ΓΙΩΡΓΟΣ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ

Η εικόνα μας, η μορφή μας είναι σημείο αναγνώρισης, σημείο του είναι μας. Αλλά τι είναι η Μορφή; Είναι η μάσκα που οι άλλοι μας επιβάλλουν και που είμαστε υποχρεωμένοι να κρατήσουμε για να γίνουμε αποδεκτοί. Όταν όμως η μάσκα είναι αρνητική, όταν μας αποκαλούν συλλήβδην διεφθαρμένους και τεμπέληδες, τότε τι κάνουμε; Η μη αποδοχή της μάσκας που μας επιβάλλουν είναι μία μάχη αντι-μορφής, είναι η απελευθέρωση από τις αλυσίδες του εξωτερικού κόσμου, από το βλέμμα των άλλων, που μας τιμωρεί επειδή είμαστε διαφορετικοί, επειδή εμείς δεν πηγαίνουμε στο δάσος για να μαζέψουμε μανιτάρια, όπως κάνουν οι Γερμανοί, αλλά καθόμαστε σ’ ένα καφέ, συχνά επί ώρες, όπως λέει μία Ελληνίδα στους δημοσιογράφους της εφημερίδας SUDDEUTSCHE ZEITUNG. Οι τελευταίοι απορούν, καθώς διαπιστώνουν ότι «υπάρχουν ακόμα άνθρωποι στα καφέ που γελούν…»! Μαθαίνουν για τους τυφλούς της Ζακύνθου, ένας στους πέντε κατοίκους, για τις αυτοκτονίες που πληθαίνουν, γιατί οι άνθρωποι θέλουν να θανατώσουν την οδύνη τους κι όχι να π...

Το βλέμμα της βασιλικής κόμπρας δεν στάζει τόσο δηλητήριο. Στο λόγο του λείπουν λέξεις όπως έλεος και οίκτος, ανθρωπιά και δικαιοσύνη. Αλλά περισσεύει η αλαζονεία της άγνοιας ως σύμπτωμα της «ασθένειας της εξουσίας». Πρόκειται για εκείνη την «τρέλα» που προκύπτει από τη σχέση κάποιου με τον Λεβιάθαν του Χομπς, δηλαδή την κρατική εξουσία. Βέβαια, εδώ η «τρέλα» δεν εγκλείεται στο φρενοκομείο αλλά εντός εισαγωγικών. Είναι δηλαδή εκείνη η ιδιότυπη, διαστροφική παράνοια, που τρελαίνει τους άλλους. Γιατί η τρέλα είναι διαχειρίσιμη όταν ο τρελός είναι στην εξουσία λέει η Τζούλια Κρίστεβα. Αυτή η τρέλα βρίσκεται σε αντίστιξη με την τρέλα των «κάτω», των ηρώων του Κάφκα, που συρρικνώνονται, γίνονται κατσαρίδες για να αμυνθούν απέναντι στο παραλογισμό του κρατικού μηχανισμού και των διαχειριστών του, απέναντι στην τρομοκρατία των φόρων και των αποδείξεων, της χρεοκοπίας και του κουρέματος, της εφεδρείας και των απολύσεων, της ανεργίας και της πενίας. Αυτή η τρέλα-διαφυγή, όμως, αντιμετωπίζεται ...

«Είμαι εδώ για να σώσω την Ελλάδα» είπε ο Έλληνας πρωθυπουργός σε 500 Γερμανούς βιομηχάνους που τον χειροκροτούσαν ενθουσιωδώς, αφού πρώτα τον παρομοίασαν με τον μυθικό Θησέα. Αλλά ποιος είναι ο Μινώταυρος από τον οποίο θα σώσει την Ελλάδα ο κ. Παπανδρέου; Προς το παρόν εκείνοι που χάνονται από το «σπαθί» των άγριων μέτρων λιτότητας είναι οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι, είναι οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, είναι τα νέα παιδιά που δεν έχουν πια μέλλον και προοπτική. Γι’ αυτό η συμβουλή του προέδρου των Γερμανών βιομηχάνων προς τον κ. Παπανδρέου, ότι δηλαδή «Είναι απαραίτητο οι πολίτες της Ελλάδας να συμβαδίζουν με σας κ. Πρωθυπουργέ» δεν μπορεί να ισχύσει, γιατί οι Έλληνες πολίτες βρίσκονται ήδη σε κατάσταση εξαφάνισης. Την ανθρωπιστική κρίση που διέρχεται η ελληνική κοινωνία δεν τη γνωρίζουν οι Γερμανοί. Δεν την γνωρίζει ούτε καν ο υπουργός Οικονομικών Ευ. Βενιζέλος που θεωρεί ότι το επίπεδο ευζωίας των Ελλήνων είναι αρκετά υψηλό! Γιατί από το πανοπτικό του υπουργού μάλλον δεν φαί...

Εκτός από το δημοσιονομικό έλλειμμα φαίνεται ότι έχουμε και έλλειμμα λογικής εκ μέρους των ηγητόρων της Δύσης. Οι φήμες περί «επανακεφαλαιοποίησης» των τραπεζών από τα κράτη καταδεικνύει για μία εισέτι φορά πως στο κανιβαλικό οικονομικό περιβάλλον στο οποίο ζούμε ο άνθρωπος-εργαζόμενος δεν λαμβάνεται καθόλου υπόψη, είναι δηλαδή άχρηστος, όπως συνέβαινε σε όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Κι αυτό τη στιγμή που ο «ορθολογικός» μύθος του ωφελιμισμού καταπίπτει μαζί με το μύθο της αέναης οικονομικής ανάπτυξης. Πότε, άραγε, η περιβαλλοντική κρίση, η κρίση χρέους, ή η πιστωτική κρίση θα καταστούν και ανθρωπιστική κρίση; Ήδη αυτό επισυμβαίνει, καθώς μυριάδες άνθρωποι πετιούνται κυριολεκτικά στον Καιάδα της ανεργίας και της αχρηστίας, στο έρεβος όπου κανείς δεν φαίνεται από κανέναν, στην εξαθλίωση και σε μια ζωή που δεν έχει νόημα να τη ζει κανείς. Όλα αυτά δημιουργούν τις συνθήκες της κοινωνικής έκρηξης, για την οποία αρκεί ένας πυροκροτητής για να γίνουν όλα χάος. Κι όμως κανείς σημαίνον πολιτ...

«Ο Γιώργος πρέπει να σκοτώσει τον πατέρα του… να διαλύσει το πελατειακό κράτος που δημιούργησε ο πατέρας του» σημειώνεται σε άρθρο της έγκυρης ισπανικής εφημερίδα «Ελ Παΐς». Όμως, ο αρθρογράφος δεν είναι καλά πληροφορημένος καθώς το πελατειακό κράτος έχει τις ρίζες του σ’ αυτή την ίδια την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Εκείνο που έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1981 ήταν να καταστήσει «πελάτες» του κράτους και τους μέχρι τότε αποκλεισμένους. Έτσι, το πελατειακό κρατικό μόρφωμα, διαφθείροντας πλέον τους πάντες, έτυχε της αποδοχής των αθροισμένων ποσοστών των δύο κομμάτων εξουσίας. Βέβαια, υπήρξε και μία ιεράρχηση των κρατικών προνομίων με τα πράσινα κομματικά στελέχη να ανταμείβονται αναλόγως αποκτώντας υψηλά αμειβόμενες θέσεις στις περίφημες ΔΕΚΟ. Το μεγάλο συνεπώς πρόβλημα το Γιώργου Παπανδρέου, εδώ και ένα χρόνο που του ζητείται να περιορίσει τον δημόσιο τομέα, είναι η αντιπαράθεση με το ίδιο το ΠΑΣΟΚ που βιοπορίζεται πλουσιοπάροχα στις Δημόσιες Επιχειρήσεις. Γι’ αυτό η λύση που φαίνετ...

