με τελευταίο τη χειραγώγηση του διατραπεζικού επιτοκίου του Λονδίνου Libor από την επίσης βρετανική τράπεζα Barclays, επισημαίνεται στον διεθνή Τύπο. Μόνο που δεν πρόκειται για σκάνδαλα, δηλαδή για απλές παρεκκλίσεις αλλά για τον κανόνα λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Αξίζει να αναφέρουμε την άμεση διασύνδεση των μεγάλων τραπεζικών αγορών με τους περίφημους φορολογικούς παραδείσους. Γιατί οι τράπεζες έχουν το διπλό πρόσωπο του Ιανού. Ένα εμφανές και υποτίθεται διαφανές κι ένα σκοτεινό και κρυφό. Πρόκειται με άλλα λόγια για τα διπλά βιβλία, δηλαδή το επίσημο και το άλλο στο οποίο σημειώνονται οι παράνομες συναλλαγές. Ο ειδικός οικονομικός συντάκτης και συγγραφέας Marc Roche, προσθέτει και ένα τρίτο πρόσωπο, το «γκρίζο», αυτό που ελίσσεται και βρίσκεται με το ένα μάγουλο στο σκοτάδι και το άλλο στο φως. Οι περισσότεροι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί έχουν αυτό το γκρίζο πρόσωπο καθώς κινούνται μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας. Το νόμιμο «πρόσωπο» υπακούει στους κανόνες. Το παράνομο δεν υπακούει και έχει ως πρώτο μέλημα τη φοροδιαφυγή, η οποία αποκαλείται κομψά «φορολογική βελτιστοποίηση» και αποσκοπεί στην επίτευξη όσο γίνεται μεγαλύτερων κερδών. Από εκεί εξαπολύονται οι άγριες επιθέσεις σε χώρες και λαούς μέσω των ειδικών εταιρειών που επονομάζονται special purpose vehicles(σχήματα ειδικού τύπου) και δεν είναι παρά «κενά κελύφη», που επιδιώκουν τη χειραγώγηση των συναλλαγών, στεγάζοντας κάθε είδος επιχείρηση που θέλει να αποφύγει τη φορολόγηση. Αλλά η περίπτωση της HSBC αποδεικνύει ότι το θράσος των τραπεζών δεν έχει πλέον όρια καθώς τώρα συνδέονται ανοικτά με το έγκλημα. Σύμφωνα με την έκθεση του Κογκρέσου, το 2007 και το 2008 το μεξικανικό υποκατάστημα της HSBC μετέφερε 7 δισ. δολάρια στα υποκαταστήματα της τράπεζας στις ΗΠΑ. Τόσο οι μεξικανικές όσο και οι αμερικανικές Αρχές είχαν προειδοποιήσει την HSBC ότι τέτοια ποσά πιθανότατα συνδεόταν με διακίνηση ναρκωτικών. Η τράπεζα όμως συνέχιζε να παίρνει τα κέρδη των μεγαλεμπόρων ναρκωτικών και να τα περνά σε τραπεζικούς λογαριασμούς προκειμένου να κρύψει την παράνομη δραστηριότητα. Η έκθεση αναφέρεται επίσης στις συναλλαγές της HSBC με την Al Rajhi Bank στη Σαουδική Αραβία η οποία έχει διασυνδέσεις με τη χρηματοδότηση της τρομοκρατίας. Το 2005 η HSBC σύστησε στις θυγατρικές της να σταματήσουν τις συναλλαγές με τη σαουδαραβική τράπεζα αλλά τέσσερις μήνες αργότερα, ανέτρεψε την εντολή αυτή επιτρέποντάς τους να αποφασίσουν οι ίδιες αν θα συνεχίσουν να συνεργάζονται με την Al Rajhi. Η HSBC είναι ευρωπαϊκή τράπεζα αλλά η έρευνα και οι αποκαλύψεις έγιναν από τους Αμερικανούς. Για να αποδειχθεί έτσι ότι στην Ευρώπη είμαστε στο έλεος των «τραπεζών».

Οργή λαού

Ποιος έφταιξε για την αποτυχία της πολιτικής του Γιώργου Παπανδρέου; "Η πολιτική ελίτ" απαντά ο ίδιος. Ως εάν αυτός, ο... πορφυρογέννητος, να μην ανήκε σ' αυτή. Η διαπλοκή, το κατεστημένο, το βαθύ κράτος των ΔΕΚΟ, τουτέστιν οι «άλλοι», δήλωσε, ομοίως, ο πρώην πρωθυπουργός από τη Σύμη. Μόνο που αυτοί οι «άλλοι» είναι εκείνοι στους οποίους ο ίδιος στηρίχθηκε για να αναρριχηθεί στην εξουσία, με βάση αυτούς χάραξε την πολιτική του, διαδηλώνοντας στον Πειραιά και στο Σύνταγμα. Γι’ αυτό όταν ήρθε η ώρα να συγκρουσθεί μαζί τους, έμεινε στον αέρα, ξεκρέμαστος, μόνος. Στην άβυσσο κατέληξε ολόκληρη η χώρα, αλλά ο κ. Παπανδρέου το αναφέρει αυτό ως εάν να επρόκειτο για μία χαμένη μπλόφα στο πόκερ. Οι 1.200.000 εργαζόμενοι που βρέθηκαν στο δρόμο, οι δεκάδες χιλιάδες εξαθλιωμένοι συνταξιούχοι, οι νεόπτωχοι που ψάχνουν στα σκουπίδια και γυρεύουν ένα πιάτο φαγητό στα συσσίτια της εκκλησίας, οι μετανάστες-τα παιδιά μας(η λέξη «μετανάστης» μας γυροφέρνει, μας κατοικούσε και μας κατοικεί ξανά), όλοι αυτοί δεν μετρούν, είναι απλώς τα άψυχα, κοκάλινα πιόνια που χάθηκαν σε μια παρτίδα σκακιού του κ. Παπανδρέου, είναι οι περιττοί που απορρίπτονται στον Καιάδα της ιστορίας των κρίσεων και των παιγνίων των "πάνω". Για τις ευθύνες τού κ. Γ. Παπανδρέου ούτε λόγος. Αυτός ήταν άψογος! Ούτε ένα λάθος! Άψογη και η Μέρκελ. Δεν ευθύνεται η γερμανική συνταγή της λιτότητας για την επιδείνωση της κρίσης στην Ελλάδα, αλλά η «μη τήρηση των συμφωνιών»! Αυτό είναι το θέμα, ο τύπος και όχι η ουσία. Ύβρις και ιεροσυλία η μη τήρηση των συμφωνιών. Γι' αυτό οι Έλληνες συλλήβδην, αθώοι και ένοχοι, πρέπει να τιμωρηθούν. Παραδόξως τιμωρούνται πάντα οι αθώοι. Από την άλλη πλευρά, όμως, έχει κι ένα δίκιο ο Γερμανίδα καγκελάριος. Ας μη συμφωνούσαμε. Αλλά ποιος συμφώνησε; Πρώτα ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου με εκείνους τους φοβερούς εκβιασμούς σύμφωνα με τους οποίους αν δεν δεχόμασταν το Μνημόνιο θα καταλήγαμε στη χρεοκοπία. Κάθε δόση που εκταμιεύονταν συνοδευόταν από τον εκβιασμό της εκπαραθύρωσης της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Το ίδιο κάνουν και σήμερα. Μερικές εβδομάδες διορία μας έδωσε η Μέρκελ. Λες και ζούμε στην εποχή του Αλ Καπόνε. Κι όμως η Ισπανία κλονίζεται. Η Ιταλία το ίδιο. Και η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη θα ανοίξει το κουτί της Πανδώρας και της διάλυσης του ευρώ. Το λένε όλοι. Όμως οι Γερμανοί επιμένουν. Γιατί αυτό επιβάλλουν οι τράπεζες της Φρανκφούρτης, οι οποίες εμπλέκονται όπως έγινε γνωστό στη χειραγώγηση των επιτοκίων τύπου Barclays. Όμως, ο ευρωπαϊκός νότος βράζει, η Ισπανία, η Ιταλία και σε λίγο και η Γαλλία είναι σε έκρυθμη κατάσταση, όποιος δεν το βλέπει ή δεν το αντιλαμβάνεται ή είναι «τυφλός τα τ’ ώτα τον τε νουν τα τ’ όμματ’». Γι’ αυτό ας αφήσουν τους λεονταρισμούς ένιοι εκ των νέων κυβερνώντων και ας τείνουν ευήκοον ους στον κόσμο που στενάζει. Το είπε ο Όργουελ και το λέμε κι εμείς, όταν ο κόσμος πεινάει και οι «πάνω» είναι αλαζόνες, αυτό δεν υποφέρεται. Αλλά όταν και οι κυβερνώντες συμμερίζονται τη δυστυχία και συμπάσχουν, οι «κάτω» υπομένουν. Μόνο τότε. Αλλιώς, η οργή του λαού γίνεται οργή Θεού.

