Μαρίν Λε Πεν

Η Γαλλία «των αόρατων»(σύμφωνα με την έκφραση της εφημερίδας Le Monde) ψήφισε Μαρίν Λε Πεν, η οποία κατακτώντας το 18,03% του εκλογικού σώματος κατέστη ο ρυθμιστής του δεύτερου γύρου. Για να είμαστε ακριβείς, η Λε Πεν δεν εξέφρασε όλους τους «αόρατους», αλλά ένα μεγάλο μέρος τους. Συμπέρασμα, άνοδος της ακροδεξιάς στη Γαλλία, άνοδος και στην Ελλάδα(«Χρυσή Αυγή»). Αλλά ποιοι είναι εκείνοι που προσφεύγουν στην ακροδεξιά; Ποιοι είναι οι «αόρατοι»; Είναι ένα μέρος της κοινωνίας το οποίο αισθάνεται ότι έχει εγκαταλειφθεί πλήρως. Είναι, κυρίως, ο κόσμος των προαστίων και της επαρχίας, που έχει χτυπηθεί από την ανεργία. Παραδόξως, δε, είναι εργάτες και εργαζόμενοι (25-44 ετών), που προτιμούν την ακροδεξιά, όπως στο μεσοπόλεμο. Και τότε το ισχυρό γερμανικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα απέτυχε και σαρώθηκε από τους ναζιστές του Χίτλερ. Το ίδιο και, σήμερα, ο Γάλλος Μελανσόν της ενωμένης Αριστεράς απέτυχε, χθες, να οικειοποιηθεί την αγανάκτηση των εργαζομένων καθώς τα ουμανιστικά επιχειρήματα ηττήθηκαν από έναν συνδυασμό θεμάτων όπως η ανεργία, η εθνική ταυτότητα και το μεταναστευτικό. Αξίζει, μάλιστα, να αναφερθεί πως το 40% των «αόρατων» δεν τοποθετείται ούτε στη δεξιά ούτε στην αριστερά. Η ειδοποιός διαφορά, όμως, της γαλλικής ακροδεξιάς σε σχέση με την ελληνική είναι ότι η πρώτη δεν συγκεντρώνει την ψήφο διαμαρτυρίας αλλά ψήφο ιδεολογικής ένταξης. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Ουίλλιαμ Γκρέιντερ στο βιβλίο του «Ο μανιακός καπιταλισμός», είχε προβλέψει έγκαιρα ότι η κρίση είναι προ των πυρών, όταν υποστήριζε ότι ο χαμένος της «επανάστασης της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας» η εργασία απαξιώνεται τόσο ώστε σε λίγο η βιομηχανική υπερπαραγωγή θα είναι αδύνατο να απορροφηθεί. Συγχρόνως μιλούσε για τη «νέα δεξιά», η οποία τότε ήταν ισχυρή στη Γαλλία, την Αυστρία και τη βόρεια Ιταλία. Όσο για τις ΗΠΑ, εκεί, έλεγε, πως ήταν τότε στην εξουσία(Μπους). Στην Αυστρία και τη βόρεια Ιταλία, όμως, η «δεξιά» απορρόφησε την ακροδεξιά, κάτι που έκανε και ο Ν. Σαρκοζί πριν από πέντε χρόνια στη Γαλλία. Όμως, όσοι είχαν ψηφίσει τότε Σαρκοζί αισθάνονται «προδομένοι», γι’ αυτό ενδέχεται να μην τον ψηφίσουν στον δεύτερο γύρο. Αντιθέτως, στην Ελλάδα η άνοδος της «Χρυσής Αυγής» οφείλεται περισσότερο στην απογοήτευση από την πολιτική ΛΑΟΣ, ΝΔ και συνιστά ψήφο διαμαρτυρίας και όχι ένταξης. Παρόλα αυτά είναι μία σημαντική εξέλιξη, η οποία σε συνδυασμό με τα αποτελέσματα της Γαλλίας δημιουργεί προβληματισμό καθώς οργανώνει πολιτικά την οργή των αποκλεισμένων στη βάση του "μίσους" και του εμφυλίου των "κάτω". Πρόκειται, δηλαδή, για μία πολιτική αποπροσανατολισμού που εξουδετερώνει τη λαϊκή δυναμική. Όσο για την άποψη ότι η ψήφος των Γάλλων ήταν μία ψήφος αποδοκιμασίας της γερμανικής πολιτικής στην Ευρώπη, αυτή είναι μία ελληνική προσέγγιση των αποτελεσμάτων του πρώτου γύρου των εκλογών. Τι σημαίνει αυτό; Ότι από τον γαλλογερμανικό άξονα τύπου «Μερκοζί» θα οδηγηθούμε, ενδεχομένως, σε έναν τύπο «Μέρκολαντ», όπου οι διαφορές δεν θα είναι μεγάλες όπως θέλουμε να πιστεύουμε στην Ελλάδα.