Ποιο είναι το θέμα, αν ο Συνασπισμός -του 1990- πήρε «μίζα» ένα δισεκατομμύριο δραχμές από τη Ζίμενς ή ότι η Αριστερά απώλεσε το πνεύμα ανιδιοτέλειας, αλληλεγγύης και «θυσίας» υπέρ του Άλλου και προσχώρησε στην κουλτούρα του χυδαίου ατομικισμού; Κι όμως η δεύτερη είναι πολύ μεγαλύτερη διαφθορά από την πρώτη, έχοντας τεράστιες πολιτικές συνέπειες καθώς αλλοίωσε το βασικό χαρακτηριστικό της Αριστεράς, το οποίο κατά ένα τρόπο τη συνέδεε με έναν ορισμένο χριστιανισμό, πολύ ακριβό στην ελληνική ιδιοπροσωπία.
Επίσης, ποιο είναι το πραγματικό δίλημμα, αν θα γίνουν εκλογές ή ανασχηματισμός ή μήπως για το ποιος θα συνεχίσει να πληρώνει την οικονομική κρίση; Πάντως, οι τράπεζες, ναι αυτές που προκάλεσαν την κρίση, εξακολουθούν να ανακοινώνουν τεράστια κέρδη! Επιπροσθέτως, ο Ντομινίκ Στρος-Καν, ο πρώην σοσιαλιστής και νυν πρόεδρος του Διεθνούς Νομισματικού ταμείου μας συστήνει μεταρρυθμίσεις, δηλαδή να πληρώσουν αποκλειστικά την κρίση οι «κάτω», οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, τα χαμηλά εισοδήματα. Κι όμως το περιοδικό που ίδρυσε ο ίδιος ο νυν επικεφαλής του ΔΝΤ, το Marianne προτείνει να ξαναδιαβάσουμε το βιβλίο του Τζων Κένεθ Γκαλμπρέηθ για την «οικονομική κρίση του 1929». Όμως ο Γκαλμπρέηθ παραθέτει και την άγνωστη νομισματική και χρηματιστική κρίση του 1907 που έδειξε από πολύ νωρίς ότι ο καπιταλισμός είναι «αυτοκαταστροφικός». Ο αντιμονοπωλιακός νόμος του Σέρμαν, που ήταν μια προσπάθεια θέσπισης ορίων και κανόνων του παιγνίου των λεγόμενων «ληστο-βαρόνων»( Ροκφέλερ, Κάρνεγκι, Ντιουκ, Μόργκαν, που λαφυραγώγησαν τα τεράστια κονδύλια για την κατασκευή των σιδηροδρόμων), παρέμεινε αδρανής για να τον ενεργοποιήσει ο πρόεδρος Θίοντορ Ρούζβελτ (1901-1909) μόνο μετά την κρίση του 1907. Ακόμα, η ίδρυση της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ το 1913 (FED) και της Ομοσπονδιακής Επιτροπής Εμπορίου(1912-1920) αν και έθεταν το πλαίσιο και τους κανόνες του ανταγωνισμού, όμως δεν αποσόβησαν το κραχ του 1929. Παρόλα αυτά επανήλθαν στη συνέχεια για να αποδειχθεί ότι λειτουργούσαν μόνο ως αμορτισέρ απορρόφησης των κραδασμών σε περιόδους κρίσεων. Δεν είναι τυχαίο ότι ο μοναδικός νόμος του περίφημου New Deal του Ρούσβελτ που δεν εγκρίθηκε από το αμερικανικό κογκρέσο ήταν αυτός που αφορούσε τον έλεγχο των επιχειρήσεων! Το ίδιο γίνεται και σήμερα με τη διαφορά ότι η τωρινή κρίση είναι πολύ μεγαλύτερης εμβέλειας. Σε κάθε περίπτωση όμως οι θέσπιση κανόνων και ελέγχου του χρηματοπιστωτικού συστήματος θα παραβιασθούν αμέσως μόλις ξεπερασθεί η κρίση. Ιστορικά οι ΗΠΑ κατάφερναν με τους διάφορους θεσμούς παρέμβασης να θέτουν υπό έλεγχο τις παρενέργειες του καπιταλισμού, ενώ στην Ευρώπη χρειάστηκαν ανατροπές και επαναστάσεις. Αλλά, σήμερα, φαίνεται ότι οι ΗΠΑ χάνουν την προηγούμενη ευχέρειά τους, σημάδι μιας δομικής παρακμής, εντούτοις διατηρούν την ιδεολογική και κατασταλτική τους δύναμη (ανάστροφος ολοκληρωτισμός και αδράνεια πληθυσμού).
Πάντως, ο Γκαλμπρέιθ εξηγεί ότι τα μέτρα που οδηγούν στην ανάκαμψη είναι αυτά που λαμβάνονται υπέρ των μη εχόντων και όχι υπέρ των εχόντων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου