Πρόθυμοι γραικύλοι

Ήρθε ήδε και απήλθε ο επικυρίαρχος, πρώην σοσιαλιστής και νυν θεσμικός εκπρόσωπος των σύγχρονων αποικιοκρατών Στρος-Καν. Πρώτα επιδαψίλευσε εγκώμια στους γραικύλους, σ’ αυτούς που είναι η εγχώρια πολιτική και πνευματική εξουσία, και οι οποίοι συνιστούν τις κατ’ εφημισμό «δημοκρατικές παρέες» των πρόθυμων δορυφόρων, προωθώντας με το αζημίωτο πολλές φορές τις αλλότριες πολιτικές δίκην μονόδρομων. Μονόδρομος ο εκσυγχρονισμός και η ευρωζώνη, μονόδρομος η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, μονόδρομος τα τοξικά ομόλογα –γιατί έτσι παίζεται το «έξυπνο» παιγνίδι»!-, μονόδρομος το σχέδιο Ανάν, μονόδρομος το Μνημόνιο, μονόδρομος η εθνική υποδούλωση, μονόδρομος και η εξαφάνισή μας. Στο τέλος δεν θ’ απομείνει τίποτα σ’ αυτό τον τόπο πάρεξ κάτι περίεργα μικροσωματίδια, που αποκαλούνται γλοιόνια. Πρώτα, βέβαια, θα χαθούν οι «κάτω», οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι. Κι ύστερα όσοι αντιστέκονται. Όσο για τους υποτακτικούς, τους άλλοτε ραγιάδες, ενδέχεται να επιβιώσουν ως ένα ιδιαίτερο είδος σαλτιμπάγκων που δεν έχει αισθήματα κι αποτελείται από χώμα και γλίτσα! Αλλά αξίζουν οι Έλληνες και η Ελλάδα μια τέτοια μοίρα; Όχι ασφαλώς.
Όμως, πως φθάσαμε ως εδώ; Θυμίζουμε ότι η γαλλική εφημερίδα Le Monde από τις αρχές Φεβρουαρίου του 2010 έθετε το ερώτημα αν οι «κερδοσκόποι» μπορούν να διαλύσουν την Ελλάδα, οδηγώντας την στη χρεοκοπία κατά το ανάλογο της αμερικανικής τράπεζας επενδύσεων Lehman Brothers το 2008. Οι περίφημες αγορές, δηλαδή το χρηματοπιστωτικό σύστημα, έκανε κάτι χειρότερο, κατέστησαν τη χώρα μας ένα άθλιο προτεκτοράτο. Τουλάχιστον, οι Ιρλανδοί αντέδρασαν και αντιδρούν στην κατάλυση της πολιτικής ελευθερίας και της εθνικής τους κυριαρχίας, διατηρώντας τουλάχιστον την αξιοπρέπειά τους. Αντιθέτως παρ’ ημίν, το ιδιότυπο πολιτικό και οικονομικό ραγιάδικο στρώμα που αποτελεί το Δούρειο Ίππο για την κατάλυση της χώρας από τους αποικιοκράτες, έχει το πάνω χέρι, ελέγχοντας τα μίντια και τα μυαλά των ανθρώπων. Τελικώς, η Ελλάδα είναι η πύλη εισόδου, η κερκόπορτα απ’ όπου εισέρχεται η χρηματοπιστωτική δικτατορία για να επεκταθεί στη συνέχεια σε όλες τις PIGS(Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ελλάδα, Ισπανία) και τέλος σε ολόκληρη την ευρωζώνη, τσακίζοντας το ευρώ, αφού ήδη θα έχει ισοπεδωθεί κάθε έννοια πολιτικής δημοκρατίας. Τα σενάρια περί διάλυσης του ευρώ κυριαρχούν ήδη στη Γουόλ Στρητ σήμερα. Κάποιοι, όμως, τα προέβλεπαν αυτά πριν ένα χρόνο.
Αλλά ποια μορφή μπορεί να έχει η αντίσταση σ’ αυτό το είδος δικτατορίας και ολοκληρωτισμού; Η απάντηση δεν είναι δύσκολη και αφορά σε όλες τις κλασσικές μορφές αντίδρασης, όπως οι απεργίες και οι διαδηλώσεις, ό,τι δηλαδή θα νεκρώσει τη λειτουργία της οικονομικής δικτατορίας. Αλλά εν προκειμένω έχουμε και μία πατριωτική διάσταση της αντίδρασης. Οι εργαζόμενοι κατά συνέπεια αύριο και κάθε μέρα δεν διεκδικούν μόνο τα οικονομικά κεκτημένα τους, που αμφισβητούνται καθολικά, αλλά την ίδια την πολιτική δημοκρατία, την ίδια την εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδας. Οι αγώνες, έτσι, εξέρχονται από το στενό συντεχνιακό και οικονομίστικο πλαίσιό τους, καθώς φθάσαμε στο σημείο να έχουμε ένα αντιδημοκρατικό φαινόμενο, μια σύγχρονη ολιγαρχία, έναν ολοκληρωτισμό πιο επικίνδυνο από τους προηγούμενους καθώς διατηρούνται οι παλιοί δημοκρατικοί θεσμοί ως απλές επιφάσεις, ως δημοκρατική… στάχτη στα μάτια των πολιτών, καθώς οι αποφάσεις λαμβάνονται από την τρόικα.