Νεοχαζοί και νεοναζί

Ένας συνταξιούχος φαρμακοποιός κι ένας εν ενεργεία δάσκαλος αυτοκτόνησαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις ασκούμενες πολιτικές λιτότητας. Και οι δύο ήταν πολιτικοποιημένοι. Και οι δύο ανήκαν στην αποκαλούμενη νέα μεσαία τάξη. Αλλά αυτοχειριασμούς έχουμε λόγω χρεών και από επιχειρηματίες της παραδοσιακής μεσαίας τάξης. Οι πρώτοι σκέφτονται με πολιτικο-ιδεολογικούς όρους, ενώ οι δεύτεροι με αμιγώς οικονομικούς. Τι ένωσε μέχρι, σήμερα, τις δύο μεσαίες τάξεις; Το πελατειακό σύστημα παροχής κονδυλίων και προνομίων καθώς και η ιδεολογία του «Ως εάν». Όλοι ήξεραν αλλά έκαναν «ως εάν» να μην ήξεραν. Όλοι γνώριζαν ότι το πολιτικό παιγνίδι είναι «στημένο» αλλά το έπαιζαν σαν να ήταν επί ίσοις όροις. Όλοι ήξεραν ότι οι κανόνες της δημοκρατίας παραβιάζονταν, αλλά έκαναν σαν να μην έβλεπαν, αρκούμενοι στη βόλεψή τους καθώς «έτσι γινόταν πάντα»! Το πρόβλημα, συνεπώς, βρίσκεται στην κατάρρευση ενός κοινά αποδεκτού ιδεολογικού ψεύδους, στη χρεοκοπία του «ως εάν», στην αποκάλυψη ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός», ή, αλλιώς, ότι είναι ντυμένος με ψέματα. Άρα, μαζί με την οικονομική χρεοκοπία κατέρρευσε και το πολιτικο-ιδεολογικό μοντέλο στο οποίο βασίσθηκε η μεταπολίτευση, κυρίως μετά το 1981. Και χωρίς το ιδεολογικό ψεύδος τής δήθεν προοδευτικής σκέψης και της πιο χυδαίας, πελατειακής πρακτικής οι δύο μεσαίες τάξεις χάνουν την ταυτότητα και το στοιχείο κοινωνικής συνοχής τους, διασκορπιζόμενες στους πέντε πολιτικούς ανέμους και σε δεκαπέντε κόμματα. Αυτή η πολυδιάσπαση σημαίνει και τον κοινωνικό και προσωπικό θρυμματισμό. Γιατί η κοινωνική πραγματικότητα ως ηθική κατασκευή υποβασταζόταν από αυτό το «Ως Εάν». Τώρα κινδυνεύουν όλα, όχι μόνο το πολιτικό σύστημα αλλά και η κοινωνία, ακόμα και τα πρόσωπα, αφού χάνουν την ταυτότητα και την ορατότητά τους. Υπό αυτές τις συνθήκες οδηγούμαστε από την πολιτική στη μεταπολιτική, όπου δεν έχουμε συνάντηση και σύνθεση ορθολογικών σκοπών αλλά τρομαγμένες συμπράξεις τρομαγμένων ανθρώπων, που τρομοκρατούν τους άλλους για να… ξεφοβηθούν. Γιατί ο φόβος είναι η κινητήρια αρχή της σύγχρονης μεταπολιτικής: φόβος των βάρβαρων-μεταναστών, φόβος της εγκληματικότητας, φόβος της ανεργίας, φόβος του λουκέτου, φόβος της πτώχευσης, φόβος της αποσταθεροποίησης. Έτσι πολλοί θα ενταχθούν σε κομματικούς στρατούς(Χρυσή Αυγή), αντιλαμβανόμενοι την πολιτική αντιπαράθεση ως "πόλεμο". Απέναντι ή δίπλα σ’ αυτούς τους στρατούς βρίσκεται μία άλλη μερίδα αποκλεισμένων, που επιλέγει την κομφορμιστική ηρεμία και την εύθυμη καρτερία από το θυμό και την αγανάκτηση. Η τελευταία, που είναι και η πολυπληθέστερη, υφίσταται την άσκηση του «παραπλανάν» εκ μέρους της εξουσίας, που κυμαίνεται από την καθαρή λογοκρισία και την παραπληροφόρηση μέχρι τους ποικίλους και ιδιαίτερους τρόπους «απομώρανσης» της κρίσης και τους εκβιασμούς καθώς και την προαγωγή και συντήρηση κάθε είδους παραλογισμού. Από τη μια πλευρά, λοιπόν, οι νεο-ναζοί και από την άλλη οι νεο-χαζοί. Τι θα προκύψει όταν συνταντηθούν αυτά τα δύο ρεύματα; Χάος. Υπάρχει, άραγε, κάποια απάντηση σε όλα αυτά; Η επανεύρεση, ίσως, της ουσίας της πραγματικής πολιτικής Πράξης και η συμφιλίωση του ατόμου με την κοινότητα και τον Άλλο.