Οι Έλληνες, κυρίως οι κατ’ εξακολούθηση αδικημένοι, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι στέκουν μαρμαρωμένοι μπροστά στη νέα λαίλαπα των βάρβαρων μέτρων, στην οικονομική γενοκτονία τους, όπως την αποκάλεσαν κάποιοι. Μόνο που η κρίση δεν περιορίζεται στα όρια της Ελλάδας αλλά είναι παγκόσμια. Χτυπάει, μάλιστα, στην καρδιά του συστήματος, που είναι οι ΗΠΑ. Εξ αυτού συνάγεται ότι το πρόβλημα δεν είναι η χώρα μας αλλά το γεγονός ότι η ύφεση έχει καταστεί δομικό στοιχείο του συστήματος. Ποιος ευθύνεται, όμως, γι’ αυτό; Που οφείλεται η συνεχιζόμενη παγκόσμια ύφεση; Στο ότι η γραμμική και συνεχώς ανοδική αναπτυξιακή πορεία του κόσμου είναι πλέον ανέφικτη. Η ανάπτυξη έχει εξαντλήσει τα όριά της. Αυτό εμφαίνεται τόσο στην εξάντληση των ενεργειακών αποθεμάτων όσο και στην περιβαλλοντική καταστροφή. Η παρούσα κρίση χρέους ή της ρευστότητας των τραπεζών είναι ένα σύμπτωμα όχι μόνο της νεοφιλελεύθερης ψευδαίσθησης περί της αυτόματης ρυθμιστικής δυνατότητας των αγορών αλλά και της βαθύτερης αποδιοργάνωσ...

«Εγώ δεν το βάζω κάτω, είχα γιαγιά μικρασιάτισσα». Λόγος ενθαρρυντικός, παρηγορητικός, γαντζωμένος στη μνήμη του επώδυνου ξεριζωμού και της επαναρίζωσης σε χώματα ανοίκεια πλην μητρικά. Η κυτταρική μνήμη εν προκειμένω λειτουργεί σαν ξόρκι για να καταπραΰνει την αύξουσα πίεση από την επαπειλούμενη καταστροφή, αυτή που προαναγγέλλουν οι διεθνείς τοκογλύφοι και τζογαδόροι. Όμως κανένα παυσίλυπο δεν μπορεί να μας σώσει από την άμεση απειλή της ανεργίας, από την αδυναμία να πάει κάποιος τα αναγκαία στην οικογένειά του, ή από την απειλή του εγχώριου τοκογλύφου που βάζει στόχο τη ζωή των παιδιών του δύσμοιρου οφειλέτη του. Είναι τότε που ο πατέρας τινάζει τα μυαλά του στον αέρα ή πηδάει από το ανοιχτό παράθυρο. Και τι κάνει η πολιτεία; Ποιος, τάχα, θα μας προστατεύσει από τους εγχώριους και διεθνείς, νόμιμους ή παράνομους τοκογλύφους; Κανένας. Απλώς ο υπουργός θα εκφράσει με θεατρικό τρόπο την οδύνη του λέγοντας ότι «με πόνο ψυχής περικόπτω το εισόδημα των νοικοκυριών». Αλλά, με πόνο ζωής ή ό...

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τη Γη. Είναι το τεράστιο (αρρύθμιστο) χρηματιστικό κεφάλαιο, που αναζητά συνεχώς αίμα και δάκρυα, δηλαδή κέρδος. Το προσεχές επαπειλούμενο θύμα του είναι η Ελλάδα. Ήδη τα μιντιακά ηχεία, που συνδέονται μ’ αυτού του είδους τις κανιβαλικές επενδύσεις, και τα εξωνημένα φερέφωνά του(ακαδημαϊκοί, νομπελίστες και άλλοι) άρχισαν ήδη να μαυλίζουν τα όρνεα. Παραδόξως, όμως, ενώ χθες στο διεθνή Τύπο τα δημοσιεύματα ήταν μάλλον καθησυχαστικά(«Ελλάδα: Η ελπίδα ξαναγεννιέται…», έγραφε η Le Monde), στο εσωτερικό της χώρας συνέβαινε το αντίθετο, καθώς υπήρχαν δημοσιεύματα στο διαδίκτυο που αναπαρήγαγαν την «συντεταγμένη» χρεοκοπία της Ελλάδας, σύμφωνα με την άποψη ενός οίκου αξιολόγησης και ενός συμβούλου του Σόιμπλε. Με άλλα λόγια, φαίνεται ότι κάποιοι ακόμη και εντός της χώρας μας κερδοσκοπούν πάνω στη χρεοκοπία! Αλλά πως ξαναφούντωσε η φωτιά; Γιατί ο Σόιμπλε μιλάει για συντεταγμένη χρεοκοπία(δηλαδή κούρεμα των ομολόγων εντός του ευρώ), ενώ η Μέρκελ για τη μη χρεοκοπ...

Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν όσους υποστήριζαν ότι δεν αργήσει ο καιρός της νέας παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης καθώς το Χρήμα ως αφαίρεση βρίσκεται πέρα και πάνω από την πραγματική παραγωγή του πλούτου. Το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο έχει αυτονομηθεί από την πραγματική οικονομία και παίζει, επιδιώκοντας τη μεγιστοποίηση του ποσοστού του κέρδους του, τζογάροντας στο «θάνατο» διαφόρων πραγματικών οικονομιών. Υπ’ αυτή την οπτική, δεν έχουμε πλέον τον φιλελεύθερο καπιταλισμό της προσφοράς και της ζήτησης αλλά έναν καπιταλισμό, ο οποίος στη νεοφιλελεύθερη εκδοχή του επιταχύνει συνεχώς, αναζητώντας όλο και μεγαλύτερα κέρδη, μια τεράστια συσσώρευση, που βασίζεται στον οικονομικό κανιβαλισμό. Δεν είναι τυχαίο πως το 90% των παγκόσμιων κεφαλαίων δεν επενδύονται πια στην παραγωγή αλλά στην τζογαδόρικη κερδοσκοπία. Το κέρδος, συνεπώς, ταυτίζεται σήμερα με την αέναη και χωρίς όρια συσσώρευση. Κι όμως κάποτε ο καπιταλισμός είχε «ηθική», δηλαδή όρια. Ο επινοητής της «αόρατης χείρας» της αγοράς Άν...

Η όψιμη αποκάλυψη ότι η άνοδος του δημοσιονομικού ελλείμματος του 2009 στο 15,4% ήταν κατασκευασμένη προκειμένου να δικαιολογηθούν τα βάρβαρα μέτρα δεν κομίζει γλαύκαν. Αλλά ακόμη και αν το θέμα δεν ευσταθεί η τακτική της δραματοποίησης της κατάστασης της ελληνικής οικονομίας εκ μέρους της κυβέρνησης και οι δηλώσεις στα ξένα μέσα ενημέρωσης δημιούργησαν το αρνητικό περιβάλλον για την Ελλάδα, οδηγώντας στην επιβολή των σκληρών μέτρων λιτότητας. Γιατί το έκανε αυτό η κυβέρνηση; Γιατί θεώρησε αφελώς ότι θα αποκτούσε την έξωθεν καλή μαρτυρία, ρίχνοντας τα βάρη της κατάστασης στην προηγούμενη κυβέρνηση. Μόνο που οι ξένοι βλέπουν τους Έλληνες εν τω συνόλω τους και τις κυβερνήσεις ως συνέχεια, χωρίς να διακρίνουν αν πρόκειται για ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ. Αλλά και η διάγνωση της κρίσης εκ μέρους του κ. Γιώργου Παπανδρέου ήταν εντελώς επιφανειακή, καθώς, όπως έλεγε στο Όσλο, περνάμε απλώς μία «κρίση πεσιμισμού»! Τώρα, όμως, η κρίση είναι πολυπαραγοντική. Δεν είναι μόνο οικονομική και πολιτική αλλά ψυχολογικ...