Η διόδευση προς το χάος

Όταν ένας πάμπλουτος άνθρωπος πλην τετραπληγικός συναντά έναν νεαρό με το χρώμα του απόκληρου, όταν οι «πάνω» συναντούν τους εξαθλιωμένους «κάτω», τότε τι μπορεί να συμβεί; Ιστορικά, μία σύγκρουση. Στην τέχνη, όμως, και στην περίπτωση του Φιλίπ και του Ντρις -στην κινηματογραφική ταινία «Οι άθικτοι» αλλά και στη φιλοσοφία του Χέγκελ- έχουμε τη συμφιλίωση και τη συμπληρωματικότητα. Ο ένας βάζει το «κεφάλι» και το χρήμα και ο άλλος την ενέργεια και το σώμα. Κι όλοι είναι ευχαριστημένοι από τον κοινωνικό καταμερισμό της εργασίας. Κυρίως οι θεατές που φεύγουν με θετικά συναισθήματα από αυτή την αταξική, χριστιανική προσέγγιση, που όλα τα ξεπερνά με καταλύτη την αγάπη. Για την ακρίβεια, ο πλούσιος Φιλίπ είναι καλλιεργημένος μεγαλοαστός που γνωρίζει τον Μπερλιόζ, τον Σοπέν αλλά και ο οποίος καταφέρνει να πουλήσει ακριβά τον βλακώδη πίνακα του απόκληρου Ντρις, πουλώντας κυρίως τον ψευδή μύθο του. Ακριβώς, έτσι λειτουργούν και τα χρηματιστήρια, με φήμες και μύθους. Μόνο που κάποτε ο τζόγος ενέχει τον κίνδυνο να διαλύσει την πραγματική οικονομία και την κοινωνία, το ισχύον δηλαδή οικονομικό και κοινωνικό σύστημα, και τότε παρεμβαίνει η δικαιοσύνη(των ΗΠΑ εν προκειμένω) για να μαζέψει τα λουριά καθώς η κατάσταση τείνει να καταστεί ανεξέλεγκτη. Κι όμως το χρηματοπιστωτικό σύστημα –τουτέστιν οι τράπεζες- εξακολουθεί να απομυζά με βαμπιρικό τρόπο τις οικονομίες και τους λαούς, λειτουργώντας δίκην καρτέλ και ανατρέποντας τους μύθους περί ελεύθερης αγοράς και ανταγωνισμού. Το έχουμε ξαναγράψει, το έχουν επισημάνει εδώ και πολλά χρόνια ο Τσόμσκι, ο Μποντριγιάρ, ο Νηλ Πόστμαν ότι το χρηματοπιστωτικό σύστημα λειτουργεί σαν ένα «πανωσήκωμα» που θα γκρεμίσει ολόκληρο το οικοδόμημα. Κι όμως τίποτα δεν αλλάζει. Μετά το μίνι τραπεζικό κραχ του 2008, οπότε οι επικριτές του «πολύ κράτους» ζήτησαν την παρέμβασή του για τη σωτηρία των τραπεζών με τα χρήματα των φορολογουμένων, σήμερα έχουμε την ίδια λειτουργία από την Barclays, η οποία χειραγώγησε τα επιτόκια, προκειμένου να αποκομίσει κέρδη από τις αγοραπωλησίες συναλλάγματος. Στην ιστορία αυτή εμπλέκονται πολλές μεγάλες τράπεζες των ΗΠΑ και της Ευρώπης. Στην Ουάσινγκτον μάλιστα κινούνται οι ποινικές διαδικασίες προς τούτο. Στην Ευρώπη όχι! Γιατί; Γιατί οι τράπεζες εδώ ελέγχουν απολύτως το πολιτικό και μιντιακό σύστημα. Επειδή δε η εφημερίδα New York Times αναφέρει ότι μεταξύ αυτών σε βάρος των οποίων συντάσσονται κατηγορητήρια είναι και ορισμένοι διαπραγματευτές συναλλάγματος στην τράπεζα Barclays Plc, διερωτώμεθα, μήπως ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, Γ. Προβόπουλος έκλεισε το ανταλλακτήριο συναλλάγματος της τράπεζας, επειδή υπάρχει ανάλογη εμπλοκή διαπραγματευτών συναλλάγματος στη χειραγώγηση επιτοκίων. Σύμφωνα πάντα με την ίδια εφημερίδα, ορισμένες πολιτείες και δήμοι στις ΗΠΑ προσπαθούν να διαπιστώσουν εάν υπέστησαν απώλειες εξαιτίας της χειραγώγησης των επιτοκίων και κάποιες έχουν ήδη καταθέσει μηνύσεις. Κατηγορίες απαγγέλλουν και οι αρχές της Ιταλίας εναντίον ανθρώπων του οίκου αξιολόγησης Moody’s, οι οποίοι έδωσαν κατά τη γνώμη τους ψευδή στοιχεία για να εξαχθούν σκοπίμως λάθος συμπεράσματα. Εμείς είμαστε «ενάρετοι» κραυγάζει διαμαρτυρόμενος και ο Μάριο Μόντι, λησμονώντας προφανώς ότι ο στόχος των τραπεζών είναι να αποκομίσουν κέρδη με οποιονδήποτε τρόπο, ακόμη και κανιβαλίζοντας! Το ίδιο απορεί και ο Έλληνας εφευρέτης του περίφημου επιτοκίου LIBOR(είναι ο μέσος όρος των επιτοκίων όταν λαμβάνει κάποιος δάνεια από περισσότερες της μιας τράπεζες). Και οι δύο μάλλον αρνούνται να αντιληφθούν την καταστροφική και αυτοκαταστροφική λειτουργία του συστήματος. Τούτων δοθέντων, τι μπορέσει να αποτελέσει φρένο σ’ αυτή τη διόδευση προς το χάος; Η επαναφορά της πολιτικής στην προτεραία της κατάσταση, όταν δηλαδή ήλεγχε την οικονομία. Για να συμβεί αυτό, όμως, ίσως χρειαστεί ένα ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο κραχ.

Οι νεοφιλελεύθεροι ταλιμπάν

Για την κρίση στην Ευρώπη ευθύνεται η Ελλάδα επιμένουν Μέρκελ και Σόιμπλε. Η πρώτη, μάλιστα, με ύφος αυτοκρατορικό μας δίνει περιθώριο μερικών εβδομάδων για να προσαρμοστούμε! Αλλά για την κρίση στην Ισπανία ποιος ευθύνεται; Η Ελλάδα, τάχα, δημιούργησε τη φούσκα των ακινήτων; Ποιος απέλυσε 8000 εργαζόμενους εν μια νυκτί στη Γαλλία, προκαλώντας κοινωνικό και εθνικό σοκ; Οι Έλληνες ή η Πεζώ-Σιτροέν; Δυστυχώς για τους νεοφιλελεύθερους ταλιμπάν του Βερολίνου και της υπόλοιπης Ευρώπης, η κρίση δεν οφείλεται στην Ελλάδα, αλλά είναι εγγενής στο οικονομικό σύστημα της ελεύθερης αγοράς και του ανταγωνισμού, τις ιδεολογικές αρετές του οποίου εξακολουθούν να διατυμπανίζουν, παρά τις δραματικές ήττες τους. Μέχρι η κρίση να χτυπήσει και την ίδια τη Γερμανία. Για την ώρα, οι απολύσεις στη γαλλική αυτοκινητοβιομηχανία εξακολουθούν να αποδίδονται στο ακριβό κόστος εργασίας και στην… Κορέα. Το επιχείρημα προς τούτο είναι ότι η γερμανική Φολκσβάγκεν πάει μια χαρά χάρις στον εργατοκτόνο νόμο Hartz του σοσιαλδημοκράτη Σρέντερ! Το συμπέρασμα συνεπώς είναι μειώστε τους μισθούς και στη Γαλλία. Το σύνθημα και η συνταγή είναι ίδια παντού, δηλαδή η νεοφιλελεύθερη άγρια λιτότητα. Όμως, η λιτότητα ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Ισπανία μείωσε την ανεργία, αντιθέτως την εκτόξευσε σε πρωτόγνωρα ύψη. Το ίδιο θα συμβεί και στη Γαλλία. Αλλά και η στιγμή της Γερμανίας δεν θα αργήσει καθώς το πλεονάζον «λίπος» από την εκμετάλλευση των άλλων χωρών της ευρωζώνης(ειδικά του νότου) δεν μπορεί πλέον να αναπαραχθεί. Δεν είναι τυχαίο ότι στη Γερμανία για να διατηρήσουν την κατανάλωση(συνεπώς την ανάπτυξη) αυξάνουν μέχρι 6% τους μισθούς των εργαζομένων. Κατ’ αυτό τον τρόπο ελέγχουν πολιτικά και ιδεολογικά τη γερμανική κοινή γνώμη. Μέχρι πότε όμως; Το ντόμινο των κοινωνικών σεισμών από την Ελλάδα, την Ισπανία, την Ιταλία και τη Γαλλία θα φθάσει και στο Ρήνο. Κάποιοι θεωρούν ότι η ευρωζώνη παραπέμπει στην περίοδο της παρακμής της Σοβιετικής Ένωσης, με το Βερολίνο να έχει το ρόλο της Μόσχας. Ήδη η κοινωνική συνοχή στις χώρες της Ευρώπης δοκιμάζεται έντονα. Οι τεκτονικές πλάκες των κοινωνικών τάξεων συγκρούονται με πάταγο. Αλλά ποιος θα εκφράσει πολιτικά τη νέα κατάσταση; Ποιος θα εκφράσει τους «μικρομεσαίους»; Κανείς, γιατί οι μεσαίες τάξεις είναι πλέον διαλυμένες. Οι «πάνω», επί της ουσίας η νέα διαπλοκή, η οποία συνεργάζεται με την τρόικα, εκφράζεται από τα κυβερνητικά κόμματα. Υπάρχει ο πρόδηλος φόβος η διαλυμένη κοινωνία στην Ελλάδα αλλά και στις άλλες χώρες της Ευρώπης να εκφραστεί από το ακραία φασιστικά πολιτικά μορφώματα, τα οποία σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις είναι τα μόνα που ανέρχονται στις προτιμήσεις των απελπισμένων πολιτών. Αυτή η εξέλιξη θα σημάνει το απόλυτο δράμα για την Ελλάδα και την Ευρώπη.

Είναι ηλίθιοι

Κάνει τις πολιτικές δηλώσεις του και το ύφος του στάζει μίσος και αίμα. Το λευκό πρόσωπό του έχει αλλοιωθεί από τη διαστροφή της ψυχής του και παραπέμπει σε ύαινα. Θυμάμαι εκείνη τη γυναίκα στην αρχαιότητα που όταν οι δικαστές την κατηγόρησαν για την αγάπη της προς τον Αλκιβιάδη, εκείνη απάντησε «γεννήθηκα για ν’ αγαπώ κι όχι να μισώ». Κι όμως ο νέος πολιτικός μισεί τους μετανάστες, μισεί τους άλλους, τους ξένους, μισεί τους 54 ανθρώπους από τη φλεγόμενη Ερυθραία, που έσβησαν μαρτυρικά στη θάλασσα καθώς προσπαθούσαν να περάσουν απέναντι για να σωθούν. Την ίδια ώρα αυτό το «λευκό» πολιτικό πρόσωπο με την κατάμαυρη ψυχή δηλώνει χριστιανός, δηλώνει δηλαδή την πίστη του στην Αγάπη! Αλλά αυτή δεν είναι αγάπη, είναι ρατσισμός και φασισμός. Γιατί ή αγαπάς τον άνθρωπο γενικά ή δεν αγαπάς κανέναν. Γιατί η αγάπη δεν έχει σύνορα, δεν έχει φυλή, δεν έχει όρια, δεν έχει αποστάσεις, αλλιώς είναι υποκρισία. Αγάπη είναι να βλέπεις τους ανθρακωρύχους της βόρειας Ισπανίας, «τα μαύρα πρόσωπα», όπως τα είπαν, να φθάνουν μετά από είκοσι μέρες πορείας στη Μαδρίτη και να κλαις. Ακριβώς, όπως έκλαιγαν οι δεκάδες χιλιάδες των μαδριλένων που τους υποδέχτηκαν. Και έβλεπες μέσα από το πλήθος των δακρύων να φέγγει από μέσα η ψυχή, να φέγγουν τα ορυχεία, να ανθίζουν οι πέτρες και να συναντιούνται οι άνθρωποι. Ναι, ο πόνος της άγριας λιτότητας μας κάνει αδέρφια. Ο πόνος της ανεργίας και της φτώχειας μιας κάνει ομόαιμους αδερφούς. Και όταν αυτό γίνεται αντιληπτό, τότε αλλάζει ποιοτικά ο συσχετισμός δυνάμεων και τίποτα δεν μας νικά. Η αλαζονεία, ο κυνισμός, ο εγωτισμός, ο απύθμενος ναρκισσισμός, η εμπάθεια και το μίσος δεν πνίγουν πια εμάς αλλά καθώς γίνονται αυτεπίστροφα, πνίγουν αυτούς από τους οποίους εκπορεύονται. Γι’ αυτό ας το καταλάβουν πριν να είναι αργά, τα υπόγεια ρεύματα από το Γιβραλτάρ ως το Αιγαίο φουσκώνουν και αν συνεχιστεί η ίδια βάρβαρη πολιτική θα γίνουν τσουνάμι που θα καταστρέψει τα εργοστάσια του τρόμου και του ελέγχου, που θα ανατρέψει το υφιστάμενο status quo. Δυστυχώς, για άλλη μία φορά κανείς δεν λαμβάνει υπόψη τις προειδοποιήσεις. Κι αυτή θα είναι η τελευταία φορά τόσο για το ελληνικό όσο και για το βορειο-ευρωπαϊκό κατεστημένο. Οι λαοί στενάζουν, η ανεργία αναμένεται να φθάσει στην ευρωζώνη στα 22 εκατομμύρια. Όλες αυτές οι στρατιές των απελπισμένων δεν θα μπορέσουν να αναχαιτισθούν από κανέναν έλεγχο των ΜΜΕ και της κρατικής τηλεόρασης, από καμία προπαγάνδα, από κανένα μπάτσο στο κεφάλι των ανθρώπων, από κανένα διαμορφωτή της κοινής γνώμης και από κανένα δημοσιογράφο ή επικοινωνιακό επιτελείο. Όσοι νομίζουν ότι μπορούν να ελέγξουν επικοινωνιακά τη φοβερή δυστυχία, μάλλον είναι ηλίθιοι.

Ο χειμώνας θα ντυθεί οργή

Μία κοινωνία σε κατάσταση απελπισίας. Έντεκα εκατομμύρια άνθρωποι σε απόγνωση-πλην ορισμένων. Στο 23,6% η ανεργία. Χιλιάδες λουκέτα παντού. Ογδόντα απόπειρες αυτοκτονίας στις πρώτες οκτώ μέρες του Ιουλίου. Οκτώ θάνατοι. Ένας κάθε μέρα. Κι ελπίδα πουθενά. Χωρίς μία ανάσα. Αυτό ήταν το καθολικό αίτημα. Αυτό χρησιμοποίησαν προεκλογικά αλλά και από το βήμα της νέας Βουλής πολλοί εκπρόσωποι του λαού, ψηφοθηρώντας. Αντί ανάσας, όμως, έχουμε περισσότερο σφίξιμο της θηλιάς στο λαιμό με τα νέα έκτακτα μέτρα των 3 δισεκατομμυρίων που προανήγγειλε ο υπουργός επί των Οικονομικών Γ. Στουρνάρας. Ήταν «ανελαστικοί» οι εταίροι μας, δήλωσε ο υπουργός. Μα τους δοκίμασε, τους πίεσε, τους εξήγησε ότι η ελληνική κοινωνία και η αγορά πνέουν τα λοίσθια, ότι χρειάζεται να αναπνεύσουν; Εμείς, εκείνο που διαπιστώσαμε μέσω των τηλεοπτικών εικόνων ήταν η ανελαστική στάση προσοχής του κ. Στουρνάρα ενώπιον του κ. Σόιμπλε. Αλλά τίνος πολιτική, άραγε, εφαρμόζει ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών, της ελληνικής κυβέρνησης ή των δανειστών; Εκτός αν κυβέρνηση και δανειστές έχουν πλέον την ίδια πολιτική, αν δηλαδή έχουμε μία υπαναχώρηση, άλλως πως «κωλοτούμπα», η οποία θα καταχωρισθεί στο ταμείο της γνωστής αναντιστοιχίας προεκλογικών λόγων και μετεκλογικών έργων. Κι επειδή η καλή ή η κακή μέρα από το πρωί φαίνονται, κανείς δεν μπορεί να αντέξει μία πολιτική πνιγμονής, όταν, μάλιστα, ήλπισε και ψήφισε την υπόσχεση της ανάσας. Γι’ αυτό οι αντιδράσεις αγανάκτησης των πολιτών, όσων δεν κατευθύνονται στην αυτοχειρία, θα είναι τρομερές. Πολιτικά η ΝΔ θα υποστεί την καθίζηση –ου μην και διάλυση- που υπέστη το ΠΑΣΟΚ, αφού η πολιτική του Μνημονίου θα έχει ήδη διαλύσει την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Κι αυτό δεν θα μπορέσουν να το αποτρέψουν ούτε ο φοβερός κανιβαλισμός εναντίον προσώπων που διαφωνούν ούτε τα μέσα της διαπλοκής που επιχαίρουν ανοιχτά για τις παραιτήσεις όσων έχουν το θάρρος να ζητούν τη στοίχιση των λόγων με τα έργα. Κάποιοι στιγμή οι Έλληνες αντί να αυτοκτονούν, θα προσανατολίσουν τη βία τους σ’ αυτούς που επαναλαμβάνουν σαν τραγωδία τη φάρσα της κυβέρνησης των ανεκδιήγητων Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου. Γι’ αυτό προτείνουμε στα μέλη της κυβέρνησης να βγουν από τους πύργους τους, από τα ευτυχισμένα προάστιά τους, από τα προστατευμένα κυβερνητικά κτίρια και το Κοινοβούλιο κι ας κυκλοφορήσουν λίγο στις γειτονιές της άγριας φτώχιας, της ανεργίας και συγχρόνως της πιο εκτεταμένης εγκληματικότητας, και θα αντιληφθούν ότι η ζωή αυτή δεν αντέχεται, έτσι όπως την έχουν καταντήσει, ότι η απελπισία είναι απερίγραπτη, φοβερή. Μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο, ίσως καταλάβουν ότι πάνω από τους αριθμούς και τα κέρδη των τραπεζών του Σίτι, της Νέας Υόρκης και της Φρανκφούρτης, πάνω από τους δανειστές και τα νεοφιλελεύθερα γεράκια του Βερολίνου και πάνω από τον κυνισμό της σάπιας παλαιάς και νέας ελληνικής διαπλοκής είναι οι άνθρωποι, είναι οι ψυχές. Και τίποτα μπροστά στις υπάρξεις αυτές δεν μπορεί να είναι ανελαστικό. Γι’ αυτό δώστε ανάσα, ελπίδα. Διαφορετικά ο χειμώνας θα ντυθεί με μία άγρια οργή, που δεν θα έχετε αντιμετωπίσει ποτέ ξανά.

Αλληλο-κανιβαλισμός

Η μετανάστευση δεν θα γίνεται πλέον προς την Ελλάδα, αλλά από την Ελλάδα προς την Ευρώπη. Και μετανάστες θα είμαστε εμείς και τα παιδιά μας. Η πρόβλεψη ανήκει στον ΟΟΣΑ, στον παγκόσμιο Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, η μελέτη του οποίου επισημαίνει την επιβράδυνση της οικονομικής δραστηριότητας, την ανάγκη αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στα 69 χρόνια και τη διαφαινόμενη μετανάστευση Ελλήνων και Ισπανών προς τη Γερμανία! Η ξενότητα αρχίζει να μας κατοικεί εκ νέου, να μας αλλάζει ρόλο, καθώς γινόμαστε οι ίδιοι μετανάστες και απόκληροι. Θυμάμαι τη μάνα του Βιζυηνού που καλοδεχόταν κάθε ξένο που περνούσε από το φτωχικό της, γιατί ήθελε έτσι να φέρνονται και στο δικό της παιδί που βρίσκονταν στην ξενιτιά. Όμως, τι καλό μπορούμε να βγάλουμε, τελικά, από την άφατη οδύνη που κατακλύζει την ελληνική κοινωνία; Αδερφοσύνη. Να ξανααδερφωθούμε με συνδετικό ιστό τον πόνο, τη συμπόνια, την αλληλεγύη, το συμπάσχειν. Το μίσος που προτείνουν οι φανατικοί και οι… «καθαροί» δεν είναι η λύση, αλλά η προϋπόθεση για την τελική διάλυση της ελληνικής κοινωνίας μέσω ενός άγριου και κανιβαλικού εμφυλίου. Κάνουν λάθος όσοι νομίζουν ότι μπορεί να έχουν πολιτικά αποτελέσματα με διαρροές οχετών και λάσπης εναντίον προσώπων. Τόνοι συκοφαντίας και επικοινωνιακών τεχνασμάτων δεν μπορούν να καλύψουν τη σημερινή πραγματικότητα. Κάποτε, στους καιρούς της ευημερίας –τεχνητής, δανεικής ή μη- αυτό μπορούσε να συμβεί, τώρα όχι. Η ανεργία και η πείνα δεν ξεγελιούνται. Ο μόνος πλούτος της φτώχιας είναι η ειλικρίνεια και η συμπάθεια. Από αυτά έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία. Και από συλλογικότητα. Όχι από τον αποτυχημένο εγωτισμό της δυτικής νεωτερικότητας που διαλαλούν κάποιοι εγχώριοι ψιττακοί και τελάληδες, αλλά την παραδοσιακή και, συγχρόνως, σύγχρονη ελληνική συλλογικότητα, το αγαπητικό ελληνικό Εμείς, όπου το άτομο βρίσκει χώρο και υγρασία για ν’ ανθίσει. Μια κοινωνική και πολιτισμική κινητοποίηση σ’ αυτή τη βάση χρειάζεται ο ελληνικός λαός. Όχι στα πανηγύρια, όπου ενδεχομένως ανασυστήνεται η μνήμη, κατά τον υφυπουργό, αλλά στην καθημερινή ζωή. Γιατί ο πολιτισμός εγγράφεται παντού, είναι μέσα σ’ όλα, είναι η στάση του σώματος, οι χειρονομίες, οι ενδυμασίες, η έκφραση του προσώπου, ολόκληρη η εξωτερική συμπεριφορά, είναι το πώς τρως, αφοδεύεις, συνουσιάζεσαι, πλένεσαι, το πως οδηγείς, το πως μιλάς, όλα αυτά κι άλλα πολλά συνιστούν πολιτισμικές, τουτέστιν κοινωνικές και ιστορικές λειτουργίες. Αυτά πρέπει να τα δούμε στη σημερινή συνθήκη της ζωής μας σαν αυτοκριτική και σαν επαναξιολόγηση. Χωρίς να λησμονούμε ότι η πολιτιστική διαδικασία ενσωματώνει και τους κοινωνικούς περιορισμούς και τους κανόνες, δηλαδή μία συμβολική τάξη αλλά και τα όρια της δικής μας ελευθερίας απ’ όπου αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Υπ’ αυτή την οπτική, ο πολιτισμός είναι συνυφασμένος άρρηκτα με την πολιτική και τη δημοκρατία, με τη δημοκρατία στις καθημερινές κοινωνικές σχέσεις και στη συμπεριφορά μας. Σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο επαναξιολόγησης και οροθέτησης μπορούμε να ξανασηκωθούμε και να παλέψουμε αποτελεσματικά. Αλλιώς θα αλληλοκανιβαλιζόμαστε!

Σκοταδισμός

Όλα για πούλημα. Για πούλημα τα λιμάνια, ο αέρας, το νερό. Για πούλημα και ο κλοσάρ-άγιος της Κυψέλης που προβλέπει το… Χρηματιστήριο. Για πούλημα, προπάντων, ο μοναχός Παΐσιος και πλήθος άλλοι μοναχοί και ιερωμένοι που η ερημία και η κένωση του Εγώ μέσω της ασκητείας τους τροφοδότησε τους μύθους τους. Όλα, προφητείες, επαληθεύσεις προφητειών πωλούνται σε συσκευασία cd! Χειρομάντες, μέντιουμ, χαρτορίχτρες, όλοι κι όλες στο μεϊντάνι για να απαλύνουν στην απελπισία του κόσμου, που θέλει από κάπου να κρατηθεί, κάπου να ελπίσει για να μη δέσει μια θηλιά στο λαιμό του ή για να μην πέσει από το μπαλκόνι. Από αυτή την οπτική γωνία, της σωτηρίας δηλαδή των αδύναμων ανθρώπων, η δαιμονοπληξία, ο σκοταδισμός, η συνωμοσιολογία, οι προλήψεις, οι πίστεις, όλα γίνονται δεκτά από τους πραγματιστές, οι οποίοι κρίνουν πάντα εκ του αποτελέσματος. Αυτά, όμως, ως ένα σημείο, γιατί ήδη στην Ελλάδα κάποιοι κερδίζουν από τη κρίση τόσο μέσω της συνεργασίας τους με τους τροϊκανούς όσο και μέσω της εκμετάλλευσης της απελπισίας των ανθρώπων, μέσω, δηλαδή, της πώλησης μεταφυσικής ελπίδας. Αλλά όλοι αυτοί αποτελειώνουν την ελληνική κοινωνία, διαφθείροντας τον ορθολογικό τρόπο σκέψης και δίνοντας τη χαριστική βολή στο Διαφωτισμό. Εν άλλοις λόγοις, η ελληνική κοινωνία αντί να κινητοποιηθεί για να ξεφύγει δημιουργικά από την κρίση, αποχαυνώνεται αναμένοντας το προβλεπόμενο από το… κισμέτ. Για να καταστεί πρόδηλο κατ’ αυτό τον τρόπο ότι το εκκρεμές κινείται κι εδώ, όπως στις ΗΠΑ, από την πίστη προς την πίστωση και τούμπαλιν, ότι οι διαφθορείς του Ορθού Λόγου είναι αυτοί οι οποίοι στην πραγματικότητα υπηρετούν στους ξένους και εγχώριους επικυρίαρχους. Κι είναι τρομερό ότι όλοι μιλούν, πλέον, ακόμα και τα παιδιά μας, όχι με όρους αιτίας και αποτελέσματος, αλλά με όρους προδιαγεγραμμένης «μοίρας»! Η ίδια η Ιστορία μυστικοποιείται, η απολυτότητα κυριαρχεί και ο φανατισμός γίνεται πολιτικός φασισμός, αρνούμενος την αντίθετη άποψη και θέση, αρνούμενος την αμφιβολία. Ο καθένας με τη μεταφυσική απολυτότητα της υποκειμενικής αλήθειας του και με τις αντικειμενικές αρχές τις απαραίτητες για την κοινωνική συμφωνία να έχουν εκλείψει, πορεύεται πανέτοιμος για τον κοινωνικό εμφύλιο. Σ’ αυτό το σκοταδιστικό πλαίσιο ο άνθρωπος που σκέφτεται και αντιστέκεται, τελεί υπό πλήρη αμετροέπεια, μια αμετροέπεια που δεν ερμηνεύεται πια στην εποχή μας ως «ιεροσυλία», ως ύβρις, αλλά σαν κρούσμα της «παράνοιάς» του. Γι’ αυτό όσοι θεωρούν ως αιτίες τις κρίσης το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και την υπερσυσσώρευση κερδών, εκείνοι που δηλώνουν ότι τα μέτρα λιτότητας βαθαίνουν την ύφεση και την εξαθλίωση των εργαζομένων και των συνταξιούχων, όλοι αυτοί θα εξοστρακίζονται, παρά τη λογική και εν τοις πράγμασι επαλήθευσή τους. Από εδώ αρχίζουν να εμφανίζονται ένα-ένα τα διαγνωστικά στοιχεία της «παράνοιας» που θα επιτύχουν τον εξοστρακισμό και τον αποκλεισμό ή τον εγκλεισμό του ετερόδοξου. Κι αν ο ετερόδοξος δεν καταλήξει στην εξήγηση του Παΐσιου, τότε τον περιμένει η απελπισία και η αυτοχειρία. Συνεπώς, ο ανορθολογισμός σώζει βραχυπρόθεσμα και ατομικά αλλά καταστρέφει την ελληνική κοινωνία μεσοπρόθεσμα και συλλογικά. Εντέλει, για ποιο λόγο γίνονται όλα αυτά; Για να μη καταλαβαίνουν οι εργαζόμενοι και για να αποκρύπτονται οι πραγματικοί ένοχοι. Ομοίως συσκοτίζεται αυτό που συνδέει τους γραφιάδες –δημοσιογράφους, αρθρογράφους, λογογράφους, συγγραφείς- με το χρήμα.

Απόρριψη

Η αίτηση απορρίφθηκε γιατί «οι προδιαγραφές της φωτογραφίας ήταν λανθασμένες(ελλιπής φωτισμός)»! Κάποιοι μιλούν για γραφειοκρατία, καθώς στην υπόθεση υπεισέρχεται ο υποκειμενικός παράγοντας. Και η ταλαιπωρία; Ποιος πληρώνει τις εργατο-ώρες, αλλά πάνω απ’ όλα την ψυχική οδύνη της απόρριψης. Κι αν δεν πετύχει κι αυτή η φωτογραφία; Το ταξίδι τίθεται εν αμφιβόλω. Υπομονή λέει στον προθάλαμο αναμονής ο κύριος με το λευκό μουστάκι και τα αθλητικά παπούτσια. «Υπομονή, όχι απελπισία, και αντίδραση σε λογικά όρια»! Τι σημαίνει αντίδραση σε λελογισμένα όρια; Να μη στρέφεσαι εναντίον του εαυτού σου, να μην ενδοβάλλεις την ενοχή, αυτή που οι «πάνω» μας δημιουργούν, εν προκειμένω η γραφειοκρατία, δηλαδή ένα άγνωστος νεαρός αστυφύλακας σ’ ένα δωμάτιο που πρέπει να εγκρίνει και να απορρίψει οπωσδήποτε έναν ορισμένο αριθμό αιτήσεων ώστε να δικαιολογήσει τη θέση του. «Ψυχραιμία», επιμένει ο μυστακοφόρος «συν-ουρίτης»(από το συν-άδελφος και «ουρά»). Πήγαινε, λοιπόν, ξανά στην εφορία, ξανά στον φωτογράφο και επέστρεψε στην υπηρεσία στο Χαϊδάρι για να υποβάλλεις εκ νέου την αίτηση. Όλα παραπέμπουν στους «ουροβόρους» του Μονταλμπάν, σ’ αυτούς που κυνηγούν την ουρά τους, όπως τα φίδια. Γυρίζουμε γύρω γύρω, περιστρεφόμαστε από απόρριψη σε απόρριψη, από γραφειοκράτη σε γραφειοκράτη, από μηχανισμό σε μηχανισμό, από απανθρωπιά σε απανθρωπιά. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας, η απανθρωπιά, ο παροξυσμός της αδιαφορίας για τον άλλο, της αυτοχειριαστικής για τον ίδιο μας τελικά τον εαυτό, αφού καθόμαστε όλοι στο ίδιο κλαδί. Αντίδραση σε λογικά όρια, επιμένει ο φίλος. Όμως και η λογική έχει τα όριά της. Έτσι, κάτι μικρό, μια σταγόνα κάνει το ποτήρι να ξεχειλίσει, ένα άχυρο κάνει να σπάσει η πλάτη της καμήλας. Τότε τα στιμόνια των νευροδιαβιβαστών σπάνε. Κι αν δεν υπάρξει πολιτικός τρόπος διοχέτευσης και οργάνωσης της οργής, η αγανάκτηση γίνεται θρόμβος που κάνει την ψυχή να εκραγεί. Σήμερα, εξάλλου, δεν υφίσταται ο διάλογος του παράλογου και του τραγικού, όπως συνέβαινε στην κλασσική εποχή. Αλλά γιατί τόση οδύνη, τόσος φόβος, τόση τρέλα; Καταλήγω ότι μπορεί κανείς να αντιστοιχίσει τα επικρατούντα είδη τρέλας στους ανθρώπους με την κρατούσα τρέλα του πολιτισμού της εποχής μας. Δεν είναι ίσως τυχαίο ότι η κυρίαρχη μορφή «τρέλας» σήμερα είναι η μανιοκατάθλιψη (διπολική διαταραχή) που αντιστοιχεί στην τρέλα του σύγχρονου πολιτισμού, που είναι ο «μανιακός καπιταλισμός», αυτό το «συμφέρον» των επιθυμιών που μας αλλοτριώνει και μας ξεριζώνει, που είναι η απόσπαση του ανθρώπου από τη φύση και τη φύση του. Οι άγριοι ήταν φυσικοί, οι πολιτισμένοι δεν είμαστε. Κάποτε η ύπαρξη μπορεί να συγκλονιζόταν από βαθύτατους φόβους, αλλά δεν ήταν προβληματική: ο άνθρωπος αναγνώριζε τη φυσική του θέση μέσα στην αμετακίνητη και αδιαμφισβήτητη ιεραρχία των όντων και των πραγμάτων, σήμερα όμως τίθεται πέρα και πάνω (ως επιθυμία) από τη φύση και σε λίγο και από τη φύση του. Η ανθρώπινη ιστορία στο εξής θα είναι μια ιστορία των επιθυμούμενων επιθυμιών, μια ιστορία κατάκτησης της φύσης (μέσω της επινόησης της «προόδου») και της επιθυμίας των άλλων. Έτσι, ο άνθρωπος γίνεται θεός στη θέση του Θεού. Γι’ αυτό οι διθύραμβοι για το «σωματίδιο του Θεού». Όμως αυτή η φαντασίωση καταπίπτει μπροστά στην έσχατη ματαίωση, μπροστά στο μαύρο τίποτα, μπροστά στην τελική μας απόρριψη ως υπάρξεων.

Το αρνητικό σωματίδιο του Θεού

Οι φυσικοί του CERN μένουν έκθαμβοι μπροστά στα αποτελέσματα του μεγάλου πειράματός τους για την αναζήτηση της θεμελιώδους δομής της ύλης, το μποζόνιο Χιγκς, αυτό που αποκάλεσαν και «σωματίδιο του Θεού». Μια θάλασσα από ιξώδες υγρό, μία «κόλα», από την οποία καθώς περνούν τα σωματίδια, επιβραδύνονται και αποκτούν μάζα. Κάθε πυρήνας του ατόμου διαθέτει αυτό το «υγρό», αυτό που κάνει δυνατή την ύπαρξη της ζωής, λένε οι επιστήμονες. Να, λοιπόν, ότι μοιάζει να επιβεβαιώνονται κι αυτοί που θεωρούν ως βασικό στοιχείο διατήρησης της ζωής τους ενωτικούς χυμούς της Αγάπης, του έρωτα, δηλαδή τη βασική ροπή προσκόλλησης με τον Άλλον. Την ώρα, όμως, που η επιστήμη αποκαλύπτει τον τρόπο αναπαραγωγής της ζωής μέσω του «σωματιδίου του Θεού», οι άνθρωποι ξεχνούν τη ροπή προσκόλλησης, την Αγάπη, καθώς εκατοντάδες χιλιάδες υπάρξεις, εκατομμύρια παιδιά παραμένουν στο έλεος του Θεού. Τα τελευταία μαζί και οι γονείς τους θεωρούνται περιττοί, είναι οι αναλώσιμοι του συστήματος, ρυθμισμένου ή αρρύθμιστου, είναι τα θύματα της δικτατορίας των αγορών, η «ουσία» ενός κανιβαλικού πολιτισμού που ξεδιψάει μόνο με θάνατο, που πίνει το «νέκταρ» της αέναης συσσώρευσης κερδών από το κρανίο των δολοφονημένων. Ποια σχέση έχει αυτός ο πολιτισμός της Δύναμης, της επικράτησης του ισχυρότερου, με τον πολιτισμό της Αγάπης, της Αλληλεγγύης και της συμπόνιας; Καμία. Ποια σχέση έχει Αυτός που αποποιήθηκε τη Δύναμή του, αξιώνοντας τους απόκληρους και τους καταφρονεμένους, με όσους σήμερα τον επικαλούνται από το ύψος των θρόνων της συμβολικής ή της πραγματικής τους εξουσίας; Καμία. Το σώμα-ψυχή, ο άνθρωπος γενικά συρρικνώνεται σε μία δομή πληροφοριών. Τα άλλα, ο έρωτας, η αγάπη κατέστησαν απλές διεγέρσεις, απλές διευθετήσεις αναγκών. Όλα ολοκληρώνονται χωρίς επαφή, χωρίς κανείς να αγγίξει κανέναν. Ακόμη και η επαφή με τα μάτια απαγορεύεται, καθώς παραβιάζει το σύμφωνο μη επαφής. Το παν είναι η σκέψη, το παιγνίδι με τη σκέψη, η σκέψη έξω από τα όρια, η επίθεση στα όρια της αντιληπτικής ικανότητας, η σπέκουλα στο κενό, η απεριόριστη συσσώρευση, η επιταχυνόμενη πορεία προς την άβυσσο. Το μίσος είναι το μόνο που καταφέρνει να βρει ο απόκληρος για παρηγοριά. Γιατί καθώς μισεί γίνεται «κάτι», όπως οι τρομοκράτες. Θέλει να σκοτώσει για να αξίζει κάτι και η δική του ζωή. Μόνο στο θάνατο μπορεί να δει το πρόσωπό του. Στο θάνατο του άλλου, γιατί ο δικός του έχει επισυμβεί. Σκοτώνει για να μη σκοτωθεί, όπως τόσοι και τόσοι στις μέρες μας. Στην Καρλσρούη σκότωσε τον δικαστικό κλητήρα, που του ενεχείρισε την έξωση, στο Γαλάτσι σκοτώθηκε ο ίδιος. Η βία εδώ ενδοβάλλεται εκεί εκβάλλεται εναντίον του άλλου. Και στις δύο περιπτώσεις το «σωματίδιο του Θεού» ελλείπει. Η Αγάπη και η συμπόνια ελλείπουν. Ίσως μαζί με το θετικό Μποζόνιο του Χιγκς να υπάρχει κι ένα αρνητικό Μποζόνιο, ένα σωματίδιο του μίσους και της καταστροφής!

