Χωρίς μνήμη

«Δεν έβλεπε» παράνομες χρηματοδοτήσεις κομμάτων και σκάνδαλα ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Σημίτης και μ’ εκείνο το απερίγραπτο, απαξιωτικό χαμόγελο μας έστελνε –αν είχαμε στοιχεία- στον… εισαγγελέα. Μέχρι που απεδείχθη περίτρανα και ομολογήθηκε διαρρήδην από άνθρωπο του πρώην πρωθυπουργού ότι το ΠΑΣΟΚ χρηματιζόταν από μεγάλη γερμανική εταιρεία. Ακόμη και τη «δημιουργική λογιστική» αρνιόταν ο κ. Σημίτης. Αλλά έρχεται τώρα η Financial Times να αποκαλύψει πως η τράπεζα Goldman Sachs βοήθησε στην απόκρυψη δισεκατομμυρίων ευρώ του δημοσίου χρέους της Ελλάδας. Οι συμφωνίες έφεραν ονομασίες, όπως Αίολος και Αριάδνη και στην ουσία αποτελούσαν «συγκαλυμμένα δάνεια» τα οποία όμως «δεν ήταν καταγεγραμμένα» ως τέτοια. Για την ακρίβεια το 2001, μετά την είσοδο της Ελλάδας στην ευρωζώνη, ο όμιλος Goldman Sachs είχε δανείσει στην ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να ανταποκριθεί η Ελλάδα στις απαιτήσεις της ευρωζώνης. «Παρόμοια συμφωνία» πρότεινε η Goldman Sachs στην Ελλάδα και τον περασμένο Νοέμβριο, λίγο πριν η χώρα μας βρεθεί στο επίκεντρο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Η πρόταση, όμως, αυτή απερρίφθη από την ελληνική κυβέρνηση του κ. Γιώργου Παπανδρέου. Και το ερώτημα που τίθεται είναι: Γιατί άραγε απερρίφθη; Ποιος έκανε καλά ο τότε πρωθυπουργός ή ο σημερινός; Μήπως θα ήταν καλύτερα να αποκρυβούν και πάλι τα χρέη μας παρά να βρεθούμε στην τρομερή δίνη στην οποία είμαστε σήμερα; Κάποιοι υποστηρίζουν και επαινούν τον Γιώργο Παπανδρέου που θέλησε να ξεκαθαρίσει την κατάσταση. Εκ του αποτελέσματος, όμως, κρίνοντας, η κατάσταση όχι μόνο δεν ξεκαθαρίστηκε αλλά περιεπλάκει και η Ελλάδα έγινε μπαίγνιο στα μάτια του κόσμου, υφιστάμενη συγχρόνως μία πρωτοφανή επίθεση από τα κερδοσκοπικά κεφάλαια καθώς και από την ατμομηχανή της ευρωζώνης, τη Γερμανία. Μήπως συνεπώς ήταν καλύτερο το «ψεύδος» του Σημίτη από την «ειλικρίνεια» του Παπανδρέου; Κάποιοι, όπως, ο Μίμης Ανδρουλάκης υποστηρίζουν τον πρώτο. Εμείς; Τι να πούμε εμείς; Σ’ ένα κόσμο κλεπτών(τράπεζες) και ψευτών(κυβερνήσεις) εμείς, οι εργαζόμενοι, ως μισθωτοί και συνταξιούχοι, είμαστε οι ούτως ή άλλως χαμένοι. Και τούτο καθίσταται βεβαιότερο στο βαθμό που οι αντιδράσεις είναι χθαμαλές και σχεδόν ενοχικές. Ως εάν οι σημερινοί εργαζόμενοι να έχουν «αποκοπεί από τη μνήμη» εκείνων των φοβερών αγώνων που οδήγησαν στα αμφισβητούμενα πλέον εργατικά δικαιώματα.