"Κόρη μου, συγνώμη, δεν άντεχα άλλο την ταλαιπωρία για ένα πιάτο φαΐ με αίμα"

"Κόρη μου, συγνώμη, δεν άντεχα άλλο την ταλαιπωρία για ένα πιάτο φαΐ με αίμα". Από το σημείωμα της 50χρονης που έπεσε από τα τείχη του Ηρακλείου. Κι όμως τα άθλια, συστημικά " μιντιακά ηχεία" θα μας πουν ούτε λίγο ούτε πολύ πως η γυναίκα... λαϊκίζει. Άλλες αλεξίπονες ψυχές θα μιλήσουν για ψυχολογικές αιτίες. Αλήθεια, που είναι οι θεσμοί, που είναι τα συνδικάτα, η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ των εξωνημένων, που είναι αυτοί που υποτίθεται πως εκπροσωπούν τους απελπισμένους; Ποιος, επιτέλους, θα οργανώσει τη φοβερή οργή εναντίον των επικυρίαρχων τρομοκρατών και βασανιστών; Ε, λοιπόν, η ψήφος είναι κάτι τι, αλλά δεν αρκεί. Χρειάζεται οργάνωση, αυτή είναι η απάντηση στην ανεργία, στην εξαθλίωση και στην ψυχική μας εξόντωση από τους εξωχώριους και εγχώριους ολιγάρχες. Όχι, δεν πρέπει να χαθούμε έτσι, χωρίς ένα στεναγμό, χωρίς ένα σπασμό. Ας αντιδράσουμε, όπως πρέπει, δηλαδή δυναμικά. Έτσι κι αλλιώς η τύχη που μας επιφυλάσσουν είναι ο Καιάδας. Κι εκεί στην Κουμουνδούρου, τα κομματικά στελέχη ας αφιππεύσουν από την ολέθρια ευήθη αλαζονεία τους, ας απεκδυθούν το κυβερνητικό ύφος, ας αφυπνίσουν εντός τους εκείνες τις πλευρές της αριστερής παράδοσης, όπου δεν έχει θέση ο ναρκισσισμός και η ιδιοτέλεια, εμβαπτίζοντας το Εγώ σε πράξεις αλληλεγγύης και συνδρομής των πιο αδικημένων, των συντετριμμένων, κάνοντάς το να ανθίσει από ανθρωπιά. Γιατί περισσότερο και από την πείνα είναι το τσάκισμα της ψυχής μας από την αδικία που δεν αντέχεται...