Όχι στους κανίβαλους

Πληροφορούμαστε ότι τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, άλλως πως η γραφειοκρατία των Βρυξελλών, δεν θα μας «συστήνουν» πλέον μέτρα αλλά θα μας τα «επιβάλλουν»! Όλοι αυτοί οι νεοφιλελεύθεροι τύποι, όπως ο Τρισέ, ο Γιούνκερ, ο Όλι Ρεν(διάδοχος του Αλμούνια), ο Μπαρόζο, η Μέρκελ κ.ά., ενώ έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για τη σημερινή κρίση θα αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς. Βεβαίως, η ένταξη της Ελλάδας όπως και κάθε άλλης χώρας στην ΕΕ σημαίνει εκχώρηση μέρους των κυριαρχικών της δικαιωμάτων αλλά το αποκλειστικό δικαίωμα του «αποφασίζειν» για μία σειρά καίρια ζητήματα που αφορούν τη ζωή και το συμβολικό θάνατο(όπως είναι η ανεργία) των πολιτών μιας χώρας σημαίνει εκτροπή από την ελευθερία προς την ανελευθερία, από τη δημοκρατία στον ολοκληρωτισμό. Διότι στη δημοκρατία τα ατομικά δικαιώματα είναι σεβαστά, ενώ στον ολοκληρωτισμό οι άνθρωποι, εν προκειμένω οι εργαζόμενοι, είναι άχρηστοι, περιττοί. Γι’ αυτό δεν χρειάζονται το δώρο του Πάσχα και το επίδομα άδειας, ίσως δεν χρειάζονται καν την άδεια, το οκτάωρο, το… μισθό. Η 16η Μαρτίου είναι κοντά για να επιβεβαιώσει τη ρήση Μάρτης-γδάρτης, καθώς οι εργασιακές σχέσεις, το ωράριο, οι μισθοί, η ασφάλιση και το όλο σύστημα κοινωνικής προστασίας πλήττονται. Πρακτικά και πέραν της όποιας θεσμοθέτησης «μέτρων» που θα νομιμοποιούν αυτό που ήδη συμβαίνει στην πράξη, βιώνουμε την αξιολόγηση της εργασίας στη βάση μιας βραχυπρόθεσμης προοπτικής, με αποτέλεσμα να παρατηρείται μεγάλη ζήτηση της προσωρινής απασχόλησης, του ελαστικού ωραρίου και φυσικά των ανάλογων αποδοχών. Αλλά υπάρχουν, άραγε, άλλες λύσεις για χώρες όπως η Ελλάδα, λαμβανομένου υπόψη του διεθνούς περιβάλλοντος και των πλαισίων που μας θέτει η ΕΕ; Σύμφωνα με τον Χανς Βέρνερ Σιν, στις σημερινές συνθήκες, «η χώρα που θα επιχειρούσε να διατηρήσει το κράτος πρόνοιας θα οδηγείτο σε χρεοκοπία, επειδή θα βρισκόταν αντιμέτωπη με την αποδημία προς το εξωτερικό των πιο τυχερών, που είναι υποτίθεται και αυτοί που πληρώνουν, καθώς και με την είσοδο στη χώρα των πιο άτυχων, που είναι, υποτίθεται, και εκείνοι που θα επωφεληθούν από το σύστημα κοινωνικής προστασίας». Μπορεί να υπάρξει μια «μέση λύση»; Μπορεί να υπάρξει μια κοινωνία σχετικής προστασίας και αντισταθμιστικής έστω ισότητας και αλληλεγγύης; Μπορεί, αρκεί να πληγεί η ρητορεία- τύπου Θ. Πάγκαλου- που θεωρεί μονόδρομο τον κανιβαλικό καπιταλισμό, στον οποίο η δημοκρατία και η πολιτική θεωρούνται εμπόδια τόσο για την οικονομική ανάπτυξη όσο και για τη συλλογική ευημερία.