Επικοινωνιακή τρομοκρατία

«Φοβάμαι την πείνα, Θεέ μου». Η κραυγή των Ελλήνων ανέργων, των Ελλήνων παλαιών και νέων φτωχών, που ανεβαίνουν το δικό τους Γολγοθά, μεταφέρεται σε ολόκληρο τον κόσμο και αποτυπώνεται παντού. Τη βλέπουμε στη φωτογραφία της εφημερίδας Independent, η οποία καλεί την τρόικα να ζητήσει συγνώμη από την Ελλάδα για το ηλίθιο σχέδιο που της επέβαλε. Όμως, δεν πρόκειται για ένα λάθος σχέδιο, αφού κάποιοι επωφελούνται απ’ αυτό. Ήδη, το ίδιο σχέδιο εφαρμόζεται και σε άλλες χώρες, όπως η Ισπανία, την οποία έχουν επιλέξει οι χρηματοπιστωτικοί γύπες ως το νέο τους θύμα. Όμως, κανένα καταστροφικό σχέδιο δεν θα είχε επιβληθεί, αν δεν υπήρχαν κάποιοι εκ των έσω να ανοίξουν τις κερκόπορτες. Πρόκειται για εκείνους που μας οδήγησαν στα Μνημόνια, θεωρώντας ότι θα ωφεληθούν κι αυτοί αναλόγως. Είναι αυτοί που πωλούν τη βενζίνη 2 ευρώ το λίτρο παρά την τεράστια πτώση της τιμής του πετρελαίου. Είναι όσοι επεδίωκαν προ πολλού τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και το τσάκισμα των μισθών και των συντάξεων. Είναι οι ίδιοι οι οποίοι, τώρα, έχουν το απύθμενο θράσος να υποστηρίζουν ότι «καλώς έπραξαν», γιατί τα πράγματα θα ήταν ακόμη χειρότερα! Είναι και εκείνοι που έχουν τυφλωθεί από την προοπτική της κατάληψης της εξουσίας και δεν βλέπουν το μετά. Φαίνεται, μάλιστα, ότι για μία ακόμη φορά θα γίνουμε μάρτυρες ενός απίστευτου ρεπερτορίου εκβιασμών και διαφόρων επικοινωνιακών πυροτεχνημάτων, όπως η σύλληψη του Άκη Τσοχατζόπουλου, έτσι ώστε το αποτέλεσμα των εκλογών να μην έχει καμία σχέση με την ελεύθερη βούληση των πολιτών, όπως συμβαίνει στις δημοκρατίες. Δεν αποκλείεται σε λίγο να μας πουν ότι η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας ήταν για το… καλό μας, ότι ο θάνατος της αγοράς είναι για την… ανάστασή της, ότι, τέλος, πρέπει να τους ξαναψηφίσουμε γιατί αυτούς εμπιστεύονται οι «δανειστές» μας, η Μέρκελ και η Λαγκάρντ! Όλες αυτές οι επιχειρήσεις χειραγώγησης των συνειδήσεων θα είχαν τύχη σε ομαλές περιόδους, τότε που υπήρχαν τα οικονομικά δεδομένα για ελιγμούς και παροχές. Στην εποχή, όμως, της άγριας λιτότητας, της πιο φρικτής ανεργίας και της απελπισίας όλα αυτά όχι μόνο ακυρώνονται αλλά καθίστανται αυτεπίστροφα. Ποιο είναι συνεπώς το σημερινό πολιτικό αίτημα; Να υπάρξει ένα πολιτικό μήνυμα κι ένας πολιτικός φορέας του, που θα μπορέσει να συσπειρώσει και να συνεγείρει όλους τους Έλληνες. Για να συμβεί αυτό θα χρειαστεί να υπάρξει δικαιοσύνη στις θυσίες. Δεν μπορεί οι ίδιοι πάντα να σηκώνουν τα βάρη και τα βάσανα του «Σταυρού». Δεν είναι δυνατόν η αγριότητα της σημερινής κατάστασης να επιπίπτει συνεχώς πάνω στους εργαζόμενους και στους συνταξιούχους. Ακόμη χειρότερα, είναι απίστευτη πρόκληση κάποιοι να επιχειρούν να κερδοσκοπήσουν, εξαθλιώνοντας τους πάντες και αφήνοντας απέξω τους εαυτούς τους, μια δράκα ολιγαρχών, της γνωστής διαπλοκής. Και, εντέλει, η ανάπτυξη για να σημάνει και την «ανάσταση» της ελληνικής κοινωνίας δεν μπορεί να είναι μία "άνεργη ανάπτυξη" αλλά μία ανάπτυξη που θα ωφελεί όλους.