Χειραγώγηση

«Είμαι υπέρ της ελεύθερης αγοράς» είπε. Αλλά ποια ελεύθερη αγορά εννοεί; Αυτή η οποία τον υποχρέωσε να κλείσει τη μικρή του επιχείρηση; Αυτή που αντί κανόνων έχει έναν και μοναδικό κανόνα, τον κανόνα της ζούγκλας όπου επικρατεί ο ισχυρότερος και το κράτος Λεβιάθαν; Ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας, που μου μιλάει, αυτός που πριν ήταν στο φως και τώρα είναι αόρατος, καθότι άνεργος, αδυνατεί να αντιληφθεί τι του έχει συμβεί. Ακόμη κι όταν του αναφέρεις το σκάνδαλο χειραγώγησης των επιτοκίων εσωτερικού δανεισμού από την Barclays, δηλαδή την τεχνητή αυξομείωση των επιτοκίων ανάλογα με την έκβαση της οικονομικής κρίσης, δεν θέλει να καταλάβει, επιμένοντας ότι έτσι είναι «η ελεύθερη αγορά»! Μόνο που η παραπάνω ενέργεια προσπόρισε κέρδη δισεκατομμυρίων στην Barclays Capital, τον επενδυτικό βραχίονα της τράπεζας Barclays, αποδεικνύοντας αυτό που καιρό τώρα υποστηρίζουμε, δηλαδή ότι η κρίση μετακυλύεται στην περιφέρεια και πως η Ελλάδα δεν είναι παρά ένα «εφέ», ένα τρυκ που διαμορφώνεται με τη συμβολή των οίκων αξιολόγησης έτσι ώστε να δημιουργηθεί το κατάλληλο ψυχολογικό κλίμα για να αυξηθούν τα επιτόκια, όπως οι τυφώνες προ καιρού αύξαναν τρομακτικά τις τιμές του πετρελαίου, δημιουργώντας κατάσταση σοκ στην παγκόσμια οικονομία. Αλλά έτσι «δουλεύει» το χρηματοπιστωτικό σύστημα και ο καπιταλισμός-καζίνο από τη δεκαετία του 1980, όταν πολύ μεγάλο μέρος του τραπεζικού κεφαλαίου αποσυνδέθηκε πλήρως από την πραγματική οικονομία και στράφηκε προς το εύκολο χρήμα των τοξικών ομολόγων καθώς και στη χειραγώγηση της αγοράς. Πίσω από τη Barclays υπάρχουν πολές ακόμα μεγα-τράπεζες που κάνουν τα ίδια. Όμως, ο ιδεοληπτικός μικρομεσαίος Έλληνας επιχειρηματίας εμμένει στην «ελεύθερη αγορά», εννοώντας προφανώς όχι αυτή που βιώνουμε σκληρά σήμερα, αλλά αυτή που έχει κανόνες και ηθικά όρια, δηλαδή μία αγορά που πλέον δεν υφίσταται. Αλλά δεν είναι μόνο ο συμπατριώτης μας, είναι και αξιωματούχοι της ΕΕ οι οποίοι παρά το νεοφιλελευθερισμό τους εξανίστανται για τα σκάνδαλα χειραγώγησης της αγοράς που μαστίζουν τον τραπεζικό τομέα. Αναφερόμαστε στον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Χ. Μπαρόζο, ο οποίος μιλώντας σε ευρωβουλευτές είπε ότι «Για άλλη μια φορά, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ριψοκίνδυνες συναλλαγές και χειραγώγηση της αγοράς… Είδαμε για άλλη μια φορά τους τελευταίους μήνες και τις τελευταίες εβδομάδες -στις Ηνωμένες Πολιτείες και στην Ευρώπη, σε ορισμένους από τους μεγαλύτερους χρηματοοικονομικούς θεσμούς- ότι οι πρακτικές οι οποίες τροφοδότησαν την χρηματοοικονομική κρίση δεν έχουν ακόμα εξαλειφθεί από τον τομέα». Ποια άλλη μαρτυρία χρειαζόμαστε για να αντιληφθούμε ποιος ευθύνεται για την κρίση; Γιατί όμως ο κ. Μπαρόζο και οι συν αυτώ επιμένουν να σώζουν τις τράπεζες σε βάρος των φορολογούμενων πολιτών που έχουν φθάσει σε σημεία έσχατης εξαθλίωσης; Ήδη η Γαλλία, η Ισπανία και η Ιταλία ακολουθούν το δρόμο της άγριας λιτότητας της Ελλάδας. Ίσως γιατί κάποιοι είναι τυφλωμένοι από τη νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία τους και δεν μπορούν να καταλάβουν ότι η αγορά λειτουργεί με όρους ζούγκλας, ότι ο σκορπιός, το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο σκοτώνει το βάτραχο, την πραγματική οικονομία, που τον περνάει στην πλάτη της στην άλλη όχθη του ποταμού, γιατί ο σκορπιός δεν μπορεί να ξεφύγει από την αυτοκαταστροφική φύση του.

