Η δεξιά σελίδα...

Με αποκαλούσε στα γραπτά του «ο συνάδελφος της αριστερής σελίδας», καθώς αυτός έγραφε καθημερινά στη σελίδα «τρία» της Βραδυνής, ενώ η αφεντιά μου στη σελίδα «δύο». Η πολιτική αντιπαράθεση των δύο σελίδων ήταν σκληρή, αλλά ποτέ δεν ξέφυγε από τα όρια του εκατέρωθεν σεβασμού. Ο καθένας αντιπάλευε σκληρά τις θέσεις του άλλου: «Έγραψες 450 σελίδες για την Αμερική (εννοούσε το Homo Americanus), ενώ θα μπορούσες να γράψεις τρεις λέξεις: Άντε γαμηθείτε Αμερικανοί». Αυτή ήταν η κριτική του για το βιβλίο μου. «Απεχθάνομαι αυτά που υποστηρίζεις, αλλά σε παραδέχομαι ως δημοσιογράφο» μου είπε κάποια άλλη φορά. Η αμοιβαία αντιπάθεια και απέχθεια μας έκανε καλύτερους. Οι πένες έβγαζαν φωτιές. Οι λέξεις ήταν γεμισμένες με πυρίτιδα και τα επιχειρήματα αναπτύσσονταν με το ρυθμό «μυδράλιου»! Ο ένας έδινε ενέργεια στον άλλο. Άρχισε κι αυτός να γράφει βιβλία, καταθέτοντας την πλούσια δημοσιογραφική αλλά και πολιτική του εμπειρία. Είχε ξεκινήσει από το ΚΚΕ και το Ριζοσπάστη. Και χάρηκα που ξανασυναντήθηκαν με τον ξάδερφο Γρηγόρη στην ΕΣΗΕΑ στην παρουσίαση του πρώτου βιβλίου του. Τώρα ο συνάδελφος της «δεξιάς σελίδας» απήλθε από τον μάταιο τούτο κόσμο. Αισθάνομαι ότι έχασα το αντίθετό μου, αυτό που μου παρείχε ενέργεια. Και τώρα που το σκέφτομαι, λέω «να πως λειτουργεί και γιατί είναι απαραίτητη η ενότητα των αντιθέτων». Να γιατί οι Ζαπατίστας ανέχονται ακόμα και τους φασίστες. Δεν είναι θέμα ανοχής αλλά ζωής. Τώρα, «ο δεξιός συνάδελφος» απήλθε από το μάταιο τούτο κόσμο κι εγώ είμαι χωρίς «αριστερή σελίδα»...