Μετανάστες

Να άρουμε την απαγόρευση λέξεων, όπως «πατρίδα», «Θεός», «ασφάλεια» δήλωσε, χθες, ο πρόεδρος της ΝΔ. Ποιος έχει θέσει υπό απαγόρευση αυτές τις λέξεις; Ο κ. Σαμαράς αναφέρεται, ασφαλώς, σε μία ορισμένη Αριστερά, η οποία έχει επιβάλλει τη δική της ιδεολογική οπτική στα πράγματα και στις λέξεις. Ισχύει, με άλλα λόγια, αυτό που έλεγε ο Μαλαρμέ, ότι δηλαδή για να αλλάξουμε τον κόσμο πρέπει «να αλλάξουμε τις λέξεις». Μόνο που οι παραπάνω λέξεις δεν τέθηκαν υπό απαγόρευση, αλλά αντικαταστάθηκαν από άλλες "πίστεις", όπως "κόμμα", "προλεταριάτο" κ.ά. Με άλλα λόγια ο καθείς και οι λέξεις του. Γιατί και οι λέξεις έχουν αφεντικά. Μάλιστα, αυτοί που κατέχουν τις λέξεις, την πνευματική εξουσία, οι «ιδιοκτήτες» της γλώσσας επιβάλλουν και τον χαρακτήρα των κοινωνικών σχέσεων, υποβάλλουν τον τρόπο που αγαπάμε, μισούμε, σκεφτόμαστε και ονειρευόμαστε. Αυτός που κατέχει την εξουσία των λέξεων κατέχει την πολιτική ηγεμονία, καθώς μία λέξη, όπως «πατρίδα», μπορεί να είναι το κρίσιμο σημείο συνοχής(της ιδεολογικής διαρραφής σύμφωνα με τον Ζίζεκ) μιας κοινωνίας. Έτσι στην Ελλάδα μετά το 1981 είχαμε αριστερές λέξεις που νομιμοποιούσαν δεξιές πολιτικές! Μόνο που πίσω από την αντιπαράθεση των λέξεων υπάρχει και μία συγκεκριμένη υλική και ιστορική βάση αξιολόγησης. Ναι, η «ασφάλεια» είναι σημαντικό πράγμα. Αλλά όταν αυτή υποκρύπτει τη βίαιη και τυφλή επίθεση εναντίον μεταναστών, τότε μπορεί να εκφραστεί καλύτερα από τους «χρυσαυγίτες». Υπενθυμίζουμε ότι η αντιπαράθεση στη Γαλλία για την «εθνική ταυτότητα», περιορίστηκε, τελικώς, στη μετανάστευση. Κι αυτό όχι γιατί τα πολιτικά κόμματα εξουσίας σκέφτονται την ασφάλεια των πολιτών αλλά γιατί η μετανάστευση είναι το αδύνατο σημείο της Αριστεράς. Δεν είναι τυχαία η αμηχανία της ευρωπαϊκής Αριστεράς μπροστά στο φαινόμενο Λεπέν παλαιότερα και της γκραμσιανής Νέας Δεξιάς σήμερα που προσδιορίζονται από τις πολιτικές για τον έλεγχο του μεταναστευτικού ρεύματος, την αντιμετώπιση της γενικευμένης ανασφάλειας, η οποία προστίθεται στην εργασιακή ανασφάλεια. Η απώλεια των θέσεων εργασίας από τους νέους μετανάστες (που ήταν ανέκαθεν η φθηνή εργατική δύναμη) τροφοδοτούσε πάντα την ξενοφοβία και την αντιπαράθεση παλιών και νέων μεταναστών στις ΗΠΑ. Και όπως στις ΗΠΑ, έτσι και στην Ευρώπη σήμερα επανατίθεται ως πολιτικό διακύβευμα η «εθνική ταυτότητα», η πατρίδα και η ασφάλεια. Η Αριστερά, βέβαια, γοητευμένη από παρωχημένα αμερικανικά συνθήματα όπως το «δικαίωμα στη διαφορά», η «πολυπολιτισμικότητα», η «πληθυντική κοινωνία» κ.ά., που εφαρμόστηκαν στις εντελώς διαφορετικές αμερικανικές συνθήκες χάνει το δρόμο της απαξιώνοντας την εθνική ταυτότητα. Ακόμη περισσότερο, απέτυχε να συνδέσει το τοπικό με το οικουμενικό και τουλάχιστον να εξηγήσει. Γι’ αυτό και η κρίση της, η οποία εκδηλώνεται με την μετακίνηση των ψηφοφόρων της που αντιμετωπίζουν πρόβλημα ασφάλειας προς τα δεξιά και δη προς την άκρα δεξιά της Μαρίν Λε Πεν και της «Χρυσής Αυγής». Βέβαια, ο Ν. Σαρκοζί και άλλοι-το ίδιο επιδιώκει και ο Σαμαράς- απορρόφησαν αρχικά τους ψηφοφόρους αυτούς, αλλά προσωρινά, καθώς καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν έγινε το «χωνευτήρι», ή η «σαλατιέρα» για τους μετανάστες κατά το ανάλογο των ΗΠΑ. Κι αυτό γιατί η ενσωμάτωση των μεταναστών γίνεται μόνο σε περιόδους ανάπτυξης. Ενώ σε περιόδους οικονομικής κρίσης ανακύπτουν τα προβλήματα. Σε λίγο, μάλιστα, το ίδιο θα συμβαίνει και με τα ελληνόπουλα(7 στα 10), που θα μεταναστεύουν λόγω της κρίσης. Οπότε μάλλον θα πρέπει να αναζητήσουμε τα αίτια του προβλήματος αλλού και όχι στους μετανάστες.