Αγώνας για "όρθια" ζωή

Ένας κυβερνητικός βουλευτής λέει « Όχι» στην πολιτική εξαθλίωσης, που επιβάλλει το κόμμα του, και αποβάλλεται πάραυτα προς παραδειγματισμό. Η κυβέρνηση τρίζει και επιχειρεί να αποκρύψει γρήγορα τη σφοδρή αντίδραση στην πολιτική της που αναιρεί την ανθρωπιά. Ε, ναι, λοιπόν, ο σημερινός μας αγώνας εκτός από υλικός, έχει ως περιεχόμενο και την αξιοπρέπεια, την άρνηση να αποδεχθούμε την ταπείνωση, την κατάλυση της ανθρωπιάς. Και ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα η αντίδρασή μας αυτή μας ανασυστήνει την τσακισμένη μας ψυχή. Κι αν ο κοινός πόνος μας ενώνει, ο αγώνας εναντίον της κυβέρνησης και των τροϊκανών μάς αναβαπτίζει και μας καθιστά ικανούς να αναγεννηθούμε, να σταθούμε όρθιοι, να μιλήσουμε για τον εαυτό μας, για τα όνειρά μας και να ανατάξουμε την ελπίδα στις καρδιές ώστε η αξιοπρέπεια να κατοικήσει και πάλι στις ψυχές μας. Ο αγώνας μας για την ανθρωπιά, η πάλη ενάντια στο σακάτεμα της ανθρώπινης φύσης μας, ο αγώνας για τη χαμένη μας αξιοπρέπεια, όλη αυτή η εξέγερση, αυτό το ανενεργό ηφαίστειο, που είναι εντός μας, είναι ώρα να ξυπνήσει, και φαίνεται πως αρχίζει να ενεργοποιείται. Είναι η ώρα που οι «πάνω» δεν μπορούν πια να κυβερνήσουν, όσα μέσα σωματικής και νοητικής καταστολής κι αν μετέρχονται. Ήδη στους «κάτω» αρχίζουν να «ανθίζουν» εναλλακτικές μορφές του πράττειν, αγώνες που δεν επιδιώκουν απλώς να νικήσουν την κυβέρνηση αλλά να μετασχηματίσουν την εμπειρία της κοινωνικής ζωής, να αλλάξουν την κυρίαρχη συμβολική τάξη μέσω της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης. Οι εναλλακτικές μορφές αγώνα δεν επιδιώκουν απλώς τη νίκη, να νικήσουν, δηλαδή, την κυβέρνηση, ή τον κάθε κεφαλαιοκράτη εργοδότη, θέλουν, συγχρόνως, να μετασχηματίσουν την κοινωνική εμπειρία, να αλλάξουν τον Τρόπο σκέψης και ζωής, να αποτελέσουν, με άλλα λόγια, τον προάγγελο της νέας κοινωνίας, δημιουργώντας, τώρα, τις κοινωνικές σχέσεις του μέλλοντος. Γι’ αυτό απαιτείται ένα διαφορετικό συλλογικό πράττειν: απεργίες στα μέσα μαζικής μεταφοράς με δωρεάν μετακίνηση, νέοι τύποι υγειονομικής υποστήριξης, πανεπιστημιακές διαμαρτυρίες, που δεν κλείνουν απλώς το πανεπιστήμιο αλλά προτείνουν μία διαφορετική εμπειρία μελέτης και μία δωρεάν παιδεία στο πλαίσιο της ίσης αντιμετώπισης σε ίδιες συνθήκες. Γιατί όπου ο αγώνας γίνεται με τους όρους του κεφαλαίου ή με όρους τυφλής ισότητας, τότε χάνουμε ακόμα κι όταν φαίνεται ότι κερδίζουμε. Ναι, χρειαζόμαστε μία νέα κυβέρνηση μέσα από αγώνα με νέο τρόπο, αυτός είναι ο στόχος. Πως όμως; "Τι θα κάνετε"; Ρωτούν όσοι σκέφτονται όπως οι σημερινοί συντηρητικοί, που δεν τολμούν να σκεφθούν μία πολιτική έξω από την ευρωπαϊκή και παγκόσμια νεοφιλελεύθερη μαφία. Τους απαντάμε με τον τρόπο των Ζαπατίστας: «Ρωτώντας περπατάμε». Γιατί ο δρόμος είναι απάτητος, άγνωστος, αλλά και επειδή η αναζήτηση νέων κατευθύνσεων είναι μέρος της επαναστατικής διαδικασίας. Γιατί χρειάζεται συνεχώς η επαναστατική διαδικασία να μετατοπίζεται(σημειολογικός και πρακτικός ανταρτοπόλεμος) καθώς το κεφάλαιο επιδιώκει πάντα να αφομοιώνει την αντίδραση, η οποία κατ’ αυτό τον τρόπο καταλήγει αντί της ανατροπής να του προσδίδει ενέργεια, να το ανανεώνει. Να σταματήσουμε την πορεία «θανάτου», λοιπόν, και μετά βλέπουμε. Δεν έχουμε να πάθουμε κάτι χειρότερο. Αντίθετα, θα προσπαθήσουμε για μια ζωή όχι εθελόδουλη και αναξιοπρεπή, αλλά όρθια…