Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010
Πολιτική αλληλεγγύη
Απόβραδο Σαββάτου στη Σταδίου. Ο φίλος μού δείχνει τα παγωμένα όνειρα του άστεγου στα μάρμαρα της τράπεζας. Ενώνουμε την οργή μας μ’ αυτή του Άρη Δαβαράκη, βλαστημάμε το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και τους τύπους «που τρώνε το βράδυ στο «L’ Abreuvoir» και στην «Brasserie» και δεν τους καίγεται καρφί για τα όσα συμβαίνουν…», για το νέο εργασιακό δίκαιο που είναι δίκαιο κατεχόμενης χώρας(Ι.Δ. Κουκιάδης), για τα ρουσφέτια των μετατάξεων και τα κίνητρα για… απολύσεις, για την εσωτερική υποτίμηση της ζωής και της αξιοπρέπειας των «κάτω», για τις προσχηματικές απεργίες των υψηλόμισθων κομματισμένων συνδικαλιστών, για τη Βάσω Παπανδρέου που αμφισβητεί το Μνημόνιο –αυτό το οποίο ψήφισε- και το άδικο των μέτρων χωρίς, όμως, να παραιτείται, βρίζουμε για την κατάργηση του κοινωνικού συμβολαίου, που είναι οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, για τις συντάξεις των φτωχών, που κόβονται και ξαναπερικόπτονται, για τους απολυμένους, για τους νέους που δεν βρήκαν ποτέ μία δουλειά και δεν θα κάνουν ποτέ όνειρα… Κι όμως κανείς δεν ξεσηκώνεται, κανείς επαναστατεί. Γιατί; Είναι τάχα ο φόβος που ενσπείρουν τα μέσα ενημέρωση και δη η τηλοψία, είναι η πολιτική του χειρότερου; Όχι. Κάποτε ο φόβος μεταλλάσσονταν σε οργή, όταν ενώνονταν και πολλαπλασιάζονταν. Τώρα όχι. Γιατί; Γιατί μας ξεμονάχιασαν. Γιατί μας διέφθειραν με πολύ εαυτό. Γιατί αντικαταστήσαμε όλα τα συν-, συλλογικότητα, συνέρχεσθαι, συνεταιρίζεσθαι, συμπάσχειν, συμπάθεια με το αυτό-, αυτοαναφορικότητα, αυτοπάθεια, αυτισμός… Έτσι χάσαμε τη δυνατότητα του ξεσηκωμού. Γιατί «Επαναστατικός άνθρωπος είναι αυτός που μπορεί να βάλει τον εαυτό του στη θέση ενός άλλου»(Ρος Ντέιλι). Γι’ αυτό η αλληλεγγύη γίνεται το επίκαιρο πρόταγμα-σύνθημα των ημερών. Αλλά η αλληλεγγύη οφείλει να είναι αγωνιστική και πολιτική κι όχι η ατομική εκείνη συμπόνια του φιλόπτωχου ταμείου που άλλοτε ενώνει κι άλλοτε διαφθείρει. Συμπάσχουμε όχι γιατί θέλουμε να ξορκίσουμε μέσα από τις διάφορες τελετουργίες τη δυστυχία αλλά γιατί θέλουμε να άρουμε την αδικία. Βοηθάω τον δυστυχισμένο σημαίνει ότι έρχομαι στη θέση του, γιατί δεν θέλω να βρεθώ στη θέση του, γιατί δεν θέλω ό,τι του συμβαίνει να συμβεί στον εαυτό μου. Μέσω της ατομικής συμπόνιας ο εγωισμός, αντί να αμβλύνεται από τον αλτρουισμό, ενισχύεται. Γι’ αυτό η ανθρωπιστική δράση που δεν συνδέεται με την πολιτική πράξη είναι άτολμη, επιφανειακή, ευκαιριακή, διεφθαρμένη. Γι’ αυτό ο δημοκρατικός τόπος που ενώνει στον κοινό στόχο της καταπολέμησης της ανεργίας, της πείνας και όλων των άλλων κοινωνικών αδικιών, είναι ο πολιτικός τόπος της κοινής δράσης, εκεί όπου υφαίνεται πιο αποτελεσματικά το αίσθημα του εαυτού μας με το αίσθημα του άλλου. Αντίθετα, η σύγχρονη ευαισθησία μένει στείρα χωρίς ένα πολιτικό πλαίσιο που θα επιτρέπει τη δημιουργία πραγματικών και διαρκών αποτελεσμάτων και συνεπώς την ολοκλήρωση της «ανθρωπιάς» μας.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Ο ΤΡΑΜΠ, ο ΜΑΣΚ, το διαδίκτυο και ο "νέος φασισμός"
«Δεν πρέπει να προκαλεί μεγάλη έκπληξη το γεγονός ότι ένα Δημοκρατικό Κόμμα που έχει εγκαταλείψει τους ανθρώπους της εργατικής τάξης θα διαπ...
-
Τώρα το τίποτα. Πριν ν’ ανθίσει η ομορφιά. Προτού η αθωότητα προλάβει να αμαρτήσει, πριν να μεταλάβει τα άχραντα μυστήρια του έρωτα χάθηκε σ...
-
Η Γερμανίδα καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ δήλωσε, χθες, ότι δεν αποκλείει ένα μελλοντικό «κούρεμα» του ελληνικού δημόσιου χρέους. Γιατί τότε δεν...
-
Δεν θα μιλήσουμε σήμερα, τελευταία ημέρα του 2012, ούτε για τη λίστα Λαγκάρντ, ούτε για το «σωματίδιο του θεού»(ή αλλιώς το μποζόνιο του Χιγ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου