Πόσοι άνεργοι, πόσοι ζωντανοί νεκροί, πόσοι «νεόπτωχοι», πόσοι καιάδες χρειάστηκε να γεμίσουν από περιττούς ανθρώπους, από εργαζόμενους και συνταξιούχους ώσπου ο επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Ντομινίκ Στρος-Καν να αντιληφθεί το αδιέξοδο του νεοφιλελευθερισμού και να αναφωνήσει «Γίναμε κεϊνσιανιστές»; Κι αν η ηγεσία του πλέον νεοφιλελεύθερου θεσμού άλλαξε ρότα, γιατί οι πολιτικές ελίτ της Ευρώπης έγιναν πιο νεοφιλελεύθερες από τους Αμερικανούς-πατέρες του νεοφιλελευθερισμού; Άγνωστο. Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι ιεροφάντες τύπου Όλι Ρεν, Μέρκελ, Γιούνκερ και Τρισέ μαζί με τους Ρουμπινί, Σόρος αλλά και τους Κρούγκμαν, Στίγκλιτς προβαίνουν σε αποφάνσεις και αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Μόνο που ασχολούνται με σκιές δικαιολογώντας το κακό και τον πόνο. Αντιθέτως, εκείνοι που ζουν από την εργασία και αισθάνονται ακόμη γνωρίζουν την αλήθεια του οικονομικού κανιβαλισμού. Όπως εκείνη η Αμερικάνα καθαρίστρια της οποίας το επιτύμβιο παραθέτει ο Τζον Μ. Κέινς: «Μη θρηνείτε για μένα φίλοι/ Ποτέ μη δακρύσετε για μένα/ Γιατί δεν πρόκειται να κάνω τίποτα/ Ποτέ, μα ποτέ πια»! Κάτι ανάλογο έγραφε κι ένα πανό Ελλήνων άνεργων νέων την άνοιξη: «Είμαστε αισιόδοξοι, πιστεύουμε στη μετά θάνατο ζωή»! Αλλά που οφείλεται αυτός ο άγριος κανιβαλισμός εναντίον των Ελλήνων εργαζομένων; Στο γεγονός ότι έχουμε χάσει το αίσθημα του συνανήκειν. Γιατί δεν μας ενώνει καμία πράξη αξιοπρέπειας και υπερηφάνειας. Καθώς ως γνωστόν οι λαοί δεν είναι παρά οι πράξεις τους. Υπ’ αυτή την οπτική, αν η επανάσταση του 1821 δεν ήταν παρά «μια ένοπλη σύγκρουση»(Ντόρα Μπακογιάννη), τότε δεν έχουμε κοινό υποστασιακό είναι, αφού μας συνδέουν μονάχα κάποιες… μπαλωθιές. Κατ’ επέκταση, οι «κάτω», οι εργαζόμενοι δεν είναι 100% Έλληνες για τους «πάνω», αλλά κάτι σαν δούλοι. Γι’ αυτό οι «πάνω» κανιβαλίζουν εναντίον των εργαζομένων. Γι’ αυτό ο πόνος των «κάτω» είναι ανυπόφορος καθώς δεν υπάρχουν εκείνα τα φαντασιακά γάγγλια, οι κοινοί μύθοι που θα μπορούσαν να τον εξομαλύνουν. Έτσι, ο εμφύλιος σπαραγμός είναι επί θύραις στο βαθμό που δεν είμαστε παρά ξένοι στον ίδιο τόπο.
Το πρόβλημα, άραγε, είναι ιδεολογικό ή εθνικό; Είναι και ιδεολογικό και εθνικό καθώς ένα πρόβλημα, όπως η σημερινή κρίση, είναι η σύνοψη πολλών παραγόντων. Το ίδιο ισχύει με τις πολιτικές αντιμετώπισης του προβλήματος. Εν προκειμένω, οι διάφορες πολιτικές περιλαμβάνουν την ιδιαιτερότητα αλλά και τις θέσεις των δυνάμεων στην μετά την κρίση εποχή. Έχουμε, δηλαδή, έναν «πόλεμο θέσεων» των μεγάλων παικτών, ήτοι των ΗΠΑ, της Κίνας και της Γερμανίας. Με την τελευταία να λειτουργεί περισσότερο με εθνικά και όχι ευρωπαϊκά κριτήρια. Γι’ αυτό, αν η κρίση έχει ένα πρώτο «θύμα», αυτό είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση καθώς ο «οικονομικός πόλεμος» που μαίνεται είναι περιφερειακός και αφορά στα χτυπήματα στους «αδύνατους κρίκους», όπως είναι η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Ισπανία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου