Ναζισμός

Ένας φωτορεπόρτερ, ο Μ. Λώλος, χτυπήθηκε άγρια και δολοφονικά στο κεφάλι από τα ματ. Την προηγούμενη μέρα είχαν χτυπήσει την δημοιογράφο Ρένα Μανιού. Κάποιοι φοβούνται τη δύναμη του θανάτου του Δ. Χριστούλα. Άλλοι επενδύουν στην προβοκάτσια για την αναβολή των εκλογών. Κι άλλοι, από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όπως η γυναίκα-γύπας, τρομοκρατούν δηλώνοντας πως «δεν είναι σίγουρο ότι η Ελλάδα θα αποφύγει τη χρεοκοπία»! Αλλά το πιο προκλητικό όλων είναι εκείνο το σάπιο, πλην χαιρέκακο, χαμόγελο που θεωρεί ότι οι Έλληνες «καλά παθαίνουν», αφού «ζούσαν πάνω από τις δυνατότητές τους». Δυστυχώς, την άποψη του Γερμανού συμμερίζονται και τα παρ’ ημίν «κοράκια». Αλλά αν είναι έτσι, τότε γιατί η κρίση χτυπάει άγρια και την Ισπανία ή την Ιταλία; Γιατί διατέθηκαν για τις τράπεζες ένα τρις ευρώ με επιτόκιο 1% για τρία χρόνια και στην Ελλάδα 100 δις ευρώ με επιτόκιο πάνω από 4% κατά μέσο όρο; Επιπλέον, αν οι Έλληνες ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας, τότε ποια είναι η βάση της επιβίωσής μας; Αυτή η γενίκευση συμπεριλαμβάνει, άραγε, τους άνεργους και τους εξαθλιωμένους μισθωτούς και συνταξιούχους καθώς και τις οικονομικές, τις πολιτικές και τις μιντιακές ελίτ, που εξακολουθούν να ζουν τον προκλητικό βίο τους, σχεδόν όπως και πριν. Αξίζει να σημειωθεί, μάλιστα, ότι οι τελευταίοι επωφελούνται από την κρίση. Όχι πως κάποιοι απ’ αυτούς δεν αγωνιούν, αλλά η απελπισία αφορά τους «πολλούς», τους «κάτω» που η μόνη τους προοπτική είναι ο Καιάδας. Αλλά ποια είναι η αλλαγή που έχει επιβληθεί, σήμερα, στην Ευρώπη; Είναι η αντικατάσταση της κυρίαρχης ιδέας μιας κοινωνίας που οργανώνεται με βάση την προοπτική της Αρμονίας(Συμβολαίου) μεταξύ των μελών της, με την κοινωνία της πιο άγριας ανταγωνιστικότητας, του κανιβαλισμού και της υστερικής υπερσυσσώρευσης πλούτου. Το πλαίσιο αυτό διαμορφώνεται με βάση την επιστροφή στο «ναζισμό», όπου είχαμε όχι μόνο την υπεροχή του γερμανικού πολιτισμικού μοντέλου έναντι των υπόλοιπων αλλά και τη διάκριση του εργαζόμενου ανθρώπου (Άριος, δυνατός και πειθαρχημένος μέχρι το υποσυνείδητό του) και των ηγετών, δηλαδή εκείνων που είναι ικανοί να μορφοποιήσουν και να κατευθύνουν το «ανθρώπινο υλικό», αυτό που σήμερα αποκαλείται με όρους οικονομίας «ανθρώπινοι πόροι». Έχουμε, συνεπώς, την επικράτηση ενός οικονομικού ναζισμού, που απαρτίζεται από το χρηματοπιστωτικό και το βιομηχανικό σύμπλεγμα, κι ενός πολιτισμικού και οντολογικού ναζισμού, που κινείται σ’ ένα πολιτικό πλαίσιο ολιγαρχίας και ολοκληρωτισμού αλλά με τις επιφάσεις των βασικών αρχών της αστικής δημοκρατίας. Το ναζιστικό πολιτικό πρότυπο απαιτεί την πολιτική της κατάκτησης του ζωτικού χώρου(η Ελλάδα είναι πλέον προτεκτοράτο της Γερμανίας), τη λογοκρισία(στη χώρα μας θα μείνουν μόνο τα μέσα ενημέρωσης που υποστηρίζουν το μοντέλο αυτό), η εργασία θα παραπέμπει στη δουλεία(νόμος Haarz), η κοινωνία θα είναι τρομοκρατημένη και αστυνομοκρατούμενη και τα κόμματα θα είναι δύο αλλά στην πραγματικότητα «ένα»(parti unique). Έτσι, ότι δεν κατάφερε το Γ΄ Ράιχ με τα όπλα, θα το καταφέρει το Δ΄ Ράιχ με την οικονομία. Αλλά κανένα «Ράιχ» δεν επικράτησε τελικά.