Απελπισία παντού. Οι άνθρωποι κοκαλωμένοι σαν τη νάγια την ορχούμενη από το φόβο μπροστά στο άδηλο μέλλον. Φόβος για τις θυσίες που θα πάνε για μία ακόμη φορά χαμένες. Κι ακόμα χειρότερα, φόβος μπροστά στην κατάρρευση της αυτοεικόνας που βασιζόταν πιο πολύ στα πράγματα και λιγότερο στο πρόσωπο. Τώρα που χάθηκε η συσκευασία, ελλείψει περιεχομένου, χάθηκε και τ’ «όνομα». Τώρα ούτις εμοί γ’ όνομα, όχι με την οδυσσεϊκή έννοια της διαφυγής αλλά με την έννοια της απώλειας. Κι αυτό γιατί στο οντολογικό δίλημμα συσκευασία ή περιεχόμενο(η προσωπικότητα ως ψυχική και πνευματική συγκρότηση) απαντήσαμε συσκευασία(λάιφ στάιλ), ήτοι το διαρκές κυνήγι μιας άπιαστης εικόνας μέσω του άκρατου καταναλωτισμού. Τώρα τι μας μένει; Να επιστρέψουμε στο περιεχόμενο, στη συλλογικότητα, στη φιλία, στο ήθος και την εντιμότητα, στην κουλτούρα της φτώχειας, που προσφάιζε τη ζωή, όχι για να αποδεχθούμε τη σημερινή κατάντια μας, αντιθέτως, για να ξαναβρούμε την ουσία του βίου, την αλέγρα εκδοχή του, το πνεύμα του που...

Τι θα τηλεδιασκεφτούν οι Σαρκοζί, Μέρκελ και Παπανδρέου; Τη σωτηρία της Ελλάδας ή τη σωτηρία των γαλλικών τραπεζών; Για όποιου τη σωτηρία κι αν συζητούν, εν προκειμένω ισχύει το σύνδρομο της Κατρίνας, όπου οι αξιωματούχοι της Ν. Ορλεάνης κουβέντιαζαν αδιαλείπτως χωρίς, όμως, να λαμβάνουν μέτρα, με αποτέλεσμα όταν ενέσκηψε ο τυφώνας να είναι όλοι απροετοίμαστοι και να χαθούν. Το ίδιο συμβαίνει και στην Ευρώπη. Η Γαλλία, η Γερμανία και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα συνεχίζουν να διασκέπτονται και να κάνουν πολύ λίγα, πολύ αργά. Γι’ αυτό κάποιοι, όπως ο οικονομολόγος Charles Wyplosz, μιλούν για την ανάγκη άμεσης χρεοκοπίας της Ελλάδας, χωρίς όμως αυτή να εξέλθει από το ευρώ. Γιατί αν συνέβαινε και το δεύτερο, τότε θα ανοίξει το κουτί της Πανδώρας και θα ακολουθήσουν η Ιταλία και η Ισπανία, επιφέροντας διάλυση της ευρωζώνης. Μάλιστα, ακόμη και στην περίπτωση που εξέλθει από το ευρώ μόνο η Ελλάδα, η Γαλλία θα εκτεθεί σε μία τραπεζική χρεοκοπία(κατά το ανάλογο της Ιρλανδίας) καθώς οι γαλλικές...

Ένα από τα πρώτα μελήματα του Έλληνα ανθρώπου ήταν να βάλει κεραμίδι στο κεφάλι του. Το διαμέρισμα από τη δεκαετία του 1960 και εξής κατέστη στόχος της ατομικής οικονομίας και νόημα της ζωής των ξεριζωμένων της επαρχίας. Το σπίτι ακολούθως, όπως και το αυτοκίνητο, απέκτησαν συμβολική αξία, προσδίδοντας αναγνώριση και κύρος στον κάτοχό τους. Το σπίτι έπρεπε να είναι καλύτερο από του διπλανού. Το ίδιο και το αυτοκίνητο. Έτσι, η φεράρι, η μερσέντες και η «μπέμπα» αν και άχρηστες στους ελληνικούς δρόμους, εντούτοις σήμαιναν τον πλούτο και τη δύναμη του κατόχου τους. Τώρα ό,τι χαρακτήριζε την κουλτούρα και την οικονομική φούσκα του νεοφιλελεύθερου, καταναλωτικού καπιταλισμού ανατρέπεται βίαια. Η μεσαία τάξη, πλέον, εξαφανίζεται μέσα από την απώλεια της μικρής επιχείρησης, μέσα από την απώλεια της εργασίας πρώτα στον ιδιωτικό κι ύστερα στο δημόσιο τομέα. Η δανεική ζωή επιστρέφεται με τοκογλυφικό επιτόκιο, το ίδιο και το σπίτι. Οι συνήθεις… κολασμένοι θα πληρώσουν ξανά για ό,τι απέκτησαν με κ...

Διακλαδιζόμενες φωνές, καθώς περιπλέκονται μεταξύ τους χαοτικά. Φωνές που περιπολούν στην παραλία της Θεσσαλονίκης και γύρω από το Λευκό Πύργο. Ήχοι που μπλέκονται στο δίχτυ της αγωνίας, στο δίχτυ των ηλικιών και της μαύρης προοπτικής της φτώχειας και της ανεργίας. Κι απέναντι ο μεταλλικός φράχτης, που μέσα στη βρυχόμενη αλαλία του δηλοί το όριο, το ως εδώ της δημοκρατίας. Μακριά ακούγεται το βουητό των εξαπατημένων, οι κραυγές που προσπαθούν να φθάσουν μέχρι τ’ αυτιά του πρωθυπουργού καθώς εισέρχεται λάθρα στο Δημαρχείο από την πλαϊνή πόρτα! Παρόλα αυτά οι φωνές μαζί με τον ποιητή εξακολουθούν να λένε χωρίς αναπαμό «Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας/δώστε μας πίσω τα χαρτιά μας/ κλέφτες…»(Μανόλης Αναγνωστάκης). Αλλά ποιοι είναι οι κλέφτες; Ποιοι πήραν τα χρόνια μας και τα χαρτιά; Ποιοι είμαστε εμείς; Ο κόσμος άλλαξε, οι μεγάλες ψευδαισθήσεις κατέρρευσαν, ο κόσμος δεν συλλαμβάνεται πλέον ούτε με την πίστη ούτε με τη λογική. Τώρα τέλειωσαν όλα. Εδώ τα πτώματα των συμβιβασμών, εκεί οι ποιητές...

Για το χρέος της χώρας, για το δημοσιονομικό έλλειμμα, για τη βάρβαρη λιτότητα, τα λουκέτα και την ανεργία, για την… ταλαιπωρία δέκα εκατομμυρίων Ελλήνων πολιτών ευθύνεται το ένα εκατομμύριο δημοσίων υπαλλήλων. Τουτέστιν, οι καθηγητές, οι δάσκαλοι, οι υπάλληλοι των υπουργείων, των δήμων και των ΚΕΠ, όλοι αυτοί, σύμφωνα με την κυβέρνηση, διασπάθισαν τα κοινοτικά κονδύλια στήριξης, αυτοί και οι… τράπεζές τους συσσώρευσαν τον τεράστιο πλούτο στα χρόνια της πλαστής και δανεικής καταναλωτικής ευημερίας, αυτοί ευθύνονται για τη σημερινή κατάντια της χώρας, για την καταλήστευση, τη φτωχοποίηση και την ανεργία των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα! Σ’ αυτή τη λογική, αν προσθέσουμε και το φασιστικό στοιχείο της γενίκευσης, κινείται το κυβερνητικό σχέδιο για να στραφεί ή μία κατηγορία εργαζομένων εναντίων της άλλης, για να δημιουργηθούν οι συνθήκες του λεγόμενου κοινωνικού αυτοματισμού και της πρόκλησης ενός ιδιότυπου εμφυλίου στην κοινωνία, έτσι ώστε να αυτοεξουδετερωθούν οι κοινωνικές αντιδράσ...