Οι Έλληνες, ο μεγάλος Άλλος, όπως οι Εβραίοι

Ποιος ευθύνεται για την οικονομική κρίση; Η Ελλάδα διατείνονται οι Μέρκελ και Σόιμπλε. Για την ακρίβεια, ένας διεφθαρμένος λαός, οι… Έλληνες, οι οποίοι διαδραματίζουν σήμερα για τους Γερμανούς το ρόλο του «μεγάλου Άλλου», του μεγάλου εχθρού, όπως ακριβώς ήταν γι’ αυτούς οι Εβραίοι στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Ήδη ο πολιτισμικός ρατσισμός εναντίον των Ελλήνων είναι φοβερός στη Γερμανία. Σύμφωνα μ’ αυτόν για όλα τα δεινά της Ευρώπης ευθύνονται οι Έλληνες, όπως οι μετανάστες φταίνε για όλα τα δεινά των Ελλήνων σύμφωνα με τους εν Ελλάδι νέο-ναζί. Ποιος, όμως, είναι ο διαφθορέας των διεφθαρμένων; Ποιος, άραγε, δωροδόκησε κόμματα και πολιτικούς για να λάβει έργα(Ζίμενς, υποβρύχια, στρατιωτικά πούλμαν κ. ά.); Είναι πλέον παγκοίνως γνωστό πως αυτοί ήταν Γερμανοί επιχειρηματίες. Μάλιστα, το γερμανικό κράτος και η Δικαιοσύνη του προστατεύουν τους «ανθρώπους» τους, όπως ο Χριστοφοράκος, που συνετέλεσαν στη διαμόρφωση της διαφθοράς στη χώρα μας. Κι αυτό δεν συνέβη μόνο στην Ελλάδα εκ μέρους των Γερμανών, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο. Αλλά ούτε οι διαφθορείς είναι οι τελικοί υπεύθυνοι για την κρίση. Πίσω και απ’ αυτούς βρίσκεται η επιδίωξη του ύψιστου οφέλους, το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος. Αυτό φέρει εγγενώς μαζί του τη διαφθορά όπως το σύννεφο φέρει τη βροχή. Υπ’ αυτή την οπτική, σε εθνικό επίπεδο η Γερμανία ευθύνεται για την ευρωπαϊκή κρίση, καθώς τα ελλείμματα του Νότου είναι τα δικά της πλεονάσματα. Γενικά, η ύφεση της παγκόσμιας οικονομίας πληρώνεται από περιφερειακές χώρες και λαούς, δηλαδή από τους Έλληνες, τους Κογκολέζους, τους ασιάτες, τους Παπούα, απ’ όλους. Με άλλα λόγια, η κρίση μετακυλύεται στους «κάτω», και ο τελευταίος «πάει στο διάβολο» σύμφωνα με αυτό το παιγνίδι του τζόγου του καπιταλισμού-καζίνο, όπως έλεγε ο Γκαλμπρέηθ. Αυτός είναι ο καπιταλισμός της καταστροφής. Όχι όπως τον ανέφερε ο Σουμπέτερ (δημιουργική καταστροφή υγιών επιχειρήσεων), αλλά όπως τον περιγράφει η Naomi Klein (The Shock Doctrine. The Rise of Disaster Capitalism). Το αξίωμα της Klein είναι πως πολλές κοινωνίες, εξουθενωμένες από φυσικές, πολεμικές, ή άλλες καταστροφές, όπως ας πούμε η άγρια πολιτική λιτότητας που επέβαλλαν στην Ελλάδα, καταστρέφοντας την ελληνική οικονομία και κοινωνία, γίνονται το πεδίο εκμετάλλευσης από «άρπαγες» επενδυτές. Μπορούμε να αποφύγουμε αυτό το κανιβαλικό όργιο εναντίον της χώρας μας; Μόνο αν υπάρξει εθνική και κοινωνική πανστρατιά, όπου δεν θα υπάρχουν αυτοί που ζημιώνονται κι αυτοί που ωφελούνται από την κρίση, αλλά τόσο οι «πάνω» όσο και οι «κάτω» θα συμμετέχουν κατ’ αναλογία του έχει τους στα βάρη και τις θυσίες. Μόνο έτσι θα δημιουργηθεί εθνικό φρόνημα και ομόθυμη άμυνα όλων των Ελλήνων απέναντι στην πρωτοφανή επίθεση από τη Γερμανική «ιερή συμμαχία».

Σώζουν τις τράπεζες, σκοτώνουν τους ανθρώπους

Οι τράπεζες σώθηκαν, αλλά όχι και οι άνθρωποι. Ένας ακόμη, ο συνταξιούχος οικοδόμος στο Γαλάτσι έπεσε, χθες, από τον 3ο όροφο στα πόδια του δικαστικού επιμελητή. Την ίδια μέρα η πολιτική ελίτ της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποφάσισε τη σωτηρία του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος. Όμως, οι πολιτικές λιτότητας θα εξακολουθήσουν να ισχύουν, καθώς τα 120 δις για την ανάπτυξη είναι ψίχουλα, αφού είναι για όλη την Ευρώπη. Έτσι, εκατομμύρια εργαζόμενοι θα συνεχίσουν να υφίστανται την έξωση από τη δουλειά, σε χιλιάδες συνταξιούχους θα κάνουν έξωση από το σπίτι καθώς και από την ίδια τη ζωή. «Δεν μπορώ άλλο, γιατί;, γιατί;» φώναξε ο τραγικός αυτόχειρας, πέφτοντας στο κενό. Αυτό το πελώριο «γιατί;» ενός ανθρώπου που έχτισε σπίτια και σπίτια και στο τέλος του βίου του τον άφησαν χωρίς στέγη. Αλλά οι πολιτικοί φαίνεται πως έχουν πιο σπουδαία προβλήματα από το ενοίκιο ενός συνταξιούχου σε μία συνοικία της Αττικής. Αυτός ο κόσμος στα μάτια τους δεν έχει ψυχή, δεν έχει ανθρώπους, έχει μόνο αριθμούς και data, έχει μόνο τιμές και πίνακες. Αυτοί που δεν έχουν δει ποτέ στα μάτια τους ένα κόκκο σιτάρι αποφασίζουν για την τιμή του, αποφασίζουν για τη ζωή και το θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων από πείνα. Για την ακρίβεια δεν στιμάρουν, απλώς καταδικάζουν, καθώς γι’ αυτούς οι άνθρωποι είναι περιττοί, είναι αόρατοι. Όσο γι’ αυτούς που θεωρούν ότι η απόφαση της Συνόδου Κορυφής είναι μία θετική εξέλιξη και αποτελεί ήττα της Μέρκελ, κάνουν μεγάλο λάθος. Η Γερμανία αντάλλαξε την υποχώρησή της στο θέμα της μη επιβάρυνσης του χρέους των κρατών-μελών της ευρωζώνης (λόγω της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών) με τον εποπτικό έλεγχο του τραπεζικού συστήματος όλων των ευρωπαϊκών χωρών καθώς και των Προϋπολογισμών τους. Αυτό αποτελε εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας στη Γερμανία! Το Τέταρτο Ράιχ, δηλαδή, είναι εδώ. Και δεν χρειάστηκε γι' αυτό ούτε έναν πόλεμο, αλλά την οικονομική επιβολή και επικυριαρχία. Υπάρχει το ενδεχόμενο αλλαγής αυτής της πορείας; Σε ό,τι αφορά στην Ελλάδα είναι αλήθεια ότι μπορούμε να επωφεληθούμε, μειώνοντας τα δάνεια και το χρέος, που έγιναν για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, κατά 50 δις ευρώ. Αυτό, όμως, δεν αρκεί. Η Ελλάδα χρειάζεται ανάπτυξη και η Ευρώπη μια άλλη πολιτική, καθώς η πολιτική που ακολουθείται αυτή τη στιγμή, εξακολουθεί να είναι νεοφιλελεύθερη και να υπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα των Γερμανών και των τραπεζών της Φρανκφούρτης. Γιατί οι υποχωρήσεις του Βερολίνου και η… αλληλεγγύη του γίνονται πάντα με αντάλλαγμα την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας. Αυτό είναι ασφαλώς τουλάχιστον απαράδεκτο. Όσο για τη συμμαχία με τις χώρες του Νότου –για την οποία μιλάμε τόσο καιρό- φαίνεται ότι αυτή επισυμβαίνει χωρίς εμάς. Γι’ αυτό, ας δούμε επιτέλους την ανάπτυξη της συμμαχίας μας με τους νότιους αλλά και όλες τις περιφερειακές δυνάμεις, όπως η Πορτογαλία και η Ιρλανδία, έτσι ώστε η Ευρώπη να ξαναβρεί τους παλιούς της στόχους και τις απεμπολημένες αξίες της και η Ελλάδα μία κάποια ισχύ. Γιατί, το ξαναείπαμε, η έξοδος από την κρίση ή θα είναι ευρωπαϊκή, ή θα είναι, με άλλα λόγια, ισότιμη και θα σέβεται την διιστορική εθνική αξιοπρέπεια και τη ζωή όλων των λαών ή δεν θα υπάρξει.