Νέα Δεκεμβριανά;

Η είδηση είναι ότι «η απόλυση τρελαίνει του Γάλλους εργάτες που απειλούν να ρίξουν τοξική ουσία στον Σηκουάνα»! Αν και η ενέργεια θεωρήθηκε εκ των υστέρων ως προσπάθεια των εργαζομένων να τραβήξουν την προσοχή της κοινής γνώμης στο δράμα τους, ωστόσο αυτό δεν απαλύνει τα πράγματα. Οι απολυμένοι «τρελαίνονται» διότι δεν χάνουν απλώς το ψωμί τους, αλλά χάνουν και την ψυχή τους. Χάνουν την αναγνώριση των άλλων, της κοινωνίας και, συνεπώς, την αυτοεκτίμησή τους, ότι αξίζουν, ότι δεν είναι άχρηστοι. Γι’ αυτό η απώλεια της εργασίας δεν αντιμετωπίζεται με επιδόματα, αλλά με δουλειά, δηλαδή με την απόδοση στον εργαζόμενο άνθρωπο του χαρακτηριστικού της κοινωνικής του χρησιμότητας. Η παραγνώριση αυτού του στοιχείου δεν υπονομεύει μόνο την ψυχική ακεραιότητα και την προσωπικότητα του ξεχωριστού ατόμου αλλά και την ίδια την κοινωνική συνοχή. Όταν κάποιος «τρελαίνεται» με την ασκούμενη βία της απόλυσης, τότε θα απαντήσει ανακλαστικά με βία. Κι όταν αυτό γίνεται από ομάδες, τότε έχουμε τη διαμόρφωση επικίνδυνων καταστάσεων για την κοινωνική συνοχή. Οι εκατοντάδες χιλιάδες των εργαζομένων εν αχρηστία, τα πλήθη των προαστίων, των χρόνιων ανέργων, των αποκλεισμένων, των συνταξιούχων πριν την ώρα τους, των μεταναστών, των νέων χωρίς προοπτική, των οικογενειών κάτω από το όριο της φτώχιας και όλων εκείνων που αγωνιούν και τρέμουν μπροστά στις νέες απειλές, τη στιγμή μάλιστα που οι προηγούμενες, οικείες αναφορές-καταφύγια έχουν οριστικά εξαφανιστεί, όλοι αυτοί θα έρθει η στιγμή που θα ασκήσουν τη βία τους και τότε τα «Δεκεμβριανά» θα είναι «ένα τίποτα». Η κατάσταση επιδεινώνεται στο βαθμό που οι πολίτες αισθάνονται εγκαταλελειμμένοι από όλα τα πολιτικά κόμματα, δεξιά κι αριστερά. Ακόμη χειρότερα, αυτή η κοινωνική πραγματικότητα είναι το έδαφος στο οποίο φύονται οι κάθε λογής ακραίες πολιτικές εκφράσεις, κυρίως φασιστικές, και είναι θέμα των δημοκρατικών κομμάτων να προσανατολίσουν πολιτικά την απελπισία, επαναφέροντας την ελπίδα.