«Τι ξέρετε εσείς από ανεργία; Μιλάτε για διάλυση του κοινωνικού ιστού, αλλά δεν ξέρετε τίποτα για τη γκρίνια που φέρνει η φτώχεια, για τη διάλυση της οικογένειας, για το φόβο των παιδιών, για το σμπαράλιασμα της ψυχής και του εαυτού». Λόγια ενός πρώην εργαζόμενου, πρώην οικογενειάρχη, πρώην ανθρώπου, νυν αόρατου. «Δεν ξέρετε τίποτα για την ανεργία» ξαναλέει, μιλώντας περισσότερο στον εαυτό του. Μιλάει για την ενδοβολή της βίας, για την κατάθλιψη και τις χημικές αλυσίδες. Η ζωή πια δεν τον γνωρίζει. Η κοινωνία δεν τον αναγνωρίζει. Είναι άχρηστος, περιττός, όπως οι άνθρωποι στα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Κι άλλοτε υπήρχε πείνα, κι άλλοτε υπήρχε ανεργία, αλλά η σημερινή δεν αντέχεται. Γιατί δεν έχεις να μοιραστείς την οδύνη σου με κανέναν. Οι άλλοι δεν σε ξέρουν. Σε ξεχνούν αμέσως. Κάποτε μάλιστα συντελούν κι αυτοί στην εξόντωσή σου. Γιατί πλέον επικρατεί το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Και η τρέλα επισυμβαίνει όταν δεν έχεις κανένα να δεις το πρόσωπό σου, όταν κανείς δεν σε αναγνωρίζει, όταν σο...

Πάλι στον ίδιο σκοπό. Ξανά τα λόγια τα μεγάλα, ξανά το ίδιο παραμύθι. Πάλι πώληση λέξεων, προφερόμενων με κακή άρθρωση. Πάλι πώληση της ανάγκης και της σωτηρίας, του τρόμου της χρεοκοπίας και, συγχρόνως, τα ξόρκια του, ήτοι τα συνέδρια, τα δημοψηφίσματα και τα λεκτικά καταπραϋντικά. Στην τελετουργία είχαν ρόλο και οι νέοι, οι Οιδίποδες της κυβερνητικής νεολαίας, το ορεινό μέλλον που διαμαρτύρεται για το απολεσθέν άσυλο και τη σοσιαλιστική ταυτότητα, για το Μεγάλο Αυτό που χάθηκε τελεσίδικα. «Είμαστε δύναμη πατριωτική γιατί πάνω από όλα θέτουμε το συμφέρον του κόσμου» λέει ο πρωθυπουργός, και σμίγουν σ’ έναν πολυσυλλεκτικό τρανό χορό απάτριδες πατριώτες, κοσμοπολίτες οφσόρ εταιρειών και παραδοσιακοί λαϊκιστές. Και οι διεθνιστές, όμως, δεν μένουν παραπονεμένοι καθώς όπως είπε ο κ. Παπανδρέου «Η Ευρώπη μόνο της λιτότητας δεν έχει μέλλον». Παρόλα αυτά, η κυβέρνηση θα μας βυθίσει πιο πολύ στη λιτότητα -πριν ή μετά τις εκλογές, αν τις κερδίσει(πράγμα δύσκολο) εκβιάζοντας με τη χρεοκοπία αλλά...

Οι Αρχές, ο Τύπος, οι δημοσιογράφοι, όλοι έχουμε τεθεί σε κατάσταση άτυπης έκτακτης ανάγκης και σιωπής στο όνομα των κρίσιμων στιγμών που περνάει η χώρα. Μ’ αυτό το επιχείρημα και χωρίς αιδώ η κυβέρνηση εξώθησε σε παραίτηση την επικεφαλής μιας Ανεξάρτητης Αρχής, του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής, επειδή τόλμησε να δημοσιοποιήσει τα συμπεράσματα για την εξέλιξη του δημόσιου χρέους. Στα κυβερνητικά επιχειρήματα προστέθηκε η επίθεση που δέχεται η Ελλάδα από τους οίκους αξιολόγησης της πιστοληπτικής ικανότητας, πράγμα που σημαίνει ότι ακόμη και η δημοσιογραφική κριτική πρέπει να «σωπαίνει», καθώς αυτή ενδέχεται να επιβαρύνει αναλόγως την εικόνα της χώρας και κατ’ επέκταση την οικονομική κρίση. Υπ’ αυτή την οπτική, όποιος μιλούσε περί Τιτανικού, περιγράφοντας την ελληνική οικονομία, και εκείνος που έλεγε ότι κυβερνά μια «διεφθαρμένη χώρα» πρέπει να καταδικαστούν για εσχάτη προδοσία! Μόνο που αυτοί ήταν ο προηγούμενος υπουργός Οικονομικών και ο νυν πρωθυπουργός. Αλλά από τον Τιτανικό...

«Οι φίλοι της Λιβύης», 60 χώρες από ολόκληρο τον κόσμο συγκεντρώθηκαν, χθες, στο Παρίσι με σκοπό την «ανοικοδόμηση μιας νέας Λιβύης» όπως γράφει ο γαλλικός Τύπος. Πίσω, όμως, από τα βαρύγδουπα λόγια, θυμίζουμε την αιτιολόγηση από τον Σαρκοζί της επίθεσης του ΝΑΤΟ κατά του Καντάφι «στο όνομα της οικουμενικής συνείδησης που δεν ανέχεται τέτοιου είδους εγκλήματα», βρίσκεται η νομιμοποίηση του νέου καθεστώτος και τα αμιγώς υλικά συμφέροντα, δηλαδή το πετρέλαιο. Η μεγάλη τελετουργία, συνεπώς, μέσα από μία σειρά συμβολικών κινήσεων, όπως η λευκή σκηνή στη θέση της μπλε βεδουίνικης, την οποία είχε στήσει ο Καντάφι, γίνεται για να ξεχαστεί το γεγονός αλλά και να αποκρυβεί ότι όλα αυτά γίνονται για να διαμοιραστούν τα ιμάτια της Λιβύης. Συγκεκριμένα, ο γαλλικός Τύπος μέμφεται τον Γάλλο πρόεδρο, ο οποίος θα μπορούσε να κερδίσει πολύ περισσότερα από τη διαχείριση του 35% του πετρελαίου της Λιβύης, όπως συμφώνησε με το Προσωρινό Εθνικό Συμβούλιο. Βέβαια, για τα μάτια του κόσμου θα ανακοινωθούν και...

Παρά τις θυσίες των εργαζομένων και των συνταξιούχων, παρά τις απολύσεις και τη βία της υπαρξιακής αφάνειας αλλά και της αδυναμίας επιβίωσης λόγω της ανεργίας, παρά το γεγονός ότι όλα πήγαν στο βρόντο αφού το δημόσιο χρέος και το έλλειμμα παραμένουν ανέλεγκτα, κυβέρνηση και τρόικα συνεχίζουν την ίδια πολιτική που «σκοτώνει» την οικονομία, εξοντώνοντας εργαζόμενους και μικρομεσαίους επιχειρηματίες. Την ίδια ώρα, οι πράσινοι προπαγανδιστές, αυτοί που διατράνωσαν πριν δύο χρόνια ότι «λεφτά υπάρχουν», επιδίδονται σε νέους εμπαιγμούς περί δήθεν εμβάθυνσης της… συμμετοχικής δημοκρατίας μέσω δημοψηφισμάτων. Θεωρούν ότι έτσι θα εκτονώσουν το τεράστιο κύμα αγανάκτησης από τη νέα φοροκαταιγίδα, από τις νέες μειώσεις στους μισθούς, τα καινούργια λουκέτα και την άνευ προηγουμένου ανεργία. Πιστεύουν ότι ένα δημοψήφισμα αρκεί για να νομιμοποιήσουν την αντιλαϊκή πολιτική τους και πολύ περισσότερο για να καταστήσουν τον ελληνικό λαό συμμέτοχο στην παταγώδη αποτυχία τους. Ποιος τάχα έλεγε από την πρώτη...